خلیل جوادی

رباعی

چشمت همه جا در پی شر می گردد
دل از پی دل زیــرو زبــــر می گـــــردد
رفتی امــــا سرت بیــــایــد بـر سنگ
چون موج به صخره خورد،بر می گردد


دو خط رباعی

ایـن قــدر خیـــالـهــای بیهــوده نبـــاف
ماییم و دو خط ربـاعی و یک دل صاف
در آینه ی دلم به جز عکس تو نیست
شک داری اگـــر بیا دلم را بشکـــــاف

قحط الادراک

راه مـــــا از شمـــا جـــدا شده است
کُــرک وارونـه پُــر بـهــــــا شده است
از جـــراحت پُـــریــم یــــــــا مـــولا
خون دل می خوریــــم یـــــــا مــــولا
معنی حمـــــد را نمــی دانیـــــــم
و نمــــــــاز غفیـله می خـــــوانیـــم
بسکه در گـــــوشه ای دعـا خواندیم
کاروان پیش راند و مــــا مـــانــدیــم
در پَـس پُسـتها چـــه پَست شـدیــم
و چــــه بی درد و خود پرست شدیم
نـــان تمـــام وجودمــــان شده است
چهره هـــامان شبیه نان شده است
آی ، نـــو کیسه ی فــــــرو مـــــــایـه
بـــــا تـوام ، بـــــا تـــو ، آی همسایه
نهـــــــــــروانی مکـن عبـــــــــادت را
مختصـر کــن نمـــــــاز عـــــــادت را
پیشتر هــــــــا فقیر اگـــــر بـــــودیـم
بـــــــا صفــــــا تـــر ، شریفتر بــودیم
بـه نگــــــاه کبـــــــوتران ســــــوگــند
و به ســــو ســوی اختران ســوگــند
کـــــه تجــــمٌـل بلای مــــردم شــــد
عــزّت نفــس در طــمع گـــــم شـــد
چـــــه قسمها کـــه نــا بجـا خوردیم
و نــدیـدیـم از کجـــــــــا خـــــوردیــم
عشقــها عشقــهای پــــــوشــــالی
وعده هـــــا وعده هـــــای تــو خالی
شـــــــــــور آواز را نمی فهمـــــیم
نـــــــاله ی ســـــاز را نمی فهمــیم
گــــویی از لطف پنـــج حس پــاکـیم
و گــــــرفتــــــار قـــحط الادراکـــــیم
درد امـــــــــروز درد بی دردیـست
دور امـــــروز دور نــــــا مــردیـست
بس کـــــه آزرده انــــد جــــــانــم را
سرختـــر کـــــــرده ام زبـــــــانـم را
آنکه پایش به جبهه جـا مـانده ست
چند سالیست بی عصا مانده ست
از پس انــداز چــند ســالـــه فقــط
در کـَفَش چند پینه جـا مـانده ست
بــرج ســــازان کجـــــا خبـر دارنــد
کــه سر برج ، رفته یــــا مانده ست
خسته تـــر از همــیشه ام امــــروز
چقَدَر راه تـــــا خـــدا مـــــانده ست

آتش تهیه


باز هم خُلق آسمــــان تنگ است
لشکــــر ابر عــــــازم جنگ است
ابــــــر آتش تهـــــیه می ریــــزد
عنقریب است ســــیل بـــر خیزد
باز هم خُلق آسمــــان تنگ است
لشکــــر ابر عــــــازم جنگ است
ابــــــر آتش تهـــــیه می ریــــزد
عنقریب است ســــیل بـــر خیزد
مــــــــا همه در میــــان مردابیم
فــــاجعه سر رسید و در خوابـیم
لشکر ابــر بـر سر مـــــــــــرداب
نیزه ی رعــــد می کــند پـــرتاب
مرزبانان خود بــــــه خـــواب زده
می رسد فـــــــاجعه شتاب زده
فتنـه هایی عجـیب در راه است
مــــوجـهایی مـهیب در راه است
فیــل این ابـــرهه ز فــولاد است
وای بر آنکه سست بنـــیاد است
مـــــرد میدان این کشاکش کو؟
غـیرت بــــازوان آرش کـــــــــو؟
چه کسی طعنه زد سیاوش را ؟
چـــه کسی بر فروخت آتش را؟
ما که سهراب را کفن کــــردیم
خود خیانت به خویشتن کردیم
چــه سر انجام نـاخـوشی دارد
آنکـــه رسم پســر کُشی دارد
مــــا همه در میـــان مـردابیم
فاجعه سر رسید و در خوابیم
مرد میدان این کشاکش کـو ؟
غیــــرت بازوان آرش کــــــو؟

انگشت نما


کوهی بودم ، به پای تو گرد شدم
بــازیچه ی بــادهـای ولگــرد شدم
تا در دل من حلول کـردی، ای ماه
انگشت نمـای مرد و نــامرد شدم


پشت گوش

تـا خرمن مـو بــه دوش می انـدازد
بین همه جنب و جوش می اندازد
گفتیم نصیـحتش کنـید از سر مهر
گفتند بـه پشت گـوش می انـدازد




دو بیتی


نمی دانستم از اول ، که هستی
کــه از در آمدی بر دل نشستی
دلم محض امـــانت بــــود دستت
به این زودی نباید می شکستی
......................................
نمیدانم به دارم یــا بــه بــــــارم
هزاران قصه ی نـــا گـــفته دارم
فقط یک جمله می گــویم برایت
در آوردی دمــــار از روزگـــــــارم

سیگار

نقــاش به جای چشم منقــار کشید معمار به جــای سقف دیـــوار کشید
دود از سـر من بلنـد شد، پــرسیدند
آقا، چه کسی بود که سیگار کشید؟




دو بیتی


جهنم خُلق تنگ و خــوی زشت است بخند ای غنچــه تـــا اردیبهشت است
شراب و شــعر و عشق و ســاز و آواز
به هر جا جمع شد آنجا بهشت است
-----------------------------------------
چنان حُسن تو در عـالم علم شد
که مهر مشتری بر مـــاه کم شد
ز بـــــام آسمان مــاه از حسـادت
بــرای دیدن روی تـــــو خم شد




رباعی

یک پلک زدن فـــاصله از تـــو تـــا من بــایـــد بزنیم پلک یـــا تــــــو،یـــا من
هر چند که گفتند گناه است این کار
امّـــا تو یکی بزن گنـــاهش بــــا من

شعر سپید

کمی بلند بیاندیش تا آستین کوتاهم آزارت ندهد
اصلا کمی بیاندیش
آنگاه خواهی فهمید
که خانه جای مترسک نیست
و مترسک ها چقدر هیچند
بعد از جنگ
چفیه ام را که از خستگی هایم تر بود
در آن سوی خاکریز بستان
به چوب خشکی آویخته ام
سوگند خورده ام
جز دشمن
کسی را نترسانم

ترانه ای برای خلیج فارس

ای خلیج ، ای خلیج فارس تا ابد جاودانه ای
بر زبان دلاوران
نغمه ی عاشقانه ای
...............................
روی شنهای ساحل ات
جای پای تهمتن است
موجهای پیا پی ات
معنی زنده بودن است
............................
چون تاجی تو بر فرق ایران
میراث نیاکان مایی
خونی در رگ غیرت ما
جاری در دل و جان مایی
...............................
افتخار بازوان آرشی
حاصل جها د و خون و آتشی
با حضور دیر پای دشمنان
سالهای سال در کشاکشی
..................................
قطره قطره ی وجود تو
اشک چشم مادران ماست
رمز و راز سر فرازیت
غیرت دلاوران ماست

رباعی

ای سر،سر سودا زده سامـانم کــو؟
ای کـــالبد تهی شده ، جـــانم کــو؟
امروز کـــه از همیشه مشتاق تــرم
ای خانه ی سوت و کور مهمانم کو؟
................... ***..............
عمری ز پی هنــر دویـــدم بـــا سر
در گـــوشه ی انـزوا خزیــــدم آخــر
در دیــده ی قــوم سفله پرور دیدم
خر مُهره گرانبهــا تر است از گوهر


************************************************** *************

ای روی گشـــــــاده خُلق تنـگ آمــــده ای
آهــــوی رمیـده چـــــــــون پلنـگ آمـده ای
آن رو ســــری سپـیــد می دانی چیست؟
بـــاپـرچــــــم آشتی بــــه جنـگ آمـده ای
.......................***.....................
خوش خُلقی و خشم همـزمان یعنی چه؟
بیـزاری و عشق تـــــوامـــــــان یعنی چه؟
بـــــا رفتـن من اگــــــــر مــوافـق هستی
پس ایـن بنـشین نــرو بمــــان یعنی چـه؟

ترانه( حس زلال)

قلمو وقتی رو کــــــــــاغذ میذارم
به تــــو که فک می کنم کم میارم
آخه اون حسّی کـــــه تـــوی دلمه
نمی گنــجه تـــوی چن تـــا کلمه
برای وصف چشـــــات واژه کــــمه
چرا هر چی لغته مثل هــــــــــمه ؟
صحبت از حسّ زلال و شیـــشه ای
نمیشه بـــــــا حرفای کلیشه ای
پیش موهای تو سنبل چیزی نیست
پیش روی ماه تو گل چیزی نیست
لغت عــــاشقی نخ نمـــــــا شده
مشت واژه هـــــــای کهنه وا شده
وسطای قـصه رشته پــــــاره شد
شعر عاشقانـه نیمه کـــــــاره شد
یــــــا بــــاید بشینم و نگـــــا کــنم
یـــــــا هزار تـــا واژه اخترا کــــــنم

شب قطبی(ترانه)

یه نگـــاهی داره از خــــاطر تـــــو
خــاطرات منـــو جــــارو می کــنه
تو دلم حسّی رو پنهون می کـنم
که چشام دست منو رو می کنـه
مث یک خــورشید زخمی دل من
باید از پنجره ســـــوســــو بزنــــه
بکشونـــه خــودشــــو روی زمین
تا به هر خـار و خسی رو بــزنــه
...............***...............
تـــــوی آییـــــنه ی چشـــــمام
عــطـــش عشقـــــو نــــدیـــدی
گــــوشـــاتــــو پنــــبه گذاشتی
گـــــله هــــــــــامــــو نشنـیدی
مــا کــه دوس داشتنـــو دادیــم
جــــای اون هیـچّی گــــــرفتیم
کـــاش اینو خوب می دونستیم
کـــه چی دادیم چی گــــرفتیم
..................***.................
تونبـــاشی همه ی روزای خوب
مث عصـر جمعه دلگـیره بــــرام
به گـمونم تو فقـط روزی بـیـــای
به سـراغم کـــه دیگه دیره برام
شب قطبی اگــه طولانی بشه
آسمون خورشیدو از یاد میبره
برو روی اسم من یه خط بکش
گــل پـرپـر شده رو بـــاد میبره