Printable View
خداوندا وقتی تو می رویشب میشودو قلب من پر پر می شودو ناامید می شوم و حقیر می شومچو خاکی می شومکه بر آن نسیمی نمی وزدو بارانی نمی باردو در آن گلی نمی رویدو بر سرش ستاره ای نمی درخشدتو میرویو من تنهای تنها می مانمتو میرویومن در غم خود خاک می شومبیژن جلالی
شب چون دوستی استکه از هر سو مرا در آغوش خود میگیردومن در دامن بزرگواریشستاره ی کوچک خویش را می نگرمو ناتوانی های خویش راشب چون دوستی استکه مرا در بستر نرم خویش می پذیردو من در آغوش اواز یادگارهاآنچه را او عزیز داشته استعزیز میدارمشب چون تاجی استکه من بر سر می گذارمو بر ساحل های حاصلخیزشبه صدای آیندگان و رفتگان گوش فرا میدهمشب چون جواب کلامی استبگسیختگی های جهانو من چون برزگریدر پهنه ی عظیم آنبذر امید و نامیدیمی پاشم.بیژن جلالی
بناگاه ترا میناممو با تو سخن می گویمو به دست های خود می نگرمکه پراز توستو در سر تا پای خودتن تو را حس میکنمنام تو در سرم می پیچدکه رساتر از های و هوی ِ دنیاستولی تو را به فراموشی می سپارمچون باغبانی کهگل ها را به سکوت باغ می سپاردزیرا باز به سوی تو خواهم آمدزیرا به ناگاه ترا خواهم نامیدو با تو سخن خواهم گفتبیژن جلالی
آن چه از یاران شنیدم،آنچه در باران گذشت...آن چه در باران ِ دهآن روز،بر یاران گذشت...های های ِ مستها،پیچیده در بن بستهاطرح یک تابوت،در رؤیای بیماران گذشتکوه ها را،در خیال پاک،تا مرز غروبسیلی از آوای اندوه عزاداران گذشت،کاروان دختران شرمگین روستا،لاله در کف در مهی از بهت ِ بسیاران گذشتدر ته تاریک کوچه،یک دریچه بسته شدانتظار بی سرانجام بد انگاران گذشتجای پای ماند و زخمی،سبزه زاران را، به تنجمعه ی جانانه ی گلگشت ِ عیاران گذشتتا به گورستان رسد-دیدار اهل خاک راماهتاب،پیر،لنگان،از علفزاران گذشت...منوچهر نیستانی
حنجره امسیاه پوشیده استو لحن تلخ عزاسپیده های کلام رادر شبانه ای مأیوسبه خاک می ریزد...با رفتنت-ای قامت رسای عاطفه ها!-دیگر، اعتماد بودن و ماندن راهیچ اعتبار نیستچندانکه حتیدوام دم زدن خویش را مشکوکم.((تنها صداست که میماند!))-گفتی-ای صدای سبز رهاییآیا تو مانده ای!؟درد!تنها نماندن است که می ماندودر نهایت روزتنها شب است که می خواند...اکنون که شبتفکر طولانی من استو ماه:سالکی از زخمبر چهره ی تفکر خونینمای بادهای بیماری!ای ضجه های ویرانی!بگوییدمنوچهر نیستانی
عکس فوری نگیر
تاریخی نمی شوم.
رباب محب
تنم را به قدم هايت می سپارم
اين چهارراه
از چهار طرف بن بست است آقا !
صد بار بالا و پائينش کنی به قلب من می رسی!
فاطمه حق وردیان
مهربانی را وقتی دیدم
که کودکی خورشید را
در دفتر نقاشیش سیاه کشید تا پدر
کارگرش زیر نور آفتاب نسوزد.
هرگز آدم نخواهم شُد . . .
ترجیح میدَهَم حوّا باشم و اغفال کُنَم !
شب یلداست
و تو در کنار منی
امشب
کوتاه ترین شب سال است…