آموزش ++C

در مورد اشياء و توابع const :
اگه بخوايم يه شيئي رو به صورت const تعريف کنيم ، بايد قبل از نام کلاس کلمه کليدي const رو بذاريم . مثلا مي خوايم از کلاس Polynomial يه شيء const به نام poly بگيريم . مي نويسيم :
[html]
const Polynomial poly;
[/html]
يه نکته :
اگه بخواين از يکي از انواع داده اي اصلي ++C مثل int متغير const تعريف کنين ، بايد تو همون خط ، يعني تعريف متغير مقدار دهي اوليه کنين . در غير اين صورت Compile Error دريافت مي کنين با اين مضمون :
const object must be initialized if not extern
ولي براي دستور بالايي ما که يک نوع داده اصلي نيست ، بلکه يه کلاسه ،‌ ايراد نمي گيره و اجازه مي ده برنامه اجرا بشه . ولي با اين همه يه warning ميده . اون هم در يه شرط . چه شرطي ؟ الان ميگم :
گفتيم که Constructor يه کلاس هنگامي فراخواني ميشه که شيئي از اون کلاس ايجاد بشه . خوب حالا ما مي تونيم هرکاري که دلمون مي خواد تو اون constructor انجام بديم . مثلا ما اين جا مي تونيم به داده هاي عضو کلاس مقدار اوليه بديم تا هنگامي که شيئي ايجاد مي شه همه داده هاي عضو مقدار اوليه داشته باشن . در اين صورت وقتي شيء به صورت const تعريف ميشه ، ديگه warning هم نميده . چون ديگه به محض تعريف شيء ، داده ها مقدار اوليه شونو توسط سازنده گرفتن . وقتي Constructor مون خالي باشه ، هنگام تعريف يک شيء از اون کلاس به صورت const ، پيغام هشدار يا warning دريافت مي کنيم .
براي تعريف يه تابع عضو به صورت const هم بايد کلمه const رو بعد از پرانتز بسته ليست پارامترها قرار بديم .

چند نکته در مورد توابع عضو const و اشياء const
1- اشياء const نمي تونن هيچ تابع عضوي رو احضار کنن ، مگر اينکه خود تابع عضو هم const باشه .
2- توابع عضو اعلان شده به صورت const نمي تونن داده هاي عضو يک شيء رو تغيير بدن .
3- خود تابع عضوي که const هست نمي تونه تابع عضو غير const همون کلاس رو احضار کنه .
4- سازنده ها و نابودکننده کلاس ها همواره شيء رو تغيير مي دن . بنابراين شيء شما چه const باشه و چه غير const ، اونا مجاز هستن عمليات خود رو روي شيء انجام بدن .
5- نمي تونيم سازنده ها و نابود کننده يک کلاس رو به صورت const‌ تعريف کنيم .
6- يه شيء غير const مي تونه تابع عضو const همون کلاس رو احضار کنه .

فکر کنم ديگه تموم شد . اگه نکته اي موند بگين . :20:

سلام . چند روزي بود نبودم ... ببخشيد از وقفه اي که پيش اومد . سعي مي کنم تا يه هفته تموم کنم و برم . چون تا چند هفته بعد ديگه نمي تونم بيام . نه اينترنت و نه P30World . اگر هم تموم نشد يا دوستان ادامه ميدن و يا بعد از يه ماه خودم .
حالا .................

کلاس ها و توابع friend :

قبلا گفتيم که خارج از کلاس نميشه به داده ها يا توابع عضو يه کلاس که به صورت private تعريف شدن به طور مستقيم دسترسي داشت .
حالا اگه يه کلاس يا يه تابعي به صورت friend يه کلاس تعريف بشه ، اين کار شدنيه .
مي خوايم يه تابعي رو براي کلاس Chess به صورت friend يا دوست تعريف کنيم :
[html]
class Chess
{
friend void set ( int );
public:
.
.
.
private:
.
.
.
};
[/html]

مي خوايم يه کلاس ( کلاس A ) رو براي کلاس Chess به صورت friend تعريف کنيم :
[html]
class Chess
{
friend class A;
public:
.
.
.
private:
.
.
.
};
[/html]

نکته : ديدين که کلاس Chess تعيين کرد که کدوم تابع يا کلاس دوست اونه . چون قراره از داده هاي private کلاس Chess استفاده بشه . والا نميشه يه کلاس تعريف کنيم بگيم اين کلاس ما ، دوست کلاس شماست و راحت از داده هاي اون استفاده کنيم . در اين صورت کلا مباني و مفهوم برنامه نويسي شيء گرا زير سوال ميره . :18:

اشاره گر this و کاربرد اون :
گفتيم وقتي يه کلاس رو تعريف مي کنيم ، توابع عضو اين کلاس مي تونن به طور مستقيم به داده هاي عضو کلاس دسترسي داشته باشن . يعني فرض کنين ما متغير x رو به عنوان داده عضو براي کلاس A تعريف کرديم و مي خوايم تو يه تابع عضو مقدار اون رو تغيير بديم . سه راه داريم‌ :
[html]
x = 10;
this->x = 10;
*this.x = 10;
[/html]

در حالت اول به طور ضمني از اشاره گر this براي دسترسي به داده عضو کلاس استفاده شده . در دومي و سومي هم به طور صريح . در اينجا تقريبا فرض کنين this يه شيء از کلاسه . چون this يه اشاره گر هست ، بنابراين براي دسترسي به داده هاي عضو کلاس مربوطه بايد به جاي . از <- استفاده کنيم . وقتي از * استفاده مي کنيم ، بايد از . براي دسترسي استفاده کنيم .
استفاده از اين اشاره گر در مبحث سربارگذاري عملگر ها مفيده .

در مورد تخصيص پوياي حافظه :
شکل کلي دستور اين طوريه :
[html]
نام متغير اشاره گري به يک نوع داده = new همون نوع داده ;
[/html]
اين براي گرفتن بود . براي پاک کردن هم :
[html]
delete نام متغير ;
[/html]

مثال :
[html]
int *aPtr = new int;
delete aPtr;
[/html]

مثال براي تخصيص حافظه براي يک آرايه :
[html]
int *aPtr = new int [ 21 ];
delete [] aPtr;
[/html]

تخصيص حافظه به صورت پويا يه کاربردش اينه که مثلا شما از کاربر بخواين يه عددي رو وارد کنه و شما از اون عدد به عنوان طول يک آرايه استفاده کنين . ( در حالت عادي شما نمي تونين از متغيرهاي غير ثابت براي طول آرايه استفاده کنين . )
نکته : اگه براي يه متغير به صورت پويا حافظه گرفته باشين و اونو پاک نکنين ( توسط دستور delete ) ، اين حافظه به صورت garbage يا آشغال در حافظه مي مونه و بلااستفاده باقي مي مونه .
البته زبان هاي پيشرفته ديگه مثل #C يه قابليتي به نام garbage collector دارن که مي تونن اين کارو به طور اتوماتيک انجام بدن ولي ++C نداره . ( البته تو نسخه Native ) .

در مورد اعضاي static يک کلاس :
فرض کنين يه کلاس ، يه متغير به اسم i داره . توسط constructor بهش مقدار 0 مي ديم . بنابراين با هر شيئي که از اين کلاس ايجاد ميشه ، يه کپي از متغير i براش ايجاد ميشه و بهش مقدار 0 داده ميشه . اين ويژگي يک عضو غير static کلاس هست .
ولي يک عضو static براي کل کلاس هست . 100 تا شيء هم از يه کلاس ايجاد بشه براي همشون به عضو static داريم . فقط يکبار مقدار اوليه به متغير static داده ميشه . اگه شيئي از کلاس نداشته باشيم باز هم ميشه به مقدار يه متغير static دسترسي داشت . ( با تايپ نام کلاس و دو تا دونقطه و نام متغير static ) .
فعلا تا اينجا بمونه ...

قبل از اينکه وارد مبحث Operator Overloading بشم ، يه مثال از کتاب ديتل در مورد کلاس ها ميارم ، خط به خط توضيح ميدم و آخر سر يه بار Trace مي کنم تا مطالب خوب جا بيفتن .

[html]
class Time
{
public:
Time();
void setTime( int, int, int );
void printUniversal();
void printStandard();
private:
int hour;
int minute;
int second;
};
[/html]

خوب ...
اين قطعه کد تعريف يک کلاس رو نشون ميده . اين قطعه کد يه فايل با پسوند h. هست نه cpp. ! برنامه هاي سي پلاس پلاس تو فايل هايي با پسوند cpp. ذخيره ميشن . ولي اين يه کد قابل اجرا نيست و فقط شامل پيش نمونه توابع عضو کلاس هست . گفتيم که اگه بخوايم از اشياء cin يا cout تو برنامه مون استفاده کنيم بايد فايل iostream رو توسط دستور پيش پردازنده include تو برنامه مون بگنجانيم . اين فايل رو داخل <> قرار مي داديم . اين نشون ميده که اين فايل داخل پوشه include کامپايلر قرار داره . اين قطعه کد بالايي ما هم يه چيزي مثل iostream هست . يعني براي اينکه از اين کلاس يه شيء بگيريم ، بايد اين فايل رو include کنيم . ولي اين فايل داخل پوشه include کامپايلر نيست . بنابراين اين رو داخل "" قرار مي ديم . در اين صورت هنگام پيوند دادن برنامه ،‌ وقتي مي خواد تابع main اجرا بشه اين فايل رو در کنار فايلي که تابع main تو اون قرار داره مي گرده . همون طوري که مي بينين اسم کلاس ما ، Time هست . بعد آکلاد باز مياد و کلمه public رو مي بينين . يعني توابع زير اون حالت عمومي دارن و همه جا قابل مشاهده و فراخواني هستن . يه سازنده ، يه تابع به اسم setTime ، که سه پارامتر int مي گيره و چيزي بر نمي گردونه . تابع هاي printUniversal و printStandard که نه پارامتر دارن و نه چيزي بر مي گردونن . بعد سه تا متغير int از نوع private ، داده هاي عضو کلاس رو تشکيل مي دن .
همون طوري که مي بينين اين فايل ما حاوي پياده سازي توابع نيستن . بنابراين نياز به يه فايل ديگه داريم تا تو اون هم پياده سازي توابع رو داسته باشيم .

[html]
#include <iostream>
using std::cout;

#include <iomanip>
using std::setfill;
using std::setw;

#include "Time.h"

Time::Time()
{
hour = minute = second = 0;
}

void Time::setTime( int h, int m, int s )
{
hour = ( h >= 0 && h < 24 ) ? h : 0;
minute = ( m >= 0 && m < 60 ) ? m : 0;
second = ( s >= 0 && s < 60 ) ? s : 0;
}

void Time::printUniversal()
{
cout << setfill( '0' ) << setw( 2 ) << hour << ":"
<< setw( 2 ) << minute << ":" << setw( 2 ) << second;
}

void Time::printStandard()
{
cout << ( ( hour == 0 || hour == 12 ) ? 12 : hour % 12 ) << ":"
<< setfill( '0' ) << setw( 2 ) << minute << ":" << setw( 2 )
<< second << ( hour < 12 ? " AM" : " PM" );
}
[/html]

اين همون فايل پياده سازي هاي توابع هست . تو خط اول فايل iostream رو include کرديم . در خط بعد تعريف شيء cout رو انجام داديم . بعد براي استفاده از اشياء setw و setfill ، فايل iomanip رو include کرديم . بعد خود فايل h. کلاسمون رو include کرديم . يه نکته اي که هست اينه که براي تعريف توابع عضو کلاس ، قبل از اسم توابع ، اسم کلاس رو به همراه دو تا دونقطه مياريم . پياده سازي هم مثل پياده سازي معمولي تو برنامه نويسي ساخت يافته است .

يه فايل ديگه حاوي تابع main لازم داريم تا بتونيم از اين کلاس استفاده کنيم .

[html]
#include <iostream>
using std::cout;
using std::endl;

#include "Time.h"

int main()
{
Time t;

cout << "The initial universal time is ";
t.printUniversal();
cout << "\nThe initial standard time is ";
t.printStandard();

t.setTime( 13, 27, 6 );

cout << "\n\nUniversal time after setTime is ";
t.printUniversal();
cout << "\nStandard time after setTime is ";
t.printStandard();

cout << endl;
return 0;
}
[/html]

داخل تابع main ، يه شيء به اسم t از کلاس Time نمونه سازي کرديم . با اين دستور ، کامپايلر ميره سراغ Constructor کلاس مربوطه ، تا شيء رو بسازه . :46:
مي بينين که تو سازنده يا Constructor ، ما به داده هاي عضو کلاس ، مقدار صفر داديم . بنابراين داده هاي عضو شيء t هم مقادير صفر رو گيرن . چهار خط بعدي با فراخواني توابع چاپ داده هاي عضو کلاس ، اين مطلب رو تاييد مي کنن . ما يه تابع عضو ديگه به اسم setTime تو کلاسمون داشتيم که اجازه ميداد سه تا آرگومان بهش بفرستيم تا اون مقادير رو داخل داده هاي عضو قرار بده . بنابراين تو خط بعدي ما از اين تابع استفاده مي کنيم و مقادير خودمون رو بهش پاس ميديم و در تاييد اين مطلب دوباره توابع چاپ رو قراخواني مي کنيم .

خروجي برنامه بالاخره اين ميشه :

[html]
The initial universal time is 00:00:00
The initial standard time is 12:00:00 AM

Universal time after setTime is 13:27:06
Standard time after setTime is 1:27:06 PM
[/html]

سلام.
خیلی ممنون از این تاپیک مفید.

3 تا سوال:

1- چرا تو Main اون Time.h رو include کردید به جای Time.cpp ؟

2- هیچ وقت دلیل استفاده از این header ها رو تو C نفهمیدم! چرا مثل #C در جا تعریف و پیاده سازی نمی کنند؟
بعد اینی که گذاشتید خیلی ناجوره!
یعنی هرکی این Header رو داشته باشه، خیلی راحت فقط Class::Method رو می نویسه و تعریفش می کنه؟
آخه 1 کم با مفهوم کپسوله سازی و کلاً شیء گرایی نمی خونه!

3- چرا شما New نمی کنید این کلاس ها رو؟
آخه اونجوری که مثلاً می نویسید Time t که Constructor اجرا نمیشه! (یا حداقل تو #C اینجوریه!)
اینجوری فقط میشه یه اعضای Static دسترسی داشت! (یا حداقل تو #C اینجوریه!)

--

اون پست 23 هم فکر می کنم 1 کم عجله ای نوشتید و یک کم نا مفهوم شده!



در کل من Fan این تاپیک شدم!
از کنارش جم نخواهم خورد.
شما هم ادامه بدید.

با آرزوی موفقیت.

سلام دوست عزيز .

1- هميشه تو ++C فايل هدر رو include مي کنيم . چون هر سه فايل Time.h و Time.cpp و main.cpp در يک فولدر قرار دارن ، با include کردن Time.h ، کامپايلر مي تونه فايل cpp مربوط به اون هدر رو پيدا کنه و Link کنه .
2- اتفاقا اين کلاس رو به دو فايل h. و cpp. تبديل مي کنيم تا مفهوم شيء گرايي حفظ بشه . به کاربري که قصد استفاده از اين کلاس ما رو داره فقط فايل هدر داده ميشه که فقط اينو بدونه که اين کلاس ما چه توابعي دارن و چه آرگومان هايي مي گيرن . با ارائه توضيحات در فايل هدر توسط برنامه نويس کلاس ، ميشه بهتر کاربر برنامه نويس تابع main رو در جهت استفاده از کلاس راهنمايي کرد . فايل کامپايل شده فايل cpp کلاس هم به مشتري يا همون استفاده کننده از کلاس داده ميشه که بتونه به فايل h. پيوند بزنه . Source فايل cpp نبايد در دسترس مشتري قرار بگيره و اين همون مفهوم کپسوله سازي و مهندسي نرم افزار و تکنولوژي شيء گراييه که مشتري نبايد از چگونگي پياده سازي توابع اطلاع داشته باشه . فقط کافيه بدونه که چه توابعي وجود دارن و اين توابع چيکار مي کنن . ديگه لازم نيست بدونه که چه الگوريتمي براي انجام اين کار پياده سازي شده .
در مورد اين هم که هر کس فايل هدر رو داشته باشه مي تونه فايل cpp رو از روي اون بنويسه ، بايد بگم که خوب بنويسه . چه اشکالي داره . مهم اينه که به پياده سازي مدنظر ما لطمه وارد نشه .

3- تو ++C فقط کافيه بنويسيم Time t . در اين صورت Constructor‌ ( البته سازنده پيش فرض يا Default Constructor ) اجرا ميشه . حالا فرض کنين Constructor ما يه پارامتر داره از نوع int . بنابراين هنگام تعريف شيء ، مثلا مي نويسيم ( Time t ( 3 . در اين حالت عدد 3 رو به عنوان آرگومان به Constructor مي فرستيم .

در مورد پست 23 هم حق کاملا با شماست . ولي قصد من اين بود که بعدا توسط مثال هايي به اين مطالب پرداخته بشه . فقط خواستم يه پيش نمونه ذهني در اين مورد ايجاد بشه .

موفق باشيد ... :11:

خیلی ممنون.
نمی خوام تاپیکتون رو الکی شلوغ کنم.
بعداً می تونید به همکار ها بگید که پستم رو حذف کنند.

---

با توجه به این توضیحی که در مورد Header دادید، یاد Interface افتادم!
شبیهش ه دیگه!
+
نفرمودید، میشه همزمان تعریف و پیاده سازی کرد یا نه!


در مورد Instancing ، مگر نباید بنویسیم ;() Time t = new Time ؟
یعنی این الان Error میده؟

باز هم ممنون از توضیحتون.

نقل قول:

---

نوشته شده توسط dogtag [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

خیلی ممنون.
نمی خوام تاپیکتون رو الکی شلوغ کنم.
بعداً می تونید به همکار ها بگید که پستم رو حذف کنند.

---

با توجه به این توضیحی که در مورد Header دادید، یاد Interface افتادم!
شبیهش ه دیگه!
+
نفرمودید، میشه همزمان تعریف و پیاده سازی کرد یا نه!


در مورد Instancing ، مگر نباید بنویسیم ;() Time t = new Time ؟
یعنی این الان Error میده؟

باز هم ممنون از توضیحتون.

---

اختيار داريد . اين تاپيک براي آموزش هست چرا بايد سوال ها حذف شوند ؟ ( البته آموزش که نه ، شما استاد ما هستيد )

بله به اين هدرفايل مي گيم Interface و به پياده سازيش ميگيم Implementation . شبيه نيست دقيقا همونه .
اگه منظورتون از همزمان تعريف و پياده سازي کردن اينه که فايل h. و cpp. يدونه باشن بايد بگم بله ميشه . قبلا هم گفتم . ما به اين دو فايل تبديل مي کنيم تا شيوه به کار گرفته شده در پياده سازي توابع عضو به صورت پنهان باقي بمانند .

در مورد اون شکل Instancing هم که شما فرموديد به جاي اون بايد از دستور زير استفاده کنيم . يعني t از نوع اشاره گر به Time گرفته شود . در اين صورت ( شکل تعريف شما ) تخصيص حافظه براي t به صورت دايناميک و در هنگام اجراي برنامه گرفته مي شود که مي توانيم هر زمان که خواستيم با دستور delete آن را به حافظه بازگردانيم .

[html]
Time *t = new Time ();
[/html]

يه مثال هم در مورد ترتيب فراخواني سازنده و نابود کننده توسط کامپايلر ميگم :

[html]
#include <string>
using std::string;

class CreateAndDestroy
{
public:
CreateAndDestroy( int, string );
~CreateAndDestroy();
private:
int objectID;
string message;
};
[/html]

اين يه کلاسه که فقط يه Constructor داره و يه Destructor . دو تا هم داده عضو داره که يکيش از نوع int و دومي از نوع string که خود string هم يه کلاسه از کتابخانه استاندارد ++C .
الان اگه يه نکته بگم باز دوستان ميگن اينور و اونور نپر .
ولي ميگم . :46:
وقتي از شيء يه کلاسه ديگه تو کلاس خودمون استفاده مي کنيم ميگيم از خاصيت Composition يا ترکيب استفاده کرديم . که ميگيم CreateAndDestroy يه string داره . بعدا تو بحث ارث بري اين مفهوم رو بهتر مي فهمين . تو ارث بري هم ميگيم فلان يه فلان است .
تو اين جا message يه شيء از کلاس string هست که پياده سازي کلاس string تو کتابخانه استاندارد هستش و شما کافيه فقط اونو include کنين .

[html]
#include <iostream>
using std::cout;
using std::endl;

#include "CreateAndDestroy.h"

CreateAndDestroy::CreateAndDestroy( int ID, string messageString )
{
objectID = ID;
message = messageString;

cout << "Object " << objectID << " constructor runs "
<< message << endl;
}

CreateAndDestroy::~CreateAndDestroy()
{
cout << ( objectID == 1 || objectID == 6 ? "\n" : "" );

cout << "Object " << objectID << " destructor runs "
<< message << endl;
}
[/html]

اين هم پياده سازي اين کلاس .
يه نکته اي بگم .
لازم نيست تو نابود کننده اين کارايي که تو بالا انجام گرفته انجام بديم . چون اين يه مثاله و مي خوايم ترتيب فراخواني سازنده و نابود کننده معلوم بشه ، اين پيغام ها رو چاپ کرديم .

[html]
#include <iostream>
using std::cout;
using std::endl;

#include "CreateAndDestroy.h"

void create( void );

CreateAndDestroy first( 1, "(global before main)" );

int main()
{
cout << "\nMAIN FUNCTION: EXECUTION BEGINS" << endl;
CreateAndDestroy second( 2, "(local automatic in main)" );
static CreateAndDestroy third( 3, "(local static in main)" );

create();

cout << "\nMAIN FUNCTION: EXECUTION RESUMES" << endl;
CreateAndDestroy fourth( 4, "(local automatic in main)" );
cout << "\nMAIN FUNCTION: EXECUTION ENDS" << endl;
return 0;
}

void create( void )
{
cout << "\nCREATE FUNCTION: EXECUTION BEGINS" << endl;
CreateAndDestroy fifth( 5, "(local automatic in create)" );
static CreateAndDestroy sixth( 6, "(local static in create)" );
CreateAndDestroy seventh( 7, "(local automatic in create)" );
cout << "\nCREATE FUNCTION: EXECUTION ENDS" << endl;
}
[/html]

اين هم تابع main بود .

تو اينجا با مفهوم static بودن هم آشنا ميشين .

يه تابع تعريف کرديم به اسم create که نه چيزي مي گيره و نه چيزي برميگردونه .
بعد يه شيء سراسري يا Global از کلاسمون تعريف کرديم . چون سازنده مون دو تا پارامتر داره پس موقع تعريف شيء هم دو آرگومان براش مي فرستيم . اوليش از نوع int و دوميش از نوع string . ( رشته ها داخل " " قرار مي گيرن . ) چون سازنده فراخواني ميشه ، پس دستورات موجود تو اون اجرا ميشه . پس با اجراي برنامه ، ابتدا پيغام زير چاپ ميشه :
[html]
Object 1 constructor runs (global before main)
[/html]
تابع main شروع ميشه . پيغام زير چاپ ميشه :
[html]
MAIN FUNCTION: EXECUTION BEGINS
[/html]
باز يه شيء ايجاد مي کنيم و سازنده فراخواني ميشه و يه پيغام چاپ ميشه :
[html]
Object 2 constructor runs (local automatic in main)
[/html]
بعد يه شيء static تعريف مي کنيم و سازنده فراخواني ميشه :
[html]
Object 3 constructor runs (local static in main)
[/html]

حالا تابع create رو فراخواني مي کنيم . اجرا از تابع main منتقل ميشه به تابع create .
با اجراي تابع create پيغام زير چاپ ميشه :
[html]
CREATE FUNCTION: EXECUTION BEGINS
[/html]
با تعريف يک شيء داخل اين تابع سازنده فراخواني ميشه و در نتيجه پيغام زير چاپ ميشه :
[html]
Object 5 constructor runs (local automatic in create)
[/html]
يه شيء static ديگه تعريف مي کنيم و باز پيغام چاپ ميشه :
[html]
Object 6 constructor runs (local static in create)
[/html]
دوباره يه شيء ديگه و فراخواني سازنده و چاپ پيغام :
[html]
Object 7 constructor runs (local automatic in create)
[/html]
بعد پيغام زير چاپ ميشه :
[html]
CREATE FUNCTION: EXECUTION ENDS
[/html]

حالا يکي از نکات مهم اينجاست . مي بينين که به پايان تابع create رسيديم . پس با تموم شدن اجراي اين تابع ، اشيايي که تو اون تعريف شده بودن بايد نابود بشن و اين به معناي فراخواني نابود کننده است . پس براي دو شيء 7 و 5 ، نابودکننده احضار ميشه . چرا براي 6 نه ؟ چون اون يه static بود . :46:
پيغام هاي زير چاپ ميشن :
[html]
Object 7 destructor runs (local automatic in create)
Object 5 destructor runs (local automatic in create)
[/html]

اجراي برنامه برميگرده به تابع main .
دستور زير چاپ ميشه :
[html]
MAIN FUNCTION: EXECUTION RESUMES
[/html]
يه شيء ديگه تعريف مي کنيم و سازنده فراخواني ميشه و پيغام زير چاپ ميشه :
[html]
Object 4 constructor runs (local automatic in main)
[/html]
بعد دستور زير چاپ ميشه :
[html]
MAIN FUNCTION: EXECUTION ENDS
[/html]

حالا مهمترين نکته که غرض از اين مثال هم ذکر اين نکته بود .
الان کار تابع main هم تموم شد و نوبت مي رسه به نابود شدن شيء ها يکي پس از ديگري . چه static و چه غير static . حالا کدوم يکي پس از کدوم يکي ؟ اين مهمه ! :46:
چون شيء 4 آخرين شيئي بود که ايجاد شده بود پس اول اون نابود ميشه . چاپ پيغام زير هم اين مطلب رو تاييد مي کنه :
[html]
Object 4 destructor runs (local automatic in main)
[/html]
بعد شيء 2 نابود مي شه :
[html]
Object 2 destructor runs (local automatic in main)
[/html]

حالا اول اون شيء static که تو تابع create بود نابود ميشه و بعد static موجود تو تابع main‌ :
[html]
Object 6 destructor runs (local static in create)
Object 3 destructor runs (local static in main)
[/html]
آخر سر هم اون شيء Global نابود ميشه :
[html]
Object 1 destructor runs (global before main)
[/html]

بنابراين خروجي کامل برنامه اين ميشه :
[html]
Object 1 constructor runs (global before main)

MAIN FUNCTION: EXECUTION BEGINS
Object 2 constructor runs (local automatic in main)
Object 3 constructor runs (local static in main)

CREATE FUNCTION: EXECUTION BEGINS
Object 5 constructor runs (local automatic in create)
Object 6 constructor runs (local static in create)
Object 7 constructor runs (local automatic in create)

CREATE FUNCTION: EXECUTION ENDS
Object 7 destructor runs (local automatic in create)
Object 5 destructor runs (local automatic in create)

MAIN FUNCTION: EXECUTION RESUMES
Object 4 constructor runs (local automatic in main)

MAIN FUNCTION: EXECUTION ENDS
Object 4 destructor runs (local automatic in main)
Object 2 destructor runs (local automatic in main)

Object 6 destructor runs (local static in create)
Object 3 destructor runs (local static in main)

Object 1 destructor runs (global before main)
[/html]

سلام دوستان عزيز .
لطفا يه نظري تا اينجاي مطالب بدين تا من ادامه بدم . چون ديدگاهي که من نسبت به مطالب گفته شده دارم با ديدگاه يه فرد غير از خودم کاملا فرق مي کنه . من الان نمي دونم که از روي مطالب دارم مي پرم ؟ خيلي خلاصه مي گم ؟ خيلي کشش مي دم ؟ ... ؟
اگه لازم باشه باز هم فعلا مثال بيارم . چون مطالب بقيه به طور جدي مربوط به تکنولوژي شيءگرايي ميشه و بحث کاملا جدي تره . مخصوصا مبحث ارث بري و polymorphism .
ديگه اصلا تصميم ندارم سراغ ساخت يافته برم . متغير رو چجوري معرفي مي کنن . چجوري ورودي مي گيرن . با نوع داده double چيکار مي کنن . چه رنجي رو ساپورت مي کنه . اولويت Operator ها به چه صورته و ... .