✽✽ مـشــاعـــره ✽✽

چون لاله به نوروز قدح گیر بدست
با لاله رخی اگر تو را فرصت هست

می نوش به خرمی که این چرخ کهن
ناگاه تورا چو خاک گرداند پست

مزن بانگ بر من که این است جرمم
که خورشید خواندم به بانگ بلندت


غلط گفتم این زانکه خورشید دایم
رخی همچو زر، می‌رود مستمندت


عطار

چه جای معجزه ؟ کافی ست ادعا بکنی
کــه شهر پـر شود از بانگ یا رسول الله
اگـر چه روز، همه زاهدند امـا شب
چه اشکها که به یاد تو می رود در چاه

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد
وقتست که همچون مه تابان بدرآیی

باز امشب ای ستاره تابان نیامدی
باز ای سپیده شب هجران نیامدی

شمعم شکفته بود که خندد به روی تو
افسوس ای شکوفه خندان نیامدی

پیش از آنی که به چشمان تو عادت بکنم
باید ای دوست به هجران تو عادت بکنم
یا نباید به سرآغاز تو نزدیک شوم
یا از آغاز به پایان تو عادت بکنم

در خلاف آمد عادت به طلب كام كه من
كسب جمعيت از آن زلف پريشان كردم

حافظ

به رسم صبر، باید مرد آهش را نگه دارد
اگر مرد است، بغض گاه‌گاهش را نگه دارد
پریشان است گیسویى در این باد و پریشان‌تر
مسلمانى که می‌خواهد نگاهش را نگه دارد
عصاى دست من عشق است، عقل سنگدل بگذار
که این دیوانه تنها تکیه‌گاهش را نگه دارد

چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم
اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست

نو گل نازنین من تا تو نگاه می کنی
لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست

شب ز نور ماه روی خویش را بیند سپید
من شبم تو ماه من بر آسمان بی‌من مرو