مروری بر لیگ 100 امتیازی از دید مربیان باشگاه
منبع:
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مترجم: علی رضایی / FCBarcelona.ir
مربیان باشگاه به طور شفاف و صادقانه به بیان انگیزه خود برای کسب 100 امتیاز و فراز و نشیب هایی که در مسیر قهرمانی لالیگا با آن مواجه شدند پرداختند.
تیتو ویلانوا، جوردی رورا و آرلی آلتیمیرا افرادی صمیمی و متواضعی هستند که از زمان نوجوانی یکدیگر را می شناسند. آنها پس از پیوستن به لاماسیا و پس از آن بازی در تیم جوانان بارسا، ساعات بیشماری را با یکدیگر گذراندند، اما پس از آن به خاطر علاقه خود به فوتبال، هر یک مجبور به ترک گروه و ادامه دادن مسیر حرفه ای خود شدند. سپس پپ گواردیولا همه این سه نفر را برای همکاری در پروژه خود به باشگاه بازگرداند.
در سال 2012، هنگامی که گواردیولا باشگاه را ترک کرد، این سه نفر پله های ترقی را طی کردند و توانستند فصل 2012-2013 را به فصل تاریخی بارسا تبدیل کنند. اکنون این سه نفر در مصاحبه ای با مجله بارسا، به طور شفاف و صادقانه به بیان تمامی اتفاقاتی که طی این یک سال اتفاق افتاد پرداختند، از جمله چگونگی کسب 100 امتیاز و هدایت تیم با توجه به مشکل بیماری سرمربی تیم.
مربیان تیم از کسب 100 امتیاز ابراز رضایت کردند، و اشاره کردند که مهمترین چیز، روح رقابتی بود که بین اعضای تیم وجود داشت، حتی در زمانی از ماه دسامبر که اختلاف امتیاز خوبی بوجود آمده بود. ویلانوا گفت: «خیلی زود قهرمانی را بدست آوردیم. سختی کار ما این نبود که تیمی در تعقیب ما باشد تا برای مدت طولانی تری تحت فشار باشیم. زمانی که مادرید 100 امتیازی شد، ما 91 امتیاز داشتیم و وقتی که ما 99 امتیاز کسب کردیم، مادریدی ها 96 امتیازی بودند. زمانی که قهرمانی ما مسجل شده بود، شرایط طبیعی ما را به سمتی می برد که با باخت در یک یا دو بازی از کسب 100 امتیاز محروم بمانیم. این مساله گویای این مطلب است که تا چه حد روح رقابت و تلاش در تیم ما وجود دارد».
رورا در ادامه اظهار کرد: «برخی می گویند که این کار آسانی است، اما کسب 100 امتیاز خارق العاده است. من مطمئنم که می توانیم لیگ های بیشتری را ببریم، اما ممکن است هرگز نتوانیم 100 امتیاز کسب کنیم. بنابر این نمی توانیم اجازه دهیم تا فرصت ها از دست بروند. هیچ تیم با تجربه ای اجازه نمی دهد که موقعیت ها از دست برود». تیتو نیز افزود: «من مقایسه ای انجام می دهم. بارسا لیگهایی را با 68 یا 70 و در بهترین حالت ممکن با 80 امتیاز، با قهرمانی به پایان رسانده است. 100 امتیاز واقعاً بیش از انتظار است. خیلی سخت است که همیشه خود را آماده نگه دارید و هر سال پیروز شوید؛ این موضوع کمتر در ورزش اتفاق می افتد. در مسابقات قهرمانی ان بی ای، حفظ قهرمانی کار دشواری است و باید دلیلی وجود داشته باشد که تیمی نتوانسته دو بار پیاپی قهرمان این مسابقات شود».
آرلی آلتیمیرا اشاره کرد: «با وجود حواشی بسیار زیاد، با کمی شانس بیشتر (مانند گلهای لحظات پایانی بازی برابر سلتاویگو و بیلبائو) می توانستیم حتی بیش از 100 امتیاز کسب کنیم. ما هرگز حس غرور پس از قهرمانی را نداشتیم». او آماری از عملکرد تیم را در دفتر کار خود نگهداری کرده است. وی در این مورد گفت: «من تمامی پیروزی ها را با رنگ سبز، تساوی ها را با رنگ نارنجی و شکست ها را با رنگ قرمز علامت گذاری کردم. با نگاهی به نقطه های سبز متوجه می شوم که خوب پیش رفتیم. همچنین آماری از تفاوت های بین خود و تیم رده دومی نیز تهیه کردم و با نگاهی ساده می توان فهمید که در نیم فصل دوم این تفاوت بیشتر نشد. مادرید شکست نخورد و ما هر در خانه خود و هم در مادرید امتیاز از دست دادیم. البته تیم رده دومی همچنان با قدرت کار خود را ادامه می داد و می دانستیم که هنوز چیزی به پایان نرسید است».
رورا خاطر نشان کرد: «نباید به چیزی فراتر از بازی برابر بتیس نگاه کنیم. اگر آن روز شکست خوردیم، تنها با اختلاف دو امتیاز به ویسنته کالدرون می رفتیم. این کاملاً خیالی بود، زیرا آنها دو بازی بیشتر ازر ما انجام دادند، ولی این تنها وضعیتی بود که برابر ما قرار داشت. بزرگترین خطری که ما را تهدید می کرد باور پیروزی و جبران اشتباهاتی بود که در دل مادریدی ها بوجود آمده بود». تیتو ویلانوا جملات رورا را اینگونه تکمیل کرد: «می دانستیم که 11 امتیاز با آنها اختلاف داریم، اما اگر بیش از حد کار را راحت در نظر می گرفتیم و از اختلاف امتیازات ما کم می شد، باور در مادریدی ها تقویت می شد و قدرتمند تر می شدند. در حالی که ما باید برابر تیمهایی همچون بیلبائو، اسپانیول و اتلتیکو مادرید بازی می کردیم».
شروعی بی نظیر
ویلانوا و رورا معتقدند که شروع خوب تیم عامل اصلی قهرمانی آنها در لیگ بیست و دوم بود. ویلانوا گفت: «شروع خوب اهمیت فراوانی دارد و از طرفی دیگر کار آسانی نیست. تا آن موقع، بازیکنان با من همانند کمک مربی تیم رفتار می کردند و من مطمئن نبودم که آنها مرا به عنوان مربی تیم می پذیرند یا خیر. قرار گرفتن در پست اول تیم با بودن در جایگاه دوم تفاوت بسیاری دارد. آنها همان بازیکنان بودند، اما همواره شما را به عنوان کمک مربی می شناختند».
آرلی تاثیری در رفتار بازیکنان که ناشی از جابجایی های رخ داده در تیم باشد را نیافت. او در این مورد گفت: «از صحبت های بازیکنان اصلی تیم مشخص بود که آنها تیتو را به عنوان سرمربی تیم پذیرفته اند. این نکته را می شد از توجهی که به صحبت های تیتو می کردند فهمید و می توانستید ببینید که بازیکنان به او ایمان دارند و قبول کرده اند که او هدایت را در دست گرفته است».
تیتو اشاره کرد: «باید متد رفتاری خود را تغییر می دادم. من کمک مربی تیم بودم و رابطه ام با بازیکنان خیلی صمیمی و نزدیک نبود. همیشه فاصله ای اندک میان ما وجود داشت و فکر کردم که باید شیوه خمد را بیابم. البته در انتها این رفتار به نقطه قوت من تبدیل شد».
بد ترین خبر سال بازگشت مجدد بیماری تیتو و نیاز به عمل جراحی مجدد وی بود. رورا توضیح داد: «واقعاً شوک بزرگی بود. هیچ یک از ما توقع آن را نداشتیم. . . باید تصمیمی گرفته می شد». ادامه این ماجرا را تیتو بیان کرد: «هرگاه که شما بیمار می شوید، همیشه شانسی برای بازگشت بیماری وجود دارد. اما در وضعیت من، به نظر نمی رسید که قرار باشد این چنین موردی اتفاق بیافتد. عمل جراحی بسیار عالی انجام شد. باشگاه باید تصمیم بسیار سختی می گرفت و من باید شرایط را درک می کردم و از تصمیمی که برایم بسیار دشوار بود حمایت می کردم و باشگاه باید مربی جدیدی را برای تیم استخدام می کرد».
ولی مدیران ارشد باشگاه شکی در دل خود راه ندادند. رئیس باشگاه، ساندرو راسل و آندونی زوبیزارتا تاکید کردند که تیتو به کار خود ادامه می دهد و رورا تا زمانی که تیتو قادر به بازگشت باشد، باید مسئولیت تیم را بر عهده بگیرد. تیتو ویلانوا گفت: «تصمیمی که باشگاه اتخاذ کرد، تصمیمی بود که تنها در این باشگاه امکان پذیر بود، زیرا بسیاری از ما در همین باشگاه رشد کردیم. این مساله تنها مربوط به بازیکنان نیست، بلکه مدیران یاشگاه نیز همین وضعیت را دارند و این همان دلیلی است که منجر به تصمیمی این چنین شد. شک ندارم که گرفتن این تصمیم در همه باشگاه ها غیر ممکن است».
تیتو حتی در زمانی هم که برای مداوای بیماری خود در نیو یورک به سر می برد با تیم در ارتباط بود. او باید در شرایطی از آمریکا برای تیم تصمیم می گرفت که در کنار تیم نبود تا از نزدیک شاهد اتفاقات تیم باشد. البته ارتباطات بسیار روان و خوب انجام می شد. به لطف تکنولوژی های پیشرفته و تماس های تلفنی، تیتو دائماً با اعضای گروه خود در ارتباط بود. رورا گفت: «تصمیماتی که گرفته می شد دقیقاً مانند زمان حضور تیتو در کنار تیم بود. ما همیشه با وی در ارتباط بودیم».
تیتو: «من بازی را بهتر از آنها می دیدم»
مربیان تیم شایعاتی مبنی بر استفاده از نرم افزارهای ارتباطی را رد کردند. تیتو گفت: «کاری که ما انجام می دادیم این بود که هر یک ربع با هر بیست دقیقه یکبار با یکدیگر از طریق مکالمه های مستقیم در ارتباط باشیم (با استفاده از خط تلفن، برای جلوگیری از مشکلات سیگنالی) و بر این اساس تصمیم بگیریم. درست مثل زمانی که ما سه نفر کنار یکدیگر قرار داشتیم».
تیتو در خصوص جزییات بیشتری از شیوه ارتباط با بازیکنان و باشگاه خبر داد: «من در تمامی لحظات بازیکنان را می دیدم و در بحث ها شرکت می کردم. تنها تفاوت این بود که من در کنار آنها نبودم. بودن در نیو یورک تنها به این معنی بود که در کنار آنها نیستم، در حالی که زندگی طبیعی خود را دنبال می کردم؛ پیاده روی می کردم، به تماشای بازی های بسکتبال و هاکی روی یخ می رفتم و اگر در پاریس خضور داشتم، به تماشای بازی تیم می آمدم. وضعیت فصل قبل نیز شبیه به این مورد بود. من مشغول شیمی درمانی بودم و در تمرینات نیز حضور داشتم و زمانی که اینجا بودم، همین کار را می کردم. این فاصله مکانی نتوانست مرا از دیدن تمرین تیم متوقف کند. آنها اطلاعات را از طریق اینترنت به من می رساندند و من در پاسخ آنها نظرات خود را می فرستادم. می توانستم بازی ها را از طریق تلویزیون ببینم و در واقع می توانستم بازی را از زاویه ای بهتر ببینم».
در پایان، ویلانوا به تیم بازگشت و توانست تا با بارسا قهرمان لالیگا شود و رکوردی تاریخی را از خود بجای بگذارد. این سه مربی بارسا در نگاهی که به گذشته داشتند، معتقدند که درسهای زیادی آموخته اند. رورا گفت: «کسی که بیشترین چیز را آموخت من بودم، زیرا من عضو جدیدی از گروه بودم». تیتو گفت: «ما همیشه صداقت داشتیم و رو در روی بازیکنان صحبت می کردیم. هیچکدام از آنها نخواهند گفت که تیتو، جوردی و آرلی با آنها صادق نبودند. ما می دانیم که اگر فقط برای یک روز به آنها دروغ بگوییم، تمام اعتبار ما از بین خواهد رفت. این دلیل عملکرد ماست و این چیزی است که شیوه ما خواهد بود».