Printable View
يوسف گم گشته باز آيد به كنعان غم مخور
كلبه ي احزان شود روزي گلستان غم مخور
پسر جان برو بخواب صبح نمي رسي سر قرارا!!!!
هرچي مژگان خانوم "ا" داد ما خواستيم اين شعرو بذاريم يكي پيش دستي كرد:خلاصه براي شما
آمدي جانم به قربانت ولي حالا چرا؟
بي وفا حالا كه من افتاده ام از پا چرا
هرچي فرانك خانوم صدا زد نيومدي ديگه اونم رفت
روز وصلم به تن آرام نباشد جان را
که دمادم کند اندیشه شب هجران را
آه اگر عشوه گری‌ها زلیخا سازد
غافل از حسرت یعقوب مه کنعان را
نه داد نرو کاریت نداریم که......... تازه می خوام چایی بذارم
الا یا ایها الســـــاقی ادر کاســــــا و ناولـــــــها
که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها
حافظ
راستی اگه چایی دم کشید لینکشو بزارین تا ما دانلود کنیم.
آمدي جانم به قربانت ولي حالا چرا؟
بي وفا حالا كه من افتاده ام از پا چرا
پایان جان نبودی من به جات نوشتم
اگر چند فرزند چون ديو زشت
بود نزد مادر چو حور بهشت
اسدي
خوب عزيزان شب خوش
فرانك خانوم هم كه تشريف آوردند
خانوما رو تنها ميگذاريم كه درد دل كنند اساسي
(ويرايش:ممنون فقط خدا رو شكر ختم به خير يعني ختم به الف شد)
تو شاخسار شانه ات پناه اين پرنده است
ولي چرا،چرا مرا، تو بي پناه مي كني
محبتت چه جالب است،كمي عجيب شايدم
براي رفع خستگي مرا سياه مي كني
منم شب به خیر
هر چند دیر اومدم
یکی پیش شوریده حالی نبشت
که دوزخ تمنا کنی یا بهشــــت؟
بگفتا مپرس از من این ماجــــرا
پــسندیدم آنچ او پـــسندد مرا
سعدی
اگر روزي رسد دستم به گردون
ازو پرسم كه اين چون است و آن چون؟
يكي را داده اي صد گونه نعمت
يكي را نان جو آلوده در خون
...
به به . من این دو بیتو خیلی دوست دارم.ممنون سایه جان.
نگویم سماع* ای برادر که چیست
مــگر مستمع را بــدانم که کیست
سعدی
*منظور رقص سماع
ته که می‌شی بمو چاره بیاموج
که این تاریک شوانرا چون کرم روج
کهی واجم که کی این روج آیو
کهی واجم که هرگز وا نه‌ای روج
جنین فریاد خواهد کرد:
که ای مادر
به من فرصت بده آخر
ببینم رنگ دنیا را
و عشق و آرزوها را
...
حیات من به دست توست
تا گنج غمت در دل ديوانه مقيم است
همواره مرا كنج خرابات مفام است
حافظ
تا چند زنم بروی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت
خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت
یادم رفت "تا" را بنویسم!!!
اقا جلال شما چرا ؟
"ت" بايد جواب ميداديد نه" چ "
اصلاح شد وحید اقا
نقل قول:
تا آستین به قصد تو بالا زدیم ، شد
شمشیرهای تشنه به خون از کمر برون
باید امید هرچه فرج را به گوربرد
بیهوده می بری دل ما را ستون...ستون
این شعر ، هم ردیف غزل های چشم توست
زخمی نزن که قافیه افتد به خاک و خون
اواتار نو مبارک
نذر كردم گر از اين غم به در آيم روزي
تا در ميكده شادان و غزلخوان بروم
مشکل از گیر تو جان در برم ای ناصح عاقل
که تو در حلقه‌ی زنجیر جنون گیر نکردی
عشق همدست به تقدیر شد و کار مرا ساخت
برو ای عقل که کاری تو به تدبیر نکردی
خوشتر از نقش نگارین من ای کلک تصور
الحق انصاف توان داد که تصویر نکردی
شهریار
ممنون فرانک
ياري اندر كس نميبينم ياران را چه شد
دوستي كي آخر آمد دوست داران را چه شد
مشاعره مي كنيم!!
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
\
بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند
باده از جام تجلی صفاتم دادند
دل باد از هوا خالی است
برای باد دشمن بودن و دلبستگی
سهل است ، پوشالی است
من از زیبایی و زشتی چه می دانم
نه در خشکی نه در دریا ، نمی مانم
من که تو سیاهیا.. از همه رو سیاه ترم
میون اون کبوترات.. با چه رویی بپرم
مرا روز ازل كاري بجز رندي نفرمودند
هران قسمت كه آنجا رفت ازان افزون نخواهد شد
حافظ
در زیر پاشنه هر در
در پشت هر مغز
من له له سگان مفتش را
پی جوی و هرزه پوی
احساس می کنم
حتی
از هر بلور واژه که جان می دهد به خلق
نان و گل و سلامت و آزادی
می بینم آشکار
راستی آيا رفتی با باد ؟
با توام ، آيا کجا رفتی آی ،
راستی آيا جايی خبری هست هنوز ؟
مانده خاکستر گرمی جايی ، در اجاقی ؟
طمع شعله نمی بندم
خردک شوری هست هنوز ؟
زیبا من چیا بگم عاشقی باورت می شه ؟
تو که خیلی بهتر از ما این چیزا سرت می شه
من بگم دوست دارم با چه رقم یا عددی
تو که بینهایتو قشنگ تر از من بلدی
يا رب امان ده تا باز بيند
چشم محبان روي حبيبان
حافظ
تو در سراب آیینه.. شبانه خنده می کنی
من شکست داده را.. خودت برنده می کنی
نیامدی و سالها........نظر به جاده دوختم
بیا ببین که بی تو من... چه عاشقانه سوختم
مرگم زتو دور افگند اندیشه‌ام اینست
اندیشه‌ی این جان گرفتار ندارم
خون شد دل خسرو ز نگهداشتن راز
چون هیچ کسی محرم اسرار ندارم
من كه شبها ره تقوا زده ام با دف و چنگ
اين زمان سر به ره آرم چه حكايت باشد
دل به امید روی او همدم جان نمی‌شود
جان به هوای کوی او خدمت تن نمی‌کند
ساقی سیم ساق من گر همه درد می‌دهد
کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی‌کند
آواتار جدید مبارک.
تو هم که زنونه اش کردی اقا وحید!
در هوايت بي قرارم روز و شب
سر ز كويت بر ندارم روز و شب
جان روز و جان شب اي جان تو
انتظارم ، انتظارم روز و شب
زان شبي كه وعده كردي روز وصل
روز و شب را مي شمارم روز وشب
اي مهار عاشقان در دست تو
در ميان اين قطارم روز و شب
سلام به همه
تقديم به مژگان خانوم(شما بودي شهرام ناظري دوست داشتي ديگه؟من اين تصنيف رو خيلي دوست دارم با صداي شهرام ناظري)
با همه عطف دامنت آیدم از صبا عجب
کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی‌کند
چون ز نسیم می‌شود زلف بنفشه پرشکن
وه که دلم چه یاد از آن عهدشکن نمی‌کند
آقا پایان چطوری؟
کوچه
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جم وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاره پیچید
یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دس بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب آیینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاه دگران است
باش فردا که دلت با دگران است
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چو کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نه رمیدم نه گسستم
باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم
خذر از عشق ندانم ، نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت...
اشک در چشم و تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم آید که :دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نگسستم نه رمیدم
رفت در ظلمت شب آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزدره خبر هم...
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم...
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!
(فریدون مشیری)
دلتنگ و شاد
آن لحظه که بی تو سر آید مرا مباد
در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند
من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند
عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی
عشق داند که در این دایره سرگردانند
اون شعر کوچه چی بود یهو؟
در ازل پرتــو حســـنت ز تــــجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
حافظ
در خلوت ساکت شبانگاه
اشکی به رخم دوید ناگاه
روی تو شکفت در سرشکم
دیدم که هنوز عاشقم آه
هم بسوزی هم بسازی هم بتابی در جهان
آفتابی ماهتابی آتشی مومی بگو
گر کسی گوید که آتش سرد شد باور مکن
تو چه دودی و چه عودی حی قیومی بگو
ای دل پران من تا کی از این ویران تن
گر تو بازی برپر آن جا ور تو خود بومی بگو
چه امضایی؟ خبریه خدا نکرد؟!!
و باور می کنم - بی شک - همه پیغمبرانت را
مبادا راست باشد این خبر ،زنهار
مکن ، مپسند این ، مگذار
ببین ، آخر پناه آورده ای زنهار می خواهد
پس از عمری ،همین یک آرزو ، یک خواست
همین یک بار می خواهد
ببین ، غمگین دلم با وحشت و با درد می گرید
خداوندا ، به حق هر چه مردانند
ببین ، یک مرد می گرید........