اشعـار عاشقـانـه

به خانه می رفت.
با کیف
و با کلاهی که بر هوا بود.
چیزی دزدیدی؟
مادرش پرسید.
دعوا کردی باز؟
پدرش گفت.
و برادرش کیفش را زیر و رو می کرد.
به دنبال آن چیز٬
که در دل پنهان کرده بود.
تنها مادربزرگش دید٬
گل سرخی را در دست فشرده کتاب هندسه اش٬
و خندیده بود.

"شادروان حسین پناهی"

ای عشق جوانه کن بهار است
هر شاخ کهن جوانه دار است

شد غرق شکوفه سیب و دل نیز
حوای همیشه بیقرار است

سر سبزی نیم لحظه من
سبزینه هفت سبزه زار است

ای عشق شکفتنم بیاموز
دل غنچه باغ انتظار است

بیهوده مگوی کیست معشوق
او چشم و چراغ روزگار است

شهر تن و شهر جان ما را
بسپار به او که شهریار است

تا دیده بر او فتاد کاین کیست
دل گفت که یار یار یار است

ای عشق بدین مجال کوتاه
زین بیش مرا چه اعتبار است

برخیز و کمند خود رها کن
دریاب که آخرین شکار است

ای عشق بسوز هستیم را
با یک نگهش که شعله وار است

خاکستر من به راه او ریز
بر گوی که بر منش گذار است

بر گو که به دولت قدمهات
از منت هر چه هست وارست.

دوستت میدارم و بیهوده پنهان میکنم
خلق میدانند و من انکار ایشان میکنم

عشق بی هنگام من تا از گریبان سر کشید
از غم رسوا شدن سر در گریبان میکنم

دست عشقت بند زرین زد به پایم این زمان
کاین سیه کاری به موی نقره افشان میکنم

سینه پر حسرت و سیمای خندانم ببین
زیر چتر نسترن آتش فروزان میکنم

دیده بر هم مینهم تا بسته ماند سر عشق
این حباب ساده را سرپوش طوفان میکنم

این من و این دامن و این مستی آغوش تو
تا چه مستوری من آلوده دامان میکنم

دست و پا گم کرده و آشفته می مانم به جای
نعمت وصل تو را اینگونه کفران میکنم

ای شگرف ای ژرف ای پر شور ای دریای عشق
در وجودت خویش را چون قطره ویران میکنم

تا چراغانی کنم راه تو را هر شامگاه
اشک شوقی نو به نو آویز مژگان میکنم

زان نگاه کهربایی چاره فرمان بردن است
هر چه میخواهی بگو آن میکنم آن میکنم

گریه های شبانه من
ارزانی نگاه های عاشقانه تو باد
از امروز تا فردا و فرداها
باز هم من هر روز
روی جاده های مه گرفته انتظار
به انتظار تو خواهم نشست
می دانم که روزی تو باز می آیی
تا آن روز
ای سبز ترین خاطره من
چشمانم را به احترامت نخواهم بست

می‌دانی
تنها دلیل این‌همه دیوانگی‌هایم
این‌ست که نمی‌خواهم
مدیون و گناه‌کار
روزی کشیده شوم
به دادگاه آرزوهایم‌!

سال‌هاست که گم شده‌ام
و نیست تک ستاره‌ای!
نشانه‌ای ندارم
تو اگر همانی که باید،
مرا پیدا کن!

نشسته در تاریکی غم
و ساعت‌هاست عاشقانه
خیره شده به ماه.
انگار تمرین می‌کند
دوست داشتن را
بدون حس زیبای تعلّق!

بودی و نبودم


بودم و نبودم

بودم و برایت بد بودم

بودم و هیچ بودم

بودم و غم بودم

بودم و اشک بودم

بودم و کاش هرگز با تو نبودم

هستم و کاش هرگز بی تو نباشم

رودها در جاري شدن
و علفها در سبز شدن معني پيدا ميكنند...
كوه ها با قله ها
و درياها با موج ها زندگي پيدا ميكنند...
و انسان ها
و همه انسان ها...
با عشق، فقط با عشق
پس بار خدايا، برمن رحم كن
بر من كه ميدانم ناتوانم رحم كن!
باشد كه خانه اي نداشته باشم!
باشد كه لباس فاخري بر تن نداشته باشم!
باشد كه حتي دست و پايي نداشته باشم!
اما نباشد،
هرگز نباشد،
كه در قلبم عشق نباشد...
هرگز نباشد

ما ز خرابات عشق مست الست آمدیم
نام بلی چون بریم چون همه مست آمدیم
پیش ز ما جان ما خورد شراب الست
ما همه زان یک شراب مست الست آمدیم
خاک بد آدم که دوست جرعه بدان خاک ریخت
ما همه زان جرعه‌ی دوست به دست آمدیم
ساقی جام الست چون و سقیهم بگفت
ما ز پی نیستی عاشق هست آمدیم
دوست چهل بامداد در گل ما داشت دست
تا چو گل از دست دوست دست به دست آمدیم
شست درافکند یار بر سر دریای عشق
تا ز پی چل صباح جمله به شست آمدیم
خیز و دلا مست شو از می قدسی از آنک
ما نه بدین تیره جای بهر نشست آمدیم
دوست چو جبار بود هیچ شکستی نداشت
گفت شکست آورید ما به شکست آمدیم
گوهر عطار یافت قدر و بلندی ز عشق
گرچه ز تأثیر جسم جوهر پست آمدیم
عطار

مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی وز جام باده کام دل بیقرار جوی اکنون که بانگ بلبل مست از چمن بخاست با دوستان نشین و می خوشگوار جوی گر وصل یار سرو قدت دست می‌دهد چون سرو خوش برآی و لب جوبیار جوی فصل بهار باده گلبوی لاله گون در پای گل ز دست بتی گلعذار جوی از باغ پرس قصه بتخانه‌ی بهار و انفاس عیسوی ز نسیم بهار جوی ای دل مجوی نافه‌ی مشک ختا ولیک در ناف شب دو سلسله‌ی مشکبار جوی خود را ز نیستی چو کمر در میان مبین یا از میان موی میانان کنار جوی خواهی که در جهان بزنی کوس خسروی در باز ملک کسری و مهر نگار جوی بعد از هزار سال که خاکم شود غبار بوی وفا ز خاک من خاکسار جوی هر دم که بی تو بر لب سرچشمه بگذرم گردد روان ز چشمه‌ی چشمم هزار جوی خواجو اگر چنانکه در این ره شود هلاک خونش ز چشم جادوی خونخوار یار جوی

در ره عشاق نام و ننگ نیست
عاشقان را آشتی و جنگ نیست
عاشقی تردامنی گر تا ابد
دامن معشوقت اندر چنگ نیست
ننگ بادت هر دو عالم جاودان
گر دو عالم بر تو بی‌او تنگ نیست
پیک راه عاشقان دوست را
در زمین و آسمان فرسنگ نیست
مرغ دل از آشیانی دیگر است
عقل و جان را سوی او آهنگ نیست
ساقیا خون جگر در جام ریز
تا شود پر خون دلی کز سنگ نیست
آتش عشق و محبت برفروز
تا بسوزد هر که او یک رنگ نیست
کار ما بگذشت از فرهنگ و سنگ
بیدلان عشق را فرهنگ نیست
راست ناید نام و ننگ و عاشقی
درد در ده جای نام و ننگ نیست
نیست منصور حقیقی چون حسین
هر که او از دار عشق آونگ نیست
شد چنان عطار فارغ از جهان
کسمان با همتش هم سنگ نیست
عطار

خیلی سخته چیزی رو که تا دیشب بود یادگاری
صبح بلند شی و ببینی که دیگه دوسش نداری

خیلی سخته که نباشه هیچ جایی برای آشتی
بی وفا شه اون کسی که جونتو واسش گذاشتی

خیلی سخته تو زمستون غم بشینه روی برفا
می سوزونه گاهی قلب و زهر تلخ بعضی حرفا

خیلی سخته اون کسی که اومد و کردت دیوونه
هوساش وقتی تموم شد بگه پیشت نمی مونه

خیلی سخته اگر عمر جادوی شعرت تموم شه
نکنه چیزی که ریختی پای عشق اون حروم شه

خیلی سخته اون که می گفت واسه چشات می میره
بره و دیگه سراغی از تو ونگات نگیره

خیلی سخته تا یه روزی حرفهای اون باورت شه
نکنه یه روز ندامت راه تلخ آخرت شه

خیلی سخته که عزیزی یه شب عازم سفر شه
تازه فردای همون روز دوست عاشقش خبر شه

خیلی سخته بی بهونه میوه های کال رو چیدن
بخدا کم غصه ای نیست چن روزی تو رو ندیدن

خیلی سخته که دلی رو با نگات دزدیده باشی
وسط راه اما از عشق یه کمی ترسیده باشی

خیلی سخته که بدونه واسه چیزی نگرانی
از خودت می پرسی یعنی می شه اون بره زمانی؟

خیلی سخته توی پاییز با غریبی آشنا شی
اما وقتی که بهار شد یه جوری ازش جدا شی

خیلی سخته یه غریبه به دلت یه وقت بشینه
بعد به اون بگی که چشمات نمی خواد اون رو ببینه

خیلی سخته که ببینیش توی یک فصل طلایی
کاش مجازات بدی داشت توی قانون بی وفایی

خیلی سخته که ببینی کسی عاشقیش دروغه
چقدر از گریه اون شب چشم تو سرش شلوغه

خیلی سخته و قشنگه آشنایی زیر بارون
اگه چتر نداشته باشی توی دستا هردوتاشون

خیلی سخته تا همیشه پای وعده ها نشستن
چقدر قشنگه اما واسهی کسی شکستن

خیلی سخته واسه ی اون بشکنه یه روز غرورت
اون نخواد ولی بمونه همیشه سنگ صبورت

خیلی سخته بودن تو واسه ی اون بشه عادت
دیگه بوسیدن دستات واسه اون نشه عبادت

خیلی سخته چشمای تو واسه ی اون کسی خیسه
که پیام داده یه عمر واسه تو نمی نویسه

خیلی سخته که دل تو نکنه قصد تلافی
تا که بین دو پرستو نباشه هیچ اختلافی

خیلی سخته اونکه دیروز تو واسش یه رویا بودی
از یادش رفته که واسش تو تموم دنیا بودی

خیلی سخته بری یک شب واسه چیدن ستاره
ولی تا رسیدی اونجا ببینی روز شد دوباره

خیلی سخته که من و تو همیشه با هم بمونیم
انقدر عاشق که ندونن دیوونه کدوممونیم

اي چشم هاي تو ديواني از غزل
تقديم چشم تو داماني از غزل

با هر نگاه تو در خانه ي دلم
ناخوانده مي رسد مهماني از غزل

لبريز مي شوم از عاشقانه ها
وقتي كه بي زبان مي خواني از غزل

ديوانه مي كند شعر نگاه تو
زيباي من چه ها مي داني از غزل؟

در شوره زارغم مي مرد شعر من
چشم تو آمد و باراني از غزل

مدّ چشمت بی شتابم می کند
موج این دریا حبابم می کند

جذبه ی چشمان مخمور شما
حالتی دارد که آبم می کند

باز لبخند تو می گوید بیا
باز می آیم، جوابم می کند

قحط بارانم، کویری تشنه ام
این عطش روزی سرابم می کند

آی آدم! من که آهن نیستم
نی مزن، نایت کبابم می کند

ناله کم کن، ناله کم کن ای غریب
حال محزون تو خوابم می کند

سخت سختم کوه فولادم اگر
آتش عشقت مذابم می کند

مانده ام سر گشته در یک انتظار
تا غمت کی انتخابم می کند

کوه‌های شبیه نقاشی
سو سوی لامپ خانه‌ای دور از جاده
از پشت شیشه‌ی اتوبوس
به قرص ماه خیره می‌شوم
آیا این‌ها شعری عاشقانه می‌شوند
برای هدیه‌ی فردا به تو؟

آنگاه در لباس گل از جو در آمدی
شب بود پس به هیات شب‌بو در آمدی
می‌خواستی بپیچی گل کافیت نبود
با باد صبحدم به تکاپو در آمدی
آهویی آمد آب بنوشد تو را گرفت
با عطر خویش در تن آهو در آمدی
پس دشت دشت دشت گذشتی و ظهر با،
آب از رگان مرده‌ی آهو در آمدی
من سنگ بودم آب که آمد مرا گرفت
با جان من به شکل پرستو در آمدی
در آسمان - گرفت کسی مان شکار کرد
ابری دهان گشود و تو آن تو در آمدی
من بر زمین چکیدم و تو سال‌ها گذشت
تا با هجوم مه به هیاهو در آمدی
عصری مهت نشاند دوباره به کتف من
با دست رشد کردی با مو در آمدی
وقت غروب باز من و تو جدا شدیم
با جنگل مبارک گردو در آمدی
با شاخ و برگ درد شدی درد سر شدی
با میوه‌ات به شیشه‌ی دارو در آمدی
شب شد، درخت ماندی نه مه شدی نه ماه
نه در لباس یک گل شب‌بو در آمدی
سیدرضا محمدی

یک ‎ربع دیگر، پشت پرچین، لحظه‎‌ی‎ دیدار
کفش سفید راحتی، پیراهن گل‎دار
شاید بیاید از همین‎ ور، با همان لبخند
شاید که من دستی بلرزانم بر این گیتار
من یاس‌ها را می‎‌شناسم، هیچ یاسی نیست
کاین گونه عطرش را بپاشد بر تن دیوار
با گیسوانش، خواب خیس ابرها در دشت
یا نه، غباری زرد در آغوش گندم‎زار
او با صدای کفش‌هایش پشت آلاچیق
می‌آید و پر می‎کشند آن دسته‎های سار
من با همین گیتار، مثل کولیان دشت
بسیار نام عطریش را خوانده‎ام، بسیار
شب‌های موج یاس‌ها در غرفه‎های خواب
شب‌های چشم باغ‌ها در خواب و من بیدار
دلتنگ، پشت شاخه‎های بید، چون مجنون
سرمست، در پس‎ کوچه‎های عشق، چون عطّار
چون قطره اشکی تا شوم بر گردنش آویز
چون لکه ابری تا شوم بر شانه‌اش آوار
یک‎ ربع دیگر، در میان جاده، سرخ و سبز
رقص گل پیراهنش در لحظه‎‌ی دیدار
شهرام محمدی (آذرخش)

من تو باشم .. تو .. پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو .. بار دیگر تو
آنچه در من نهفته دریایی ست
کی توان نهفتنم باشد
با تو زین سهمگین توفان
کاش یارای گفتنم باشد
بس که لبریزم از تو می خواهم
بروم در میان صحراها
سر بسایم به سنگ کوهستان
تن بکو بم به موج دریاها
بس که لبریزم از تو می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سر نهم آرام
به سبک سایه به تو آویزم
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه نا پیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

من که هنوز چیزی نگفتم
که تو طاقتت تموم شد

باقی شو بگم می بینی
گریه هات کلی حروم شد

حال من خیلی عجیبه
دوست دارم پیشم بشینی

من نگاهت بکنم تو٬
تو چشام عشقُ ببینی...

اولش گفتم یه حسه
یا یه احترام ساده

اما بعد دیدم که عشقه
اخه اندازش زیاده

تو بازم طاقت اوردی
مثل پونه ها تو پاییز

سر نوشت تو سپیده
ماجرای من غم انگیز

بي تو از آخر قصه ها مي ترسم
باور کن هنوز هم
مي شود به پاکيِ قصه هايِ تو هجرت کرد

تو بخواهي هنوز هم مي شود
به کوچه ي پاکِ پروانه برگشت
باران که ببارد همان کوچه ی کوتاهِ بي کبوتر
کفافِ تکامل ِ تمام ِ ترانه هامان را می دهد
بيـــــا، بيا،
و لحظه اي کنار فانوس نفس هاي من آرام بگير
بيا
و امشب را بي واسته ي سکسکه هاي گريه کنارم باش
مگر چي ميشود يک بار، فقط يک بار
بي پوشش پرده ي باران تماشایت کنم
چه مي شود....

"دوست دارم"

طرح چشمان قشنگت
در اتاقم نقش بسته
شعر می گویم به یادت
در قفس ، غمگین و خسته
من چه تنها و غریبم
بی تو در دریای مستی
ساحلم شو،
غرق گشتم بی تو در دریای مستی
خیال کردم بروی
میروی از یادم
تو رفتی و نرفت چیزی از یادم
تو رفتی تازه عاشق تر شدم من
از اونی هم که بود بدتر شدم من
صبح تا شب این شده کارم
که واسه ی چشات بیدارم
تو خدای عاشقایی؛
تو تموم کس و کارم
تو به داد من رسیدی
وقتی تنهاییمُ دیدی
تو نذاشتی برم از دست
اگه چیزیم هنوز هست
نازنینم امید شیرینم من به جز تو کسی نمی بینم
از اون روزی که رفتی یه روز خوش ندیدم
به جز دستای گرمت، من آغوشی ندیدم
زندگیمُ به پای تو دادم
اون روزها رو نمیره از یادم
نازنینم برس به فریادم

من از تمام تیر چراغ برقهای شهر ....

من از تمام شبهای بارانی ...

و از تمام ((توی)) نا تمام خود...

کمی کینه دارم....

ولی تو خوب می دانی ٬ کینه ام عاشقانه است!!!

_ آ
_ غوش
دو بخش است
شبيه دست هاي گشوده ي من

من بیدم و تو باد

چقدر با ترانه ی چشمانت برقصم

تا باور کنی عاشقم

یکی یکی

پله ها را بالا می آیم

اولی

دوستت دارم

دومی

دوستت دارم

سومی

دوستت دارم

در را که باز می کنم ...اما

حالا سال هاست

دسته گلی در گلویم

گیر کرده است

خوش به حال زمین

هنوز عاشق است !

دانه می گیرد

جوانه هدیه می دهد

آغوش به برف می گشاید و

لبخند سبزه ارزانی می کند

با این همه سیم خاردار

که تکه تکه اش کرده است ...

نذار بهت عادت کنم ....جدایی سخته گل من
یه روز تو از این جا می ری ...می شکنه تنها دل من
نذار بهت عادت کنم ...دچار یعنی موندگار
تو که نمی مونی پیشم ...داغتو رو دلم نذار
نذار بهت عادت کنم ...تا که جدایی سخت نشه
نهال عشقو بسوزون ...تا که یه روز درخت نشه
ما که بهم نمی رسیم ..حتی توی خواب و خیال
قسمت ما یکی نشد ...حتی توی فنجون فال
نمی شه این پله ها رو دوتا یکی کرد و رسید
دیواره سنگه بینمون نمی شه دیوا رو ندید ...
نذار بهت عادت کنم .......
جدایی سخته گل من .....!!!!

هیچ چبز نگفتم
تا در انزوای شبگریه ها گُمت کنم ...
اما تو در من پیدایی
و من تازه خود را پیدا کرده ام ...
گویی فراموش کردنت
محالیست نا ممکن
پس باید که خود را عادت دهم
به هجوم گا ه و بی گاه خیالت ....!!!
هنوز هم دوستت دارم
و منکر نمی شوم
که درون من از تو غوغاست
اما ... بهانه ی ترانه هایم ....
من دیگر با تو بودن را نمی خواهم ...!!!!
اما آخر...
با چه زبان می توان از تو گسست..
از تو گریخت..
به چه باید دل بست..
به که باید پیوست
تا توانی باشد
تا شود از تو گسست

به مجنون کسی گفت کای نیک پی
چه بودت که دیگر نیـائی بـه حـــی

مگــر در سرت شـور لیــلی نماند؟
خیالت دگـــر گـشت و میلی نمـاند؟

چو بشـنید، بیـچـاره بـگـریست زار
کـه ای خواجـه دستـم ز دامــن بـدار

مـرا خــود دلـی دردمند اسـت ریـش
تو نیزم نـمـک بر جـراحت مــریـش

نه دوری دلیـل صبــوری بـــود
که بسـیـار دوری ضــروری بـــود

بـگفت ای وفـــادار فـــــرخـــنده روی
پیامــی کـه داری بـه لیـلـی بـگوی

بگفتا مبــر نـام من پـیـش دوســت
که حیفسـت نـام مــن آنـجـا که اوست

تحمل کــن عزیز دل شکسته

تحمل کن به پای شمع خاموش

تحمل کن کنار گریـــــه مــــن

به یاد دلخـوشی های فـرامــوش

جــهـان کوچک من از تو زیباست

هنوز از عـطـر لبـخـند تو سرمست

واسه تکــــرار اسم سـاده توست

صدایی از من عاشق اگـر هسـت....

دامـن کشـان ز دیده مـن می روی به ناز
اما بـه دوسـتی قسم، از دل نـمـی روی
با ســرگـرانی از بر مـن مـی روی، ولـی
دانـم ز یار غمـزده، غــافـل نـمی روی

_______________________________

رفتی ؟ برو که اشک منت توشه راه باد
خـرّم بــمــان! به دستِ دعــا می سـپارمت
هر جا کـه می رسی ز مــن خسته یاد کن
هر جا که می روی به خــدا می ســپارمت

تو را خواهم، اگر چه خود پرستی
به زیر بالِ پروانه نشستی
به هر لحظه که این را با تو گفتم
پریشان دیدمت، از جای جستی

برای خود پری از نور ساختم
سراسیمه به راهی دور تاختم
چنان پرواز کردم تا رهی دور
تو را دیدم ولی هیهات کور یافتم

به هنگام وصالم آهنگ نواختی
تو را دیدم برایم شعر ساختی
به من گفتی برو اینک ز یادم
بگفتم دیر است مرا در دام انداختی

یک جام ِ پُر از شراب دستت باشد

تا حالِ من ِ خراب دستت باشد

این چند هزارمین شبِ بی خوابی ست

ای عشق، فقط حساب دستت باشد

سلام

یک بار دیگه تذکر می دهم دوستان

در فاصله زمانی کوتاه بیشتر از 5 پست پشت سر هم ندهید .
مثلا 5 تا شعر هم الان ندهید یک ساعت بعد دوباره 5 تا شعر دیگه !!!!!!


ممنون

امشب
شعري نخواهم نوشت

بيست و سومين شمع را
براي تولدت روشن ميكنم
و پرهايم را طواف ميدهم
بر گرد آتشي كه تــــو در جانم روشن كرده يي

بيست و سه تكه خاكستر كوچك كافي است
تا پر سوخته حرمت پيدا كند.

جشن تولد توست
و من
بيست و سه بار به دنيا مي آيم و خاكستر مي شوم
تا راز حضور تو را بدانم.

ققنوسم من امشب!

من در این کلبه ی چوبی که همه

جای جایش آغشته به عطر تن توست

و در این لحظه که آمیخته است

عشق با هر نگه ساده تو

قلبی از عاطفه را، چشم پر خاطره را

به تو خواهم بخشید

تو که در این صبح سپید

چشم دوخته ای بر رخ من

و مرا می خوانی با صدایی که آمیخته است

به گل و سبزه و نور

...من تو را تا به ابد

تا زمانی که این قلب میل به تپیدن دارد

نازنینم

دوستت خواهم داشت!...

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح

بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب

بیمار خنده های توام بیشتر بخند!

خورشید آرزوی منی گرم تر بتاب
_________________

چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود

ندانستم که این دریا چو موج خون فشان دارد

آوازعاشــقانه ی ما درگــلو شکــــست
حق با ســکوت بود،صـدادرگلوشکست

دیـــگر دلم هــوای ســـرودن نمی کند
تنـــها بهـــــانه ی دل ما درگلوشــکست

سربسته ماند بغــض گره خورده دردلم
آن گریه های عقده گشادر گلو شکست

ای داد، کــــس به داغ دل باغ دل نــداد
ای وای ،های های غرا درگلو شکست

آن روزهای خوب که دیدیم ،خواب بود
خوابم پرید و خاطره هـا درگلو شکست

بادا مبــاد گــشت و مبـــادا به باد رفت
آیا زیــاد رفت و چـــرا درگــلو شکـست

فرصت گذشت و حرف دلـم نا تمام ماند
نفرین و آفرین و دعــــا درگلو شکست

تا آمــــدم که با تو خـــداحا فــــظی کنـم
بغضــم امان نداد و خدا درگــلوشـکست

در کنج غم، نصـیبِ من از عشـق ِ رویِ او

جز درد و رنج و گریه ی بی اختــــــیار نیست

دردا که بـا خبـــــر ز دلِ بی قـــــــرار ِ من

آن مایـــه یِ قـــــرار ِ دلِ بیــــــقرار نیست

عمــــریست کز فــــراق، سراپا در آتشـــم

بیمـــار و رنج دیده و تب دار و تشـنه کام

گفتــــم که عقــل نان نیـــــالایدم به ننگ

اکــنون اســیر ِ عشـــقم و ننگ آیــدم زنان

بیچاره دل، که تا رسد آن نازنــین به من

از شوق می تپــد که به پایــــش در اوفــتد

گویم دلا که پای در آتــش چه می نــهی؟

دل جهــد می کــند که مگــر با سر اوفــتد

ازعشق ِ من به کوچه و بازار قصه هاست

امــــروز شــــهر پرشــده ازگفـتگویِ من

ازبس که شب زدست غمش ناله می کنم

همسـایه شِکوه می کند از های و هویِ من

بی او نه دیده پنــد پـــذیرد، نه دل قــرار

با او نه تابِ شوق و نه یارایِ دیدن است