Printable View
ترکت می کنم
پیش از آن که لباس های چهار فصلم
بارانی شوند
و فکر می کنم
به چند روز مرخصی
و یک عمر رنگ چشم های تو
پیاده نمی شوم
به موهای آشفنه ام
دست نمی زنم
و با همین چند صندلی خالی
جای تو
و خودم را
مدام عوض می کنم
فکر می کنم
به روسری خاکستری
که غرق گل سرخ بود
به چند روز مرخصی
بدون تمام دلهره هام...
به شعر هایم توجهی نمی کنند
من نیز به آنها
ولی حال که نمی گذارند فریادت بزنم
در شعرم میارمت
و بجای خالی شدم بغضم
ضرب در تک تک واژه های شعرم می شوی...
کاش فریادت میزدم
"خودم"
کابوس می بینم
از خواب بلند می شوم تا به آغوشت پناه ببرم
افسوس یادم رفته بود که از نبودت به خواب پناه برده بودم...
خوابیدم!
"خودم"
یک دل دارد و هزار دلبر!
همیشه فکر میکردم : چه ضرب المثل بی خودی، در این زمانه مگر چنین چیزی ممکن است؟!...
ولی اکنون در جستجوی چاقویی تیزم
تا نصف کنم از وسط قلبم را
نیمی مال تو
نیمی مال او
من؟
خداحافظ!
"خودم"
بی نهایت این شعر رو دوست دارمنقل قول:
ممنون از یادآوری این شعر بی نظیر
برقرار باشید
==========
آمد از كنار ما گذشت
سلام كرد نفهميديم
دور زد نشست
گفت
خنديد
پول چايي ما را حساب كرد
نفهميديم
عكسي به يادگار گرفتيم
دست تكان داد
تشكر كرد نفهميديم
برخاستيم كه برگرديم
پدر برنخاست
يك روز بعد در پزشكي قانوني مي گريستيم
آن ناشناس صميمي
از قاب كهنه ديوار مي خنديد
ما باز هم نفهميديم.
به هر چه فکر می کنم
هم نیست... هم بود...
دیگر برایم خیلی مهم نیست
چیز هایی که خیلی مهم بود
هنوز حق با کسی ست که ندارد...
بچه ها زير لحاف، بکوب تمرين مي کنند
پاپا، عاشق پاپ است
و مامان دعا مي کند
زلزله بيايد، سيل بيايد؛ همه بميرند
تا در کاخ نياوران
کنسرتي به نفع محرومين برگزار کنيم
او مي گويد، موسيقي اصيل، آخر و عاقبت ندارد
اگر داشت،
بتهوون در ميدان محسني
بليط فروشي نمي کرد!
حسی شبیه نوشتن آبستن کلماتم در این هوای گرم و خفه
با هر نفس انگار دریا را به درون می کشم
و هر بازدم کلماتی است که بی مصرف به بیرون پرتاب می شوند.
تهی می شوم بی آنکه چیزی گفته باشم،
در کسالت مرگ بار این عصر گرم
اتاق نیمه تاریک
و ذهنی آکنده از هجویات
زیر نور ماهسایه ام سیاهپر گشوده خاطرات من به روزهای دورروزهای کودکیروزهای شادروزگار خنده ها و سرخوشیبارش زلال زندگی ز ابرلحظه های مبهم عبور فصل های ساللحظه های جنب و جوش و زندگیلحظه های بی مثال زندگی...
دوری دور
چنانکه دیوانه ترین آرزویم
به گرد دامنت نمی رسد
چنان مایوس می خواهمت
که درختی ، آخرین برگش را
در سنگین ترین طوفان