اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

من اگر روح پريشان دارم
من اگر غصه فراوان دارم

گله از بازي روزگار دارم
به تن زندگي ام زخم فراوان دارم

دل گريان و
لب خندان دارم

کاش آلان آغوش گرمت سر پناه خستگیم بود

دو تا چشمات پر از اندوه واسه دل شکستگیم بود

آرزوم اینه که دستام توی دستای تو باشه

تنگیه این دل عاشق با نوازش تو واشه

واسه چی خدا نخواسته من تو آغوش تو باشم

قول میدم با داشتن تو هیچ غمی نداشته باشم

همه هستی قلبم تو دو حرف خلاصه میشه

عشق تو بودن با تو دو نیاز زندگیشه

پرم از ترانه ی تو گر چه واژه ها حقیرن

خوبه وقتی نیستی پیشم اونا دستمو میگیرن

راز عشق من و هیچ کس غیر مهتاب نمیدونه

تنها شاهد واسه غصه، گریه و تنهاییم اونه

وای اگر من این نبودم کاش میشد پرنده باشم

تا از این دور بودن از تو بتونم بلکه رها شم

یه پرنده شم شبونه بکشم پر به خیالت

برسم به لونه تو بگیرم سر زیر بالت

زندگیم رنگ خدا بود اگه تنها تو رو داشتم

اگه میشد واسه گریه رو شونت سر میگذاشتم

قابل نمی دانی ؟ ندان ! قابل ندارم

در قلب تو من حق آب و گِل ندارم !


کولی ترین دریای دنیا بوده ام که

از بدو دریا بودنم ساحل ندارم


موج چمنزارم کهجز رقصاندن باد

دیگر برای هیچ کس حاصل ندارم


دیوانه بودن از غمت را دوست دارم

کاری به کارِ مردم عاقل ندارم


می فهمم حس بی تو بودن را از این رو

با هر که می خواهد تو را مشکل ندارم!


نه شال کشمیری و نه ابریشم چین

حتی نبات و زعفران و هِل ندارم


هرکس برایت تحفه ای می آرد و من

چیزی به جز این جان ناقابل ندارم


بسیاری و من پیش تو بسیار ناچیز

ناقابلم اما مگر من دل ندارم ؟...

یک لیوان چای سبز می نوشم

پنجاه و پنج ترانهء حزن می شنوم

بیست و سه شعر موزون را مرور میکنم

و چند مصرع هذیان می نویسم

اما زمان نمی گذرد

زمان نمی گذرد

سلام ای غروب غریبانه دل
سلام ای طلوع سحرگاه رفتن
سلام ای غم لحظه‌های جدایی
خداحافظ ای شعر شب‌های روشن

خداحافظ ای شعر شب‌های روشن
خداحافظ ای قصه عاشقانه
خداحافظ ای آبی روشن عشق
خداحافظ ای عطر شعر شبانه

خداحافظ ای همنشین همیشه
خداحافظ ای داغ بر دل نشسته
تو تنها نمی‌مانی ای مانده بی من
تو را می‌سپارم به د‌ل‌های خسته

تو را می‌سپارم به مینای مهتاب
تو را می‌سپارم به دامان دریا
اگر شب نشینم اگر شب شکسته
تو را می‌سپارم به رویای فردا

به شب می‌سپارم تو را تا نسوزد
به دل می‌سپارم تو را تا نمیرد
اگر چشمه واژه از غم نخشکد
اگر روزگار این صدا را نگیرد

خداحافظ ای برگ و بار دل من
خداحافظ ای سایه‌سار همیشه
اگر سبز رفتی اگر زرد ماندم
خداحافظ ای نوبهار همیشه

بی قرار که میشوی
تمام قرارهایت
به یادت خواهد آمد !
محو میشوی
در تصویری که
روزگاری
رویایت بود !

بی قرار که میشوی
نقش میزنی
با چشمانت
برای چشم هایش
لبخند تلخی به خودت تحویل میدهی
و طعمی شبیه
خرمالو کال را
مزه مزه می کنی

بی قرار که میشوی
سیگارهای پاکت سیگارت
زود به زود خالی میشود
و ریه هایت پر میشود
از تَوَهُم

بی قرار که میشوی ...

شانه هاي تو تكيه گاهم بود
چشم هاي تو اوج ايمانم
بوسه هايت لطافت بركه
دستهايت كتاب قرآنم!

مذهب ومكتب وخيالم وخواب
فكر هر شب، جنون بيداري
از خودم هيچ مي شوم در تو
واژه هايم غريب ، تكراري

بي تو معنا نمي شود ديگر
دفتر بسته ي لب سردم
با تو لبريز بودم از گفتن
بي تو لبريز از خود دردم

مات ماندم درون «شط رنجت!»
مثل يك قلعه ي به هم خورده
مثل يك شهر بي درو پيكر
يك قلمرو كه شاه آن مرده

گيج گيجم چرا نمي فهمي؟
مثل روياي خشك بي تعبير
گيج گيجم چرا!؟ كجا رفتي؟
مانده ام گيج بازي تقدير!

عق زدم! هي تورا درون خودم
تن سپردم به زخمه ي خنجر
پرده خوانيّ رستم و سهراب
من زمين خورده ي دم آخر!

خنجرت را به سينه ام بسپار
قلب من را بگير و پرپر كن
كشته ات را ببند بر دم اسب!
عشق را بي دروغ باور كن!

بازي روزگار را نمي فهمم!

من تو را دوست مي دارم

تو ديگري را...

ديگري مرا ...

و همه ما تنهاييم ... .

همه بغضشون گرفته چرا بارون نمياد!؟
ليلي مرد از غم دوري چرا مجنون نمياد!؟
روي ماهش کجا پنهون شده رفته کجا!؟
چرا از اونور ابرا ديگه بيرون نمياد!؟
نيتت رو واسه فال قهوه کردم ولي حيف
عکس اون چشماي قشنگ توي فنجون نمياد
من و کشتي تو با اين خنجر دوريت عجبه
چرا از اين دله ديونه يه کم خون نمياد!؟
مگه تو بيخبري موم رو پريشون ميکنم
دل تو واسه مويه پريشون نمياد
دل تو ازبس سفيد و لطيفه مثل برف
از خجالت تو برفي تو زمستون نمياد
تو دلم فقط يه بار مهموني بود تو اومدي
درا رو بستم از اون وقت ديگه مهمون نمياد
صدايه بارون قشنگه به شيشه که ميخوره
اما با غم نجيب روي ناودون نمياد
دو سه بار واسط نوشتم مثه آيينه ميموني
تو يه بار جواب ندادي چرا شمعدون نمياد
عمريه اسيرتم اسير اون چشماي ناز
يه ملاقاتي واسم يه بار تو زندون نمياد
نميگه کسي واسه مرمتش فکري کنيم
هيچکسي سراغ اين کلبه ويرون نمياد
زندگي بزيه شطرنج و من منتظرم
طرف مقابلم ولي به ميدون نمياد
گاهي وقتها اينقدر آب و هوام ابري ميشه
که قد اشکاي من از رود کارون نمياد
گاهي وقتا با خودم ميگم شايد ميخواد ذوق بکنم
اما معلومه نخواد بياد که پنهون نمياد
اونکه براي ديدنش ستاره ميچيني اهل نازه
پس با يه خواهش آسون نمياد
تو نامه آخري کلي دليل اورده بود
مثلا چون تشنه اند ياسايه تو گلدون نمياد
لااقل کاش راستشو براي من نوشته بود
کاش واسم نوشته بود به خاطر اون نمياد

دست جادوئی شب
در به روی من و غم می بندد
می کنم هر چه تلاش
او به من می خندد