نقل قول:
His dad had the pickup going. He could get up now. Jess slid out of bed and into his overalls. He didn't worry
about a shirt because once he began running he would be hot as popping grease even if the
morning air was chill, or shoes because the bottoms of his feet were by now as tough as his
worn-out sneakers.
"Where you going, Jess?" May Belle lifted herself up sleepily from the double bed where
she and Joyce Ann slept.
"Sh." He warned. The walls were thin. Momma would he mad as flies in a fruit jar if they
woke her up this time of day
He patted May Belle's hair and yanked the twisted sheet up to her small chin. "Just over
the cow field," he whispered. May Belle smiled and snuggled down under the sheet.
"Gonna run?"
"Maybe."
Of course he was going to run. He had gotten up early every day all summer to run. He
figured if he worked at it - and Lord, had he worked-he could be the fastest runner in the fifth
grade when school opened up. He had to be the fastest-not one of the fastest or next to the
fastest, but the fastest. The very best.
He tiptoed out of the house. The place was so ratty that it screeched whenever you put
your foot down, but Jess had found that if you tiptoed, it gave only a low moan, and he could
usually get outdoors without waking Momma or Ellie or Brenda or Joyce Ann. May Belle was
another matter. She was going on seven, and she worshiped him, which was OK sometimes.
When you were the only boy smashed between four sisters, and the older two had despised
you ever since you stopped letting them dress you up and wheel you around in their rusty old
doll carriage, and the littlest one cried if you looked at her cross-eyed, it was nice to have
somebody who worshiped you. Even if it got unhandy sometimes.
He began to trot across the yard. His breath was coming out in little puffs-cold for
August. But it was early yet. By noontime when his mom would have him out working, it
would be hot enough.
Miss Bessie stared at him sleepily as he climbed across the scrap heap, over the fence,
and into the cow field. "Moo," she said, looking for all the world like another May Belle with
her big, brown droopy eyes.
"Hey, Miss Bessie," Jess said soothingly. "Just go on back to sleep."
Miss Bessie strolled over to a greenish patch - most of the field was brown and dry - and
yanked up a mouthful.
"That'a girl. Just eat your breakfast. Don't pay me no mind."
He always started at the northwest corner of the field, crouched over like the runners he
had seen on Wide World of Sports.
"Bang," he said, and took off flying around the cow field. Miss Bessie strolled toward the
center, still following him with her droopy eyes, chewing slowly. She didn't look very smart,
even for a cow, but she was plenty bright enough to get out of Jess's way.
His straw-colored hair flapped hard against his forehead, and his arms and legs flew out
every which way. He had never learned to run properly, but he was long-legged for a ten-
year-old, and no one had more grit than he.
و ترجمه ی من (نخندین دیگه!) :
نقل قول:
پدرش با وانت رفت. او حالا مي توانست بلند شود. جس با لباس هايش از تخت پايين آمد. او براى پيراهن نگران نبود براى اينكه وقتي او شروع به دويدن مي كرد ، مثل گريس در حال تركيدن داغ مي شد حتى اگر هواى صبح سرد بود. او نگران کفش هم نبود براى اينكه کف پاهايش به اندازه کفش هاي کتاني اش سخت شده بود.
بل خواب‌آلود از تخت دونفره اى كه خودش و جويس روي آن خوابيده بودند بلند شد و گفت " کجا مي روي، جس؟"
جس به حالت اخطار به او گفت " ساكت."
ديوارها نازک بودند. مادر مثل مگس‌هايي که در يك شيشه مربا گير کرده باشند ديوانه مي شد اگر اين وقت از روز بيدار مي شد. او به آرام به موى مي بل دست کشيد و پتو را تا چانه ي او بالا آورد. و به آرامي گفت " فقط مزرعه گاو". مي بل لبخند زند و زير پتو گوله شد. "مي خواي بدوي؟"
"شايد."
البته او قصد داشت بدود. او تمام تابستان زود بلند مي شد كه بدود. او حساب كرد که اگر او اين كار را انجام دهد وقتى كه مدرسه باز شد مي تواند سريع ترين دونده در کلاس پنجم باشد. او بايد سريع ترين ميشد ، نه يكى از سريع ترين ها يا نفر دوم بلکه سريع ترين. بهترين.
او با نوک پا از خانه خارج شد. کف خانه طوري بود که با راه رفتن روي آن صدا جير جير بلند مي شد. اما جس فهميده بود که اگر با نوک پا راه برود فقط يک صداي کم بلند خواهد شد. و او معمولاً بدون بيدار کردن مادر ، الي ، برندا يا جويس آن، خارج مي شد. مي بل مشکل ديگر بود. او داشت هفت ساله مي شد و جس را مي پرستيد، كه بعضى وقت‌هاى خيلى خوب بود.
اگر شما تنها پسر بوديد بين چهار خواهر، که دو خواهر بزرگ تر از وقتى كه شما ديگر اجازه ندهيد که آنها لباس بر تن شما کنند و شما را با کالسکه ي عروسکي قديمي زنگ زده شان بچرخانند، از شما نفرت داشته باشند و کوچک ترين خواهر گريه کند اگر به او چشم قره برويد، خوب است که يک نفر باشد که شما را بپرستد حتي اگر گاهي اوقات ناراحت کننده باشد.
او شروع کرد به دويدن در ميان باغ. در ماه آگوست نفسش سرد بود وقتي که بيرون مي آمد. اما هنوز زود بود. ظهر که مادرش او را براي کار بيرون مي فرستاد به اندازه ي کافي گرم مي شد.
خانم بسي خواب آلود بود و در حالي به او خيره شد که داشت بالاي روي حصار هاي قراضه بالا مي رفت و وارد مزرعه ي گاو مي شد. بسي در حالي که داشت با چشم هاي ضعيف قهوه اي بزرگش تمام دنيا را دنبال يک نفر ديگر مثل مي بل مي گشت، گفت "مو..."
جس به آرامي گفت "هي، خانم بسي. فقط برگرد و بگير بخواب"
خانم بسي در چرا گاه مايل به سبزي ول مي گشت - بيشتر مزرعه قهوه اي و خشک بود - و يک لقمه را جويد.
"او يک دختره. فقط صبحانه ايت رو بخور. به من توجه نکن."
او هميشه از گوشه شمال غربي مزرعه شروع به دويدن مي کرد، مثل دونده هاي که در دنياي پهناور ورزش ديده بود خم شد.
گفت "بنگ!". و دور مزرعه پرواز کرد. خانم بسي قدم زنان به وسط مزرعه رفت، هنوز با چشمان ضعيفش او را دنبال مي کرد، به آرامي مي جويد. او به نظر خيلي باهوش نمي آمد، حتي به عنوان يک گاو، اما آنقدر باهوش بود که از سر راه جس کنار برود.
مو هاي کاهي رنگش محکم به پيشانيش مي خورد، و دست و پايش به اطراف پرتاب مي شدند. او هيچوقت ياد نگرفت که درست بدود، اما پاهايش به عنوان يک بچه ي ده ساله بلند بود و هيچکس به اندازه ي او مصمم نبود.
