مشاعره

همچون هلال بهر تو آغوش ما تهی است-------------- ای کوکب امید! در آغوش کیستی؟! (رهی معیری)

یاد تو
ای بهترین ستاره
در تاریکترین شب
هر چونان شهابی
از خاطرم می گذری
و ناگهان ذهنم را روشن می کند
وقتی تو آمدی
شب شکست
و تکه های سیاه آن
در رود نور ته نشین شد

در جاده فراموشی
کنار بوته گل سرخ
در انتظار آمدن توام
تو که تمام کودکی هایم
با تو سپری شد
می ترسم
ترسی فراتر از همه ی ترسها
می ترسم که ابرهائی بین ما
دیوار غروب را بنشاند

از تن چو برفت جان پاك من و تو
خشتي دو نهند بر مغاك من و تو
وانگاه براي خشت گور دگران
در كالبي كشند خاك من و تو

آمدم تا بتو آويزم
ليك ديدم كه تو آن شاخه بي برگي
ليك ديدم كه تو بر چهره اميدم
خنده مرگي
وه چه شيرينست
بر سر گور تو اي عشق نياز آلود
پاي كوبيدن !
وه چه شيرينست
از تو اي بوسه سوزنده مرگ آور
چشم پوشيدن !
وه چه شيرينست
از تو بگسستن و با غير تو پيوستن... !

از كوي تو بي ناله و فرياد گذشتم
چون قافله عمر نواي جرسم نيست
افسرده ترم از نفس باد خزاني
كآن تو گل خندان نفسي هم نفسم نيست (رهی معیری)

تا نهان سازم از تو بار دگر
راز اين خاطر پريشان را
ميكشم بر نگاه ناز آلود
نرم و سنگين حجاب مژگان را

آه ... هرگز گمان مبر كه دلم
با زبانم رفيق و همراهست
هر چه گفتم دروغ بود دروغ
كي ترا گفتم آنچه دلخواهست

تو برايم ترانه ميخواني
سخنت جذبه اي نهان دارد
گويْيا خوابم و ترانه تو
از جهاني دگر نشان دارد

شايد اين را شنيده اي كه زنان
در دل ”آري و نه“ به لب دارند
ضعف خود را عيان نميسازند
راز دار و خموش و مكارند

آه من هم زنم ‚ زني كه دلش
در هواي تو ميزند پر و بال
دوستت دارم اي خيال لطيف
دوستت دارم اي اميد محال ...