اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

یکی از دارایی اش رنج می برد
و یکی از قدرتش
من از نظاره کردنم به آن ها می رنجم
مثل روز که از شب می رنجد

یکی از عشقش رنج می برد
و یکی از نیازش
من از «ناگزیری اندیشیدنم به آن ها» می رنجم
مثل زندگی که از مرگ می رنجد

یکی از مال اندوزی اش رنج می برد
و یکی از شاد خواری اش
من از «ناتوانی ام به یاری کردن»شان رنج می برم
مثل قلب که از سینه رنج می برد

از ابر پاره پاره غمهای بیشمار

یک قطره غم چکیده و خوابم نمیبرد



یا خواب من ز غصه به روحم رسیده است

یا از سرم پریده و خوابم نمیبرد



یا پشت چشم پنجره ی فولاد آسمان

آه تو را شنیده و خوابم نمیبرد



پیراهن عزیز مرا گرگ عاشقی

از رو به رو دریده و خوابم نمیبرد

می بینی!
از تمام شور و شوق زندگی
تنها همین ترس های کودکانه برایم مانده است ...
ترس اینکه این روزهای خوب تمام شوند
روزی ...
که می دانم می شوند!

سهم من نیست به جز عطر غرور
غیر بوییدن یاسی در خواب
یا تبسم زدنی محو و خموش
به نگاهی که بیافتاده به آب
پشت این پنجره های بی نور
دیدن قطره آبی، دریاست
یا در این وحشت تلخ و تاریک
یک ترنم ز صدایت غوغاست
طمع خنده ندارم هرگز
به نسیمی دل من میلرزد
در ره جرعه ای از جام وصال
اگر از جان گذرم می ارزد

تو نباشی واسه کی ،جونمو ارزونی کنم؟
تو نباشی واسه کی ،چشمامو بارونی کنم؟

همه ی ترانه هام برای چشمای تو بود
آخه تا کی همه ی روحمو زندونی کنم؟

تو که از پیشم میری ، دلم به ناکجا میره
واسه این دردو دلام ،دیوارو مهمونی کنم؟

مجبورم نکن بازهم، تو این حصار بی کسی
جای عشق وجودمو، پر از پریشونی کنم

تو نباشی با کدوم ، ستاره همخونه بشم
به کدوم لیلی عشق ، نگاه مجنونی کنم؟

تو نباشی واسه من ، زندگی معنی نداره
کاش یه روز برای تو ،جونمو قربونی کنم

دوست دارم کنار تو تا آخرین لحظه ی عمر
بمونم تا دنیا رو ، برات چراغونی کنم

باران که نبارد
من و تو
با چتر نبوده مان
تنها مانده ایم در دیروزمان..!

اگر تو باز نگردی

کبوتران محبت را

شهاب ثاقب دستان مرگ خواهد زد

شکوفه های درختان باغ حیران را

تگرگ خواهد زد .

اگر تو باز نگردی

نهال های جوان اسیر گلدان را

کدام دلبر گل چهره آب خواهد داد؟

هر شب هر نیمه شب
من منتظرم
تا کسی مرا صدا بزند
کسی مرا صدا نمی زند
اما من منتظرم

صدایم کن...

آنگاه که خنده بر لبت میمیرد
چون جمعه پاییز دلم میگیرد
دیروز به چشمان تو گفتم که برو
امروز دلم بهانه ات میگیرد

بی خبر از این دل تنگ ...
در این کوچه های پاییزی پرسه می زنی !
عزیز هم پرسه ام ...
آیا این کوچه های پاییزی می دانند ...
چقدر دلم برایت تنگ است ؟!