مشاعره

آدمگاي آرزو ، ماهياي خاطره


ديگه صدايي نمي ياد از شيشه ي پنجره


ديگه كسي نيس كه باش هزار و يك شب بگم


رفت اوني كه از اولم همش قرار بود بره


ديگه براش نمي خونم ، لالايي بي لالايي


انگار راخت تر مي خوابه با نغمه ي جدايي

يك روز باد بي نشان
آهسته و پاورچين
بر سر شاخه هاي شكسته ام وزيد
و بذر آفتاب را
بر مزار دلم پاشيد
دلم آفتابي شد
شگفتم دراقليم عشق
زمستانم بهاري شد
غافل كه جام سرد تقدير
از گرماي عشق ترك خواهد خورد
بيادت هست ؟

تمام آنچه بود یادم هست
آنروز بارانی
آفتاب تموز
سوز سردستان
تمام آنچه بود یادم هست !
و ترک چین خورده ی رویایت را
آن نیز یادم هست !

تا رها سازم سرودم را
عشق را آيينه كردم
در دل آيينه تصويري ندانم از كجا
روييد
جان شكفت از شوق ديدار و سرودم را
در شكوه سبز آينه رهاتر كرد

در تب و تاب نسيان اين سالها

تنها صداي قلم بود

كه خواب مردمكان تاريخ را

آشفته مي ساخت .

توشه ی عشق رهایی است
نصیحت وار میگویم
که پیر دلی ام رویین روی .

يكي خوب خلق و خلق پوش بود
كه در مصر يك چند خاموش بود

.....
خادم زاده كجا بودي بابا ؟!!

داوری را به سالک بخش و حکمت را بگیر
در حضور حاضران خاموش میباش ای مرید

-----------------------------------------------------
شرمندم سولاریس جان یه کم سرم شلوغ بود ، مرسی که یاد ما بودی .

در اوراق سعدي نگنجد ملال
كه دارد پس پرده چندين جمال

لنگ لنگان قدمي بر مي داشت
هر قذم دانه شكري مي كاشت