در صورتی که کابل های مخابراتی برای ارائه خطوط تلفن پرشده باشد و امکان حفاری کردن برای کار گذاشتن کابل های مسی در زمین نباشد و یا نیاز به زمان طولانی داشته باشد، مراکز مخابراتی می توانند خدمات تلفن ثابت خود را از طریق PCM به متقاضیان ارائه دهند. اصل داستان PCM که به نام Pairgain Technology است، روشی است که در آن بهره کابل مسی زیاد می شود. به طوری که مثلا می توان با یک کابل مسی، ۴ تا ۸ خط تلفن را سرویس داد. مطمئناً با فراگیر شدن اینترنت و تغییر ذائقه کاربران برای استفاده همزمان از شبکه Data Voice، آنها تمایل خواهند داشت که از دو خط تلفن استفاده کنند و این خود باعث حجیم شدن شبکه خواهد شد.س بینش فنی این قضیه از اینجا شروع شد که دو خط آنالوگ را روی یک سیم ارسال کنند و هر مشترک را به جای این که با ۶۴kbps کدینگ کنند با ۳۲kbps انجام دهند. یعنی با همان کدینگ توانستند ۴ مشترک را روی یک زوج سیم توسعه دهند. اولین پایه گذار کدینگ کردن پالس ها به این روش، کمپانی لوسنت بود که این کار را در سال ۱۹۸۰ انجام داد. به این کار - یعنی افزایش بهره وری خط به منظور افزایش تعداد مشترکان در شبکه بدون توسعه شبکه- Pairgain Technology گفته می شود. تکنولوژی Pairgain اشتباها در ایران با عنوان PCM شناخته شده است.
PCM که مخفف کلمه Pulse Code Modulation (مدولاسیون پالس های کدشده) است، هیچگونه نقطه اشتراکی با سیستم هایی که در ایران نصب می شود را ندارد. یکی از مشکلاتی که در سیستم pairgain وجود دارد این است که یکبار اطلاعات، دقیقاً در درگاه خروجی خانه مشترک از آنالوگ به دیجیتال تبدیل و روی سیم منتقل می شود. در مرکز نیز از دیجیتال به آنالوگ تبدیل و به سوئیچ منتقل می شود. در داخل سوئیچ همه آنالوگ ها به دیجیتال تبدیل می شود. در این فرایند یک دور کامل از دیجیتال به دیجیتال و دوباره به آنالوگ و دیجیتال خواهیم داشت که این دور باعث ایجاد نویز در صدا می شود که به طور طبیعی نمی توان آن را معادل یک خط سیم مسی فرض نمود حتی در صورت نصب بهترین نوع از انواع pairgainها، بازهم می توان مانند یک سیم مسی از آن دیتا دریافت کرد.
دنیای کامپیوتر و اینترنت