مشاعره

مگوی شب بعبادت چگونه روز کنم×××محب را نماید شب وصال راز...

زلف, چون دوش, رها تا بسر دوش مكن
اي مه امروز پريشانترم از دوش مكن

نه براوج ذاتش پرد مرغ وهم×××نه در ذيل وصفش رسد دست فهم...

مي ميخور و مي بخور كه مي بايد خورد

دود غم و اندوه ز دل بايد برد

دنيا به خدا ارزش كاه ندارد×××عشق بستان به خدا كار بيايد...

درین وقت نومیدی آن مرد راست
گناهم ز دادار داود بخواست

ترحم بر دلم کن ای خدایا×××شفا یابم از این درد تمنا...

اگر تاج بخشی سر افرازدم
تو بردار شوریده ای در حرم !

مرا اسب سفیدی بود روزی×××شهادت را امیدی بود روزی...

یکی روبهی دید بی دست و پای فرو ماند در لطف و صنع خدای !