اشعـار عاشقـانـه

بغض نكن گريه نكن اگر چه غم كشيده اي
براي من فقط بگو خواب بدي كه ديده اي

اگر كه اعتماد تو به دست اين و ان كم است
تكيه به شانه ام بده كه مثل صخره محكم است

به پاي صحبتم بشين فقط ترانه گوش كن
جام به جام من بزن جان مرا تو نوش كن

ترا به شعر مي كشم چو واژه پيش مي روي
مرگ فرا نمي رسد تو تازه خلق مي شوي

تو در شب تولدت به شعله فوت مي كني
به چشم من كه مي رسي فقط سكوت مي كني

اگر كسي در دل توست بگو كنار مي روم
گناه كن به جاي تو بر سر دار مي روم

آه بس است! تا به کی مرا با غرورت عذاب خواهی داد ؟

محبوب مغرورم ! دنیا فانی است زیبایی ها چون بهار خواهند گذشت .از روزی که

عشقم را نسبت به تو ابراز کردم در نگاههایت بارقه ای از تکبر و خودخواهی

درخشیدن گرفت .

می پنداشتم مرور زمان این بارقه را محوخواهد کرد اما برخلاف آرزوهایم بیشتر شد .

آیا دیده ایی باد خزان غنچه های زیبا را چطور به یغما می برد ؟ و هیچ توجه داشته

ایی که سیاهی شب بر روشنایی روز چیره می شود ؟

در آرزوی روزی باش که غرورت گل عشقمان را پژمرده سازد و جز گلبرگهای

خشکیده چیزی باقی نماند .

از آه های دلخراش و سوزانم بترس که مبادا فرشته ی عشق ترحم کرده و آه من

تخت غرورت را ویران سازد .

تو که چنین آرزو داشتی چرا عاشقم کردی ؟ و مغرورانه دستم را از دامنت رها

کردی !

برو محبوب مغرورم .............

عمري در اين عالم با غصه خو کردم
يک روزِ بي غم را من آرزو کردم
شايد که تقديرم با غم گره خورده
حالا که بنشستم تنها وافسرده
اي کاش مرا از نُو ، يک باغبان مي کاشت
تا ريشه و برگم نقشي ز شادي داشت
اما دگر دير است ، من خوب مي دانم
تا رويشي ديگر ، هرگز نمي مانم ...

ديدم از كوچه ي ما با دگران مي گذري
با دلم گفت نگاهت : نگران مي گذري
خبرت هست كه دل از تو بريدم زين روي
ديده مي بندي و چو بي خبران مي گذري
گاه بشكفته چو گلهاي چمن مي آيي
روزي آشفته چو شوريده سران مي گذري
ما نظر از تو گرفتيم چه رفته است تو را
كه به ناز از بر صاحبنظران مي گذري
بگذر از من كه ندارم سر ديدار تو را
چه غمي دارم اگر با دگران مي گذري
اي بسا ماهرخان را كه در آغوش گرفت
خاك راهي كه عروسانه بر آن ميگذري
ناز مفروش و از اين كوچه خرامان مگذر
كه به خواري ز جهان گذران مي گذري
تو هم اي يار چو آن قوم كه در خاك شدند
روزي از كارگه كوزه گران مي گذري

من ساده‌ام
ومعصوم
و الفبای عشق‌ام
محدود به چند حرف ساده است
تا باآن‌ها
بتوانم بگویم
"دوستت دارم"
همین!

توی جاده، تک و تنها
یه مسافر توی شب ها

کوله بار غم رو دوشش
صد هزار قصه تو گوشش

نمی دونم که کجا بود
نمی دونم که کجا رفت

رو تنش گرد مصیبت
توی مرداب حقیقت

طعم تلخ یه جدایی
اونو با غم داده عادت

نمی دونم که کجا بود
نمی دونم که کجا رفت

فقط اینجا رو نمی خواست
بی صدای بی صدا رفت

دستای سرد و سیاهش
چشمای مونده به راهش

یه کسی بوده که رفته
زندگی شده تباهش

نمی دونم که کجا بود
نمی دونم که کجا رفت

فقط اینجا رو نمی خواست
بی صدای بی صدا رفت

خاطرات گرمم همه

در روزهایی سرد رقم خوردند
سلام های گرم .. دست های گرم .. آغوشهای گرم
اما عشق های سوزانم
تابستان و زمستان نمی شناختند
سوزاندند هرچه در دلم سوختنی بود
و من برای تو
مرز میان داغی و گرمی را یافته بودم
برای تمام فصول ..
امــــا
سردی تو
همه چیز را ..
همه چیز را منجمد کرد
حتی فرصتها را ...!!!

تمام ذهنم !!!

تمام ذهنم را مچاله میکنم

پاک نمیشوی

تو هیچ گاه پاک نمیشوی

دلم برای آن روزها تنگ می شود

برای آن روزها که لبخند میزدی

و من لبخندت را میچیدم...

تنها که می مانم
می شکنم ...
در وهمی بی انتها
و انتظاری بی پایان ....

چشمان خیسم را چه کنم ؟
به قلبم چه بگویم ؟

وجودی مرا در بر خواهد گرفت
و با خود خواهد برد
و تمامم خواهد كرد

زهر در جام وجودم
نگاهي غريب در چشمانم
و اشكهايم ٬ اشكهايم نا تــمام ...

وقتی عشق تو مرا درگیر کرد ناچار به اعتراف شدم
تو باور نکردی ونگاههای تحقیر آمیزت رت نثارم کردی غرورم شکست
بودن خود را زار زدم بی صدا سوختم وخاکستر شدم
به هرسو زدم دریغ از یک روزن دریغ از یک امید حتی یک امید پوشالی
خسته تر می ایستم یک جنون همیشگی مرا به سوی تو می کشاند بی صدا
آرام مثال یک سایه همیشه با توام نازنین من
نگاههای سردت را از من نگیر حق با توست
نگاه من به درد تو نمیخورد
ولی بگذار همچنان سایه ات باشم