اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

گاهی به طرز و حشتاک و گریه آوری به یاد می آورم

کسی را که هرگز نبوده ،

گاهي به خواب مي‌روم پشتِ ميزي ،

رو به پنجره‌اي كه چشم‌اندازش رويا ست ،

از كابوسي به كابوسي مي‌غلتم

و از ياد مي‌برم كه مرده‌ام ...

خانه تهی ، و فنجانِ نيمخورده يِ ........ و ديگر هيچ...

از چشای تو بعید بود که منو تنها بذارن
از چشای تو بعید بود که بگن دوسم ندارن
تو نگاه تو می خوندم که شدم تموم دنیات
ازنگاه تو بعید بود که تو چشام اشک بیارن
بعد اون همه ترانه ، خنده های عاشقانه
نمی دونم چی عوض شد که شدیم پر از بهانه
حس من همیشه این بود که واسم یه سر پناهی
کاشکی از اول می گفتی : عزیزم در اشتباهی!
از چشای تو بعید بود که منو به یاد نیآرن
بگن عاشقن ولی بعد خیلی آسون کم بیآرن
بعد اون همه ترانه ، خنده های عاشقانه
نمی دونم چی عوض شد که شدیم پر از بهانه

بهاره مکرم

گمان نمي کنم اين دست ها به هم برسند
دو دل ، شکسته ي در انزوا به هم برسند

ضريح و نذر رها کن ، بعيد مي دانم
دو دستِ دور به زور دعا به هم برسند

کدام دست رسيده به دست دلخواهش
که دست هاي پر از زخم ما به هم برسند

شُکوه عشق به زير سؤال خواهد رفت
وگرنه مي شود آسان دوتا به هم برسند

فلک نجيب نشسته است وموذيانه به فکر
که پيش چشم من آن دو ، چرا به هم برسند

نشانـي ده بالا بـه يـادمـان باشـد
مگر دو دور در آن دورها به هم برسند

میدونی چرا همیشه من بدهکار تو میشم
وقتی نیستی هم یجور با خیالت راضی میشم

چاره ای جز این ندارم اخه خون شدی تو رگهام
میمیرم اگه نباشی بی تو من بدجوری تنهام

عشق آزادی است
و آغوش تو
سرزمینی که هرگز نداشته ام !

فراموش کردنت
انقدر هم سخت نیست
وقتیکه نباشی !
صبحها دیرتر بیدار میشوم!
بیشتر پارک میروم!
کتاب میخوانم
فیلم...
خیلی کار میشود کرد
برای فراموش کردنت
وقتی که نباشی ....

فاصله را تو يادم دادي
وقتي با لبخند
دور شدي از من
عکاس بهتر از ما فاصله را مي فهميد
تو در عکس نيستي
فاصله يعني تو...

توی کوچه های خلوت راهی عشق تو بودم
راهی ترانه هایی که برای تو سرودم

زیر لب می خوندم اروم تک تک ترانه هات و
به امیدی که دوباره می شنوم بازم صدات و

ولی هر چی انتظار کشیدم نیومدی
هر چقدر تو کوچه ها قدم زدم نیومدی

همه ترانه ها توی گریه گم شدن
زیر پام خیس شد از اشکام ولی باز نیومدی

به خودم می گفتم هر جا که باشی میای سراغم
اخه گفته بودی جز تو هیچ کسی رو دوست ندارم

باورم نمی شد از من ببری واسه همیشه
اخه گفته بودی عشقت توی جونم کرده ریشه

گفتم اخه مگه میشه تو به یاد من نباشی
مگه میشه که بخوای تو بری و از من جدا شی

خيلی وقته از چشام بی تو بارون می باره
دل نا اميد من تو رو آرزو داره
ای هميشگی ترين آه ای دورترين
سوختن کار من است نگرانم منشين

راست مي گفتی تو ،ديگر اکنون ديرست
دوستی و دوری ، آخرين تدبيرست
راست می گفتی ، تو بايد از عشق بريد
از چنين پايانی به سرآغاز رسيد

تو رها از من باش ،ای برايم همه کس
زير آوار قفس مانده ام من ز نفس
تو و خورشيد بلند ،من و شب های قفس
بعد از اين با خود باش ، ياد تو ما را بس
...

در هر غروب
داستان غربتم را تکرار می کنم
و غروب از گريه های بی صدای دلم سرخ می شود
يک روز عاقبت
من غروب می کنم
آن وقت
غروب
غريب می شود !