مشاعره سنتی

تا خیال قد و بالای تو در فــــــــــــکر منست .:.:. گر خلایق همه سروند چو ســـرو آزادم

به سخن راست نیاید که چه شیرین سخنی .:.:. وین عجبتر که تو شیرینی و من فرهادم

سعدی

محمل بدار ای ساربان تندی مکن با کاروان
کز عشق آن سرو روان گویی روانم میرود
او میرود دامن کشان من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم میرود
با آنهمه بیداد او وین عهد بی بنیاد او
در سینه دارم یاد او یا بر زبانم میرود
باز آی وبر چشمم نشین ای دلستان نازنین
کاشوب وفریاد از زمین بر آسمانم میرود
صبر از وصال یار من برگشتن از دلدار من
گرچه نباشد کار من هم کار از آنم میرود
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن
من خود بچشم خویشتن دیدم که جانم میرود

ببخشيد طولاني شد، آخه خودم اين شعر سعدي رو خيلي دوست دارم

‫در ميان بحر گردون مانده ام‬ / ‫وز درون پرده بيرون مانده ام‬
‫بنـده را زين بحر نامحرم برآر‬ / ‫تـو درافکنـدی مرا تو هم برآر‬

عطار نیشابوری

رو سیاهی از ذغال ای شیر شیطان خورده ها
بار شیطان برده ها،خیکی به بار اورده ها

مال مردم خورده ها ناچار "رودل" می کنند
یک دهن غسیان کنید ای خون مردم خورده ها

شهریار

ای دیو سپید پای در بند
ای گنبد گیتی! ای دماوند

از سیم به سر یکی کله خود
ز آهن به میان یکی کمر بند

تا چشم بشر نبیندت روی
بنهفته به ابر، چهر دلبند

  محتوای مخفی: بقیه شعر 

تا وارهی از دم ستوران
وین مردم نحس دیو مانند

با شیر سپهر بسته پیمان
با اختر سعد کرده پیوند

چون گشت زمین ز جور گردون
سرد و سیه و خموش و آوند

بنواخت ز خشم بر فلک مشت
آن مشت تویی، تو ای دماوند

تو مشت درشت روزگاری
از گردش قرنها پس افکند

ای مشت زمین! بر آسمان شو
بر ری بنواز ضربتی چند

نی نی، تو نه مشت روزگاری
ای کوه! نیم ز گفته خرسند

تو قلب فسرده‌ی زمینی
از درد ورم نموده یک چند

شو منفجر ای دل زمانه
وآن آتش خود نهفته مپسند

خامش منشین، سخن همی گوی
افسرده مباش، خوش همی خند

شاعرش هم که نیاز به گفتن نداره

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

در میکده های مکه پیدایــم شد
صد کعبه چراغان تماشایــم شد

آنقدر شراب عاشقی نوشیــدم
تا حی علی الشراب فتوایم شد

ایرج زبردست

دست از سرم بردار ، بردار از سرم دست
ای عشق! ما هم می رسیم اخر به بن بست

یکی از رفقا!!

تب ، یک تب ناگهان ، شکستم مـــی داد
چون شمع ، سری شعله پرستم می داد

می سوختم آنچنان که آتش تـــــــا صبح
فریاد زنان ، آب به دستم مــــــــــــــی داد

ایرج زبر دست

دید موسی یک شبانی را به راه
کو همی گفت ای خدا و ای اله

ای خدای من فدایت جان من
جمله فرزندان و خان ومان من

نرگس مردم فریبی داشت شبنم می فروخت
با همان چشمی که میزد زخم مرهم می فروخت

زندگی چون برده داری پیر در بازار عمر
داشت یوسف را به مشتی خاک عالم می فروخت

...

فاضل نظری