Printable View
نقل قول:
نقل است که در زندان سیصد کس بودند . چون شب درآمد گفت ( ای زندانیان! شما را خلاص دهم ) . گفتند : چرا خود را نمیدهی ؟ گفت : ما در بند خداوندیم و پاس سلامت میداریم . اگر خواهیم به یک اشارت همه بندها بگشاییم. پس به انگشت اشارت کرد . همه بندها از هم فرو ریخت . گفتند : اکنون کجا رویم؟ که در زندان بسته است . اشارتی کرد در زندن باز شد . پرسیدند تو نمی آیی ؟ گفت (( ما را با او سری است که جز بر سر دار نمیتوان گفت ))
تذکره الاولیا
سایم گفت: ((در گفتار جدید واژه ای هست . نمیدانم از آن خبر داری: "گفتار اردک" قات قات کردن مانند اردک . یکی از آن واژه ها ی جالب است که دو کعنای متضاد دارد . به دشمن اطلاق شود ، دشنام است. اما اطلاق آن به کسی که با او موافقی ، مدح است.))
ویسنتون از نو اندیشید که سایم بی چون و چرا تبخیر خواهد شد...
1984 _جورج اورول
نمی شود اسم کاری را که می کنم بگذاری کار. کلمه «کار »خیلی بزرگ و جدی است. کارگر ها کار می کنند. آدم حسابی ها کار می کنند . برای طبقه متوسط ، کلمه ای که مصداق داشته باشد و ضمنا کاری را که انجام می دهیم و نحوهء انجام آن را شر ح دهد وجود ندارد.کار عشقی هم قبول نمی کنم . غیر حرفه ای ها عشقی سرشان را گرم می کنند، در حالی که ما جزو آن طبقه ایم یا از آن جنسی ، که می گویم اگر حرفه ای نباشیم می میریم.
«پشتکار» هم کافی نیست معنی را نمی رساند. نازک نارنجی نیستیم و تنبل هم به حساب نمی آییم. در واقع آدم های ترو فرز و بیش فعالی هستیم. آما آزادیم و به کلی از قید چیزی که شاید نفرین ابدی باشد رسته ایم. ما تمام میکنیم. در حالی که به قول« پل والری» شاعر ، برای کارگرهای واقعی تمام کردن کار معنی ندارد ، فقط می گذارند بماند .
همهء کارگرهای واقعی از افسردگی و بی قراری می میرند . از بس که کار کرده اند و از بس که کار مانده است.
دریا
جان بنویل
ترجمه :اسد الله امرایی
اما مگر چند نفر از ما معاف بوده‌ایم از دیدن اینکه مهمترین داشته‌های زندگیمان در عرض یک ساعت از دست برود؟ منظورم فقط عزیزان‌مان نیست، افکار و رویاهایمان هم هست، میتوانیم یک روز، یک هفته، چند سال مقاومت کنیم، اما همیشه محکوم به باختیم. جسم‌مان به زندگی ادامه می‌دهد اما روحمان دیر یا زود ضربه‌ی کشنده را دریافت می‌کند.
جنایتی دقیق و کامل که در آن نمی‌فهمیم قاتلان شادیمان چه کسانی بوده‌اند، نیت‌شان چه بوده و گناهکاران را کجا پیدا کنیم.
ساحره پورتوبلو، پائولو کوئیلو
من که تا حالا فقط کتاب درسی خوندم .
دیگه کتاب ها یا تمام نکردم یا یادم نیست.
- شاید تو اهل گریه باشی ، ولی من تا حالا هرگز گریه نکردم !!!
دخترک سرش را برگرداند تا اشک بریزد و از خودخواهی این مرد جوان به خدا گله کند ...
وقتی برگشت ... !!!
چیزی ندید جز عصای سفیدی در دست پسر ... !!!
------------------
شب های بی آسمان - محمد ضیغمی
بی تو مهتاب شبی باز از آن كوچه گذشتم ، همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم ، شدم آن عاشق دیوانه كه بودم
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید ، باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید ، یادم آمد كه شبی با هم از آن كوچه گذشتیم
پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم ، ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت ، من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام ، بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب ، شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ ، همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر كن ، لحظه ای چند بر این آب نظر كن
آب آیینه عشق گذران است ، تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا كه دلت با دگران است ، تا فراموش كنی چندی از این شهر سفر كن
با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم ، سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم
روز اول كه دل من به تمنای تو پر زد ، چون كبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نه گسستم ، بازگفتم كه تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم ، حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم ، اشكی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت ، اشك در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید ، یادم آید كه دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه كشیدم ، نگسستم نرمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم ، نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نه كنی دیگر از آن كوچه گذر هم ، بی تو اما به چه حالی من از آن كوچه گذشتم
-------------------------------------------------
فریدون مشیری
در يه ترجمه ديگه اينطورهنقل قول:
تمام حيوانات مساوي اند اما برخي مساوي ترند!
... و البته متن اصلي رو هم ميشه ديد:31:
نمی توان کسانی را که بسیار شاد یا غمگین هستند تحت تاثیر قرار داد.عشاق هنگام سکوت یکدیگر را بهتر درک می کنند و یک سخنرانی پرشور و مهیج در گورستان،تنها بر افراد غریبه تاثیر می گذارد،در حالی که برای بیوه و فرزندان فرد از دنیا رفته،بی معنی و بی اهمیت جلوه می کند.
////
غم،باعث اتصال افراد نمی گردد،بلکه بین آنان فاصله می اندازد و حتی بی عدالتی و بی رحمی در افراد غمگین بیش تر از افراد شادمان دیده می شود.
دشمن ها-آنتوان چخوف
توضیح«اینا خاطرات اشوزدنگهه هست که بعد از کور شدنش به وسیله ی..... لاله براش مینویسه (آخر کتاب)»
«فرشتگان من بنویسید!پیوسته از منو خبر ببرید از فریاد هایممن نیز از شما خواهم نوشت ؛فرشتگان من که همواره بر من ایدفریاد بآوریدبه نام خداآنگونه که من نیز بشنوم آوایتان راغوغا سردهید چنان که شانه هایم فرو ریزد واز حقیقتی پاک ، سخن گویید تا تشنگی ام فرو نشیند...من التماس میکنم؛...فرشتگان من سکوت کرده اند.بالهایشان را بسته اند و قلم ها را شکسته!من دانایی ام را خواهم فروخت تا قلم هایی دیگر بار برایشان بازخرم.قلم ها را از گناهان من این بار مشکنید،مرا بشکنیدتا هرسه راه شویم...فرشتگانم دوباره بازنویسید؛پیوسته فریادهایم را در روز ،ونجواهایم را در شبو قصه های مرا به عرش بریدو پاکیزه باز آرید.میدانم که آنجایید و نهان مامور...کاتبانمقلم هایتان مرا به کدامین سو خواهد کشاند؟!ایکاش میشد تنها، نیکی های مرا مکتوب میکردید؛این را ننویسید! من میدانم فرار از پروردگار، تنها گریز ناممکن جهان هاست؛پس اورا سپاس و ستایشکه یکتاست و بی مانند.بنویسیداینها را مکتوب کنید!»اشوزدنگهه آرمان آرین
نه آسمان عاطفه دارد و نه انسان اندیشه مند.نه اینکه انسان نخواهد بی عاطفه باشد , ولی وجود عاطفه در او خلاف عقل سلیم است.
نه!نه در آسمانها نشاني از رأفت و عطوفت وجود دارد،نه در زندگي بالاي سر و نه زير پاي ما و نه در درون من.
تنهایی پرهیاهو - بهومیل هرابال - ترجمه:پرویز دوائی
...به یاد شعری از سندبرگ افتادم که می گفت تمامی آنچه از یک فرد بشری باقی می ماند گوگردی است که جعبه ی کبریتی را کفایت می کند و آهنی , که بتوان با آن میخی ساخت که انسان بتواند از آن خود را حلق آویز کند .
تنهایی پرهیاهو - بهومیل هرابال - ترجمه:پرویز دوائی
...عمل خلاف بی مجازات نمی ماند و تجاوزهای ما مدام روحمان را می آزارد . جنگلبان ناحیه مان را به یاد می آورم که یک بار یک "دله" در آستین آستر کتش یافت و به جای آنکه حیوان را به خاطر کشتن و خوردن جوجه مرغها عادلانه بکشد ,میخی در سرش کوبید و ولش کرد تا دور محوطه آنقدر بدود و جیغ بکشد تا کارش تمام شود . بعد به یادم آمد که یکسال بعد , پسر همین جنگلبان را , موقع کار با دستگاه سیمان قاطی کن , سیم لخت برق به کله اش گرفت و کشت . همین دیشب بی خود و بی جهت در زیر خیمه کتابهایم ریخت شکاربانی به یادم آمد که هر وقت که در جنگلهای اطراف ما به پیکر در هم جمع شده ی یک جوجه تیغی می رسید تکه چوبی را که قبلا تیز کرده بود در شکم حیوان فرو می برد , چون که جوجه تیغی ارزش گلوله حرام کردن را نداشت . این آدم مدتی بعد دچار سرطان کبد شد و به بستر افتاد , و به جای آن همه جوجه تیغی , سه ماه تمام با غده ای در شکم و وحشت در مغز , توی خودش جمع شده بود و جان می کند تا مرد .
تنهایی پرهیاهو - بهومیل هرابال - ترجمه:پرویز دوائی
حکومت نظامی ، داستان مردمانی که گرفتار دیکتاتوری مخوف به نام طاعون شده اند .
طاعون : « اینها دیگر نمیتوانند اعتراض کنند ولی همین سکوتشان صدای زننده و گوشخراشی دارد . دهانهای آنها را خورد کنید ، و دهان بند بر آنها بزنید و آنقدر کلمات مقدس و پر ارزش را تکرار کنید تا آنها هم آنرا بیاموزند و تکرار کنند . و همیشه به خاطر داشته باشند تا بالاخره آنها همان شهروندان خوبی که ما احتیاج داریم بشوند . » دیه گو : « دیگر هیچ نترسید ، نترسیدن شرط پیروزیست ، آنها که میتوانند سر پا بایستند ! چرا عقب نشینی میکنید ؟ سرها را بلند نگاه دارید ، دوره خواری گذشته و اینک زمان غرور و سرافرازیست . دهان بندها را به دو افکنید و با من فریاد بزنید که دیگرت ترس ندارید . ای شورش مقدس ، ای عصیان زنده ، ای افتخار و شرف ملت ، به این مردم دهان بسته نیروی فریاد و فغان عطا کن . »
............................
آلبر کامو
در سكوت شبانه،سكوت مطلق شبانه،وقتي كه حواس انسانها آرام گرفته است،روحي جاودان،به زباني بي نام با انسان ازچيزهايي،از انديشه هايي سخن مي گويد كه مي فهمي ولي نمي تواني وصف كني. تئوري آسمانها-كانت
تنهایی پرهیاهو - بهومیل هرابال - ترجمه:پرویز دوائی
....شهريار کوچولو گفت: -سلام. گل گفت: -سلام. شهريار کوچولو با ادب پرسيد: -آدم‌ها کجاند؟ گل روزی روزگاری عبور کاروانی را ديده‌بود. اين بود که گفت: -آدم‌ها؟ گمان کنم ازشان شش هفت تايی باشد. سال‌ها پيش ديدم‌شان. منتها خدا می‌داند کجا می‌شود پيداشان کرد. باد اين‌ور و آن‌ور می‌بَرَدشان؛ نه اين که ريشه ندارند، بی‌ريشگی هم حسابی اسباب دردسرشان شده. شهريار کوچولو گفت: -خداحافظ. گل گفت: -خداحافظ......
شازده کوچولو -
آنتوان دوسنت اگزوپری
من میخوام چند تا از بخشهای زیبا از کتابهای شکسپیر را بنویسم البته دوستان معذرت میخوام چون دقیقا شاید مثل کتاب نباشه:
واقعا جای تعجب دارد که انسان ها دشمنی را از راه پنجره دهان به خانه خود می فرستند تا گوهر عقل آنها را بدزدد و شگفتا از ما که با شادی و دست افشانی ورود خود به عالم حیوانی را جشن می گیریم.
نمایشنامه اتللو-شکسپیر
آن كس كه حق با اوست عریان و بی حفاظ چنان است كه گویی جوشنی از پولاد بر تن دارد، و آن كس كه حق با او نیست و جور و ستم دلش را تباه كرده است هرچند كه خود را به هزار جوشن مجهز كند همچنان زخم پذیر و برهنه است.
نمایشنامه هنری ششم-شکسپیر
ای کاش موقعی که کاری را تمام می کردیم واقعا تمام می شد و ما می توانستیم آسوده باشیم(سخنی از مکبث بعد از کشتن پادشاه)
تراژدی مکبث-شکسپیر
چند جمله از کتاب حکایت فرزانگی:
راز زندگی این است:
1- عشق به هر آنچه میکنی
2-عشق به دیگران
هیچ کس نمی خواست باور کند که حقیقت به همان سادگی است که رخ می دهد ....
سیاه چاله ها .... دکتر هاوکینگ .
وجود اکثریت، منطقاً بیانگر وجود اقلیتی متناظر با آن است.
گزارش اقلیت_فیلیپ.ک.دیک
دیگر مخوابید!مکبث خواب را می کشد.خواب معصوم را،خوابی که ابریشم تارهای گره خورده اندوه را بهم می بافد ،مرگ هر روز زندگی ، گرمابه کار پر محنت ، غذای دوم طبیعت بزرگ ،قوه عمده در ضیافت حیات.
تراژدی مکبث-ویلیام شکسپیر
تاریخچه ی اختراع ِ زن ِ مدرن ِ ایرانی بی شباهت به تاریخچه ی اختراع ِ اتومبیل نیست. با این تفاوت که اتومبیل کالسکه ای بود که اول محتوایش عوض شده بود( یعنی اسب هایش را برداشته به جای ان موتور گذاشته بودند) و بعد کم کم شکلش متناسب ِ این محتوا شده بود و زن ِ مدرن ِ ایرانی اول شکلش عوض شده بود و بعد، که به دنبال ِ محتوای مناسبی افتاده بود، کار بیخ پیدا کرده بود. (اختراع ِ زن ِ سنتی هم، که بعدها به همین شیوه صورت گرفت، کارش بیخ کمتری پیدا نکرد). این طور بود که هر کس، به تناسبِ امکانات و ذائقه ی شخصی، از زن ِسنتی و مطالبات زن ِ مدرن ترکیبی ساخته بود که دامنه ی تغییراتش، گاه، از چادر بود تا مینی ژوپ. می خواست در همه ی تصمیم ها شریک باشد اما همه ی مسئولیت ها را از مردش می خواست. می خواست شخصیتش در نظر دیگران جلوه کند نه جنیستش اما با جاذبه های زنانه اش به میدان می امد. مینی ژوپ می پوشید تا پاهایش را به نمایش بگذارد اما، اگر کسی به او چیزی می گفت، از بی چشم و رویی مردم شکایت می کرد. طالب ِ شرکت پایاپای مرد در امور ِ خانه بود اما در همان حال مردی را که به این اشتراک تن می داد ضعیف و بی شخصیت تلقی می کرد. خواستار ِ اظهار ِ نظر در مباحث ِ جدی بود اما برای داشتن ِ یک نقطه نظر ِ جدی کوششی نمی کرد. از زندگی ِ زناشویی اش ناراضی بود اما نه شهامت ِ جدا شدن داشت، نه خیانت. به برابری ِ جنسی و ارضای متقابل اعتقاد داشت اما، وقتی کار به جدایی می کشید، به جوانی اش که بی خود و بی جهت پای دیگری حرام شده بود تأسف می خورد.
همنوایی شبانه ی ارکستر چوبها / رضا قاسمی
كارگران دريا - ويكتور هوگو - ترجمه اردشير نيك پور
‹ پيران قوم حكايت مي كنند كه در قديم كاتوليكهاي جزاير فلاندري بي آنكه خود بخواهند؛ بيش از پروتستانها با شيطان تماس و ارتباط پيدا مي كردند ، اما اين امور مربوط به گذشته است. چرا چنين بود؟ ما سبب آن را نمي دانيم. قدر مسلم اين است كه در سابق اين اقليت از دست شيطان سخت در عذاب بود. او به كاتوليكها علاقه پيدا كرده بود و خواهان مصاحبت و معاشرت آنان بود و چنين بر مي آيد كه شيطان را كاتوليك بايد دانست نه پروتستان . يكي از گستاخيهاي تحمل ناپذير او اين بود كه شبها، آنگاه كه شوي به خواب مي رفت و زن نيمه خواب بود ، وارد بستر آنان مي شد و خطاهايي از او سر مي زد. ‹پاتروي يه› را عقيده بر اين بود كه ‹ ولتر› بدين گونه زاده شده است. بعيد هم نيست كه چنين باشد. چه چنين قضيه اي كاملا ثابت شده و در مجموعه هاي اذكار و اوراد دفع اجنه به عنوان: ‹ درباره خطاياي شبانه و تخم شيطان › از آن سخن به ميان آمده است. شيطان خاصه در اواخر قرن هجدهم در ‹ سنت هليه › بيداد مي كرد. شايد ميخواست جنايات انقلاب را كيفر دهد. نتايج زياده رويها و افراط كاريهاي انقلاب بيرون از شمار است. به هر حال زنان متعصب در دين، از اين ورود ناگهاني شيطان، آن هم شب هنگام كه چشم آدم خوب نمي بيند، سخت نگران و پريشان شده بودند، زيرا فرزندي چون ولتر زادن هيچ دلخوشي و لذتي نداشت. يكي از اين زنان نگران، مشكل خويش را پيش كشيش اعتراف گيرنده اش برد و از وي پرسيد كه چگونه بموقع مي تواند از دام خطا برهد و شيطان را به جاي شوهر نگيرد. كشيش در پاسخ وي گفت: ‹ براي اينكه يقين حاصل كنيد كه سر و كارتان با شوي افتاده است يا شيطان دست به پيشانيش بكشيد، هر گاه دستتان به دو شاخ خورد اطمينان داشته باشيد كه...› زن گفت:‹ اطمينان داشته باشيم كه كيست؟›
منطق بي شك سخت استوار است اما نميتواند با انساني مبارزه كند كه ميخواد زندگي كند.
محاكمه فرانتس كافكا
شیطان و خدا / شاهکار پل سارتر
زن : ( چشمش به کشیش می افتد ) کشیش! کشیش! ( کشیش فرار می کند. زن فریاد می زند.) به این تندی کجا می روی؟
هاینریش : ( می ایستد.) من دیگر چیزی ندارم که صدقه بدهم. هیچ چیز، هیچ چیز ندارم! هر چه داشتم داده ام.
زن : این که دلیل نمی شود وقتی صدا می زنم فرار کن.
هاینریش: ( خسته و نا توان بسوی او می اید. ) گرسنه ای؟
زن : نه
هاینریش : پس چه می خواهی؟
زن: می خواهم برایم توضیح بدهی.
هاینریش: ( به تندی) من هیچ چیز را نمی توانم توضیح بدهم.
زن: تو اصلا نمی دانی من چه می خواهم بگویم.
هاینریش: خوب، بگو. زود باش. چه چیز را باید توضیح بدهم؟
زن: چرا بچه مرد؟
هاینریش: کدام بچه؟
زن : (با خنده ی نیمه کاره) بچه ی من. ای بابا، کشیش، تو خودت دیروز او را زیر خام کردی: سه ساله بود و از گرسنگی مرد.
هاینریش: خواهر، من خسته ام، تورا بجا نمی اورم. من صورت و چسم و نگاه همه ی زن ها را یکسان می بینم.
زن : چرا مرد؟
هاینریش: من نمی دانم.
زن : مگر تو کشیش نیستی؟
هاینریش : چرا، هستم.
زن : پس اگر تو نتوانی کی می تواند برای من توضیح بدهد؟ (مکث) اگر حالا خودم را بکشم گناه است؟
هاینریش: (با شدت) بله، گناه بزرگ.
زن : من هم همین فکر را می کردم. اما نمی دانی چقدر دلم می خواهد بمیرم. می بینی که باید برایم توضیح دهی.
لحظه ای به سکوت می گذرد. هاینریش دست روی پیشانی می کشد و به خود فشار می اورد.
هاینریش : هیچ چیز بی اجازه ی خدا روی نمی دهد و خدا نیکوئی محض است؛ پس هر چه روی می دهد نی کوست.
زن : نمی فهمم.
هاینریش : تو هر چه بدانی خدا بیشتر می داند: آنچه در چشم تو بدی ست به چشم او خوبی است، زیرا او عواقب را می شنجد.
زن : تو خودت این ها را می فهمی؟
هاینریش: نه ! نه ! من نمی فهمم! من هیچ چیز را نمی فهمم! نه می توانم و نه می خواهم که بفهمم. باید ایمان داشت. ایمان ! ایمان!
..و ناستی می اید..
محبوبم
محبت مرا در دل خود مهر کن
و مرا چون بازوی طلا بر بازویت ببند تا همیشه با تو باشم
محبت مانند مرگ قدرتمند است
و شعله اش همچون شعله های پر قدرت آتش می سوزاند و نابود می کند
آبهای بسیار نمی توانند شعله محبت را خاموش کنند
و سیلابها قادر نیستند آن را فرو نشانند
به هوش باشید
هر که بخواهد با ثروتش محبت را به چنگ آورد جز خفت و خاری چیزی نصییبش نمی شود...
Song of Solomon
» راستش، من تصمیم گرفته بودم همه چیز را بگویم. دست ِ خودم نبود که با یک تشر رنگم می پرید و با یک سیلی تنبانم را خیس می کردم. این طور بارم اورده بودند که بترسم. از همه چیز. از بزرگتر که مبادا بهش بر بخورد، از کوچکتر که مبادا دلش بشکند، از دوست که مبادا برنجد و تنهایم بگذارد؛ از دشمن که مبادا بر اشوبد و به سراغم بیاید.
» خدایا ؛ تو مرا از شر دوستانم حفظ کن ، من خودم از پس دشمنانم بر می آیم.
همنوایی شبانه ی ارکستر چوب ها - رضا قاسمی
اینا مال آخرین کتابیه که خوندم...کافکا در ساحل!
نقلم با نقل کتاب متفاوته،آخه واسه خودم روی گوشی خلاصه نوشتمشون،نقل به عین نکردم!
»»»»»»
حتی دیدارهای اتفاقی حاصل کار ماست!
»»»»»»
در روزگاران قدیم انسانها سه دسته بودن،مرد/مرد،مرد/زن،زن/زن...اما خدا بواسطه ی ناسپاسی انسانها اونها رو با یه چاقو از وسط نصف میکنه،از اون موقع به بعد هرکس دنبال جفت خودش میگرده!
»»»»»»
شادمانی یک تمثیل است،اندوه یک داستان!
سلام
این کتاب رو الان برای خوندن دست دارم و این قسمتش رو واقعا دلم نیومد ازش بگذرم. نکته ای که توجهم رو جلب کرد این بود که شعر نوی نوشته شده در واقع برگردان شعری روسی هست ولی این که به فارسی هم در وزن و قالب تونسته جای بگیره خیلی اون رو زیباتر کرده.
...
ناتاشا ناگهان ایستاد و گفت: می دانی این پی‌یر خیکی گنده که سر میز جلوی من نشسته بود خیلی مضحک است! یادش که می افتم خنده ام میگیرد.
این را گفت و شروع کرد در راهرو دویدن. سونیا کرکی را که به لباسش گیر کرده بود تکان داد و کاغذ اشعار را در گریبان خود پنهان کرد و با قدمهای سبک و شادمانه، با چهره ای گل انداخته به دنبال ناتاشا دوان، روانه ی تالار کوچک شد. جوانها به تقاضای مهمانان کوارتت "چشمه" را خواندند و همه از آواز آنها بسیار خوششان آمد و سپس نیکلای ترانه ای که تازه آموخته بود را خواند:
شبی زیبا شبی مهتاب
چه شیرین است این پندار
که در دنیا هنوزت هست زیبایی
که در کنج خیالش با تو مشغول است
و با انگشتهای نازک و نرمش نوازش می کند گیسوی چنگش را
و با شیرین سرود خود امیدت می دمد در دل:
شکیبا باش روزی چند، گوید، وصل نزدیک است.
اما ای دریغا روزهایم رو به پایان است،
و بهار وصل را هرگز نخواهم دید
...
جنگ و صلح
اثر ماندگار لئو تالستوی
شاهزاده آندره در بستر مرگ
...
ناگهان باز گرفتار افکار و احساساتی آشکار و بسیار دقیق شد. فکرش باز به روشنی به حرکت درآمد و به خود گفت:
بله، عشق. اما نه عشقی که برای پاداش یا برای منظور خاصی جلوه‌گری کند، بلکه عشقی که من برای اولین بار، آن را هنگامی که دشمن خود را در حال مرگ دیدم و با این حال او را دوست داشتم، احساس کردم. من آن عشق و محبتی را احساس کردم که عصاره و اصل روح است و هیچ نیازی به منظور و مقصود خاصی ندارد. حالا هم من این حس پسندیده را درک میکنم. باید نزدیکان خود را دوست داشت. باید دشمن خود را هم دوست داشت. باید تمام مظاهر خداوند را دوست داشت. ما آنان را که در نظرمان ارجمندند میتوانیم با عشق انسانی دوست داشته باشیم، اما دشمن را فقط با عشق خدایی می‌توان دوست داشت.
من هم به این دلیل - چون متوجه شدم که آن مرد را دوست دارم - این اندازه خوشحال شدم. سرانجام او چه شد؟ آیا هنوز زنده است؟ اگر آدمی کسی را با عشق انسانی دوست داشته باشد، ممکن است سرانجام روزی آن عشق به کینه و نفرت مبدل شود. اما عشق الهی نمیتواند تغییر کند و هیچ چیز حتی مرگ هم قادر نیست آن را نابود کند.
......
منظور شاهزاده آندره از دشمن (آن مرد) آناتول کوراگین ، کسیه که نامزد اون (ناتاشا) رو بدنام کرد و در جنگ وقتی آندره از ناحیه شکم مجروح شد ، در چادر بر روی دو تخت آنطرفتر خود آناتول رو دید که دارند پاش رو قطع میکنند.
پ.ن. : آیا ما نیز میتوانیم به این درجه برسیم؟
قبلا از رو خریت خیال می کردم خیلی باهوشه. واسه اینکه خیلی چیزا از سینما و نمایش و ادبیات و اینا میدونست. اگه کسی از این چیزا سر دربیاره، خیلی طول میکشه آدم بفهمه طرف مشنگه یا سرش به تنش میارزه.
ناتور دشت
مرحوم
جی. دی. سلینجر
پسره واقعا کمبود داشت چون پدر مادرش نه پولدار بودن نه درست حرف میزدن. ولی پسر خیلی خوبی بود. اون وقت روبرتا والش ازشش خوشش نمیاومد، میگفت پسره از خود راضیه، چون گفته بود کاپیتان یه تیمه. همین. قضیه اینه که وقتی دخترا از کسی خوش شون بیاد، هرچقدرم طرف پست و حرومزاده باشه، بازم میگن پسره کمبود عاطفی داره. برعکس اگه از یکی خوشون نیاد، هرچقدرم پسره خوب باشه میگن پسره از خود راضیه. حتی دخترای باهوشم این جوری ان.
ناتور دشت
مرحوم
جی. دی. سلینجر
ريو فريادهاي شادي را كه از شهر برميخاست ميشنيد و به ياد مي آورد كه اين شادي پيوسته در معرض تهديد است. زيرا ميدانست كه اين مردم شادان نميدانند، اما در كتابها ميتوان ديد كه باسيل طاعون هرگز نمي ميرد و از ميان نميرود، و ميتواند ده ها سال در ميان اثاث خانه و ملافه ها بخوابد، توي اتاق ها، زيرزمين ها، چمدان ها، دستمال ها، كاغذپاره ها منتظر باشد و شايد روزي برسد كه طاعون براي بدبختي و تعليم انسانها ، موش هايش را بيدار كند و بفرستد كه در شهري خوشبخت بميرند.
طاعون
كامو
در راستای طاعون نویسی : دی
شبی که بعد از آن شب آمد دیگر شب ِ نبرد نبود، بلکه شب ِ سکوت بود. در این اطاق بریده از دنیا بر فراز این جسد که اکنون لباسی به تن داشت،به همان سکوتی می اندیشید که در بستر خالی مردگان احساس می شد. همه جا همان وقفه، همان فاصله ی باشکوه و همان آرامش بود که به دنبال نبرد ها می آمد. و این سکوت، سکوت شکست بود. اما سکوتی که اکنون دوست او را در بر گرفته بود، متراکم تر بود. و با سکوت کوچه ها و شهر آزاد شده از طاعون چنان تطبیقی داشت که احساس کرد این بار شکست نهایی است، همان سکوتی که جنگ ها را پایان می دهد و اط صلح و آرامش عذاب علاج ناپذیری می سازد. دکتر نمی دانست که آیا تارو که به هنگام مرگ به آرامش دست یافته است یا نه؟ اما دست کم در این لحظه می دانست که دیگر برای خود او ارامشی امکان نخواهد داشت، همانطور که برای مادر جدا شده از فرزند یا برای مردی که دوستش را دفن می کند آرامشی وجود ندارد.
#
بـرد او در این میان فقط این بود که طاعـون را بشناسد و به یاد بیاورد؛ دوستی را بشناسد و به یاد بیاورد، محبت را بشناسد و روزی مجبور باشد که به یاد بیاورد. تمام آنچه انسان می توانست در بازی طاعون و زندگی ببرد، عبارت از معرفت و خاطره بود. و شاید آنچه تارو " بردن بازی " می نامید همین بود.
پائلو کوئلیو - کنار رود پیدرا نشستم و گریستم
این که بدانی در راه درستی هستی یک چیز است و این که فکر کنی راه درست فقط همین است یک چیز دیگر.هرگز نمیتوانیم درباره ی زندگی دیگران قضاوت کنیم.چون هر کس رنج ها و وانهادگی های خودش را دارد.
وقتی بزرگ شدی خیلی باهوش می شی. اما اگه نتونستی باهوش و یه دختر معرکه بشی، اون وقت اصلا دلم نمی خواد ببینم بزرگ شدی. دختر معرکه ای شو، مت.
#
اگر ما به گذشته برگردیم، اگر مردای آلمانی به گذشته برگردن، اگر مردای بریتانیایی برگردن و اگر ژاپنی ها و فرانسوی ها و تمام مردای دیگه برگردن، یعنی با تمام گفته ها، نوشته ها، نقاشی ها، فیلم ها، سوسک ها، سنگرهای تک نفره و خونه مون به گذشته برگردیم، نسل بعدی همیشه محکومند که گرفتار هیتلرای آینده بشن. این جوری هیچ وقت پسرا از جنگ متنفر نمی شن و عکسای سربازا رو توی کتابای تاریخ نشون نمی دن و به اونا نمی خندن. اگر پسرای آلمانی یاد گرفته بودن از خشونت متنفر باشن، هیتلر مجبور بود بره برای خودش ژاکتشو ببافه.
یادداشت های شخصی یک سرباز/ سلینجر / آخرین روز از آخرین مرخصی
سلام
این اولین پست من در این بخش هستش..نمی دونم جملاتی که انتخاب می کنیم فقط باید از رمان(و داستان) باشند یا هر کتابی؟....در هر حال من مشغول خوندن کتاب خودسازی انقلابی از دکتر شریعتی هستم بخشی از این کتاب رو که بنا به دلایلی خیلی ازش لذت بردم در اینجا قرار میدم:
آزادی انسانی را تا آنجا حرمت نهيم كه مخالف را و حتی دشمن فكری خويش را به خاطر تقدس آزادی، تحمل كنيم و تنها بهخاطر اينكه "می توانيم"، او را از آزادی تجلی انديشه خويش و انتخاب خويش، با زور باز نداريم وبه نام مقدس ترين اصول، مقدس ترين اصل را، كه آزادی رشد انسان ازطريق تنوع انديشه ها و تنوع انتخاب ها و آزادی خلق و آزادی تفكر و تحقيق و انتخاب است، با روش های پليسی و فاشيستی پايمال نكنيم. زيرا هنگامی كه «ديكتاتوري» غالب است، احتمال اينكه عدالتی در جريان باشد، باوری فريبنده و خطرناك است و هنگامی كه «سرمايه داري» حاكم است ، ايمان به دموكراسی و آزادی انسان يك ساده لوحی است.
شهر زمستان از كتاب آيينه در آيينه (ه.ا.سايه):
سلامت را نمي خواهند پاسخ گفت,
سرها در گريبان است.
كسي سر برنيارد كرد پاسخ گفتن و ديدار ياران را.
نگه جز پيش پا را ديد, نتواند
كه ره تاريك و لغزان است.
وگر دست محبت سوي كس يازي,
به اكراه آورد دست از بغل بيرون,
كه سرما سخت سوزان است.
نفس كز گرمگاه سينه مي آيد برون,ابري شود تاريك,
چو ديوار ايستد در پيش چشمانت
نفس كاين است پس, ديگر چه داري چشم ؟
ز چشم دوستان دور يا نزديك...
من آزادم: دیگر هیچ دلیلی برای زندگی کردن برایم نمانده است؛ همه ی دلایلی را که آزمودم فرو شکسته اند و من نمی توانم دلایل دیگری را تخیل کنم. من هنوز جوانم، هنوز نیرو دارم که از نو شروع کنم. ولی چه چیز را باید از نو شروع کرد؟ فقط حالا است که پی می برم چقدر، در بحبوحه ی شدیدترین ترس ها و تهوع هایم، به آنی وابسته بودم که نجاتم بدهد. گذشته ام مرده است، مارکی دورولبون مرده است، آنی فقط برای این برگشت تا همه ی امید را از من بگیرد. توی این کوچه باغ سفید تنها هستم. تنها و آزاد. ولی این آزادی بک خرده به مرگ می ماند.
تهـوع ، ژان پل سارتر
علاوه بر خون چیز دیگری نیز ازاسنیپ بیرون میزد.ماده ی آبی-نقره ای رنگی که چیزی بین مایع و گاز بود،از دهان و چشم و گوشش بیرون آمد و هری فهمید که آن چیست اما نمیدانست چه باید بکند- قمقمه ای که هرمیون از غیب ظاهر کرده بود در دست لرزانش قرار گرفت.با چوبدستی اش ماده ی نقره فام را به درون قمقمه، منتقل کرد.وقتی قمقمه لب به لب پر شد و به نظر رسید دیگر خونی در بدن اسنیپ باقی نمانده است،چنگی که به ردای هری زده بود،شل شد.اسنیپ به زمزمه گفت:
-به...من...نگاه...کن...
نگاه آن چشمان سبز به دو چشم سیاه افتاد و لحظه ای بعد،گویی در ژرفای آن چشمان سیاه چیزی از میان رفت و آن ها را خالی و خیره و مات کرد.دستی که هری را گرفته بود به زمین افتاد و اسنیپ دیگر حرکتی نکرد...
هری پاتر و یادگاران مرگ-جی کی رولینگ