Printable View
زندگی رو دوست دارم با تمام بد بیاریش
عاشقی رو دوست دارم با تمام بیقراریش
من میخوام اشکو بفهمم وقتی از چشام میریزه
اما این درد چه کشندست واسه من خیلی عزیزه
تو کتاب نوشته عاشق خیلی تنها خیلی خسته اس
جای بارون بهاری روی چترای شکسته اس
اما من میگم یه عاشق همه دنیا رو داره
همه چترارو باید بست وقتی آسمون می باره
نون عشقو می خورم منت نونوا ندارم
سینه سوخته عاشقم با کسی دعوا ندارم
پای بیداری باشه ما همه جوره چاکریم
پای عاشقی باشه دیگه ما کم نمیاریم
آمـــدم تا در آسمان کبـــــود
پـر گشــايم بســـــوي آزادي
خـانـه ســازم بر آن خرابهء دل
تا بــــگيرم دوبــــاره آبـادي
ره گشـايم به شـادي ؛بودن ؛
تا بــــخندم دوباره با شــادي
آه اي خداي عشق و اميد
در باورم نیست فراموش شدن
در باورم نیست ز خاطر رفتن
شاید در نگاه تو ..!!!!
شاید در نگاه او..!!!
اما نه هرگز در نگاه خدواند!!!!
در من ترانه های قشنگی نشسته اند
انگار از نشستن ِ بیهوده خسته اند
انگا ر سالهای زیادی ست بی جهت
امید خود به این دل ِ دیوانه بسته اند
ازشور و مستی ِ پدران ِ گذ شته مان
حالا به من رسیده و در من نشسته اند ...
من باز گیج می شوم از موج واژه ها
این بغضهای تازه که در من شکسته اند
من گیج گیج گیج ، تورا شعر می پرم
اما تمام پنــــجره ها ی تــو بستـــه اند
وقتی اندر سر کویی گذری بود مرا
وندران کوی نهانی نظری بود مرا
جان بجایست ولی زنده نیم من زیرا
مایه‌ی عمر بجز جان دگری بود مرا
:40:
شب بخير اي آخرين اميد من
نذار تاريكي تو قلبت بنشينه
چشاتو بروي شهر شب ببند
تا چشاي كوچيكت خواب ببينه...
ميدونم خواب ستاره مي بيني
خنده هات براي من غريبه نيست
با مداد نقره اي رو تن ماه
همه ي آرزوهاتو بنويس
غروبا تو سرزمين خواب تو
بوي تنهايي و غربت نمياد
توي كوچه هاي سبز اون بجز
صداي پاي محبت نمياد
فرصت موندن تو شهر خواب كمه
دلتو به آسمون گره بزن
پا بزار تو جاده هاي كهكشون
شب بخير اي آخرين اميد من.
وقتی که نگاهم به نگاهت خیره میشه
دوست دارم زمان بایسته واسه ی همیشه
چشمامونو ببندیمو بریم تا تهِ رویا
اونجایی که هیچ وقت گلی پژمرده نمیشه
هر چی غم داری از دل نازکت بگیرم
اگه اشک از چشات جاری بشه برات بمیرم
سر رو شونه هام بزاری و برات بخونم
یاد تو و عشق تو باشه وردِ زبوونم
مهربونم
گر غرق کنی مرا به دریای دو چشمت
انجا که کنم جان به فدای تو همینجاست
ز گرمی بی نصیب افتاده ام چون شمع خاموشی
ز دلها رفته ام چون یاد از خاطر فراموشی
منم با ناله دمسازی به مرخ شب هم آوازی
منم بی باده مدهوشی ز خون دل قدح نوشی
ز آرامم جدا از فتنه روی دلارامی
سیه روزم چو شب در حسرت صبح بناگوشی
بدانالم ز نکامی که تسکین می دهم دل را
بهداغی از گل رویی به نیشی از لب نوشی
به دشواری توان ددین وجود ناتوانم را
بتار پرنیان مانم ز عشق پرنیان پوشی
به چشمت خیره گشتم کز دلت آگه شوم اما
چه رزی می توان خواند از نگاه سرد خاموشی
چه می پرسی رهی از داغ و درد سینه سوز من ؟
که روز و شب هم آغوش تبم با یاد آغوشی
نزدیکترین نفسهایم با دورتزین آرزوهایت گره خورد
آن هنگام که در حریم ناب دلتنگی ات قدم زدم
و چشمهایم برای غصه دل مهربانت ترانه سر داد.
ای تمنای غریب دل بیا تا به سردی فاصله ها عادت نکنیم
معلمت همه شوخی ودلبری آموخت/
جفا و ناز وعتاب و ستمگری آموخت/
همه قبیله ی من عالمان دین بودند/
مرا معلم عشق تو شاعری آموخت/