روجا چمنکار

کلمات از نیامدنت می آیند
پاشیده می شوند روی ویرانی ام
مثل درد به زندگی ام می چسبند
مثل حرف توی دلم مانده ای
جدا نمی شوی از مرداد
و مردنم
از پیراهن زرشکی ات که تن پوش رگهایم بود

کلمات از نیامدنت می آیند
از عادت کردی به از دست دادنم
به از راه دور می بوسمت
و مردن از کنار تو آسان نبود

به تو برگردم از نمک ستونی می شوم
به خودم کنیزی مصری
که کنار دوست داشتنت
نداشتنت پاشیده می شود روی ویرانی ام
می چسبد به زندگی ام

جدایم کن از کلمات
از پیراهنت
از ته مانده های ستونی در برازجان

زل می زنم به مشت هـــــایم
و به قلبم فکر می کنم
و اینکه گره همیشه توی گلویم بود آزارم می دهد
به اندازه ی تمام نبض هایم
خودزنی کرده ام با کلمات
در آشپزخانه,اتاق خواب کوچکت بر سطح میز چوبی
درست انتهای پرستش گاه پنهانت

به ناخن هـــای بلندم نگاه می کنم
و اینکه جای خراش
همیشه توی رگ هایم بود آزارم می دهد

مثل مادری که به جوجه هایش غذا می دهد
دردی به دهانم می گذاری
داغی به دلم
و می روی
و من به اندازه ی قلبم فکر میکنم
و راه را برای دست تکان دادن باز می کنم
و اینکه قطــــار
شاعرانه ترین وسیله ی نقلیه استــــ آزارم می دهد

تمـــــــام راه ها را
به رویم بسته اند
از مژه هایتـــــــ بالا آمده ام
چشم هــــــایت را نبند

از تهران که می گویم به دریا می رسم
از خودم از تو

از آسمان که می گویم به دریا می رسم
از دریا که فاصله می گیرم
که فراموش می کنم
که دوباره شروع می کنم
به دریا می رسم

کجــــای دریا نشتی دارد
که تمام رابطه های من عاشقانه می شوند
خیـــس می شوند و به دریا می رسند

همین طور پاشیده شوی
در زندگی شلوغ کسی
با چشم های خلوت
بنفش,آبی,سبز
و بخوابی

برتمام رنگ های دلخواهش
از پیراهن زردش عبور کنی
چراغ قرمز را بشکنی
خونش را سر بکشی
و نشنوی که ماشین ها
پشت سرت بوق میزنند

همین طور ماه را
از حلقوم اسمان بیرون بکشی
وسط چهاراره بخوابانی
بر زیبایی اش خاک بپاشی
و پاشیده شوی

همین طور
و ماشین ها بووووق
و زل بزنی به چشم هایش

همین طور
و سر بکشی نوشیدنی ات را
گوشه ی دنجی درست میان شلوغی

و نشونی که پشت سرت ...
و نبینی که چهاراه
تنها یکــــــ راه دارد
که به نور مصنوعی ِ ماه منتهی می شود

تو می دانی که این مــاه
به آسمان مزخرف این شهر نمی آید
کــه این درخـــت
که هزار دستی به دیوارمان چسبیده
به رنگــــ ِ دودی ِ این شهر نمی آید
که فال فروش ِ کوچک پل هوایی شهید دستگردی
به آرزوهای کوچک این شهر نمی آید

شبیه تاریکخانه ای شده ام
با نور قرمز خونی توی سرش
فواره می زند و تو می دانی

این خون رفته باز نمی آید
دست کش های ساکت سیاه
به دستمان می آید

دروغ های دم ِ دستی
به دستمان می آید

شلیک ِ دست ِ جمعی
به دستمان می آید

سرزمین از دست رفته
به دستمان می آید

دسته های چاقو
به دستمان می آید

از نشخوارت لذت می برند
تقسیمت می کنند
تو می دانی که آبــــــ
چه طعم ِ تلخی دارد

...
غربت
نه عطر تند ادویه داشت
نه طعم به هم فشرده ی خرما در بسته های غیر طبیعی...
... تکه حرف می زنم
تکه
تکه
حرف می زنم
خواب این کارتن خواب
گوشه ی خیابان های سرد تهران
پاره که شد
ماه افتاد توی دامنم و
آب از سرم گذشت

می خواستم بروم
از تو
از این خانه
نمی خواستم برای عروسکهایم پدری کنی...

کسی دست برده تـوی شعرهایـم
به نفع ِ خــــودش
توی زندگی اش دسـت می برم
به نفع ِ خــــودم

هر دو به نفعِ هـم کنار می رویـم

هر شش ثانیهیکبار به قلاب تو گیر می کنم

هر شش ثانیه
یکبار مرا از آبی گل آلود می گیری
میانِ همین فراموشی ها
دوزیست شدم
.......
روجا چمنکار