لاکهید مارتین اف-۲۲ رپتور Lockheed Martin F-22 Raptor
اف-۲۲ رپتور هواپیمای جنگنده نسل پنجم ساخت شرکتهای لاکهید و بوئینگ است که از فناوری رادارگریزی (Stealth) استفاده میکند. ایالات متحده تنها کشوری است که دارای این هواپیما است. در اصل اف-۲۲ به
عنوان یک جنگنده برای برتری هوایی طراحی شده بود، اما دارای قابلیت‌های اضافی است که شامل حمله به زمین، جنگ الکترونیکی و اطلاعات سیگنال میباشد. لاکهید مارتین پیمانکار اصلی طرح است و تولید بیشتر
بدنهٔ هواپیما، سیستمهای سلاح و مونتاژ نهایی اف-۲۲ را به عهده دارد. برنامه بوئینگ شامل بال، بدنه، ادغام آویونیک، و تمامی سیستم آموزش خلبان و نگهداری سیستم است. برای هواپیما اسامی مختلف F-22 و
F/A-22تعیین شده بود و بعدها وقتی به طور رسمی وارد سرویس USAF شد در ماه دسامبر سال ۲۰۰۵ به عنوان اف-۲۲ای نامیده شد. با وجود یک دوره رشد دنباله دار و پر هزینه، نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا در
نظر دارد از اف-۲۲ به عنوان یک جزء حیاتی برای آینده قدرت هوایی تاکتیکی ایالات متحده بهره گیرد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
نوع هواپیما: تک سرنشین
وزن هواپیما بدون بار: ۱۴۳۶۵ کیلوگرم
وزن هواپیما با بار: ۲۵۱۰۷ کیلوگرم
حداکثر وزن برخاستن: ۳۶۲۸۸ کیلوگرم
حداکثر سرعت: ۲۱۳۲ کیلومتر بر ساعت (۲ ماخ)
حداکثر سرعت مقرون به صرفه اقتصادی: ۱۸۲۵ کیلومتر بر ساعت (۱٫۷۲ماخ)
برد عملیاتی با داشتن ۲ مخزن سوخت خارجی: ۲۹۶۰ کیلومتر
شعاع عملیاتی:۷۵۹ کیلومتر
برد یکنواخت: ۳۲۱۹ کیلومتر
سقف پرواز: ۱۹۸۱۲ متر
فاصله بین ۲ نوک بال: ۱۳٫۵۶ متر
طول کلی بدنه: ۱۸٫۹۰ متر
ارتفاع هواپیما: ۵٫۰۸ متر
مساحت بال: ۷۸٫۰۴ متر مربع
پیشرانه: دو موتور توربوفن F119-PW-100 PRATT & WHITNEY هر موتور با قدرت رانش ۱۵۶ کیلو نیوتن
| نوع هواپیما |
جنگنده برتری هوایی-رادارگریز |
|---|
| کشور سازنده |
ایالات متحده آمریکا |
|---|
| شرکت سازنده |
لاکهید مارتین، سیستمهای دفاعی یکپارچه بویینگ |
|---|
| نخستین پرواز |
ی‌اف-۲۲ ۲۹ سپتامبر ۱۹۹۰
اف-۲۲: ۷ سپتامبر ۱۹۹۷ |
|---|
| تاریخ رونمایی |
15 دسامبر 2005(پیش نمونه YF-22 در 24 اکتبر 2000 رونمایی شد) |
|---|
| وضعیت کنونی |
در سرویس |
|---|
| بکارگیرنده(ها) |
نیروی هوایی ایالات متحده |
|---|
| تعداد ساخته‌شده |
۱۴۱ (می ۲۰۰۹) |
|---|
| هزینهٔ پروژه |
۶۵ بیلیون دلار |
|---|
| بهای هر فروند |
۱۳۷/۵ میلیون دلار |
|---|
| مدلهای دیگر |
اکس-۴۴ مانتا
اف‌بی-۲۲ |
|---|
بدون هیچ گونه شك و تردیدی و به اعتقاد بسیاری از كارشناسان صنایع نظامی و هوایی جهان، اف- 22 بهترین جنگنده حال حاضر جهان است. حتی با نگاهی مختصر به ظاهر این پرنده خوش ساخت نیز می توان به
درستی این اظهار نظرها پی برد. هرچند اطلاعات چندانی در ارتباط با مراحل و مواد مورد استفاده در ساخت این هواپیما از سوی وزارت دفاع آمریكا منتشر نشده است اما قابلیت شكستن دیوار صوتی، رادار گریزی كامل
و حمل موشك های كروز را می توان به عنوان بخش كوچكی از توانایی های رپتور در نظر گرفت. هزینه ساخت هر فروند از این هواپیما بر اساس اطلاعات منتشر شده از سوی نیروی هوایی آمریكا بالغ بر 150 میلیون دلار
و هزینه كلی تولید آن بالغ بر 65 میلیارد دلار است. هزینه های سنگین تولید اف- 22 باعث شد تا وزارت دفاع آمریكا در سال 2009 خواستار توقف این پروژه شود. پس از آن مجلس سنا به این درخواست رای مثبت داده و
سه ماه بعد با قانونی شدن لایحه سیاست نظامی آمریكا بودجه این پروژه به طور كامل قطع شد
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اف-۱۸ هورنت F/A-18 Hornet
اف-۱۸ هورنت (F/A-18 Hornet) جت جنگنده چندمنظوره مافوق صوت دوموتوره و تک سرنشینه‌ای است که در اواخر دهه ۱۹۷۰ بر اساس جنگنده وای‌اف-۱۷ توسط شرکت مک‌دانل داگلاس و نورتروپ برای استفاده در
نیروی
دریایی و تفنگداران دریایی آمریکا طراحی شد. این هواپیما هم توانایی نبردهای هوایی و هم قابلیت حمله به اهداف زمینی را دارد و مهمترین ماموریت‌هایی که برای آن تعریف شده شامل دفاع هوایی از ناوگان‌های
دریایی، اسکورت جنگنده، سرکوب دفاع هوایی دشمن، حملات ضربتی به اهداف زمینی، از قبیل برتری هوایی، بمباران اهداف زمینی، پشتیبانی نزدیک هوایی، و شناسایی هوایی می‌شود. اف-۱۸ برای انجام
ماموریت در هر نوع شرایط آب‌وهوایی طراحی شده و قابلیت سوختگیری در هوا و فرود و پرواز از ناوهای هواپیمابر را دارد.
این جنگنده به سفارش نیروی دریایی آمریکا به عنوان جایگزین اف-۴ فانتوم، آ-۴ اسکای‌هاوک، آ-۷ کورسیر و مکمل اف-۱۴ ساخته شد. اولین پرواز آزمایشی اف-۱۸ در سال ۱۹۷۸ انجام شد و از سال ۱۹۸۳ وارد فعالیت
رسمی در نیروی دریایی آمریکا شد. در مجموع ۱۴۸۰ فروند از این هواپیما در مدلهای آ، بی، سی و دی ساخته شده و به کشورهای کانادا، استرالیا، کویت، فنلاند، اسپانیا و سوئیس هم صادر شده است. همه‌کارگی و
توانایی انجام ماموریتهای متنوع و اعتمادپذیری بالا از امتیازات این جنگنده است اما به دلیل برد عملیاتی و ظرفیت حمل مهمات کم در مقایسه با جنگندههای دیگر مورد انتقاد قرار گرفته‌است .
اف/ای ۱۸ هورنت همچنین پایه‌ای برای طراحی جنگنده بزرگتر و پیشرفته‌تر اف/ای-۱۸ئی/اف سوپر هورنت بود. سوپر هورنت در دهه ۱۹۹۰ جایگزین جنگنده زمینی آ-۶ اینترودر و در سال ۲۰۰۶ جایگزین جنگندههای
سالخورده اف-۱۴ تامکت در نیروی دریایی آمریکا شد.
حداکثر سرعت اف-۱۸ در ارتفاع ۱۲۱۹۰ متری به ۱.۸ ماخ معادل ۱۹۱۵ کیلومتر در ساعت می‌رسد. برد عملیاتی آن با دو موشک ایم-۹ حدود ۲ هزار کیلومتر و شعاع عملیاتی آن در ماموریتهای هوا به هوا ۷۴۰ کیلومتر
است. نیروی محرکه هواپیما را دو موتور توربوفن جنرال الکتریک تامین میکنند. طرفیت حمل مهمات اف-۱۸ هم ۶۲۱۵ کیلوگرم است که میتواند از انواع موشکها، راکت‌ها و بمب‌ها و یا تانکر سوخت اضافی باشد.
اف/ای-۱۸ متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده درحال پرواز
جنگندهٔ اف-۱۸ بر پایهٔ یکی از جدیدترین جنگندههای ساخت شرکت نورثروپ، یعنی وای‌اف-۱۷ کبری ساخته شد. در دههٔ ۱۹۷۰، وای‌اف-۱۷ کبری به منظور رقابت با جنگندهٔ اف-۱۶ جهت انتخاب «جنگندهٔ سبک» برای نیروی هوایی ایالات متحده طراحی و ساخته شد.
کشورهای داری اف-۱۸
F/A-۱۸ در مدلهای A، B، C و D سالها برای نیروی دریایی ایالات متحده و هشت کشور خارجی خدمت کرد. این کشورها عبارتند از: استرالیا، کانادا، فنلاند، کویت، مالزی، اسپانیا، سوئیس و تایلند. اگرچه چشم اندازی برای تولید آتی مدلهای C و D دیده نمی‌شود، ولی این جنگنده‌ها سالها به منظور پرکردن خلاء جنگندههای ناونشین در نیروی دریایی ایالات متحده تا ورود به خدمت جنگندههای بزرگتر، دورپروازتر و باقابلیت‌تر مدلهای E و F در خدمت باقی خواهند ماند. سایر دارندگان اف-۱۸ به شرح زیر میباشد:
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
استرالیا
نیروی هوایی سلطنتی استرالیا
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
کانادا
نیروهای مسلح کانادا
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
فنلاند
نیروهوایی فنلاند
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
کویت
نیروهوایی کویت: 39 جنگنده
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مالزی
نیروهوایی رویال مالزی
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اسپانیا
نیروهوایی اسپانیا
- Ala de Caza ۱۵ (۱۵th Fighter Wing) Zaragoza AB, with ۳۰ A+ and six B+ shared between Squadrons ۱۵۱, ۱۵۲ and ۱۵۳
- Ala de Caza ۱۲, Torrejon AB (Squadron ۱۲۱ and ۱۲۲) with ۳۰ A+ and six B+.
- Ala de Caza ۴۶, Gando AB (Canary islands), formed by Squadron ۴۶۲ with ۲۱ F-۱۸s.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
سوئیس
نیروهوایی سوئیس
- ۱۷ Tactical Squadron, Payerne
- ۱۸ Tactical Squadron, Payerne
- ۱۱ Tactical Squadron, Dübendorf
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ایالات متحده آمریکا
نیروی دریایی آمریکا
تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا
جنرال داینامیکس اف-۱۶ فایتینگ فالکن General Dynamics F-16 Fighting Falcon
جنرال داینامیکس اف-۱۶ فایتینگ فالکن (General Dynamics F-16 Fighting Falcon)، به معنای شاهین مبارز، جت جنگنده تک‌موتوره چندمنظوره مافوق صوت است که شرکت جنرال داینامیکس به سفارش دولت ایالات
متحده امریکا در دهه ۱۹۷۰ طراحی کرد. اولین پرواز این هواپیما در سال ۱۹۷۴ انجام شده و چهار سال بعد وارد فعالیت رسمی در ارتش آمریکا شد. از سال ۱۹۹۳ در پی فروش شرکت هواپیمایی جنرال داینامیکس به
شرکت لاکهید این هواپیما در لاکهید مارتین تولید می شود. نقش اصلی این هواپیما، پشتیبانی جنگندههای بزرگتر مانند اف-۱۵ در درگیری‌های هوایی و حملات زمینی است.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
| نوع هواپیما |
جنگنده چندمنظوره |
|---|
| کشور سازنده |
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ایالات متحده آمریکا |
|---|
| شرکت سازنده |
جنرال داینامیکس، لاکهید مارتین |
|---|
| نخستین پرواز |
۲ فوریه ۱۹۷۴ |
|---|
| تاریخ رونمایی |
۱۷ آگوست ۱۹۷۸ |
|---|
| وضعیت کنونی |
فعال |
|---|
| بکارگیرنده(ها) |
نیروی هوایی ایالات متحده امریکا و ۲۵ کشور دیگر |
|---|
| تعداد ساخته‌شده |
بیش از ۴۴۰۰ فروند |
|---|
| بهای هر فروند |
اف-۱۶ای‌بی ۱۴/۶ میلیون دلار آمریکا(دلار سال ۱۹۹۸)، اف-۱۶سی‌دی ۱۸/۸ میلیون دلار آمریکا(دلار سال ۱۹۹۸) |
|---|
| مدلهای دیگر |
اف-۱۶ ویستا، میتسوبیشی اف-۲ |
|---|
اف-۱۶ به عنوان یک جنگنده سبک و ساده و ارزان طراحی شده که بتوان تعداد زیادی از آن را در اختیار داشته و از این طریق برتری هوایی را به دست آورد. تاکنون بیش از ۴۵۰۰ فروند از این هواپیما تولید شده و آخرین
خریدار آن نیز عراق است که ۱۸ فروند اف-۱۶ سفارش داده است. در مجموع ۲۵ کشور از این هواپیما استفاده میکنند و مدل‌هائی از آن در ژاپن و ترکیه هم تولید می‌شود. اف-۱۶ در اصل به عنوان یک جنگنده برتری
هوایی روزانه طراحی شد اما در عمل به یک جنگنده چندمنظوره تمام شرایط آب و هوایی تبدیل شد. در طول دوران تولید این هواپیما بهینه سازی های مداومی بر روی آن صورت گرفته است.
مشخصات عمومی
خدمه: ۱ نفر
طول: ۱۵/۰۶ متر (49ft 5in)
پهنای بال: ۹٫۹۶ متر (32ft 8in)
ارتفاع: ۴٫۸۸ متر (16ft)
بال: مساحت ۲۷٫۸۷ مترمربع (300ft²)
وزن خالی: ۸٬۵۷۰ کیلوگرم (18,900lb)
وزن بارگیری: ۱۲٬۰۰۰ کیلوگرم (26,500lb)
بیشینه وزن برخاست: ۱۹٬۲۰۰ کیلوگرم (42,300lb)
عملکرد
سرعت بیشینه: ** در سطح دریا: ۱٫۲ ماخ (۱٬۴۷۰ کیلومتر بر ساعت)
جنگ‌افزار
ارتفاع: +۲ ماخ (۲٬۴۱۰ کیلومتر بر ساعت)
توپها: ۱×۲۰mm توپ گاتلینگ ولکان M61 با ۵۱۱ گلوله
جایگاه‌ها: ۲×موشک هوا به هوا در نوک بال، ۶×زیر بال، ۳×جایگاه زیر بدنه با حمل بار مفید ۷٬۷۰۰kg
طی دهه ۱۹۶۰، نیروی هوایی و دریایی آمریکا دریافتند که به جنگندهای نیاز دارند که بتواند با موشکهای دقیق و پیشرفته، از پس ماموریتهای سخت برآید. آنها نیازمند جنگندهای سریع، دارای میدان پروازی زیاد و مجهز به
سیستم رادار بسیار قوی بودند. تا آن زمان این دو نیرو از جنگندههای جنرال داینمیکس اف-۱۱۱ و اف-۴ فانتوم برای ماموریتهای دوربرد و میانبرد خویش استفاده می‌کردند. تجربیات جنگ ویتنام به آنها نشان داد که
نمی‌توانند با سیستمهای موشکی قدیم چندان موفق باشند.
نیروی هوایی شاهنشاهی ایران در بین سالهای ۱۹۷۶ و ۱۹۷۷ سفارش خرید ۳۰۰ فروند از این جنگنده را به شرکت جنرال داینامیکس ابلاغ کرد که با موافقت طرف آمریکایی مراحل اولیه این معامله نیز انجام گرفت. ولی
بعد از انقلاب ۱۳۵۷ ایران این درخواست سفارش را لغو کرد.
مک‌دانل داگلاس اف-۴ فانتوم McDonnell Douglas F-4 Phantom II ۲
مک‌دانل داگلاس اف-۴ فانتوم ۲ McDonnell Douglas F-4 Phantom II) (فانتوم به انگلیسی به معنای شبح) یک جنگنده/بمب‌افکن دو سرنشینه ۲ موتوره مافوق صوت و دوربرد است که توانایی عملیات در همه شرایط
آب و هوایی را دارد. از فانتوم به عنوان یکی از بهترین جنگندههای سده بیستم میلادی نام برده می‌شود.فانتوم ۲ از سال ۱۹۶۰ وارد خدمت در نیروی دریایی ایالات متحده گردید و شرکت مک‌دانل داگلاس این هواپیما را تا
اواخر دهه ۱۹۷۰ برای نیروی دریایی ایالات متحده می‌ساخت.سرعت فانتوم به عنوان یک جنگنده بزرگ به بیش از ۲/۲ ماخ می‌رسد، در عین حال توانایی حمل ۸۴۸۰ کیلوگرم سلاح و مهمات از جمله موشک٬راکت و بمب
را در ۹ جایگاه خارجی دارا میباشد. اف-۴ مانند دیگر رهگیرهای زمان خود فاقد توپ داخلی طراحی شده بود. در مدلهای بعدی، توپ چرخشی ام۶۱ والکان جاسازی شد. این جنگنده در ابتدای خدمت خود توانست ۱۵
رکورد جهانی هنگام پرواز همچون حداکثر سرعت و حداکثر ارتفاع پرواز را به خود اختصاص دهد. فانتوم به طور گسترده در جنگ ویتنام مورد استفاده قرار گرفت و به عنوان یک جنگنده برتری هوایی (و در اواخر جنگ
شناسایی و بمب‌افکن) به خوبی ایفای نقش نمود. فانتوم ۴ آخرین جنگنده نیروی هوایی آمریکا بود که خلبانان تک‌خال زیادی در قرن بیستم داشت. در جنگ ویتنام، یک خلبان از نیروی هوایی آمریکا و یک خلبان از
نیروی دریایی آمریکا هرکدام به پنج پیروزی در نبرد هوایی دست یافتند و به عنوان خلبان تک‌خال رسیدند.این هواپیما در طی دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ ستون فقرات نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا را تشکیل می‌داد. این
هواپیما به‌تدریج با هواپیماهایی جدیدتری همچون اف۱۵ و اف۱۶ در نیروی هوایی امریکا، اف-۱۴ تامکت و اف-۱۸ هورنت در نیروی دریایی آمریکا جایگزین شد. در سال ۱۹۹۱ در جنگ خلیج از فانتوم اف-۴ برای شناسایی،
شکار رادارها و موشکهای زمین‌به‌هوا و نیز تحت‌فشار قرار دادن جنگندههای عراقی استفاده شد تا اینکه در سال ۱۹۹۶ میلادی رسما بازنشسته شد. فانتوم اف-۴ تنها هواپیمایی بود که در هر دو تیم نمایش هوایی
ایالات متحده یعنی تاندربیردز نیروی هوایی ایالات متحده (اف۴ای) و بلوانجل (متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده) (اف۴جی) بکار گرفته شد. فانتوم علاوه بر نیروهای دریایی و هوایی ایالات متحده در ارتش ۱۱ کشور
دیگر نیز خدمت کرده‌است. تا سال ۱۹۸۱ در کل ۵۱۹۵ فروند فانتوم ساخته شد. فانتوم‌های اسراییلی در درگیری‌های اعراب و اسراییل عملیاتهای بسیاری انجام داده‌اند. و در جنگ ایران و عراق دولت ایران در سال
۱۹۷۴تعداد ۲۰۹ فروند از این جنگنده را خرید که در جنگ ایران و عراق نقش مهمی ایفا کردند. این هواپیما هنوز در نیروی هوایی ۱۱ کشور از جمله ایران (انواع E و D ،RF4E) خدمت میکند. در نیروی هوایی ایالات متحده
از آن به عنوان پهپاد (بدون سرنشین) به عنوان هدف در تمرینات موشکی و درگیری‌های هوایی استفاده می‌شود. خط تولید این هواپیما از ۱۹۵۸ تا ۱۹۸۱ فعال بوده و ۵۱۹۵ فروند اف-۴ در آن تولید شده‌است که بیشترین
تعداد هواپیمای مافوق صوت تولید شده از یک نوع در آمریکاست.
| نوع هواپیما |
هواپیمای رهگیر
جنگنده-بمب‌افکن
چندمنظوره |
|---|
| کشور سازنده |
ایالات متحده |
|---|
| شرکت سازنده |
مک دانل داگلاس |
|---|
| نخستین پرواز |
۲۷ می ۱۹۵۸ |
|---|
| تاریخ رونمایی |
۳۰ دسامبر ۱۹۶۰ |
|---|
| وضعیت کنونی |
۶۳۱ فروند فعال در کشورهای غیر از ایالات متحده، همچنین به‌عنوان هواپیمای کنترلی - بدون سرنشین (drone) در آمریکا فعال است. |
|---|
| بکارگیرنده(ها) |
نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا
نیروی دریایی ایالات متحده
گارد ساحلی ایالات متحده آمریکا
نیروی هوایی ایران
نیروی هوایی اسرائیل |
|---|
| آغاز ساخت |
۱۹۵۸-۱۹۸۱ |
|---|
| تعداد ساخته‌شده |
۵٬۱۹۵ فروند |
|---|
| بهای هر فروند |
۲٫۴ میلیون دلار ایالات متحده مدل اف-۴ای |
|---|
مشخصات عمومی
خدمه: ۲
طول: ۶۳ فیت ۰ اینچ (۱۹٫۲ متر)
پهنای بال: ۳۸ فیت ۴٫۵ اینچ (۱۱٫۷ متر)
ارتفاع: ۱۶ فیت ۶ اینچ (۵٫۰ متر)
بال: مساحت ۵۳۰٫۰ فیت مربع (۴۹٫۲ مترمربع)
ماهیواره: NACA ۰۰۰۶٫۴-۶۴ root, NACA ۰۰۰۳-۶۴ tip
وزن خالی: ۳۰٬۳۲۸ پوند (۱۳٬۷۵۷ کیلو)
وزن بارگیری: ۴۱٬۵۰۰ پوند (۱۸٬۸۲۵ کیلو)
بیشینه وزن برخاست: ۶۱٬۷۹۵ پوند (۲۸٬۰۳۰ کیلو)
پیشرانه: ۲× J79-GE17A توربوفن اکسیال کمپرسور, ۱۷٬۸۴۵ پوند نیرو (۷۹٫۴ کیلونیوتن) هرکدام
نسبت کشیدن بلند کردن از صفر ۰٫۰۲۲۴
مساحت کشش: ۱۱٫۸۷ ft² (۱٫۱۰ m²)
نسبت بعد بال: ۲٫۷۷
ظرفیت سوخت ۱٬۹۹۴ گالون، با سه مخزن سوخت، ۳۳۳۵ گالون.
حداکثر وزن برخاست: ۳۶٬۸۳۱ پوند
عملکرد
سرعت بیشینه: ماخ ۲٫۲۳ (۱٬۴۷۲مایل بر ساعت، ۲٬۳۷۰ کیلومتر بر ساعت) در ۴۰۰۰۰ فیتی
سرعت پیمایش: ۵۰۶ گره (۵۸۵ مایل بر ساعت، ۹۴۰ کیلومتر بر ساعت)
شعاع عملیاتی: ۳۶۷ ۳۶۷ ناتیکال مایل (۴۲۲ مایل، ۶۸۰ کیلومتر)
برد ترابری: ۱٬۴۰۳ ناتیکال مایل (۱٬۶۱۵مایل، ۲٬۶۰۰ کیلومتر) با سه مخزن سوخت اضافی
سقف پروازی: ۶۰٬۰۰۰ فیت (۱۸٬۳۰۰ متر)
نرخ اوج‌گیری: ۴۱٬۳۰۰ فیت بر دقیقه (۲۱۰ متر بر ثانیه)
بارگیری بال: ۷۸ پوند بر فیت مربع (۳۸۳ کیلو بر مترمربع)
نسبت بلندکردن به کشیدن: ۸٫۵۸
نسبت نیرو به وزن: ۰٫۸۶ با وزن پر
مسافت برخاست: ۴٬۴۹۰ ft (۱٬۳۷۰ m) at ۵۳٬۸۱۴ lb (۲۴٬۴۱۰ kg)
مسافت فرود: ۳٬۶۸۰ ft (۱٬۱۲۰ m) at ۳۶٬۸۳۱ lb (۱۶٬۷۰۶ kg)
جنگ‌افزار
تا ۱۸۶۵۰ پوند (۸۴۸۰ کیلو) مهمات در ۹ جایگاه خارجی، شامل بمبهای ام کی۸۲، بمبهای چندمنظوره، بمبهای خوشه‌ای، بمبهای هدایت لیزری و تی‌وی، پاد راکت، موشکهای هوا به زمین، مهمات ضد باندفرودگاه، موشک ضد کشتی، پادهای هدفگیری، پدهای شناسایی، تسلیحات هسته‌ای. پادهای حمل و مخزن سوخت هم قابل به‌کارگیری است.
فانتوم در خدمت نیروی هوایی ایران
نیروی هوایی شاهنشاهی در ابتدا تصمیم داشت جهت دور کردن میگهای نیروی هوایی شوروی، جنگنده اف-۱۱۱ را از کارخانه جنرال داینامیکس خریداری نماید. ولی با شکست پروژه این هواپیما، آمریکا تصمیم گرفت
که جنگنده فانتوم را که در جنگ ویتنام امتحان خوبی پس داده بود را به ایران بفروشد. گفتنی است این هواپیما نیز در نبرد با جنگنده پیشرفته میگ-۲۵ ناکام ماند و ایران مجبور شد از شرکت گرومن سوپر جنگنده اف-۱۴
تامکت را خریداری نماید.
نیروی هوایی شاهنشاهی ایران بعد از نیروی هوایی اسرائیل دومین مشتری این جنگنده از لحاظ تعداد سفارش به‌شمار میرود. تعداد دقیق فانتوم‌های تحویل شده به ایران از سوی آمریکا دقیقاً مشخص نیست. بر
اساس یکی از برآوردها، ۲۹ فروند اف-۴ دی، ۱۶۲ فروند اف-۴ ای و ۱۷ فروند آراف-۴ ای به ایران تحویل داده شده است. منبع خبری دیگری روال سفارش و تحویل فانتوم‌ها به ایران را به این ترتیب معرفی کرده: سفارش
۳۲فانتوم اف-۴ دی در ۱۹۶۷ و تحویل آنها در سپتامبر ۱۹۶۸، سفارش ۱۷۷ اف-۴ ای و ۱۶ آراف-۴ ای در ۱۹۷۳ و تحویل آنها در ۱۹۷۷.
بسیاری از تجهیزات اضافه و قطعات یدک خریداری شده در آمریکا نگهداری می‌شده‌اند. خلبانان ایرانی این جنگنده در آمریکا و پاکستان دوره‌های آموزشی را طی کرده بودند. نیروی هوایی شاهنشاهی ایران از این
جنگنده در جنگ ظفار و کمک به سرکوب شورشیان عمان و همچنین پاسداری از مرزهای شمالی و غربی ایران در برابر تجاوزات هوایی پراکنده شوروی و عراق استفاده نموده است.
بعد از انقلاب ۱۳۵۷ و قطع رابطه ایران و آمریکا، این احتمال وجود دارد که این جنگنده با قطعات اصلی و مادر تجهیز نشده باشد. در طول جنگ ایران و عراق نیز ایران قطعات یدکی این جنگنده را از طرق مختلفی تامین
می‌کرد. گاه این قطعات را در چهاچوب توافقاتی همچون ماجرای ایران-کنترا به طور مستقیم از آمریکا تامین می‌کرد. گاه با کمک دلالان اسلحه اسرائیلی به طور مخفیانه، و گاه نیز موتورهای ساخت رولز-رویس پی‌ال‌سی
را از کشورهای اروپایی عضو پیمان ناتو خریداری و بجای موتورهای اصلی بدون قطعات یدکی جایگزین می‌کرد.
همه چیز درباره جنگنده ی A-10 Thunderbolt II
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در واقع A-10 و OA-10 موسوم به Thunderbolt یا صاعقه، جزء اولین جنگنده های نیروی هوایی ایالات متحده هستند که برای پشتیبانی نزدیک از عملیات نظامی نیروی زمینی طراحی شده اند.
طراحی آنها بسیار ساده است. این جنگنده ای است که می تواند علیه انواع ادوات و تجهیزات زمینی نظیر تانکها و سایر ادوات زرهی به کار رود و به راحتی آنها را منهدم کند.
ماموریت این جنگنده می تواند شب یا روز برای حمایت از پیشروی نیروهای زمینی باشد.
ماموریت دوم A-10 شناسایی و حمایت عملیات نیروهای ویژه (تکاوران) می باشد.
تمامی این ماموریتها می توانند در ارتفاع بسیار پائین (چند متری) و یا ارتفاع بالا به خوبی هدایت و انجام شوند. عمده ترین ماموریت تاندربولت حفظ برتری زمینی در ماموریتها از فاصله ی بسیار نزدیک می باشد.
نیاز نیروی هوایی بر جنگنده ای با قابلیت حمل حداکثر مهمات بود که بتواند در ارتفاع بسیار پائین پرواز کرده و ماموریت خود را در نهایت دقت انجام دهد. همچنین قابلیت مانورپذیری بالایی در سرعتهای پائین داشته باشد و درهمان حال بتواند با دقت بسیار زیاد اهداف زمینی را مورد اصابت قراردهد. ماموریت تاندربولت به نحوی تعیین گشت تا بتواند در سرتاسر جهان عملیات کرده و از پایگاههای ناآماده با حداقل سرویس اولیه قادر به پرواز باشد.
کابین A-10 از تیتانیوم ساخته شده و همچنین از مخازن سوخت خارجی نیز برای مداومت پرواز می تواند استفاده کند.
جنگنده ی A-10 قدرت مانورپذیری خوبی در سرعتهای پائین دارد و دقت بسیاری نیز در هدفگیری اهداف داراست. این جنگنده به راحتی می تواند در ارتفاع حدود 1000 فوتی یا 300 متری پرواز کرده و از فاصله ی 5/1 مایلی یا 5/2 کیلومتری اهداف (مانند تانکها یا خودروهای زرهی یا توپهای ضدهوایی) را مورد اصابت قرار دهد.
گستره ی عمل این جنگنده در یک نبرد بسیار وسیع است و می تواند از باندهای خاکی کوتاه و ناآماده به راحتی به پرواز درآید و بسیار نزدیک به خطوط مقدم، وارد عملیات شود.
A-10 جنگنده ای تک نفره، با فضای محدود بالهای کوتاه و با دو موتور TF-34-100/A در انتهای هواپیماست که از نوع توربوفن ساخت جنرال الکتریک می باشند. هر موتور تراستی برابر 9000 پوند ایجاد می کند. موتورها در انتهای هواپیما نصب شده اند و بالاتر از سطح بالها قراردارند. توپ بسیار قدرتمند 30 میلی متری ساخت جنرال الکتریک به نام A/A49E-6 در نوک دماغه نصب شده است. سیستم توپ به وسیله مکانیزم الکترونیکی کنترل می شود و می تواند به وسیله سیستم هیدرولیک هواپیما دوباره فشنگ گذاری شود.
سیستم های آویونیک هواپیما شامل سیستم ارتباط رادیویی و سیستم ناوبری (جهت یابی) و سیستم کنترل آتش و تسلیحات و هدفگیری دشمن است.همچنین سیستم سربالا یا (Head Up System) نیز اطلاعاتی در مورد سرعت، ارتفاع پروازی و زاویه پروازی هنگام شیرجه به طرف زمین به خلبان می دهد. همچنین سیستم اخطارگر کاهش ارتفاع و سیستم قفل بر روی هدف (LASTE) یا (Low Altitude Safety and Targeting Enhancment) که امکان خطای هدفگیری را بسیار کاهش می دهد تعبیه شده است. در دماغه نیز سیستم جستجوگر لیزری بسیار دقیق، غلاف شناسایی نوری (Infrared) ، سیستم ضدعمل الکترونیک جهت انحراف موشکهای ضدهواپیما از جمله ی این تجهیزات است.
توپ بسیار قدرتمند و مهلک A-10 تا 3900 گلوله در دقیقه می تواند آتش کند و این گلوله ها حتا در ادواتی مانند تانکها و زرهپوش های دشمن به راحتی نفوذ می کنند. برخی از مهمات مورد حمل A-10 دارای سیستم هدایت بعد از پرتاب، ناوبری و محافظت در برابر عمل الکترونیک دشمن هستند که از این جمله می توان به موشک هوا به زمین AGM-65 (موسوم به ماوریک) و موشک هوا به هوای کوتاه برد AIM-9 (موسوم به سایدوایندر) اشاره نمود.
تاندربولت2 مجهز به سیستم دید در شب به نام NVIS (یا Night Vision Imaging Systems) است که به علت دارا بودن کاناپی (شیشه خلبان) وسیع، امکان دید بسیار وسیعی را در شب برای خلبان به وجود می آورد.
محفظه ی کابین خلبان از پوشش بسیار مستحکم و ضدزره تیتانیومی ساخته شده است که ضمن حفظ جان خلبان از ادوات کنترل پروازی نیز محافظت به عمل می آورد.
نوع طراحی بدنه ی A-10 امکان خوبی را برای نبرد نزدیک و دقیق با دشمن پدید می آورد. این بدنه به راحتی در برابر توپهای ضدهوایی 23 میلی متری مقاومت می کند و هیچگونه آسیبی به سیستم های آن وارد نمی شود. مخازن سوخت داخلی و خارجی هواپیما نیز از فوم های مخصوصی ساخته شده اند تا هواپیما پس از اصابت فورن مشتعل و منفجر نشود. همچنین سیستم هیدرولیک مضاعف به خلبان در مواقعی که سیستم هیدرولیک اصلی هواپیما از کار افتاده است کمک می کند تا بدون دردسر پرواز کرده و خود را به پایگاه برساند.
نوع طراحی ساده A-10 این کمک را می کند که به راحتی در پایگاههایی که امکانات محدودی دارند و نزدیک به خطوط دشمن هستند به سرعت سرویس و تعمیر شده و به عملیات بازگردد. بسیار از قطعات دوتایی این هواپیما نظیر موتورها، چرخ ها و سیستم نگهدارنده ی هواپیما در خط افق (Horizontal Stabilizers System)، به راحتی با یکدیگر قابل تعویض هستند.
اولین نمونه ی A-10 به تاریخ 1975 تخویل پایگاه هوایی Davis-Monthan شد. این جنگنده نقش بسیار حیاتی در حفظ توان زمینی نیروهای ائتلاف و آمریکایی در جریان عملیات طوفان صحرا ایفا نمود. A-10 ها در جریان آزادسازی کویت حدود 7/95 درصد عملیات موفقیت آمیز در انهدام تانکهای T-72 ، نفربرهای زرهی و توپهای ضدهوایی صدام به انجام رساندند که این در تاریخ جنگهایی هوایی یک رکورد دست نیافتنی محسوب می شود. در جریان عملیات طوفان صحرا، این جنگنده ها حدود 8100 سورتی پرواز جنگی انجام دادند و 90 درصد از موشکهای شلیک شده ی AGM-65 (ماوریک) توسط همین A-10 ها انجام پذیرفت.
جنگ خلیج پارس: ماموریتی ویژه برای تاندربولت
تجهیزات الکترونیکی جدید و ماموریتهای پیشرفته، حیاتی دوباره به A-10 بخشید. در مدت 5 سال در دهه ی 1970 ، نیروی هوایی ایالات متحده 3 نوع هواپیمای جدید تحویل گرفت که در آینده به قلب تپنده ی این نیرو در جنگهای آینده تبدیل شدند. نخستین آنها جنگنده ی موفق F-15 ایگل با توانایی بالا درهمه گونه عملیات معرفی شد و جنگنده ی برتری هوایی ایالات متحده لقب گرفت. پس از آن F-16 موسوم به Fighting Falcon در سال 1978 وارد خدمت گردید و نقش های گوناگونی در عملیاتهای نظامی برعهده گرفت و سپس نوبت به معرفی A-10 رسید که بعدتر به نام تاندربولت یا صاعقه شناخته شد.
دم دوتایی بسیار بزرگ و دو موتور توربوفن که در بالاترین بخش عقبی بدنه نصب شده بودند، اشاره کرد. این طراحی عجیب و بسیار غیرمعمول بی دلیل نبود. پس از جنگ ویتنام و به کار گیری هواپیماهای F-105 و F-4B در حمله به اهداف زمینی، A-10 اساسن به منظور حمله به اهداف زمینی و مقاومت بسیار بالا در برابر خسارتهای وارده از طرف آتشبارهای زمینی، طراحی و ساخته شد. به ویژه در دورانی که ایالات متحده در جنگ سرد با اتجاد جماهیر شوروی به سر می برد، تنها یک ماموریت ویژه برای A-10 ها در نظر گرفته شده بود: از بین بردن لشکر عظیم تانکهای بلوک شرق.
در آن روزها گروههای بی شماری از تانکهای T-62 و T-72 شوروی در آلمان شرقی و در نزدیکی مرز آلمان غربی و دیگر کشورهای اروپایی موضع گرفته بودند و در این سوی مرزها، صدها A-10 با موشکهای ضدتانک و توپهای 30 میلی متری مرگبار خود انتظار آنها را می کشیدند. این تقابل هنگامی به شکل حاد خود در آمد که نیروهای ارتش سرخ شوروی به سال 1968 کشور چکسلاواکی را اشغال کرده و دولت دمکراتیک آن را ساقط کردند و نظام کمونیستی خود را بالاجبار بر مردم آن کشور تحمیل کردند.
توان آتش A-10 تنها ویژگی این هواپیما نیست. مقاومت بسیار بالا در برابر پدافند شدید نیروهای شوروی می توانست تهاجم همه جانبه ی آنها را با تاخیر مواجه کند. مساله ی مهمی که با رسیدن نیروی هم پیمان حتا می توانست سرنوشت جنگ را بدون استفاده از سلاحهای هسته ای تغییر دهد. خلبانان این هواپیما که از نقش تاخیری خود به خوبی آگاهی داشتند، خود را به شوخی «سرعت گیر جاده» می نامیدند.
نیاز به هواپیمای ضدتانک هیچگاه انکار نمی شد ولی در مورد اینکه آیا A-10 می تواند این وظیفه را برعهده بگیرد یا خیر، مباحث بسیاری درگرفت. مقامات بلندپایه ی نیروی هوایی تمایل داشتند برای انجام این ماموریت، گونه ی بهسازی شده ای از F-16A را جایگزین A-10 کنند و پس از پایان جنگ سرد و پیروی ایالات متحده، شایعاتی ایجاد شد تا این جنگنده را به گورستان هواپیماها بفرستند. این شایعات هیچگاه از سوی مقامات رسمی تایید نشد، ولی شواهد بسیاری بر این مدعا وجود داشت. برنامه ی تمرینات پروازی خلبانان A-10 کاهش یافته بود و حتا به نیروهای تحت تعلیم در پایگاههای هوایی گفته شد که در آینده برنامه های آموزشی آنها تغییر اساسی خواهد کرد.
گراز شب
خلبانان A-10 در جریان جنگ خلیج پارس، سپاسگذار مهندسانی بودند که با طراحی بی نظیر خود، مقاومت این هواپیما را در برابر ضربات وارده به بالاترین حد رسانده بودند به گونه ای که آنها می توانستند با هواپیمایی سوراخ سوراخ شده، سالم به پایگاه خود بازگردند.
بخشی از قابلیت هایی که این جنگنده را بی نظیر می سازد به قرار زیر است:
کابین خلبان A-10 با پوششی از تیتانیوم حفاظت می شود و سیستم های اضافی بیشتری نیز در محلهای گوناگون برای حفاظت بیشتر در برابر پدافند زمینی روی این هواپیما نصب شده است. موتورها که در قسمت عقبی بدنه و در بالاترین نقطه روی دو ستون نصب شده اند، ساخت جنرال الکتریک بوده و TF-34-100A نام دارند. که دارای نسبت کنارگذر زیاد و صدای کم بوده و به راحتی در منطقه ی جنگی قابل تعویض یا تعمیر هستند. خروجی این موتورهای مستقیمن بالای سکان افقی هواپیما قرار دارد و در نتیجه از آنها در برابر موشکهای ضدهوایی گرمایاب حفاظت می کند.
شیشه ی کابین خلبان 5/1 اینچ ضخامت دارد و گلوله ی 23 میلی متری ضدهوایی بر آن بی تاثیر است. این هواپیما قادر است تنها با یکی از 2 دم انتهایی خود به پرواز ادامه دهد. سوخت در مخازن جاسازی شده در قسمت ارابه ی فرود حمل می شود و در نتیجه در صورت صدمه دیدن بالها، خطری مخازن سوخت را تهدید نمی کند زیرا در همه ی جنگنده ها، سوخت در محفظه ی درون بالها ذخیره می شود. مخازن سوخت همچنین از سیستم های ضدحریق بسیار کارآمد بهره می جویند. برای مثال در چندین مورد، مخازن سوخت هواپیما دچار آتش سوزی شده بودند و خدمه تنها زمانی از این موضوع آگاه شده بودند که هنگام تخلیه ی مخازن با تفاله ها و ته نشین های کربنی برخورد کرده بودند. این امر کارایی بسیار قدرتمند سیستم های ضدحریق را ثابت می کند.
امروزه A-10 که اساسا برای حمله به اهداف زمینی تغییرات و بهسازی های فراوانی را به خود دیده است، پا را از ماموریت اصلی خود فراتر برده است. A-10 هایی که امروزه پرواز می کنند، آنهای نیستند که در جنگ خلیج پارس برعلیه صدام به کار رفتند. شاید بد نباشد که این A-10 های جدید را A-10P معرفی کنیم تا نشان دهیم تا چه حد با پیشینیان خود متفاوت هستند.
کلید اصلی این بهسازی ها را شاید بتوان در اضافه کردن سیستم های کامپیوتری هدفگیری بسیار دقیق و ایمن در شرایط پرواز در ارتفاع کم (LASTE) دانست.
این سیستم ها در جنگ خلیج پارس نیز روی A-10 ها نصب شده بودند ولی در آن هنگام این تکنولوژی جدیدی بود که برای استفاده در میادین نبرد واقعی چندان مناسب نبود زیرا خلبانان تمرین کافی با سیستم های جدید نداشته بودند.
نصب این سیستم های کامپیوتری در جنگنده های امروزی بسیار رایج و متداول است. اگرچه A-10 به سیستم هایی نیاز داشت تا با کمک آنها بتواند از ارتفاعهای بالا نیز سلاحهای خود را به سوی اهدف شلیک نماید.
در جنگ خلیج فارس خلبانان از ترس پدافند پرحجم عراق، ارتفاع پروازی خود را در حدود 12 هزار فوتی حفظ می کردند. ارتفاعی که از برد بیشتر موشکهای شانه پرتاب عراقی نظیر سام7 بیشتر بود. اما در این ارتفاع دقت نشانه روی A-10 کاهش پیدا می کرد که این مشکل را با افزایش حجم شلیک و مهمات استفاده شده جبران می کردند. گاهی برای اطمینان از نابود شدن یک واحد توپخانه ی عراق، به پرتاب 12 بمب از 2 هواپیما نیاز ایجاد می شد.
برای برخی از خلبانان A-10 افزایش کارایی توپ 30 میلی متری پس از نصب سیستم LASTE بسیار شگفت آور است. پس از نصب LASTE کافی بود تا خلبانی نشانه گیر توپ را به سمت هدف مورد نظر گرفته و شلیک کند. با این سیستم به راحتی می توان از ارتفاع 15 هزار فوتی به اهداف شلیک کرد. گلوله ها از آن فاصله نیز بسیار موثر هستند و مهندسین A-10 بازهم در فکر افزایش این برد می باشند. LASTE با کمک سیستم کنترل دقیق وضعیت (PAC) یا (Precision Altitude Control) که به سیستم پایداری وضعیت SAS (معادل Stability Augmentation System) متصل است، دقت هدفگیری توپ را فوق العاده افزایش می دهد.
SAS سیستم استانداردی روی A-10 است و انجام مانورهای سنگین را در این هواپیما کنترل کرده و تسهیل می کند. بر خلاف F-16 که هدایت آن بدون سیستم های کامپیوتری تقریبن غیرممکن است، A-10 به طور طبیعی جنگنده ی پایداری است. علاوه بر LASTE از SAS هم می توان برای هدفگیری و شلیک کمک گرفت، زیرا نیرویی که توپ بسیار قوی هواپیما هنگام شلیک به بدنه ی آن وارد می کند بسیار زیاد است. سیستم شلیک سلاح در A-10 شامل چندین مرحله است: ابتدا سیستم PAC فعال می شود که اثر پرتاب ورودی از SAS را خنثا می کند و به خلبان امکان هدفگیری دقیق تر را می دهد. در مرحله ی بعد شلیک توپ آغاز می شود و با فعال شدن سیستم SAS هواپیما تقریبن بر روی هدف قفل می شود. به گفته ی یکی از خلبانان، پس از کشیدن ماشه ی شلیک توپ دیگر به راحتی نمی توانید تصمیم خود را عوض کنید! بلکه پس از کشیدن ماشه ی شلیک توپ بهتر است دیگر فقط شاهد نابودی هدف باشید.
پیش از نصب سیستم PAC ، خلبانان می توانستند پس از شلیک اقدام به هدفگیری دقیق کنند، ولی پس از نصب این سیستم، خلبانان با دقت هدفگیری کرده و سپس اقدام به شلیک می کنند. پیش از نصب سیستم LASTE به علت نیروی پس زنی شدید توپ، هواپیما تقریبن به این سو و آن سو پرتاب می شد و هدایت آن به سمت هدف بسیار مشکل می گشت. در آن هنگام از مشکلترین وظائف خلبان، حفظ خط آتش روی هدف بود. این مشکل حاد هم اکنون با نصب سیستم PAC برطرف شده است و پس از کشیدن ماشه، خط آتش کاملن روی هدف متمرکز خواهد شد.
علاوه بر سیستم هدایت خودکار هواپیما (Auto Pilot) که پروازهای طولانی مدت را برای خلبان، قابل تحمل تر می سازد، سیستم LASTE ایمنی بسیار بیشتری را برای خلبانی که با سرعت بالا به سمت هدف زمینی شیرجه می رود فراهم خواهد کرد. سیستم پیشگیری از برخورد با زمین (GCAS) یا (Ground Collision Avoidance System) خلبان را با صدای بسیار بلند از کاهش ارتفاع و احتمال برخورد با زمین آگاه می کند.
عینک دید در شب یا NVG
سیستم عینکهای دید در شب (NVG) یا (Night Vision Goggles) با کمک تجربیات ارزشمند بدست آمده از جنگ خلیج پارس بهبود بسیاری یافته اند. آزمایشات بلافاصله پس از جنگ آغاز شد و هم اکنون عینک دید در شب، جزو لاینفک و استاندارد A-10 هاست. با این حال سیستم NVG بی اشکال نیست. میدان دیدی که این عینکه به خلبان A-10 می دهد حدود 40 درجه می باشد که این محدودیت، خلبان را در ماموریتهای تهاجمی نزدیک به سطح زمین با مشکل و خطر جدی رو به رو می کند. بدیهی است که محدوده ی دید طبیعی بسیار بیشتر از محدوده ای است که با این عینکها در اختیار خلبان قرار می گیرد در نتیجه خلبان مجبور است به طور دائم سر خود را به اطراف بچرخاند که مشکلات دیگری پیش می آید. دید بد و ناکافی که افق را تیره و تار می سازد و موجب ایجاد سرگیجه می شود از مشکلات دیگر این عینک هاست. در ضمن خلبان باید در هنگام فرود یا سوختگیری هوایی این عینک را از روی صورت بردارد که این برای خلبانی که در تاریکی مطلق پرواز می کند به هیچ وجه خوش آیند نیست.
NVG ها معمولن با تقویت نورهای ضعیف محیط کار می کنند. یک شعاع نوری ضعیف می تواند برای سیستم های NVG کافی باشد و در مقابل نگاه کردن با NVG به ماه کامل در شب همچون نگاه کردن مستقیم به نور خورشید در وسط روز می تواند خلبان را به طور موقت ناتوان کند.
هنگامی که یک A-10 در نقش هواپیمای پیشرو انجام وظیفه می کند (Leader) با کمک یک نشانگر لیزری که بر روی انگشت خلبان نصب می شود می تواند هدف را به راحتی به دیگر نیروهای گروه هوایی نشان دهد. خلبان تنها کافی است با انگشت خود به سوی هدف اشاره کند و هر خلبان دیگری که NVG بر سر داشته باشد به راحتی هدف را شناسایی کند، حتا در شرایطی شعاع لیزری نیز دیده می شود.
در هنگام استفاده از نشانگرهای لیرزی، خلبانان عینکهای محافظ در برابر اشعه ی لیزر به چشم می زنند تا در صورت انعکاس اشعه ی لیزر، چشم آنها صدمه نبیند. از مزایای استفاده از این روش، حمله ی گروهی به یک هدف مشخص است. در گذشته ای نه چندانن دور، خلبانان با کمک خط آتش راکتهای شلیک شده از دیگر هواپیماها، هدف را شناسایی می کردند.
بهسازی های این هواپیما هنوز ادامه دارد. نصب سیستم مکان یابی جهانی (GPS) ، نصب سیستم ناوبری اینرسیایی (INS) از این جمله هستند. همچنین یک سیستم پردازش اطلاعات همانند آنچه که در F-15 و F-16 نصب شده است برای A-10 در نظر گرفته شده است که با کمک آن می توان اطلاعات ماموری;ت، مسیر پروازی و دیگر اطلاعات را پیش از انجام ماموریت به کامپیوتر دستگاه سپرد.
مدت زمان استاندارد سرویس این هواپیما پس از 8000 ساعت است. هرچند که پس از اصلاحات انجام شده در سال 2005 این زمان به 12000 ساعت افزایش یافته است که انجام این اصلاحات مدت زمان در سرویس ماندن این جنگنده را تا سال 2016 تضمین می کند. اما با انجام تغییرات جدید اعمال شده، زمان سرویس تعمیراتی این هواپیما را بین 18000 تا 24000 ساعت افزایش خواهد داد و باعث خواهد شد این جنگنده تا سال 2028 همچنان در سرویس باقی بماند.
برخی مشخصات فنی A-10
ماموریت: پشتیبانی نزدیک از عملیات نیروهای زمینی
سازنده: Fairchild Republic Co.
پاور: دو موتور توربوفن ساخت جنرال الکتریک TF-34-GE-100
کشش: 9065 پوند برای هر موتور
طول بدنه: 53 فوت و 4 اینچ (16/16 متر)
ارتفاع: 14 فوت و 8 اینچ (42/4 متر)
طول دو سر بال: 57 فوت و 6 اینچ (42/17 متر)
حداکثر سرعت: 420 مایل بر ساعت (56/0 ماخ = 676 کیلومتر بر ساعت)
حداکثر وزن هنگام برخاست: 51000 پوند (22950 کیلوگرم)
برد عملیاتی: 800 مایل (1280 کیلومتر)
تسلیحات:
یک توپ بسیار قدرتمند 30 میلی متری GAU-8/A
تا 16000 پوند (7200 کیلوگرم) انواع تسلیحات در 8 مقر زیر بالها و 3 مقر زیر بدنه
قابلیت حمل انواع منحرف کننده های موشکهای ضدهوایی نظیر Flare ، Chaff و سیستم های پیشرفته ی اخلاگر الکترونیک
انواع راکتهای 75/2 اینچی (7 سانتی متری)
انواع بمب های سقوط آزاد نظیر MK82 و MK84 و MK77 و MK20 و بمب های سری CBU
موشکهای هدایت شونده ی تلویزیونی AGM-65 ماوریک
موشک هوا به هوای سایدوایندر AIM-9M
بمب های هدایت لیزری GBU10 و GBU12
قیمت: 13 میلیون دلار
میکویان میگ 35 ( فولکروم اف ) جنگنده ای از دو نسل
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
• جنگنده ميگ-35 جنگنده اي است از نسل 4++ که در ادامه طرح هايي مانند MiG-29K/KUB/M/M2 طراحي شده و اساس طراحي آن بر افزايش کارايي، توانايي عملياتي و جامعيت توانايي هاي جنگنده بوده است، بطوري که از آن يک جنگنده چند منظوره ساخته است.
• در مجموع مي توان ويژگي هاي ميگ-35 را به شرح زير بيان کرد:
• -سيستم هاي اطلاعاتي و هدفگيري نسل پنجم در سيستم هاي اويونيکي جنگنده بکار رفته است
• -توانايي بکارگيري تسليحات پيشرفته روسي و خارجي
• -بقاپذيري بالا در ميدان نبرد بواسطه سيستم هاي دفاعي يکپارچه بکار رفته در جنگنده
• پيشرفته ترين سيستم هاي اويونيکي در کنار تسليحات پيشرفته به جنگنده ميگ-35 اجازه مي دهند تا ماموريت هاي مختلفي را به انجام برساند:
• -برتري هوايي برعليه جنگنده هاي نسل چهار و پنج
• -انجام عمليات هاي هوا به سطح بدون وارد شدن به محدوده دفاعي دشمن در روز و شب و در تمام شرايط آب و هوايي
• -انجام عمليات هاي شناسايي به کمک تجهيزات الکترو-اپتيک و راديو-تکنيکال
• -انجام عمليات هاي گروهي و انجام کنترل هوايي عليه گروه جنگنده ها
• تغيير هاي ايجاد شده در ساختار جنگنده بر اساس موفقيت هاي بدست آمده در طرح هاي MiG-29K/KUB/M/M2 مي باشد که شامل موارد زير مي باشد:
• -افزايش توانايي حمل تسليحات در نه جايگاه حمل سلاح
• -افزايش حمل سوخت، توانايي سوختگيري هوايي و امکان سوخترساني به جنگنده هم گروه (عملکرد بعنوان يک تانکر کوچک)
• -بدنه و سيستم هاي اصلي ساخته شده از مواد ضد خوردگي که امکان استفاده از جنگنده برروي ناو و استفاده در مناطق گرم و مرطوب را فراهم مي آورد.
• -کاهش چشمگير بازتابش راداري
• -سيستم پرواز با سيم با کنترل چهارگانه
• در حين طراحي ميگ-35 بيشترين توجه به افزايش توانايي هاي عملياتي آن اختصاص داده شده است:
• -اعتماد پذيري هواپيما، موتورها و اويونيک بطور چشمگيري افزايش يافته است
• -زمان دوره هاي بين اورهال جنگنده افزايش يافته است
• -هزينه پرواز جنگنده دو و نيم برابر کمتر از ميگ-29 است
• -در زمان طراحي توانايي نگهداري حين فعاليت عملياتي براي جنگنده پيش بيني شده است
• مجموعه اي از رهيافت هاي تکنيکي و تکنولوژيکي نظير سيستم توليد اکسيژن حين پرواز نيز به جهت افزايش آزادي عملياتي در طراحي جنگنده منظور شده اند، پيشران جنگنده شامل دو موتور RD-33MK با نيروي توليدي بيشتر نسبت به نمونه هاي قبلي است که نسبت به نوع اصلي موتور هاي RD-33 دود به مراتب کمتري نيز توليد مي کند.
• همچنين سيستم کنترل الکترونيکي موتور ها نيز به افزايش اعتماد پذيري و عمر خدمتي موتور ها کمک مي کند، علاوه بر اين در صورت تقاضاي مشتري امکان استفاده از موتورهاي RD-33MK مجهز به سيستم تغيير بردار رانش نيز وجود دارد که برتري مطلق جنگنده در نبردهاي هوايي نزديک را تضمين مي نمايد و پيشتر برروي جنگنده آزمايشي MiG-29M OVT نيز با موفقيت آزمايش شده اند.
• ميگ-35 مجهز به مجموعه اويونيکي نويني است که تماما بر اساس تکنولوژي هاي جديد بوجود آمده است، رادار چند کاره آرايه اي بکار رفته در جنگنده ميگ-35 بواسطه فاکتورهاي زير بر نمونه هاي مشابه خود برتري مي يابد:
• -افزايش برد در فرکانس هاي عملياتي
• -افزايش تعداد اهداف قابل کشف، رديابي و حمله
• -افزايش برد کشف
• -افزايش وضوح در حين نقشه برداري سطحي
• -بقا پذيري بالا و مقاومت در برابر اقدامات الکترونيک دشمن
• سيستم IRST جديد ميگ-35 مرکب از تجهيزات هدفگيري مادون قرمز، تلوزيوني و ليزري است که به کمک تکنولوژي هاي فضايي توسعه يافته است بگونه اي که اين سيستم ها پيش از اين در صنعت هوانوردي بکار نرفته اند. ويژگي جديد اين سيستم توانايي کشف، رديابي و قفل روي اهداف از فواصل بسيار دور است.
• توانايي که در تمامي ساعات شبانه روز دارد و مي توان از آنها براي مسافت يابي، نشانه گذاري و... نيز بر عليه اهداف سطحي و هوايي استفاده کرد، هر چند سيستم IRST جديد بهمراه سايت نشانه روي جديد کلاه خلبان برروي جنگنده نصب شده است، اما امکان نصب غلاف هدفگيري ويژه اي با توانايي هاي بمراتب بيشتر بر روي جنگنده نيز وجود دارد.
• ميگ-35 به يک مجموعه دفاعي نيز مجهز مي باشد که شامل موارد زير است:
• -سيستم شناسايي راديو الکتريک و سيستم اقدام متقابل الکترونيک
• -سيستم جديد کشف حمله موشکي و تابش ليزري
• -پخش کننده چف/فلير بمنظور فريب موشک هاي هوا به هوا
• علاوه بر تسليحات ارائه شده برروي جنگنده هاي MiG-29K/KUB/M/M2 بهمراه ميگ-35 مجموعه تسليحات جديدي ارائه شده که پيش از اين براي صدور به هيچ کشوري ارائه نشده است، اين تجهيزات جديد و دوربرد به ميگ-35 اجازه انجام حملات بر عليه دشمن بدون ورود به محدوده دفاعي آنها را مي دهند.
• معماري باز اويونيک جنگنده امکان نصب تجهيزات و تسليحات جديد روسي و خارجي را بنا به خواست مشتري به MiG-35 مي دهد، هر دو نمونه A و D داراي ساختار يکسان بوده و از لحاظ تجهيزات موجود يکسان اند. بهمراه ميگ-35 مجموعه کامل آموزشي نظير شبيه سازهاي رايانه اي پرواز و شبيه ساز هاي انجام عمليات ارائه شده اند.
• در نهايت بايد گفت شرکت ميگ آماده است تا با شرکت هاي مختلف به اجراي برنامه هاي مشترک توسعه و بهسازي گونه اوليه ميگ-35 نيز بپردازد.
سوخو- Sukhoi Su-47 Berkut ۴۷
سوخو-۴۷ (Су-47) مشهور به برکوت (به روسی: Беркут) به معنی «عقاب طلایی»، یک هواپیمای جنگنده مافوق صوت روسی با بالهای رو به جلو و ساخت شرکت سوخو است. تنها نمونه هواپیمای سوخو-۴۷ تولید
شده، به عنوان اثباتگر تکنولوژی‌های پیشرفته انجام وظیفه مینماید و ساخت دومین نمونه آزمایشی این هواپیما نیز کنار گذاشته شد. فناوری‌های تازه‌ای که برای نخستین بار در سوخو-۴۷ بکار رفت، در توسعه برنامه
جنگنده نسل پنجم روسیه استفاده شده‌است.
طرح اولیه سوخو-۴۷، ابتدا به نام S-37 شناخته میشد و شرکت سوخوی، مدتی بعد و در سال ۲۰۰۲، هواپیما آزمایشگر تکنولوژی‌های پیشرفته‌اش را به سوخو-۴۷ نام‌گذاری مجدد نمود؛ ضمن اینکه با نام
مستعار Berkut به معنی عقاب طلایی نیز شناخته می‌شود. سوخو-۴۷ در اصل به عنوان بستری جهت انجام آزمایش‌های مهم روسها در زمینه مواد کامپوزیت و سیستمهای پیچیده دیجیتال کنترل پرواز (FBW) ساخته
شد. سوخو-۴۷ با بهره‌گیری از بالهای رو به جلو، توانمندی انجام مانورهای بسیار عالی را دارد و قادر است در زاویه‌های حمله‌ای به اندازه ۴۵ درجه و بیشتر نیز اقدام به عملیات نماید. مؤسسه مطالعات هوایی تساگی
(TsAGI) مدتها بود که از مزیت‌های فراوان بالهای رو به جلو اطلاع یافته بود. عمده این دانش به واسطه به غنیمت گرفته شدن یک فروند بمب‌افکن جت یونکرس287 ساخت آلمان نازی بدست آمده بود.
بالهای رو به جلو، نسبت به اغلب طرح بالهای سنتی، باعث کسب بیشترین میزان نیروی کشش شده، لحظات خمیدگی بالها را کم کرده و زمان وقوع واماندگی یا استال را به تأخیر می‌اندازند. در زاویه‌های حمله بالا،
نوک بالها در وضعیت غیر واماندگی باقی می‌مانند و بدین جهت هواپیما قادر می‌شود کنترل خود را با استفاده از سطوح متحرک حفظ نماید. بالهای رو به جلو، نیروی زیادی جهت از هم گسیختن (واگرایی) بالهایی که از
مواد معمولی ساخته شده‌اند تولید میکنند. به تازگی که استفاده از مواد کامپوزیت در ساخت بدنه هواپیما رواج یافته‌است، امکان طراحی هواپیمایی با بالهای رو به جلو را میسر میسازد.
همانند همتای غربی خود، یعنی جت ایکس-۲۹ ساخت گرومن، سوخو-۴۷ نیز یک طرح مفهومی اثباتگر فناوری است و قرار است به عنوان بستری جهت پایه‌گذاری نسل آینده جنگندههای روسی به کار گرفته شود.
چنین هواپیمایی نه تنها باید همانند اف-۲۲ پیشرفته باشد، بلکه باید به عنوان بستری جهت بهره‌گیری از فناوری‌های نوین در جنگندهای چون میگ ۱، ۴۴باشد. با تمام این اوضاع، شرکت سوخو اکنون تلاش دارد تا
سوخو-۴۷ را به نیروی هوایی روسیه و سایر مشتریان خارجی به صورت جنگندهای مطابق نیازشان، بفروشد.
سوخو-۴۷ از نظر اندازه‌ها، بسیار به طرح جنگندههای بزرگ ساخت سوخو نظیر سوخو-۳۵ شباهت دارد. به منظور کاهش هزینه‌های طراحی، قسمت جلویی بدنه، دم و ارابه‌های فرود سوخو-۴۷، از جنگندههای خانواده
سوخو-۲۷ قرض گرفته شده‌است. با این حال، در طراحی هواپیما، به کاهش اثر ایجاد شده روی صفحه رادار توجه شده‌است. برای رسیدن به این هدف، از مواد جذب کننده اشعه رادار، محفظه درونی نصب جنگ‌افزار و
فضایی جداگانه ویژه نصب یک رادار پیشرفته استفاده شده‌است. با وجود آنکه طرح هواپیمای ایکس-۲۹ آمریکایی، یک جنگنده مفهومی و تحقیقاتی در دهه ۱۹۸۰ به شمار می‌رفت، سوخو-۴۷ با اندازهای برابر دو برابر
ایکس-۲۹، در قیاس با رقیب آمریکایی خود، بسیار به یک جنگنده رزمی و عملیاتی شباهت نزدیک پیدا میکند.
به منظور رفع مشکل پیچش حول محور افقی (wing-twisting) در بالهای رو به جلو، در ساخت بالهای سوخو-۴۷، به طور گسترده و با دقت فراوان از مواد کامپوزیت استفاده شده‌است تا به هنگام انجام مانورهای سنگین یا
پرواز در زاویه‌های بالا، ساختمان بال به هنگام پیچش، مقاومت کافی از خود نشان دهد و الگوی آیرودینامیکی را خود حفظ نماید. با توجه به مساحت زیاد بالها در سوخو-۴۷، در این هواپیما می‌توان سیستم تا شدن برای
بالها تعبیه نمود تا هواپیما درون آشیانه‌های نیروی هوایی روسیه قابل جای‌گیری باشد. همانند نمونه پیشین یعنی سوخو-۳۷، سوخو-۴۷ به دلیل بهرهمندی از یک جفت پیش‌دم، در طبقه‌بندی هواپیماهای سه‌باله
(triplane) قرار می‌گیرد. موضوع جالبتر اینکه در قسمت دوّم سوخو-۴۷، دو زائده تیرک‌مانند غیرهم‌اندازه تعبیه شده‌است که در یکی رادار عقب‌نگر و در دیگری چتر ترمز تعبیه می‌شود.
|
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
|
| نوع هواپیما |
اثباتگر تکنولوژی |
|---|
| شرکت سازنده |
سوخو |
|---|
| طراحی شده توسط |
میخائیل پاگاسیان
دفتر طراحی سوخو |
|---|
| نخستین پرواز |
۲۵ سپتامبر ۱۹۹۷ |
|---|
| تاریخ بکارگیری |
ژانویه ۲۰۰۰ |
|---|
| وضعیت کنونی |
آزمایشی |
|---|
| بکارگیرنده(ها) |
نیروی هوایی روسیه |
|---|
| تعداد ساخته‌شده |
۱ فروند |
|---|
| بهای هر فروند |
۷۰ میلیون دلار آمریکا |
|---|
بی-۲ اسپیریت Northrop Grumman B-2 Spirit
بی-۲ اسپیریت (B-2 Spirit، به‌معنای شبح)، نام بمب‌افکن رادارگریز چندمنظوره شرکت نورتروپ گرومن با کمک شرکت بوئینگ است که توانایی پرتاب جنگ‌افزارهای هسته‌ای و متعارف را دارد. این هواپیما قابلیت حمل
هشتاد بمب هوشمند ۲۳۰ کیلویی JDAM با سیستم جی‌پی‌اس یا ۱۶ بمب هسته‌ای ۱۱۰۰ کیلویی کلاس D83 را دارد.
B۲ با سوخت گیری اولیه بیش از ۱۱ هزار کیلومتر را طی میکند و اگر سوختگیری هوایی کند، میتواند به هر نقطه در کره زمین سر بزند. این بمب افکن در ارتفاع ۵۰۰۰۰ پایی به دور از چشم رادارهای دشمن میتواند
بمبهای زیادی را رها کند.
پروژه تولید بمب‌افکن بی۲ در دوران حکومت کارتر آغاز شد. این بمب افکن همچنان گران‌قیمت‌ترین هواپیمایی است که تا حالا ساخته شده و هزینه تولید هر فروند آن بر اساس قیمت‌های سال ۱۹۹۷ حدود ۷۳۷ میلیون
دلار بود. اما هزینه فروش با توجه به قیمت قطعات یدکی، تجهیزات، و پشتیبانی نرم‌افزاری در سال ۱۹۹۷ به ۹۲۹ میلیون دلار می‌رسید. در صورتی که هزینهٔ کل پروژه تولید این بمب‌افکن شامل تحقیقات، پیشرفت،
مهندسی و آزمایش‌ها هم منظور شود، هر فروند از این هواپیما با بهایی معادل ۲٫۱ میلیارد دلار ساخته شده و هزینه کل پروژه بر اساس دلار سال ۱۹۹۷ معادل ۴۴ میلیارد و ۷۵۰ میلیون دلار است.
هزینه‌های عملیاتی و سرمایه‌ای بسیاری بالای این هواپیما موجب شد که پروژه بی۲ در کنگره آمریکا و ستاد مشترک وزارت دفاع بسیار بحث‌انگیز باشد. در ابتدا سفارش تولید ۱۳۲ فروند از این بمب‌افکن به نورتروپ داده
شده بود اما پایان جنگ سرد و فروپاشی شوروی نیاز به این هواپیما را که برای نفوذ به فضای هوایی شوروی و بمباران مراکز حساس آن طراح شده بود، به شدت کاهش داد و در نهایت تنها ۲۱ فروند از این بمب‌افکن تولید
شد. سانحه سال ۲۰۰۸ یکی از آنها را نابود کرد و ۲۰ فروند دیگر همچنان در خدمت نیروی هوایی ارتش قرار دارند. ارتش آمریکا نخستین بار از این بمب‌افکن در سال ۱۹۹۹ در جنگ کوزوو استفاده کرد و سپس در جنگ
افغانستان، جنگ عراق و جنگ ۲۰۱۱ لیبی نیز از آنها بهره برد.
مشخصات
همچنین نسل دوم این بمب افکن دارای خاصیت رادار گریزی بهتری است که میتواند در مقابل سیستمهای ضد هوایی مقاوم باشد. بدنهٔ هواپیما از مواد خاصی ساخته شده که امواج رادار را جذب میکند. دودهای
حاصل از موتور قبل از اینکه خارج شوند، کاملاً" سرد می‌شوند تا رادای‌های حرارتی نتوانند مسیر هواپیما را پیدا کنند. همان طور که در تصاویر هواپیما ملاحظه می‌کنید، سکان عمودی وجود ندارد. به این نوع شکل، طرح
بال پرنده می‌گویند که در آن همه چیز بر روی بال هواپیما نصب می‌شود. B۲ برای چرخش و غلت زدن، مرکز ثقل خود را تغییر می‌دهد. تمام این ویژگی‌ها سبب شده‌اند که B۲ مانند یک روح با آزادی عمل بالا، آسمان را
سیر کند.
این بمب افکن در سال ۱۹۹۷ معرفی شد و تعداد ۲۱ عدد از آن تاکنون ساخته شده‌است. از این میان یک فروند به‌نام «شبه کنزاس» در ۲۳ فوریه ۲۰۰۸ کمی پس از برخاست، با باند پرواز برخورد کرد و کاملاً نابود شد. دو
خلبان آن پیش از این سانحه از هواپیما بیرون آمدند و جان سالم بدر بردند. این حادثه از پرهزینه‌ترین حادثه‌های دنیا بشمار می‌آید.
هزینه‌های نگهداری این هواپیما هم بسیار زیاد است. هزینه نگهداری هر فروند بی ۲ در هر ماه ۳٫۴ میلیون دلار است و پس از هر ساعت پرواز بایستی ۶۰ ساعت نفر فعالیت تعمیراتی و نگهداری بر روی آن انجام شود.
با توجه به اینکه عملیاتهای بی ۲ معمولاً بیش از ۳۰ ساعت طول می‌کشند، بایستی پس از هر مأموریت ده‌ها روز فعالیت تعمیراتی بر روی آنها انجام شود.اسپیریت در مقایسه با دیگر بمب افکنهای آمریکا
این هواپیما در مقایسه با دیگر بمب افکنهای عمده آمریکایی مانند بی ۵۲ و بی ۱ بی، قابلیت انعطاف پذیری بسیاری را با خود به همراه دارد و قابل‌ترین گونه در میان بمب افکنهای سرنشین دار است. مهمترین ویژگی
این بمب افکن، مخفی بودن آن از دید رادار است که توانایی بی نظیری در انهدام ارزشمندترین پایگاههای دشمن حتی در قلب پدافندهای هوایی بسیار سنگین به این هواپیمای بمب افکن می‌دهد. این ویژگی ها، تماماً
موجب شده‌اند که بی ۲ به عنوان تنها بمب افکن قرن بیست و یکم شناخته شود. ویژگی‌های پنهان کاری، آیرودینامیکی و توانایی حمل مقدار زیادی تسلیحات، این بمب افکن را از سایر بمب افکنهای موجود در خدمت
متمایز و جدا می سازد. بدین وسیله، این هواپیما قادر است به دور از ترس از شناسایی به وسیله رادار دشمن، در ارتفاعات بالا به عملیات و تجسس پرداخته و آزادی عمل فوق العاده‌ای نیز داشته باشد.
قیمت بی ۲
بمب افکن B-2 اسپیریت با قیمت تقریبی ۲ میلیارد دلار آمریکا با احتساب هزینه‌های پروژه تولید این هواپیما هم اکنون به عنوان گران قیمت‌ترین هواپیمای جهان شناخته می‌شود. این قیمت برابر با قیمت یک کشتی
جنگی بزرگ آمریکایی است.
ماموریتها
یکی از مهمترین ماموریتهای B۲ بمباران مراکز نظامی صربستان در جنگ کوزوو در سال ۱۹۹۹ بود. در هشت پرواز اولیه، B۲ سی وسه درصد اهداف را نابود کرد. در این پروازها B۲ از پایگاه خود در Missouri بر می‌خاست،
منطقهٔ مورد نظر را بمباران می‌کرد و سپس به آشیانهٔ خود در آمریکا باز می‌گشت بدون اینکه توقفی در جایی داشته باشد.
ماموریت بعدی در افغانستان بود که ۳ بمب افکن B۲ طی ۳ روز مناطق مربوط به طالبان را بمباران کردند.
آخرین بهره گیری‌ها از B2 Spirit در عراق بود، که طی پروازهای ۳۰ ساعته و حتی ۵۰ ساعته، B۲ بیش از ۱٫۵ میلیون پوند مهمات را در عراق رها کرد.
یک فروند از این هواپیمای بمب افکن در یکی از ماموریت های خود در تاریخ ۴ اسفند ۱۳۸۷ سقوط کرده است.
ویژگی‌ها
خدمه: ۲
طول: ۲۱ متر
ارتفاع: ۵٫۱۸ متر
مساحت بالها: ۵۲٫۴ متر
وزن خالص (بدون مهمات): ۷۱٬۷۰۰ کیلوگرم
وزن با مهمات: ۱۵۲٬۲۰۰ کیلوگرم
بیشینه وزن برخاست: ۱۷۰٬۷۰۰ کیلوگرم
پیشرانه: ۴ موتور General Electric F118-GE-100
حداکثر سرعت: ۱۰٬۰۱۰ کیلومتر بر ساعت (۰٫۹۵ ماخ)
برد: ۱۱٬۱۰۰ کیلومتر
ظرفیت مهمات در هر بال:۳۲۹ کیلوگرم در متر مربع
سامانه دفاع هوایی "پاتریوت" چیست و چگونه عمل میکند؟
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
ساخته شده است و برای نخستین‌بار در سال۱۹۹۱ برای دفاع از عربستان‌سعودی و اسراییل در جنگ خلیج‌پارس به‌کار گرفته شد.
کشور ترکیه با توجیه مسائل دفاعی، با کمک کشورهای ناتو به‌ویژه آلمان و هلند در حال استقرار سامانه دفاع موشکی "پاتریوت" است. این سامانه دفاع موشکی، پیشرفته‌ترین سامانه دفاعی موشکی است. شرکت نظامی آمریکایی رایتئون Raytheon یکی از بزرگ‌ترین شرکتهای تولید سامانه پاتریوت است.
کشورهای آمریکا، ژاپن، اسراییل، آلمان، عربستان، کویت، تایوان، یونان، اسپانیا، کره جنوبی و امارات از این سامانه برخوردار هستند.
درآن زمان آمریکایی‌ها اعلام کردند که این سامانه توانسته موشکهای اسکاد عراق را رهگیری و منهدم کند. همچنین از آن زمان سامانه پاتریوت پیشرفت‌های چشمگیری داشته است
سامانه پاتریوت چیست؟
سامانه پاتریوت (Patriot) یک سیستم دفاع هوایی موشکی هدایت‌شونده است که توانایی مقابله با موشکهای بالستیک تاکتیکی، موشکهای کروز و هواپیماهای پیشرفته را در تمامی شرایط آب و هوایی و در هر ارتفاعی دارا است. از مهمترین ویژگی‌های سامانه دفاعی پاتریوت وجود رادار مرکب چندکاره، هدایت تعقیب از طریق موشک، نرم‌افزار پیشرفته و همچنین کارکرد خودکار این سامانه به صورت گسترده است.
سامانه دفاع موشکی پاتریوت به طور گسترده‌ای در عملیاتهای انجام شده در عراق شرکت داشته و با استقرار در کویت، موشکهای عراقی شلیک شده به کویت در سال 2003 را از بین برده است. ضمن اینکه در عملیاتهای انجام شده در کویت از پیشرفته‌ترین نوع این سامانه یعنی PAC-3 و موشک‌هایی با هدایت پیشرفته‌تر استفاده شده بود.
سامانه پاتریوت برای شناسایی، هدفگیری و شلیک به موشک‌هایی است که به سمت هدف خاصی شلیک می‌شوند بکار میرود و سرعت آن تقریبا 3 تا 5 برابر سرعت صوت است.
سامانه‌های پاتریوت جدید می‌توانند هواپیماها و همچنین موشکهای کروز را نیز نابود کنند.
موشکهای پاتریوت در موقعیت‌های بسیاری استقرار پیدا می کنند، زیرا میتواند به موشک‌هایی مانند اسکاد حمله کرده و شهروندان و سربازان را از حمله موشکی در امان دارد. بارها از موشکهای پاتریوت در زمان جنگ عراق و جنگ خلیج پارس در سال 1991 استفاده شد.
پاتریوت یک موشک هدایت‌شونده و بسیار پیچیده است. سامانه پاتریوت به یک رادار وابسته است. این سامانه از راداری زمینی برای جستجو، شناسایی و رهگیری هدف استفاده میکند. در زمانی که رادار پاتریوت روی هدف قفل میکند، موشک روی هدف در 50 مایلی قفل می‌شود. در این فاصله، موشک حتی برای انسان قابل رویت نیست. سامانه پاتریوت حتی قادر است بدون مداخله انسان به طور کاملا اتوماتیک کار کند. موشکهای پاتریوت از یک سکوی زمینی پرتاب می‌شوند.
این سامانه 5 جزء دارد:
1- خود موشکها
2- پرتاب‌گر موشک که موشکها را پرتاب، هدف گیری ، انتقال و نگهداری میکند
3- آنتن رادار برای شناسایی موشکهای مهاجم
4- یک کامیون تجهیزات که معروف به ایستگاه کنترل درگیری دارای کامپیوتر و کنسول‌هایی برای کنترل سکو است.
5- کامیون قدرت برق، مجهز به دو ژنراتور 150 کیلوواتی است که برای آنتن رادار برق فراهم میکند.
انواع موشکهای پاتریوت
موشک پاتریوت موشک تک مرحله‌ای است که در دو شکل وجود دارد. یکی موکش قدیمی‌تر PAC-2 است که بزرگتر است اما نسبت به نوع جدید خود PAC-3 کارایی کمتری دارد.
1- موشک PAC-2
حدود 5.5 متر طول دارد
41 سانتی‌متر عرض دارد
باله‌هایی دارد که 41 سانیمتر دیگر امتداد می‌آید
وزن آنها حدود 900 کیلو است
میتواند بمب 90 کیلویی را حمل کند
4 موشک PAC-2 در یک پرتاب‌گر جا می‌شوند
این موشک مستقیم به سمت موشک مهاجم پرواز کرده و سپس در نزدیک‌ترین نقطه منفجر می‌شود.
2-موشکهای PAC-3
موشک PAC-3 هم‌اندازه نوع قبلی خود است با این تفاوت که وزن آن، یک‌سوم اولی یعنی 312 کیلو است. قطر آن تنها 25 سانتی‌متر است. سایز کوچکتر آن به این معنی است که می‌توان 16 موشک PAC-3 را بر یک پرتاب کننده سوار کرد. کلاهک آن تنها 73 کیلو بوده است.
این موشک به خود موشک مهاجم مستقیما برخورد کرده و آن را کامل نابود میکند. این ویژگی PAC-3 را در برابر موشکهای بیولوژیکی و شیمیایی موثرتر میکند زیرا آنها در نقطه‌ای دور از هدف منفجر می‌شوند.
سامانه پاتریوت چگونه عمل میکند؟
بسته به نوع موشک سامانه پاتریوت، عملکرد متفاوتی دارد.
آنتن رادار، در آسمان به دنبال اهداف مهاجم است. وقتی که هدف را پیدا میکند، میتواند آن را اسکن کرده و با اتاق کنترل درگیری ارتباط برقرار کند. هدف این اسکن تعیین سرعت و مسیر موشک مهاجم و شناسایی او به عنوان دوست یا دشمن است. وقتی که اپراتور یا کامپیوتر تصمیم می‌گیرد که هدف دشمن است، کامیون کنترل درگیری، زمان موشکهای پاتریوت را محاسبه کرده و موشکی که قرار است شلیک شود را انتخاب میکند. و اطلاعات هدایت اولیه آن موشک را دانلود کرده و سپس آن را شلیک میکند. در طول سه ثانیه موشک به سمت هدف حرکت میکند. آنتن رادار زمینی در این بین سه نقش دارد:
1- موشک مهاجم را همچنان ردیابی میکند.
2- دسرعت موشک پاتریوت را ردگیری می کند و اطلاعات را به مرکز کنترل درگیری می‌رساند.
3- موشک مهاجم را برای پاتریوت مشخص میکند .
سیگنال، هدف را برای موشک PAC-2 روشن میکند که در راه به سمت آن است. سپس موشک این سیگنال را به مرکز کنترل درگیری می‌فرستد. مرکز کنترل درگیری از اطلاعات سیگنال برای ردیابی هدف استفاده میکند. مرکز درگیری فرمان‌های هدایتی را به موشک پاتریوت می‌فرستد تا مسیر خود را درست برود. وقتی که موشک به نزدیک‌ترین مکان هدف خود می‌رسد، بمب منفجر می‌شود
اما برخلاف موشک PAC-2، موشکهای PAC-3 رادار فرستنده و کامپیوتر با خود حمل میکند که این امر به موشک اجازه می‌دهد تا خودهدایت باشد. وقتی که این موشک پرتاب می‌شود، خود هدف را پیدا کرده و مستقیما به سمت آن میرود. این امر مانند برخورد یک گلوله به گلوله دیگر است. تفاوت این جاست که هر دو موشک مهاجم و موشک پاتریوت تقریبا سرعتی 5 برابر یک گلوله دارند. در این سرعت هیچ جای خطایی وجود ندارد، اگر موشک حتی 1/100 ثانیه خطای محاسباتی داشته باشد، 3.5 متر از موشک مهاجم فاصله خواهد داشت
