بخشي زيبا از كتابي كه خوانده ام

افكار انسان دنياي اوست . هر چيزي كه آرزو داريد اتفاق بيفتد كافيست بخواهيد و باور كنيد كه ميشود.
وقتي كه ميگوييد من نمي خواهم دير برسم يعني من ميخواهم دير برسم (عدم به كار بردن جملات منفي)
حتي ميتوانيد خواسته هاي خود را روي كاغذ بنويسيد تا قابل باور شوند .
كتاب راز

...آن حال غریب،آن نشئه پر قدرت؛اکنون مرا کاملا در بر میگرفت.مثل همان روزی شده بودم که دوازده سال داشتم و با خانواده ام به باغ رفته بودیم و من با گل های سرخ جلو ایوان بازی میکردم .بچه ها پشت سرم به جست و خیز مشغول بودند و من باز هم از آنها کناره گرفته بودم،چیزی بود که مثل همیشه مرا به سوی انزوا و تنهایی میکشاند ناگهان مادرم از قفا صدایم زد ودر همین وقت بود که غنچه ای در انگشتانم له شد دستم از تیغ خار آتش گرفت و من فریاد زدم:می سوزد.وبرای اولین بار،برای اولین بار بودکه خودم را در کشاکش کابوسی عجیب احساس کردم.

...همه چیز گرداگرد من می چرخید.در اتاق،در آیینه ی روبرویم،خاک سبز رنگ به هوا بر میخواست در هم می پیچید و مثل خون بر زمین میریخت و باد صفیر زنان از راه میرسید و آنگاه همه چیز سیاه می شد.ومن مادرم را میدیدم که از دور دست صدایم میزد
ودستش را به سویم دراز کرده بود.میخواستم جوابش را بدهم.میخواستم فریاد بزنم:مادر،مادر،من هنوز دوازده ساله ام من هنوز معصوم و بی پناهم و پسرم را نکشته ام.دستم همچنان دراز میشد و فریادم اوج میگرفت... اما در این آرزو سوختم،صدایم در گلو شکست ومن میدانستم هر چه فریاد بزنم در این گردباد گم خواهد شد وتنها دهان خشک و تب زده ی من مثل دهان ابلهان و تشنگان نیمه باز خواهد ماند.

ملکوت،بهرام صادقی

خیابان یک طرفه - والتر بنیامین

تنها راه شناخت یک نفر، دوست داشتن اوست بی هیچ امیدی

این متن ها از کتاب " کوه پنجم " پائلو کویلو هست :46:

آمی را رواست شک به رسالت خویشتن و حتی گاه فرو گذاری این رسالت , لیک هرگز روا نیست از یاد بردن رسالت . بی مقدار است هر آن که شک نکند به خویشتن ... زیرا گنا کبیر در کمین اوست که بدون شک , کور کورانه باور دارد توانایی خویش را ...



یه جای دیگه از کتاب هم هست که میگه : کودک همیشه می تواند به ادم بزرگ سه چیز بیاموزد : شادی بی دلیل , سرگرمی دائمی , و اعلام خواسته اش با تمام قوا ...

نمایشنامه‌ی مهمان ناخوانده - اریک امانوئل اشمیت

ناشناس: من همه چیز رو آفریدم. هر جا برم، یا خودم یا خلایق خودم رو می بینم. آدم‌ها هیچ وقت فکر نمی کنن که خدا چقدر می تونه تنها باشه! همه چیز بودن خیلی خسته کننده‌اس... حس تنهایی...


فروید: انسان توی یه زیرزمینه، آقای اوبرزایت. تنها نورش مشعلیه که با تیکه‌های پارچه و کمی روغن درست کرده. انسان میدونه که این شعله برای همیشه روشن نمی‌مونه. انسان مومن جلو میره و فکر می کنه که ته تونل یه دری وجود داره که پشتش نوره... انسان خدانـشناس می دونه که دری وجود نداره، می دونه که تنها نوری که هست همون نوریه که خودش با دست های خودش درست کرده، می دونه که پایانِ تونل پایانِ خودشه... پس طبیعیه که وقتی به دیوار می خوره دردش بیشتره... وقتی بچه‌ش رو از دست میده، همه چیز براش تهی تره... براش سخت تره که نیک عمل کنه... اما می کنه! براش شب تاریکه، وحشتناکه، بی رحمه... اما پیش میره و درد دردناک تر و ترس ترسناک تر و مرگ حتمی میشه و زندگی براش مثل یه بیماری دردناک می مونه...


فروید: مرگ هیچ جا در من نیست، نه توی شکمم، نه توی سرم، هیچ جا حسش نمی کنم. من مرگ رو میشناسم چون بهم یاد دادن، برام تعریفش کردن. آیا اگه کسی چیزی به من نمی گفت می فهمیدم یه روز قراره بمیرم؟
...
هر بار خوندن و هر بار فوق العاده بودن این کتاب

جنایت تنها در این نیست که دیگری را بکشی ، بلکه بیشتر در این است که خود زنده بمانی !!!

..............

بالاترین عذاب های بشر این است که بدون قانون محاکمه شود ، و ما به همین عذاب گرفتاریم ....

سقوط / آلبر کامو

دو مأمور ايستگاه فضايي سعي دارند به روبوتي با نام QT-1 بفهمانند كه آن­ها بوده­اند كه او را ساخته­اند. روبوت با وقار و متانت زل مي­زند به آن دو مأمور و اينطور پاسخ­شان را مي­دهد:
بالاخره گفت:« به خودتان نگاه كنيد، البتّه قصد هيچ اهانتي ندارم، ولي به خودتان نگاه كنيد! مادّه­اي كه شما از آن ساخته شده­ايد نرم و قابل ارتجاع است، فاقد مداومت و استحكام است، شما براي زنده ماندن به اكسيداسيون مواد ارگانيكي نياز داريد. مثل اين.» و با انگشت به باقيمانده­ي ساندويچ دوناوان اشاره كرد، سپس افزود:« بعد از چند ساعت كار شما به حالت بيهوشي دچار مي­شويد و كوچك­ترين تغيير درجه حرارت، فشار هوا، رطوبت، يا شدّت و ضعف تشعشعات روي شما اثر مي­گذارد. شما ناقص هستيد.
« از سوي ديگر، من، يك موجود كامل هستم. انرژي الكتريكي را مستقيماً جذب كرده و تقريباً از صد در صد آن بهره­برداري مي­كنم. از فلزات محكم تشكيل شده­ام، به طور مداوم هوشيار هستم، و مي­توانم به آساني در مقابل سختي­هاي محيط ايستادگي كنم. بنابراين واقعيت كه هيچ موجودي نمي­تواند موجود ديگري را كه به او برتري دارد بسازد، فرضيه احمقانه شما رد مي­شود.»

من روبوت - آيزاك آسيموف

... دیگر شکی باقی نمانده بود که آسیاب بادی به نفع همه است.و او(سنوبال) برنده ی آرا شده بود ناگهان ناپلئون از جای برخاست و نظر غریبی به سنوبال انداخت و صدای بخصوصی از خود در آورد بلافاصله بعد صداهای در هم و هراسناک سگهای غول پیکری از بیرون شنیده شد و نه سگ غول پیکر به سنوبال یورش بردند.....


هر وقت کاری خلاف قانون و اخلاق انجام میشد آن را به سنوبال می بستند...

... هر کار درستی که انجام میشد به حساب ناپلئون گذاشته میشد مثلا اگر مرغی پنج تخم میگذاشت به مرغان دیگر میگفت:با عنایت و پیشوایی برادر ناپلئون این هفته پنج تخم گذاشتم!یا دو گاو که آب مینوشیدند میگفتند:به مناسبت پیشوایی داهیانه ی برادر ناپلئون این آب چقدر خوش طعم است!...


....برای یکبار بنیامین حاضر شد به سکوت اعتصاب آمیز خود پایان دهد و با صدای بلند چیزی که روی در سیاه نوشته بود را خواند.بر آن در چیزی جز یک فرمان نمانده بود:
تمام حیوانات مساوی اند اما برخی برگزیده تراند

قلعه ی حیوانات ، جرج اورول

قدرت وسیله نیست ، هدف است. آدمی دیکتاتوری را به منظور حراست از انقلاب برپا نمی کند ، انقلاب میکند تا دیکتاتوری برپا کند
1984/ جورج اورول

کافکا در ساحل - هاروکی موراکامی

در زندگی هر کس جایی هست که از آن بازگشتی در کار نیست و در مواردی نقطه ای است که نمی شود از آن پیشتر رفت. وقتی به این نقطه برسیم، تنها کاری که می توانیم بکنیم این است که این نکته را در آرامش بپذیریم. دلیل بقای ما همین است

بخشی از کتاب بی مادری ترجمه ی افشین راستکار

" خواهرم عین عروس رویاهام زیبا شده اما در عوض هر گره زیبائی او من پیرتر و چروکتر میشوم ، آخر چه کسی با یه فاحشه 45 ساله ازدواج خواهد کرد ؟ اگر من به جای 25 ساله پیش خویش سفر میکردم حتما بعد از نابود کردن خواهر بی دین و ایمونم با دکستر ازدواج خواهم کرد و صاحب 3 پسر و یک دختر میشدم . افسوس که حسرت این سفر دلم خواهد ماند "

دردی بزرگ تر از یاد روزگار خوشی در دوران تیره روزی نیست.

(…Nssun maggior dolare che ricordarsi del tempoe felice nella miseria)

کمدی الهی / دانته

اگر هم پرهیزگاری در شما نیست، بدان تظاهر کنید. عادت آن غولی که هر احساسی را در ما می بلعد، با همه دیو سیرتی از این جهت فرشته ای است که در تمرین کارهای پسندیده نیز جامه و ردایی شایسته در ما می پوشاند.

هملت

پیش از کشف عدد صفر، بشر گمان می‌کرد که عدد یک ابتدای هرچیز است، قرن‌ها طول کشید تا بفهمد که صفر هم ابتدای چیزی نیست
و همیشه همه‌چیز خیلی پیش‌تر از آن شروع می‌شود که نقطه‌ی آغار است.

وردی که بره‌ها می‌خوانند / رضا قاسمی

- اگه اون تونسته فراموش کنه، منم می‌تونم
+ می‌بینی؟ هنوز دوسش داری
- از کجا معلوم؟
+ هنوز می‌خوای کارایی رو بکنی که اون کرده

شب‌های روشن / فرزاد مؤتمن

وقتی می‏شنیدم داری می‏گی به خدا ایمان نداری، مثل بلبلی بود که می‏پرسه چرا موسیقی رو بلد نیست.

مهمان ناخوانده
اریک امانوئل اشمیت

این قرن، قرن جنون انسان‏های متکبر خواهد بود. ارباب طبیعت: و شما زمین را آلوده می‏کنین و ابرها رو سیاه! ارباب مواد: دنیا رو به لرزش درمی‏آرین! ارباب سیاست: توتالیتاریسم رو اختراع می‏کنین. ارباب زندگی: بچه‏هاتون رو از روی کاتالوگ انتخاب می‏کنین! ارباب بدنتون: چنان از بیماری و مرگ هراس دارین که به هر قیمتی حاضر می‏شین زندگی رو ادامه بدین، زندگی نه، باقی موندن، بی حس مثل یک گیاه توی گلخونه! ارباب اخلاق: فکر می‏کنین این انسان‏ها هستن که تمامی قوانین رو درست می‏کنن و چون همه‏ی ارزش‏ها یکیه، هیچی ارزش نداره! و خدای انسان‏ها پول خواهد شد، تنها خدایی که می‏مونه، توی تمام شهرها براش معبد خواهند ساخت، و در نبود خدا همه‏ی فکرها پوک می‏شن و از بین می‏رن.

مهمان ناخوانده
اریک امانوئل اشمیت

حیوانات خارج، از خوک به آدم و از آدم به خوک و باز از خوک به آدم نگاه کردند ولی دیگر امکان نداشت که یکی را از دیگری تشخیص دهند.
مزرعه حیوانات/جورج اورول.
(پیشنهاد میشه این کتاب رو حتما بخونید)

گفت «خداوند مرده است».

هیچ زبانی بی‏لکنت این خبر را نگفت, و هر گوشی که شنید با وحشت شنید. این طور دهان به دهان گشت. زاهدی که عمری با وسوسه‏های لذت جنگیده بود، به محض اینکه سر از سجده برداشت خبر وحشتناک را شنید. بهت‏زده شد. بعد ناگهان ناامید مویه‏کنان گفت: همه‏ی زهدم هدر شد. چه کسی پاداشم را می‏دهد.

مسیحی مومنی از مردم به غاری دور فرار می‏کرد و فریاد می‏زد: ملعون است، اول پسرش را به صلیب کشیدند، حالا خودش را کشتند.

باستان‏شناس پیری گفت: بی‏خدا نمی‏توان زیست. باید خدایان یونان را زنده کرد.
گناهکار شرمنده‏ای در خفا تلخ می‏گریست: از من ناراضی رفت.
عارف سالخورده‏ای از درون می‏لرزید: دوستی با قدرت مطلق، آرامش‏بخش بود.
ستم‏دیده‏ای به جنون افتاده بود: ستمکاران آسوده باشید!
پوچ‏گرایی از موقعیت استفاده کرد: اگر جهان تاکنون پوچ نبوده، مِنبعد که خواهد بود.

پیامبر کفرگوی

اردلان عطارپور

داستان موج کوچکی است که روی دریا بالا و پایین می‏رود و از باد . هوای آزاد لذت می‏برد تا این که یکدفعه می‏بیند موج‏های جلوییش دارند محکم به ساحل می‏خورند. با خودش می‏گوید: خدای بزرگ یعنی همین بلا الان سر من هم می‏آید؟ بعد یک موج دیگر نزدیک می‏شود. موج اولی را می‏بیند که اخم‏هایش در هم رفته. می‏گوید: چیه، چرا اینقدر ناراحتی؟ موج اولی می‏گوید: تو نمی‏فهمی. ما همگی نابود می‏شود. تمام ما موج‏ها هیچ می‏شویم. دیگر چی می‏خواستی؟ موج دوم می‏گوید: نه تو نمی‏فهمی. تو که موج نیستی، تو قسمتی از یک اقیانوس هستی.

سه‏شنبه‏ها با موری

امروز مادرم مرد. شايد هم ديروز. نمي‏دانم. از آسايشگاه يک تلگراف دريافت کردم: "مادر فوت شد. خاکسپاري فردا. احترام فائقه." اين معنايي ندارد. شايد ديروز بود. ... وقتي گرماي آفتاب تند شد, او به آب پريد و من هم به دنبالش. گرفتمش, دستم را دور بدنش گذاشتم و با هم شنا کرديم. هنوز مي‏خنديد. وقتي روي اسکله بوديم و داشتيم خودمان را خشک مي‏کرديم, به من گفت: "از تو پررنگ‏ترم­. .... وقتي لباس پوشيديم, از اين که کراوات سياه زده بودم تعجب کرد و از من پرسيد آيا عزادار هستم. به او گفتم مامان مرده است. دلش مي‏خواست بداند چه وقت. جواب دادم: "ديروز." کمي عقب رفت. اما کار ديگري نکرد. دلم مي‏خواست به او مي‏گفتم تقصير من نبوده, اما نگفتم چون فکر کردم اين را قبلا به رييسم گفته بودم. هيچ معنايي ندارد. به هر جهت, هميشه کمي مقصريم.


بیگانه (کامو)

همه چيز از زايمان مادر مينا شروع شد. مينا صاحب يک داداش کوچولو شده بود و براي بچه‏هاي کلاس شيريني آورده بود. خانم کلاس اول خودش را موظف ديد در پاسخ يکي از بچه‏ها, که بچه را از کجا آورده‏اند, درباره‏ي بارداري و زايمان ساده و مفصل توضيح بدهد. رعنا که به خانه آمد, سرش را روي شکم برآمده‏ي مادرش گذاشت و با داداش کوچولويش سلام و احوالپرسي کرد.

مادر زايمان کرد, اما بدون داداش کوچولو به خانه برگشت, و به رعنا گفت داداش کوچولوش مرده است.

پدر بعد از سه سال از زندان آزاد شد. رعنا از هر دري براي پدرش حرف زد, و از مرگ داداش کوچولويش.

مرد دو هفته بعد از آزادي, زنش را خفه کرد. يک ماه بعد فهميد پولي که با آن رضايت شاکيانش جلب شده, ثمره‏ي اجاره‏‏ي رحم زنش به يک زوج بدون بچه‏ي پولدار بوده است.

"بازي عروس و داماد" (بلقیس سلیمانی)

يك روز يكي از همسايه‌ها گفت ايران را مي‌شناسد، چون فيلم لورنس عربستان را ديده است!...يكي ديگر از همسايه‌ها به ما گفت گربه‌هاي شما خيلي خوشگل هستند... اين براي ما تازگي داشت. تنها گربه‌هايي كه در كشورمان ديده بوديم گربه‌هاي ولگرد و گري بودند كه آشغالهاي جلو خانه مردم را مي‌خوردند. از آن به بعد وقتي مي‌گفتم ايراني هستم، اضافه مي‌كردم «كشور گربه‌هاي پرشين» كه تأثير خوبي روي مردم مي‌گذاشت.

عطر سنبل, عطر کاج

...- اين پرتگاهي که من فکر مي کنم تو به طرفش مي ري پرتگاه مخصوصيه،پرتگاه وحشتناک،کسي که به اين ورطه مي افته توانايي اين رو نداره که افتادن خود رو به اعماق حس کنه یا صدای اونو بشنوه.اون همچنان به اعماق پیش میبره.
این حادثه سراسر سرانجام کسانیست که زمانی در زندگی خود جویای چیزی بودن که محیطشون نمیتونست اونو عرضه کنه.یا فکر میکردن که فقط محیط خود اونهاست که نمیتونه اونو فراهم کنه.از این جهت از جستجو دست کشیدن.حتی پیش از اون که به جستجو بپردازن...
.......................................

خیلی از اوقات آدم نمیدونه چه چیزی براش جالبه تا این که شروع کنه به صحبت کردن راجع به اون چیزی که براش چندان جالب نیست!
.....................

تمام آن مزخرفاتی که توی مجله ی ایونینگ پست و آن جور مجله ها که توی کاریکاتور میکشن که مردهایی را نشان میدهد که گوشه ی خیابان ها مثل خوک تیر خورده ایستاده اند، چون معشوقه شان دیر کرده است،اینها همه اش دروغ و مزخرف است.اگر دختر موقعی که سر وعده اش می آید خوشکل و دلربا باشد دیگر چه کسی به دیر آمدنش اهمیت میدهد.
هیچکس!

ناتور دشت

از من پرسیده ای که زندگی چیست.مثل این که بپرسی هویج چیست؟
خب هویج، هویج است و همین است که هست!

از نامه های چخوف به اولگا

ما میدانیم که چه کسی هستیم،ولی نمیدانیم که چه کسی خواهیم شد.
WE KNOW WHAT WE ARE,BUT KNOW NOT WHAT WE MAY BE

(شکسپیر)

هر وقت دلم میگیره این کتاب رو میخونم، بیشتر دلم میگیره! [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
.....
ميان چهار ديواري که اتاق مرا تشکيل ميدهد و حصاري که دور من کشیده، زندگی من مثل شمع خرده خرده آب ميشود،نه،اشتباه ميکنم مثل يک کنده ي هيزم تر است که گوشه ي ديگدان افتاده و به آتش هيزمهاي ديگر برشته و زغال شده،ولي نه سوخته ونه تر مانده،؛وفقط از دود و دم ديگران خفه شده...

......

... بدون مقصد معيني از ميان کوچه ها،بي تکليف از ميان رجاله هايي که همه ي آنها قيافه ي طماع داشتند و دنبال پول و شهرت ميدويدند،گذشتم.من احتياجي به ديدن آنها نداشتم چون یکي از آنها نماينده ي بقيه بود:همه ي آنها يک دهن بودند که يک مشت روده به دنبال آن آويخته و منتهي به آلت تناسلشان ميشد.
.......

... از صداي خودم ميترسيدم،اصلا جرات سابق از من رفته بود،مثل مگسهايي شده بودم که اول پاييز به اتاق هجوم مي آورند،مگسهاي خشکيده و بي جان که از صداي وز وز بال خودشان ميترسند.مدتي بي حرکت يک گله ي ديوار کز ميکنند،همين که پي ميبرند زنده هستند خودشان را بي محابا به در و ديوار ميزنندو مرده ي آنها در اطراف اتاق مي افتد
......

... هر چه بيشتر در خودم فرو ميرفتم،مثل جانوراني که در زمستان در يک سوراخ پنهان ميشوند،صداي ديگران را با گوشم ميشنيدم و صداي خودم را در گلويم-تنهايي و انزوايي که پشت سرم پنهان شده بودمانند شبهاي ازلي غليظ و متراکم بود،شبهايي که تاريکي چسبنده دارند و منتظرند روي سر شهرهاي خلوت که پر از خوابهاي شهوت و کينه است فرود بيايند-مانند فشاري که در موقع توليد مثل دو نفر براي دفع تنهايي به هم ميچسباند. در نتيجه ي همين جنبه ي جنون آميز است که در هر کس وجود دارد و با تاسفي آميخته است که آهسته به سوي مرگ متمايل ميشود،تنها مرگ است که دروغ نميگويد!


بوف کور

تنها کشورهایی برای من قابل تحمل هستند که چیزی به من نیاموزند .

دل مردگی / آلبر کامو

خانواده های خوشبخت همه شبیه هم هستند ولی خانواده های بدبخت هرکدام به شیوه ی خود بد بختند .

آناکارنینا
(نقل از:کجا ممکن است پیدایش کنم / هاروکی موریکامی/بزرگ مهر شریف الدین )

آرزویی در سر نمی شکفد جز آنکه توان برآوردنش نیز به تو ارزانی شده باشد :آرزومند را اما کوششها باید...

اوهام (ریچارد باخ)

نمی توان به بهار گفت زود فرا برسد و عمری طولانی داشته باشد . تنها می توان گفت بیاید و تا مدتی که قرار است بماند .

11min- پائولو کوئیلو

به نظر می آید که زندگی انسان به شب دراز و کسالت باری شباهت دارد که فقط گهگاهی بارقه هایی از نور با نوید انوار خود میتوانند توجیهی برای سالهای تاریک باشند . بی تردید این غم و تاریکی ناگوار در زندگی ما چای خود را دارد . چرا انسان باید مکرر صبح بیدار شود ، بخورد ، بیاشامد و دوباره به رختخواب بازگردد ؟ خیال میکنم فقط کودکان ، انسان های اولیه و نوجوانان بسیار سالم از این تکرار مکررات رنج نمی برند . البته اگر انسان خیلی روی این مسائل مکث نکند ، مطمئنا از بیدار شدن ها ، خوردن ها و آشامیدن ها نه تنها شدا می شود و احساس رضایت میکند ، حتی به دنبال تغییر در آن هم نیست ; اما اگر انسان درخواستش از زندگی در این مرجله متوقف نشود و با اشتیاق و امید به دنبال لحظات واقعی باشد تا در شعاع آن بتواند افکار ناگوار را بزداید و به مسرت واقعی دست یابد ، در این حال است که می شود این لحظه ها را خلاق نامید . لحظاتی که انسان احساس یکی بودن با افکار و آفریدگارش می کند . در این دوران آدمی به هه مسائل حساسیت پیدا میکند . حتی اگر پیشرفت مسائل در جهت مثبت هم باشد . عرفاً چنین حالتی را نزدیکی و هم بستگی با خداوند می دانند . من در قلمرو فکر و فلسفه راه درازی نرفته ام . اما درک این را دارم که شاید پرتوی بیش از اندازه ی این لحظات زندگی است که سایر امور را در تیرگی می پوشاند . به عکس احساس آزادگی و عدم دریافت این حالات موجب سختی زندگی و به زیر سوال رفتن آن می شود . به هر حال اگر دنیایی از لذات بهشتی وجود داشت به همان لحظات خدایی مربوط می شد . اگر قرار بود خوشی های انسان به طور مساوی با رنج ها همراه باشد آن وقت درد و رنج زندگی آن قدر عظمت نمی یافت که کسی سعی در گریز از آن داشته باشد .
هرمان هسه ( گرترود)

زندگي ، در جريان است
چه با ما
چه ، بي ما.
چه خوبه كه ردپايي كه از ما در ذهن ديگران باقي ميمونه، آزار دهنده نباشه..
چه خوبه كهحضور ما ، براي اطرافيانمون،باعث آرامش باشه،نه ناراحتي
زندگي، درجريان است.
چه ما با اون حركت كنيم
چه بايستيم و حركت اون رو نگاه كنيم..اينطوري فقط خودمون عقب ميمونيم...
زندگي ، در جريان است

رمان آخرين رقص
نوشته حامي

نقل قول:

---

نوشته شده توسط هبوط [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

می دانی ! اگر ترا به جنگل ببرم مثل این است که خود را به دو نیم کرده باشم و این دو نیمه چگونه می توانند از هم جدا شوند و به نقاط مختلف بروند
*****
اگر میتوانستم دلم را از سینه بدر آورم و آنرا بر کف دست نهم و در برابرت نگهدارم، شاید بیشتر از این ها می گفتم ، آنگاه تو می دیدی که در دل من چه ها نهفته است
*****
ماکسیم گورکی ***پری کوچک

---

من مدتهای زیادیست دنبال این کتاب میگردم نمیتونم پیداش کنم. نمیدونم چطور میشه یک کپیش رو از جایی پیدا کرد. اگه کسی میدونه ممنون میشم.

اشتباه است اگر بگویم عشق کور است. حقیقت این است که عشق نسبت به نقص ها و ضعف هایی که به خوبی می بیند ، بی تفاوت است ، گاهی در وجود کسی که دوست می دارد چیزی می یابد که احساس می کند تعریف ناکردنی است و بیش از هر چیز دیگری اهمیت دارد.

زیباترین لحظه های ما همیشه حزن آلود هستند آدمی احساس می کند که این لحظه ها گریزانند، می خواهی نگه شان داری اما نمی توانی.

حقیقت بسیار ژرفی که یک سال است دریافته ام اینست که اگر آدمی به راستی دوست می دارد نباید به کنش های آنکه دوست می دارد اهمیت زیادی بدهد چرا که به او نیاز دارد، تنها اوست که فضای خاصی می آفریند که گویی آدمی تنها در این فضا می تواند به حیات خود ادامه دهد.

کتاب : رنج دلدادگی - آندره مورآ

وقتی دیدید یواش یواش میخواهید دختری را برای همیشه در بغل داشته باشید بدونید وقتش رسیده که جا خالی کنید.من درسی ندارم به شما بدم اما این رو از من داشته باشید:عشق دروغ نیست.چیز وحشت آوری نیست.به خلاف آنچه می گویند به فیلمهای ترسناک هم شباهت نداره.حقیقت داره.قشنگ غرقتون میکنه
وقتی دختری داشت روی شما طوری اثر میگذاشت که تمام اصول زندگی تان را به هم بریزه باید به چاره ای فوق العاده متوسل شد.عشق فقط هماغوشی نیست.اگر اینطور بود میشد کاری کرد.عشق زندگی است که میخواد تو رو دوباره گرفتار خودش بکنه اون موقع است که باید فرار کنید


رومن گری/خداحافظ گری کوپر

سال سوم دانشکده ی حقوق بودم که با یک دختر پرستیدنی سوئدی آشنا شدم.از زمانی که دنیا موهبت خجسته ای به نام سوئد را به بشریت ارزانی داشته،مردان همه جای عالم خواب چنین دخترهایی را دیده اند.
دختری بود بشاش،خوشگل،باهوش و بالاتر از همه صدای دلنشینی داشت و من پیوسته نسبت به صد حساسیت دارم.چرایش را نمیدانم.گوش حساس ندارم و بین من و موسیی عدم تفاهم غم انگیز و پذیرفته ای برقرار است.اما به طور غریبی به صدای زنان حساسیت دارم.چرایش را نمیدانم.شاید عامل خاصی در شکل گیری شنوایی ام دخالت داشته،مثلا یک عصب که به جایی رسیده که نبایستی برسد.تا آنجا پیش رفته ام که متخصصی را واداشته ام شیپور استاش گوشم را معاینه کند،اما او هیچ نقصی در ساختمانش نیافت.خلاصه،بریژیت صدای دلنشینی داشت و من گوش حساس،و ما برای هم ساخته شده بودیم.راستش را بخواهید،تفاهم ما چشمگیر بود.به حرف هایش گوش میدادم،تا آنجا که مقدور بود وادارش میکردم حرف بزند،و از شادی در پوست نمی گنجیدم.به رغم قیاقه ی بیزار از لذایذ دنیوی که به خودم میگرفتم،ساده لوحانه معتقد بودم که هیچ عاملی چنین رابطه ی هماهنگ و یکدستی را تهدید نمیکند.چنان شاد و سرخوش بودیم که ساکنان دیگر هتل،دانشجوهایی از همه رنگ و هر گوشه ی کره ی خاک،صبح ها هنگامی که از کنارمان رد می شدند،لبخند می زدند.اما از آن پس متوجه شدم که بریژیت مدام در فکر است.اغلب به دیدار بانوی سوئدی پیری می رفت که توی هتل گراند اوم در میدان پانتئون زندگی میکرد.تا دیروقت و گاهی تا ساعت یک و دو صبح پیشش می ماند.
وقتی برمی گشت همیشه خسته و اندوهگین بود و با محبتی سودایی و توام با حسرت گونه هایم را نوازش میکرد.
سوء ظنی نهانی در مغزم رخنه کرد.بو بردم که چیزی را دارد از من پنهان میکند.فراست زود رسم چنان بود که دیگر چندان مقدماتی نمیخواست تا به شک من دامن بزند؛از خود می پرسیدم نکند بانوی پیر در سرزمین بیگانه و آن هم دور از وطن محبوبش بیمار شده باشد؟یا نکند مادر بریژیت باشد که برای معالجه نزد یکی از پزشکان مشهور پاریس آمده است.
بریژیت چنان سرشت ملیحی داشت و با چنان ایثاری مرا می پرستید که میتوانست یکسره نگرانی اش را از من پنهان بدارد.آرزو میکردم کاش بتوانم آرامش ذهنی خود را حفظ کنم،چیزی که این همه برای آفرینش ادبی مهم است.سخت سرگرم نوشتن رمان تازه ای بودم.یک شب جوالی ساعت یک بعد از نیمه شب از تصور اینکه چشمان بریژیت بینوایم از شدت اشک ریختن بر بالین زنی در حال احتضار متورم شود،دیگر نتوانستم تاب بیاورم و برای کشف رازش به سوی هتل گراند اوم رهسپار شدم.باران میبارید.درهای هتل را بسته بودند.زیر رواق دانشگده ی حقوق پناه بردم و چشم به نمای بیرونی هتل دوختم.ناگهان چراغی در پشت پنجره ی طبقه ی چهارم روشن شد و بریژیت به مهتابی آمد.گیسوانش افشان بود.لباس خانه ی مردانه ای به تن داشت.لحظه ای بی حرکت زیر قطرات باران ایستاد.باید بپذیرم که ابداً تعجبی نکردم.اما با لباس خانه ی مردانه و موهای افشان آنجا چه کار داشت؟شاید زیر باران و توفان غافلگیر شده و موقعی که لباس هایش را برای خشک شدن آویخته،پزشکی که از بانوی سوئدی مراقبت میکند لباس خانه ی خود را به او داده است تا بپوشد.در همین موقع مرد جوانی که پیژامه پوشیده بود در بالکن ظاهر شد و کنار بریژیت به نرده تکیه داد.تازه قدری تعجب به من دست داد.نمیدانستم که بانوی سوئدی پسری هم دارد.ناگهان که زمین زیر پایم دهن باز کرد و رواق دانشکده ی حقوق بر سرم فرو ریخت و دروازه های دوزخ به رویم باز شد.مرد جوان دست دور کمر بریژیت حلقه کرد و آخرین کورسوی امیدم که شاید او به اتاق همسایه رفته تا مثلاً قلم خودنویسش را پرکند در یک چشم بر هم زدن ناپدید شد.مردک پست بریژیت را در آغوش گرفت،بوسید و او را به اتاق برگرداند.نور چراغ محتاطانه کم شد،اما خاموش نشد،قاتل میواست جزییات کارش را ببیند.زوزه ی دردناکی کشیدم و به قصد جلوگیری از جنایتی نهانی که در شرف وقوع بود،به طرف مدخل هتل هجوم بردم.چهار طبقه پله در پیش داشتم،اما تصور میکردم به شرط وحشی نبودن مرد و برخواردار بودنش از حداقل خوش رفتاری درست سر بزنگاه برسم.بدبختانه در ورودی را محکم بسته بودند.مجبور شدم مشت بکوبم،زنگ بزنم،جار و جنجال راه بیندازم و مثل گربه ای روی آجر داغ جست و خیز کنم و به این ترتیب وقت زیادی را از دست بدهم و از شدت خشم ناشی از درماندگی به مرز جنون برسم،زیرا یقین داشتم که رقیبم در طبقه ی بالا با چنین دشواری هایی روبه رو نیست.از همه بدتر این که از شدت هراس و دستپاچگی یادم رفته بود که پنجره ی مورد نظر را مشخص کنم.
...
به هتل گراند اوم پشت کردم و رهسپار خانه شدم.روی تخت خواب افتادم و عزمم را جزم کردم که صبح فردا در لژیون خارجی ثبت نام کنم.کمی از ساعت دو صبح گذشته بریژیت برگشت.داشتم کم کم دلواپس می شدم،نکند بلایی سرش آمده باشد.خجولانه در را خراشید و من در یک کلمه،به صدای بلند و واضح به او گفتم که چه فکری درباره اش میکنم.نیم ساعت تمام از پشت در سعی کرد دلداری ام بدهد.سپس سکوتی طولانی برقرار شد.از ترس اینکه مبادا به هتل گراند اوم برگردد،از تخت بیرون پریدم و به اتاق راهش دادم.با اکراه یکی دو سیلی به صورتش زدم،اما خودم بیشتر از این کار رنج می بردم.همیشه در بلند کردن دست به روی زنها با مشکلات بزرگی روبه رو می شوم.به گمانم فاقد خشونت و مردانگی باشم.سپس سوالی از او کردم که هنوز هم در پرتو بیست و پنج سال تجربه وقتی به آن بر میگردم میبینم احمقانه ترین چیزی بود که در طول عمرم به عنوان قهرمان جهان از گسی پرسیده ام:
-چرا این کار را کردی؟
جواب بریژیت بسیار عالی بود.حتی موقع تعریف آن به خود می لرزم.این جواب باجی بود در جهت تقویت شخصیتم.در چشمان آبی اش که به من دوخته بود اشک موج میزد.در حالی که حلقه های زرین گیسوانش تاب میخورد،با کوششی صادقانه و رقت انگیز همه چیز را توضیح داد و گفت:
-آخر خیلی شبیه تو است.
داغ این حرف هنوز هم با من است.ما با هم زندگی میکردیم،همیشه راحت به من دسترسی داشت،اما این برایش بس نبود.آه،نه ! مجبور بود زیر باران برود بیرون،نزدیک یک مایل پیاده روی کند،تا کس دیگری را بیابد،تنها به این دلیل که مرا به یادش بیندازد.اگر این دلیل جاذبه ی مقاومت ناپذیر من نباشد،دیگر نمیدانم چیست.
ناچار بودم تلاش کنم تا خود را فریب خورده نشان ندهم؛هر چه دلتان میخواهد بگویید،اما پیدا بود که من تاثیر زیادی روی زنها میگذارم.
از آن پس بارها به جواب بریژیت فکر کرده ام و نتایجی که به دست آورده ام،گرچه سراپا هیچ و پوچ است،با این همه در رابطه ام با زنان به حالم بسیار مفید بوده و همین طور در ارتباط با مردانی که مثل من اند.
دیگر هیچگاه زنی فریبم نداده یعنی از آن پس هرگز در باران به انتظار زنی نایستادم.

رومن گری/میعاد در سپیده دم

انسان یعنی چه؟ انسان موجودی است که آگاهی دارد ( به خود و جهان) و می¬آفریند (خود را و جهان را) و تعصب می¬ورزد و می¬پرستد و انتظار می¬کشد و همیشه جویای مطلق است؛ جویای مطلق. این خیلی معنی دارد. رفاه، خوشبختی، موفقیت¬های روزمره زندگی و خیلی چیز¬های دیگر به آن صدمه می¬زند. اگر این صفات را جزء ذات آدمی بدانیم، چه وحشتناک است که می¬بینیم در این زندگی مصرفی و این تمدن رقابت و حرص و برخورداری، همه دارد پایمال می¬شود. انسان در زیر بار سنگین موفقیت¬هایش دارد مسخ می¬شود، علم امروز انسان را دارد به یک حیوان قدرتمند بدل می¬کند. تو هر چه می¬خواهی باشی باش اما ... آدم باش.


وصیت نامه دکتر علی شریعتی

من سحر نمی دانم .من فقط روح ام را که بزرگ بود و سنگین بود گستراندم .من سحر نمی دانم .گفتی زمستان شده ای و من دل ام به حال ات سوخت ،پس روح ام را که بزرگ بود و سنگین بود مثل چادری روی تو کشیدم و ذکر عشق خواندم تا تو سوختی . من سحر نمی دانم . نفس هایت به شماره افتاده بود و روح من با تنفس تو می تپید . گفتم:« دو ستت دارم» و تو دیگر نفس نکشیدی و روح من ار تپش ایستاد .گفتم نکند تو را کشته باشم ؟ نکند من مرده با شم ؟پس روح ام را از روی تو بر چیدم اما تو نبودی . گفتم که سحر نمی دانم.

روی ماه خداوند را ببوس

مصطفی

تذکره الاولیا همیشه جز کتابهای بالینی ام بوده . داستان فوق العاده منصور حلاج رو اگر از این کتاب نخوانده اید پس نصف عمرتان بر فناست. این هم قسمتهایی از بی نظیرترین بخش های تذکره الاولیا که به شرح حال منصور حلاج می پردازد:

پس هر کسي سنگي مي انداخت، شبلي موافقت را گلي انداخت، حسين منصور آهي کرد، گفتند: از اين همه سنگ هيچ آه نکردي از گلي آه کردن چه معني است؟ گفت: از آنکه آنها نمي دانند، معذوراند ازو سختم مي آيد که او مي داند که نمي بايد انداخت. پس دستش جدا کردند، خنده بزد. گفتند: خنده چيست؟ گفت: دست از آدمي بسته باز کردن آسان است. مرد آنست که دست صفات که کلاه همت از تارک عرش در ميکشد قطع کند. پس پاهايش ببريدند، تبسمي کرد، گفت: بدين پاي خاکي ميکردم قدمي ديگر دارم که هم اکنون سفر هر دو عالم بکند، اگر توانيد آن قدم را ببريد! پس دو دست بريده خون آلود بر روي در ماليد تا هر دو ساعد و روي خون آلود کرد؛ گفتند: اين چرا کردي؟ گفت: خون بسيار از من برفت و دانم که رويم زرد شده باشد، شما پنداريد که زردي من از ترس است، خون در روي در ماليدم تا در چشم شما سرخ روي باشم که گلگونه مردان خون ايشان است. گفتند: اگر روي را بخون سرخ کردي ساعد باري چرا آلودي؟ گفت: وضو ميسازم. گفتند: چه وضو؟ گفت: در عشق دو رکعت است که وضوء آن درست نيايد الا بخون. پس چشمهايش را برکندند قيامتي از خلق برآمد. بعضي ميگريستند و بعضي سنگ مي انداختند. پس خواستند که زبانش ببرند، گفت: چندان صبر کنيد که سخني بگويم. روي سوي آسمان کرد و گفت: الهي بدين رنج که براي تو بر من مي برند محرومشان مگردان و از اين دولتشان بي نصيب مکن. الحمد الله که دست و پاي من بريدند در راه تو و اگر سر از تن باز کنند در مشاهده جلال تو بر سر دار مي کنند. پس گوش و بيني ببريدند و سنگ و روان کردند. عجوزه اي با کوزه در دست مي آمد. چون حسين را ديد گفت: زنيد، و محکم زنيد تا اين حلاجک رعنا را با سخن خداي چکار. آخر سخن حسين اين بود که گفت: حب الواحد افراد الواحد. پس زبانش ببريدند و نماز شام بود که سرش ببريدند و در ميان سربريدن تبسمي کرد و جان بداد و مردمان خروش کردند و حسين گوي قضا به پايان ميدان رضا بردند.