تاپیک جامع مقالات و کتاب های ورزشی

تحرک بدنی و ورزش، موقعیتی را برای زنان به وجود می آورد که در آن شرایط، آنها از مشکلات زندگی دور می شوند و در فاصله هایی متناوب و کوتاه، فرصتی پیدا می کنند تا تجارب شاد و خوشایندی را به دست آورند. ازنظر آماری نسبت به تفاوت جنسی زنان و مردان و بیماری های روانی آنها، بسیار چشمگیرتر است و زنان بستری در بیمارستان های روانی بسیار بیشتر از مردان هستند، در حالی که ارتباط میان جنسیت و وضعیت روانی کاملا معکوس گزارش شده است.به ظاهر زن بودن، خود عاملی در ابتلا به بیماری روانی محسوب می شود و شانس بستری شدن زنان را ۲ برابر مردان نشان می دهد.وضعیت تاهل نیز بر میزان پذیرش در بیمارستان های روانی، تاثیر معناداری دارد و نسبت پذیرش زنان مجرد آمار پایین تری را نشان می دهد ولی تاهل، زنان را کمتر از مردان محافظت می کند.
در مشکلات اجتماعی و انحراف هایی نظیر جنایت، سرقت، مصرف مواد مخدر، بدرفتاری و حتی خودکشی تعداد مردان بیشتر از زنان است در حالی که ممکن است بعضی مسائل باعث بروز مشکلات هیجانی و روحی شود اما ازدواج نقش و موفقیت اجتماعی یک زن را بیشتر از یک مرد تغییر می دهد.مادر شدن،احتمال رها کردن دائمی یا موقتی شغل و نقل مکان جغرافیایی، ممکن است در ایجاد ناراحتی روانی اینگونه زنان،سهم بسیار مهمی داشته باشد.زنان تنها زمانی که ازدواج می کنند نسبت به ابتلا به بیماری روانی، آسیب پذیرتر از مردان می شوند.
ازدواج ناموفق و موقعیت ناراحت کننده پس از آن برای زنان بسیار خطرناک است.خطر افسردگی در زنان به خصوص – تحصیل کرده، متاهل و بـدون شغل – بیشتر از مردان است.تحرک بدنی،با افزایش احساس برانگیختگی کمک می کند تا سطح اعتماد به نفس زنان به میزان چشمگیری افزایش پیدا کند. تجارب مثبت به منزله یک منبع درونی کنترل نابسامانی های روانی، به گسترش بهداشت روانی زنان کمک می کند. ورزش؛ موقعیتیرا برای زنان به وجود می آورد که با رهاسازی انرژی و مسیریابی مجدد، کاهش خستگی روانی و افزایش آمادگی جسمانی، شادابی عمیق تری را تجربه کند.
● ورزش زندگی را زیباتر می کند
بـرای اینکـه هـرکـس بتـواند با سلامت وتندرستی کامل از زندگی پرنشاطی بهرمند شود، باید درتمام طول عمر خود به طور مرتب ورزش کند؛ البته نوع ورزش با سن و وضع جسمانی هر فردی ارتباط مستقیم دارد ولی به هر حال انسان درهر سنی به ورزش نیازمند است. بیمارانی که از درد عضلات می نالند می توانند با انجام ورزش هایی به خصوص سلامت و شادابی خود را دوباره به دست آورند. افراد سالم نیز به وسیله ورزش می توانند اعتماد به نفس خود را بیشتر کنند و با بدنی سالم و روانی زیبا از زندگی خود لذت بیشتری ببرند.ورزش روزانه مرتب، موجب می شود جریان خون در بدن انسان بهتر گردش کند، در نتیجه ورزش، خون بیشتری به عضلات می رسد.
حرکات عضلات و اندام های بدن مانند ماساژی بر روی مویرگ های خون عمل می کنند، تعداد تنفس افزایش می یابد و هوای بیشتری به نقاط مختلف ریه می رسد،میزان تنفس که در حال استراحت در حدود ۱۸ بار در دقیقه است، به هنگام ورزش امکان دارد به ۲ برابر برسد.زیاد شدن فعالیت بدن موجب افزایش اکسیداسیون در بدن می شود و این عمل موجب می گردد که گاز کربنیک به مقدار ۳ تا ۱۰ برابر از بدن خارج شود.ورزش،نیاز بدن به اکسیژن را زیاد می کند و در نتیجه گلبول های قرمز خون در مغز استخوان بیشتر ساخته می شوند که منجر به ازدیاد هموگلوبین می گردد. پوست بدن در نتیجه تعرق، نرم شده و حالت زبری خود را از دست می دهد.بهترین اثر ظاهری ورزش بر روی اندام های بدن آن است که آمادگی بدن را برای انجام دادن فعالیت های سنگین افزایش می دهد؛ به این ترتیب قدرت عضلانی قلب افزایش می یابد و بدن خیلی دیر خسته می شود. همچنین ورزش، مقاومت بدن را در مقابل بیماری ها و خستگی ها افزایش می دهد.
در واقع میزان قدرت قلب، عامل مهمی است که می تواند ادامه زندگی یا مرگ را در بسیاری از بیمـاران تعییـن کنـد.البتـه سـایر اندام های داخلی بدن هم از ورزش بهره می برند. افرادی که کار به صورت نشسته دارند در احشاء و اعضای داخلی بدنشان معمولا مقداری خون به طور غیر عادی جمع می شود که همین مزاحم و مانع هضم و گردش خون می شود و رفاه و آسودگی بدن آنان را از بین می برد.

در این مقاله ۴ حرکت برای کوچک کردن باسن و رانهایتان می خوانید، اگر شما دارای باسن و ران های بزرگی هستید و از این موضوع ناراحت هستید، خواندن این مقاله را به شما توصیه می کنیم.
آیا از کوچک کردن باسن و رانهایتان ناامید شده اید؟ ما در اینجا تحقیقی که در دانشگاه کارولینای شمالی انجام شد و موثر ترین حرکات برای کوچک کردن باسن و رانها را معرفی کرد، به شما آموزش میدهیم.درحقیقت،انجام این حرکات در ۱۰ دقیقه ماهیچه ها را تا ۳۰ درصد بیشتر از ورزشهای سنتی فعال می کند.این حرکات را ۴ الی ۵ بار در هفته انجام دهید.محققان میگویند که با شروع این حرکات کمتر از ۲ الی ۴ هفته باسن و رانهای مورد دلخواهتان را خواهید داشت.
● تمرین را شروع کنید
▪ وسایل مورد نیاز: یک نوار محکم، دمبل ۵ الی ۱۰ پوندی و یک صندلی که البته دو وسیله آخر اختیاری است.
▪ چگونگی انجام آن: ۸ الی ۱۲ بار این حرکات را روی دو پهلویتان انجام دهید. ۳ بار در هفته و روزی دو بار (می تواند پشت سر هم هم نباشد) انجام دهید.
▪ برای گرفتن نتیجه سریع: ۳ بار در روز و به مدت ۳۰ الی ۶۰ دقیقه مثل پیاده روی و دوچرخه سواری که بیشتر روزهای هفته می شود انجام داد.
۱) حرکت اصلی: به پهلو بخوابید و پایتان را بالا بگیرید.
به پهلوی راستتان بخوابید درحالیکه پای راستتان روی زمین باشد، بازوی راستتان را خم کنید درحالی که سرتان دست راستتان را نگه داشته است. برای تعادل بیشتر دست چپ روی زمین در جلوی قفسه سینه باشد.پای چپ را بالا بگیرید،پایتان را خم کنید درحالیکه به باسنتان فشار وارد شود. مکث کنید، سپس آرام پایتان را پایین بیاورید.حرکت را کامل کنید سپس با جهت دیگر این حرکت را انجام دهید.
▪ حرکت را سخت تر کنید
دو پایتان را بالا ببرید: اول پایتان که بالاست بالا نگه دارید، پایتان را که پایین است به آن یکی پایتان که بالاست برسانید، مکث کنید و سپس یکی از پاهایتان را پایین بیاورید.
▪ حرکت را آسان کنید
پایتان که بالاست تا ۹۰ درجه خم کنید و با آن پایتان که خم شده بالا ببرید.
۲) حرکت اصلی:
دور پاهایتان یک نوار ببندید.
با بندی که دور پایتان بسته اید بایستید.و بند را محکم دور ساق پایتان ببندید. دستهایتان را هم به اندازه عرض شانه به طرف جلو بکشید. در حدود ۳ فوت به سمت راست قدم بردارید سپس زانوهایتان را خم کنید و روی باسنتان بنشینید تا رانهایتان با سطح زمین موازی شود، زانوهایتان را پشت پنجه پا نگه دارید. چند لحظه به سمت پایین بمانید و پای چپتان را بردارید. گامهایتان را به سمت راست بردارید سپس جهتتان را عوض کنید و این کار را تکرار کنید.
▪ حرکت را سخت تر کنید
زانوهایتان را ۴۵ درجه خم کنید و بیشتر از پهنای باسنتان گام بردارید.
▪ حرکت را آسان کنید
بعد از اینکه با پای راست قدم برداشتید، بایستید و پای چپتان را به پهلو بلند کنید تا تعادلتان برقرار شود. حرکت را تکرار کنید و پای راستتان را بلند کنید.
۳) حرکت اصلی: تعادل
روی پای راستتان تعادلتان را برقرار کنید،زانوی چپتان را خم کنید و پای راستتان را چند اینچ از سطح زمین بالا نگه دارید.پشتتان را صاف نگه دارید،آرام روی پای راستتان بنشینید، زانوی راستتان را حدود ۴۵ درجه خم کنید.مکث کنید سپس روی پاشنه راستتان فشار وارد کنید تا بایستید.هر حرکت را کامل انجام دهید سپس جهتتان را تغییر دهید.
▪ حرکت را سخت تر کنید
حرکت را با برداشتن یک دمبل در هر دستتان کامل کنید.
▪ حرکت را آسان کنید
پنجه پای چپتان را روی زمین بگذراید و استراحت کنید اگر لازم بود یک صندلی یا چارپایه برای تعادل استفاده کنید.
۴) حرکت اصلی: تلاش بر روی یک پا
روی پای راستتان تعادلتان را برقرار کنید.درحالیکه زانویتان راحت است و دستانتان به کمرتان و پای چپتان به طرف بیرون بالا آمده است.رانهایتان را محکم کنید و کمرتان را صاف نگه دارید، مفصل های رانهایتان به سمت جلو باشد،دست چپتان را به سمت پای راستتان پایین بیاورید. دستتان را به سمت پای راستتان بکشید.همه این حرکات را روی پای راست انجام دهید سپس جهتتان را عوض کنید.
▪ حرکت را سخت تر کنید
دو دستتان را به کف زمین برسانید درحالیکه که در هر دستتان دمبل وجود دارد.
▪ حرکت را ساده کنید
دستتان را پشت یک صندلی برای برقرار کردن تعادل بیشتر استراحت دهید...

دغدغه های روزمره زندگی افراد در عناوین مختلف و پیشتازی تکنولوژی های پیشرفته و صنعتی موجب کم تحرکی و حتی بی تحرکی آدم ها شده است.
نتیجه این بی تحرکی که از معایب تمدن نوین به شمار می آید، تنبل شدن عضلات بدن و گرفتگی آن ها و خشک شدن مفاصل در مکانیزم جسمانی و احساس خستگی، کم حوصلگی، استرس و اضطراب در حالت های روانی می باشد.
تمرینات کششی، به عنوان راه حلی برای دوری از این امراض یکی از ساده ترین و ارزان ترین روش هایی است که می تواند مضرات کم تحرکی را کم رنگ کند یا دست کم زمینه ساز افزایش توان جسمانی گردد. زیرا تمرینات کششی عضلات و مفاصل را آماده و متحرک نگاه می دارد و هماهنگی بهینه ای بین تحرک و تنفس را موجب می شود.
● فواید تمرینات کششی
بعضی ها فکر می کنند که اجرای این تمرین ها تنها قبل از پرداختن به ورزشهای مختلف مفید است و هدف آن آمادگی بدن برای فعالیت های جسمانی سنگین است. اما برخلاف تصور این افراد، هدف از اجرای حرکات کششی این است که انسان وضعیت جسمانی خود را بشناسد، جریان انرژی را در بدنش لمس کند، تنش را بشناسد و روش های تنش زدایی را فرا گیرد، روش های آرام سازی بدن را با تمرکز فراوان در اجرای تمرین ها دریابد و صبور بودن و با قاعده زندگی کردن را بیاموزد، خوب تنفس کند و سیستم عصبی خود را کنترل نماید.
پژوهش های پزشکی در سال های اخیر یقینا ثابت کرده است که بخش چشمگیری از بیماری های جسمانی و روانی از بی تحرکی افراد نشات می گیرد و هرچه فعالیت جسمانی بیشتر و با قاعده تر شده است، اثرات بیماری کم تر و ضعیف تر گشته است.
تمرینات کشیشی اعمالی با قاعده هستند و اجرای آن ها همیشه و هرجا امکان پذیر است. در منزل، محل کار، پشت ترافیک و در صف نان و هرجایی که انسان حضور داشته باشد. با اجرای این تمرینات علاوه بر افزایش توان جسمانی، آرامش روانی پدیدار می شود و با از بین رفتن تنش های فکری، منطق و ملایمت در رفتار فرد بیش از پیش نمایان می گردد، انسان را برای اندیشیدن بهتر و عمیق تر در تعهدات و کارهای روزانه آماده می سازد. شمار ضربان قلب با انجام حرکات کششی پیوسته و متعادل بالا می رود و موجب افزایش دریافت اکسیژن بدن می شود.
با اجرای حرکات کششی عضلات فعال مانند عضلات ران و بالاتنه تقویت می شوند و در کارهای روزانه یا برای برادشتن چیزی از روی زمین و چرخش بدن به چپ و راست احساس درد و ناراحتی نمی کنند.
● چه زمانی برای تمرینات کششی مناسب است؟
تمرینات کششی را در هر زمان و هرمکان که اکسیژن و هوای کافی وجود داشته باشد می توان انجام داد.
اما بهترین زمان برای اجرای تمرنات کششی عبارتند از:
▪ صبح ها پیش از صرف صبحانه و بعد از بیدار شدن از خواب
▪ پس از نشستن و ایستادن های طولانی یا کار با کامپیوتر و مشاهده تلویزیون
▪ هنگامی که عضلات و استخوان های بدن خشک و کرخ شده اند.
▪ پس از اتمام کار جهت آرامش بخشیدن به عضلات و اعصاب
▪ قبل و بعد از استحمام
▪ مابین و پس از مطالعه
▪ مابین رانندگی های طولانی و پس از رانندگی های درون شهری
▪ پس از حمل اجناس و لوازم مانند کیسه های میوه یا حمل کیف دستی
▪ هنگام مشاجرات استرس زا و بروز عصبانیت
▪ هنگام شوک روحی جهت کنترل اعصاب
▪ قبل و بعد از فعالیت های ورزشی سنگین یا شرکت در مسابقات ورزشی(این مورد از اهمیت فوق العاده ای برای سرد کردن متعادل بدن برخوردار است و شدیدا توصیه می شود.)
● چگونه حرکات کششی درست و مفید انجام دهیم؟
انجام حرکات کششی می تواند درست یا اشتباه باشند، روش درست به گونه ای است که آرام و پیوسته در کمال آرامش صورت پذیرد.
در زمان کشش توجه فرد باید کاملا به عضلاتی باشد که مورد کشش قرار گرفته است.
حرکات بایدبدون درد باشد و هرگاه که فرد احساس درد بکند نشان از اشتباه بودن حرکات دارد.
یکی از روش های اشتباه در حرکات کششی این است که فرد بالا و پایین بپرد و با سرعت عضلات را تحت کشش و فشار قرار دهد.
هنگام انجام تمرینات هماهنگی ریتم دم و بازم با حرکات ضروریست.
روش صحیح انجام حرکات و توجه به آن ها از اهمیت بالایی برخوردار است و بی توجهی به آن ها موجب ایجاد درد و مشکل در عضلات و مفاصل می شود.
هنگام انجام تمرینات از لباس سبک و مناسب استفاده شود.
دقت داشته باشید که دمای محل انجام تمرینات بیش از اندازه بالا نباشد و هوای تازه به میزان کافی در جریان قرار بگیرد.
تمرینات کششی را با طرفی از بدنتان که حرکات را با آن راحت تر انجام می دهید آغاز کنید.
حرکات به صورت متداول و سریالی در ادامه یکدیگر دنبال شوند نه به صورت پرشی و تصادفی
در صورت داشتن بیماری، قبل از انجام هر حرکت با پزشک متخصص درباره آن مشورت کنید.
● مراحل حرکات کششی
۱) کشش مقدماتی
برای شروع کار باید هر حرکت ۱۰ تا ۳۰ ثانیه در حالت کشش نرم آرام انجام شود و از حرکات تند و فنرگونه تاکید شود.
حرکات در هر شرایط و مرحله ای نباید دردآور باشند.
۲) کشش پیشرفته
بعد از آن که بدن فرد به خوبی حرکات مقدماتی را پذیرفت و سرعت ضربان قلب افزایش یافت ، می توان برای دفعات دوم و سوم هر حرکت شدت فشار حرکات و مدت آن ها را در حالت بدون درد افزایش داد.
۳) تنفس
در طول اجرای نرمش ها باید آرام و یکنواخت و کنترل شده نفس کشید. ضمن این که هوای محل باید کاملا پاک و عاری از هرگونه آلودگی شیمیایی و عفونی باشد.
همواره دم و بازدم باید با تمرکز و هماهنگ با حرکات به صورت ریتم وار انجام شود.
هیچگاه نفس حبس نشود و از تنفس های تند خودداری شود.
تنفس صحیح و هماهنگ با حرکات موجب ایجاد آرامش و کاهش استرس می شود.

بدن شما بسته به شدت و طول زمان فعالیت تان، چربی و کربوهیدرات (قند) می سوزاند. این در حالی است که خیلی ها فکر می کنند در طول بعضی فعالیت ها فقط چربی بدن و در طول برخی فعالیت های دیگر فقط کربوهیدرات های بدن شان می سوزد...
وقتی قرار است وزن تان کاهش پیدا کند، باید کالری مصرف کنید و منبع این کالری ممکن است یا چربی باشد یا کربوهیدرات (قند) یا هر دو. باورهای درست و غلط زیادی درباره سوختن چربی و کاهش وزن در بین مردم رایج است. این مطلب به ۳ مورد از شایع ترین آنها اشاره می کند و صحیح را از سقیم جدا می کند.
● باور اول
وقتی مشغول فعالیت هستیم، بدن ما تنها از یکی از منابع سوخت اش (یا چربی ها یا قندها) برای سوزاندن کالری استفاده می کند.
▪ این باور، درست است یا غلط؟
غلط است! متأسفانه بین بسیاری از ورزشکاران رشته های مختلف، این باور رایج است. بدن در طول فعالیت، انرژی خود را به نسبت های مختلف هم از منابع چربی و هم از کربوهیدرات ها (قندها) کسب می کند. همین الان که شما نشسته ­اید و مشغول مطالعه این مقاله هستید، بدن تان برای کسب انرژی ­اش حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد چربی و ۴۰ تا ۵۰ درصد کربوهیدرات می سوزاند. مطالعه، کار سنگینی نیست و بدن به نسبت های برابر برای انجام آن کربوهیدرات و چربی می سوزاند اما اگر همین حالا بلند شوید و تصمیم بگیرید کمی بدوید، بدن تان برای برقراری تعادل و حفظ متناسب ذخایر درونی ­اش شروع به سوزاندن ۷۰ درصد کربوهیدرات (در مقابل ۳۰ درصد چربی) می کند و اگر دویدن تان را برای مدت طولانی ­تری ادامه دهید، بدن میزان استفاده از سوخت های اش را از ۶۰ به ۴۰ به نفع چربی بدل می کند؛ یعنی برای کسب انرژی ۶۰ درصد چربی و ۴۰ درصد کربوهیدرات می سوزاند و هرچه که طول مدت ورزش و فعالیت بیشتر شود، ترازو هم به سمت سوزاندن چربی سنگین­ تر می شود و به ۶۵ تا ۷۵ درصد هم می رسد. بنابراین هر چه زمان ورزش و فعالیت طولانی­ تر شود، چربی بیشتری در بدن سوزانده می ­شود. پس اگر قصد دارید زودتر لاغر شوید و وقت و انرژی لازم را هم در اختیار دارید، حداقل ۳ ساعت در روز ورزش کنید. برای کاهش وزن، بدن شما باید کالری بیشتری نسبت به آنچه کسب می کند، بسوزاند و سوزاندن این کالری اضافه تنها در گروی فعالیت های خارج از برنامه معمول است بنابراین، ورزش کردن یکی از بهترین گزینه­ های این فعالیت های خارج از برنامه محسوب می شود. در ضمن، فراموش نکنید که مهم، سوزاندن کالری است؛ نه منبع آن.
● باور دوم
در طول انجام ورزش های سبکی مانند راه رفتن، بدن چربی بیشتری نسبت به ورزش های سنگین ­تری مثل دویدن می سوزاند.
▪ این باور، درست است یا غلط؟
درست است! هرچه شدت فعالیت ورزشی کمتر باشد، درصد بیشتری از چربی در بدن سوزانده می شود اما این را هم نادیده نگیرید که در طول فعالیت های سبک، بدن کالری کمتری هم نسبت به انجام دادن ورزش های سنگین و حرفه­ ای می سوزاند؛ مثلاً اگر شما قصد کم کردن یک کیلو اضافه وزن را داشته باشید، باید ۱۰ روز، روزی یکی دو ساعت پیاده ­روی کنید یا ۲ روز، روزی سه چهار ساعت بدوید. در حقیقت، درست است که هنگام ورزش های سبک، چربی بیشتری سوزانده می شود اما با ورزش های سنگین کالری بیشتری از دست می رود و فرد زودتر به وزن ایده­ آل خودش نزدیک تر می شود. درواقع، وقتی شما چربی بیشتری در اثر فعالیت های سبک می سوزانید، آن میزان چربی را در وعده غذایی­ تان جایگزین می کنید، در حالی که در طول فعالیت های سنگین، چربی و کربوهیدرات اضافه ­تر از حد معمول سوزانده می شود. بنابراین اگر اضافه وزن ندارید، بهتر است به همان ورزش های سبک که انرژی زیادی هم برای انجام دادن شان لازم نیست، بسنده کنید اما اگر از اضافه وزن رنج می برید و نمی توانید بیشتر از ۳۰ دقیقه در روز به ورزش اختصاص بدهید، حتماً این ۳۰ دقیقه را صرف ورزش های سنگین و درست و حسابی مثل دویدن کنید.
● باور سوم
اگر ورزش های استقامتی مثل دویدن یا دوچرخه­ سواری بیشتر از ۱۵ تا ۲۰ دقیقه طول بکشد، سرعت سوختن چربی بعد از این زمان در بدن چند برابر خواهد شد و در نتیجه فرد زودتر به وزن ایده­ آل اش می رسد.
▪ این باور، درست است یا غلط؟
غلط است! وقتی طول مدت ورزش کردن تان از ۱۵ تا ۲۰ دقیقه فراتر برود، منبع تأمین انرژی بدن، سوخت بیشتری را از طریق مصرف چربی به دست می ­آورد؛ اما همان طور که گفته شد، مسأله مهم در کاهش وزن، میزان کالری از دست رفته است، نه اینکه این کالری از طریق سوختن چربی از دست برود یا کربوهیدرات. مثلا در ورزش های هوازی، بیشتر چربی سوزانده می شود و کالری کمتری از بین می رود اما در ورزش های استقامتی مانند دویدن یا دوچرخه سواری، چربی و کربوهیدرات به میزان متناسبی سوزانده می شوند و کالری بیشتری هم از دست می رود. اگر دوست دارید بهتر از این جملات سردربیاورید، نگاهی به جدول این صفحه بیندازید.
می بینید که بر اساس اعداد و ارقام این جدول، هرچه فعالیت تان شدیدتر و سنگین ­تر باشد، کالری ازدست رفته تان توسط چربی ها کمتر می شود و بنابراین سوزاندن چربی زیاد در روند کاهش وزن تأثیر چشم­گیری ندارد
▪ نوع فعالیت/ میزان کالری سوزانده شده/ درصد چربی سوزانده شده/ میزان کالری از دست رفته در اثر سوختن چربی
ـ ۲۰ دقیقه تماشای تلویزیون/ ۴۰ کالری/ ۶۰ درصد/ ۲۴ کالری
ـ ۲۰ دقیقه قدم زدن/ ۱۰۰ کالری/ ۶۵ درصد/ ۶۵ کالری
ـ ۲۰ دقیقه دویدن/ ۲۵۰ کالری/ ۴۰ درصد/ ۱۰۰ کالری

چیزی که همه بدنسازان بـدنبـال آن هستند، عضله سازی است. بدست آوردن آن اصلاً کار دشواری نیست. تا زمانی کـه اســتروئید مصرف میکنید (با وجود همه عوارض جانبی آن)، در تمریناتتان نیاز به نظم و تلاش دارید، باید تنبلی را کـنـار گـذاشته و سـاعت هـای مــــتمادی در باشگاه ورزش کـنید. در این مقاله ۱۰ نکته و قانون مخصوص عضله سازی را برایتان عنوان میـکنیم که بسیار کمک کننده خواهد بود.
۱) در همه سِت های سنگین، بدون وزنه کار کنید
مـمـکن اسـت هـنـگام کــار کـردن با دستگاه اسمیت تپش قلبتان بالاتر برود، اما وقتی می خواهید عضله سازی کنید بـه جـای آن از دمــبل استفاده کنید. دمبل باعث می شود کـه عـضـلات و مـاهیچه های فرعیتان هم کار کرده و عضله بیشتری بسازند. هر قدر حرکت شما تکان های بیشتری داشته باشد (که با استفاده از دمبل قابل دستیابی است)، روی عضلات بیشتری کار خواهد شد و نتیجه ی بهتری خواهد داد.
۲) تمریناتی انجام دهید که باعث بزرگ شدن ماهیچه ها می شود
به خاطر داشته باشید که هدف شما بزرگتر کردن اندازه هر ماهیچه در بدنتان است تا میزان کلی عضلاتتان بیشتر شود. بدنسازان بسیاری عقیده دارند که فقط فُرم خوب باعث می شود که ماهیچه ها جدا شوند، اما توصیه ی ما را قبول کنید و بگذارید ماهیچه هایتان رشد کنند، با اینکار فضای بیشتری برای جدا شدن خواهند داشت.
۳) روی قسمت هایی از بدنتان کار کنید که جای پیشرفت داشته باشد
بدنتان را بررسی کنید و ببینید کدام ماهیچه ها باید رشد کنند و با این هدف به باشگاه بروید و کار را اول روی آن نواحی شروع کنید.
۴) ببینید کدام تمرینات برای شما موثرتر است
با تجربه، خواهید فهمید که چه تمریناتی بهتر و بیشتر روی عضلاتتان کار می کنند. از اینرو اگر قصد عضله سازی دارید، تمرینات مختلف را امتحان کنید تا مناسبترین آنها را انتخاب کنید. روی تمرینات با دمبل و بی وزنه تمرکز کنید چون برای عضله سازی بسیار مناسب هستند.
۵) مراقب باشید صدمه نبینید
تمرینات شدید با وزنه های سنگین، احتمال آسیب دیدنتان را افزایش می دهد. بدنسازان بسیاری به خاطر صدمات جبران ناپذیری که از همین طریق دیدند، این کار را کنار گذاشتند. پس بسیار مراقب باشید و قبل از تمرین حتماً خود را خوب گرم کنید و سنگینی وزنه را تدریجی بالا ببرید.
۶) در سِت های مناسب تمرین کنید
معمولاً توصیه می شود که برای هر قسمت از بدن از سِت های ۱۶ تا ۲۰ تایی استفاده کنید. اما نطر من این است که اگر قصد رقابت ندارید، از سِت های ۱۲ تا ۱۶ تایی استفاده کنید. هر سِت باید تا خسته شدن کامل به طول انجامد. سعی نکنید روزی روی بیش از دو ماهیچه کار کنید چون پیشرفتتان را متوقف می کند.
۷) تعداد تمرینات را نشمارید
تعداد مشخصی تمرین وجود ندارد. بدنسازان بسیاری چهار سِت از چهار یا پنج تمرین مختلف برای هر قسمت از بدن را توصیه می کنند. همانطور که قبلاً ذکر شد، این مسئله تا حدی به میزان جدیت شما در ساختن عضله بستگی دارد. بدنسازان حرفه ای معمولاً مکمل هم مصرف می کنند که به آنها طاقت و توانایی بیشتر برای ماهیچه سازی می دهد.
۸) تکرار حرکات را در حد مطلوب انجام دهید
کریس کورنیر که همه ی قوانین و نکات گفته شده در این مقاله براساس اعتقادات اوست، اعتقاد به تمرین سنگین با تکرارهای زیاد دارد. او قادر است وزنه ی ۴۵ پوندی را ۱۰ بار کِرل کند و آن را متعادل و درحد متوسط می داند. نکته ی مهم اینجا این است که شما باید تاحدی ماهیچه هایتان را خسته کنید که دیگر حتی یک اینچ هم نتواند جابه جا شود.
۹) تا حد ماکسیمم کار کنید
هر از چند گاهی میزان قدرتتان را با ماکسیمم کردن یک یا دو سری از تکرارها بسنجید. همیشه به یاد داشته باشید که وقتی روی ماهیچه هایتان با وزنه های ماکسیمم کار می کنید، خطر آسیب دیدگی افزایش می یابد. بنابراین، سنگینی وزنه هایتان را به طور تدریجی بالا ببرید تا جایی که فقط بتوانید یک تکرار انجام دهید.
۱۰) گوشت بخورید
عضلات شما برای رشد کردن نیز به پروتئین دارند، هرچه بیشتر، بهتر. در برنامه غذایی روزانه تان حتماً از میزن کافی گوشت قرمز استفاده کنید. با داشتن یک رژیم غذایی پر پروتئین و تمرینات مناسب و صحیح، ماهیچه های شما به خوبی رشد خواهند کرد.

فکر می کنید که وقت ورزش کردن را ندارید ؟ این استراتژیها به شما کمک خواهند کرد که با فعالیت هایی طی فقط چند دقیقه در روز اندامی متناسب پیدا کنید .
همه ی ما می دانیم که ورزش کردن می تواند به سلامت و کاهش وزن ما کمک کند . با این حال طبق نظر جراحان عمومی امریکا ۲۵٪ از بزرگسالان اصلا ورزش نمی کنند . شاید بگویید " کار از سر و رویمان بالا می رود .
کی وقت ورزش کردن دارد ؟ مدرسه – خانواده – چه و چه ......." اما ورزش ارزش این را دارد که برایش وقت بگذارید .چون ورزش به صورت مرتب می تواند استرس روزمره شما را از بین ببرد و روحیه اتان را تقویت کند . در عین حال خطر ابتلاء به دیابت – فشارخون بالا و بیماری قلبی نیز در شما پایین می آید . تصمیم بگیرید که حداقل روزی ۳۰ دقیقه فعالیت داشته باشید اما بهتر است کم کم شروع کنید . فعالیتهایی را بیابید که از آن لذت می برید. شما فقط به چند دقیقه در روز نیاز دارید تا به فواید سلامتی دست پیدا کنید . قبل از شروع یا افزایش سطح فعالیت ابتدا با پزشک خود در میان بگذارید .
۱) نکته هایی در مورد رسیدن به تناسب اندام
یک کم زودتر از خواب بلند شوید : ساعت زنگ بیداری خود را فقط ۵ دقیقه زودتر کوک کنید . قبل از اینکه دوش بگیرید حرکات کششی و پرشی را انجام دهید یا یک سی دی ورزشی کوتاه بگذارید و با آن همراهی کنید .
یک رفیق و همراه برای خود پیدا کنید و فعالیت هایتان را با هم انجام دهید : ورزش کردن همراه با یک دوست بسیار جذاب تر از تنها کار کردن است و می تواند انگیزه ی خوبی برای شما باشد . از یکی از همکارانتان خواهش کنید که موقع ناهار با شما به پیاده روی بیاید یا شاید یکی از همسایه ها این کار را بکند .
۲) قبل از ترک محل کارتان لباس ورزشی بپوشید :
با این کار به محض رسیدن به خانه آمادگی یک پیاده روی کوتاه را دارید .
۳) فعالیت های تناسب اندام خود را با یک برنامه پیش ببرید :
اگر ورزش کردن را مانند دیگر برنامه ها و قرارهای خود وارد تقویم کنید بیشتر به انجام آن علاقه پیدا می کنید .
۴) موفقیت خود را به رسمیت بشناسید و از خود قدردانی کنید :
تمام ساعتهایی که برای حفظ سلامتی اتان به فعالیت بیشتر پرداخته اید را یک جا ثبت کنید . مثلا به جای اینکه ازآسانسور استفاده کنید از پله ها رفت و آمد کرده اید . پس از هفته ی اول یک جفت کتانی جدید به خودتان جایزه بدهید یا یک قمقمه آب نو بخرید .
۵) یک باشگاه خانگی درست کنید :
اگر همیشه لوازم ورزشی در دسترس داشته باشید راحت می توانید ۵ دقیقه از آن استفاده کنید . یک طناب یا یک توپ محکم جای زیادی از اتاق را اشغال نمی کند .
۶) زمانیکه تلویزیون تماشا می کنید تحرک داشته باشید :
بیکار یک جا ننشینید یا بدتر از آن موقع پخش پیامهای بازرگانی چیپس و پفک نخورید . به صورت درجا بشینید و بلند شوید یا تکان تکان بخورید .
۷) با کودکان خود بازی کنید :
وقتی فرزندانتان بیرون بازی می کنند فقط آنها را تماشا نکنید . در شادی آنها نیز شرکت کنید . گرگم به هوا – لی لی یا با هم توپ پرتاب کنید . اگر کودک شما به بازی کامپیوتری علاقه دارد به فکر این باشید که تغییری در آن ایجاذ کنید . همه ی اعضاء خانواده با به کارگیری داورانی مخصوص برای رقابت در بوکس – گلف و بولینگ فعالیت کنند .
۸) هنگام کار ورزش کنید :
سطح فعالیت های خود را با چرخش گردن و بالا بردن دست ها افزایش دهید ( دستها را به سمت بیرون از هر دو طرف فشار دهید و سپس به سمت سقف بالا ببرید ) یا چند بار به لبه ی میز فشار دهید و خود را بالا بکشید .
۹) فعالیت خود را بیشتر کنید :
پس از یک دوره کوتاه فعالیت در طول روز به این فکر کنید که چه موقع هایی می توانید هر کدام از این فعالیت ها را چند دقیقه ای بیشتر کنید . کلید موفقیت این است که کم کم شروع کنید و به تدریج آن را بالا ببرید . حتی اگرروز پرکاری داشته اید سعی کنید وقتی را برای فعالیت های زیبایی اندام خود در نظر بگیرید . ورزشهای منظم در واقع سطح انرژی شما را تقویت می کنند . ورزش درکنار محدود کردن کالری برای کاهش وزن و حفظ وزن سلامتی بسیار حائز اهمیت است . دفعه ی بعد که به دنبال بهانه ای برای رها کردن ورزش می گردید فواید آن را به خاطر بیاورید . اینطوری به خودتان کمک می کنید تا روحیه ی بهتری داشته باشید – زیباتر به نظر برسید و به طول عمرتان افزوده شود . چه کسی است که این را نخواهد ؟

آسیبهای ورزشی در اثر ضربه های شدید یا کششهای متمادی و بیش از حد در حین انجام حرکات ورزشی به وجود می آیند.
صدمات ورزشی میتوانند استخوانها یا بافت نرم (رباط، ماهیچه و تاندون) و یا هردو را دچار مشکل نمایند. برخلاف تصور بسیاری افراد، کودکان، با عکس العملهایی ناپخته، عدم توانایی در تشخیص و پرهیز از خطر و توانایی کم در ایجاد هماهنگی در حرکات، بسیار بیشتر از بزرگسالان در معرض آسیبهای ورزشی هستند.
سالانه تعداد افراد بسیاری دچار صدمات ورزشی میشوند که نیمی از آنها با انجام معالجات خانگی و یا بدون رسیدگی خاص بهبود یافته و نیم دیگر به رسیدگی پزشکی نیاز پیدا میکنند. بر اساس محاسبات آماری در هر ۱۰۰۰ نفر، ۲۶ نفر به آسیبهای ورزشی دچار میشوند و بالاترین میزان این صدمات متوجه کودکان ۱۴ ۵ سال است. در این آمارها بیشترین تعداد مصدومین را پسران ۱۷ ۱۲ ساله تشکیل میدهند، که میزان این آسیبها از نظر تعداد نفرات صدمه دیده، در ورزشهای جمعی که امکان برخورد در آنها زیاد است و از نظر وخامت، در ورزشهای انفرادی بیشتر است.
● انواع آسیبهای ورزشی
حدود ۹۵% این آسیبها را کوفتگی و ضرب دیدگی بافت نرم تشکیل میدهد. کبودی رایج ترین اثر این ضرب دیدگی هاست و دلیل بروز آن زخم های زیر پوست یا آسیب دیدگی موی رگهای سطحی و جمع شدن خون در زیر پوست است.
یک سوم تمام صدمات ورزشی را اصطلاحا رگ به رگ شدن میگویند. این آسیب در واقع پیچیدن یا پارگی قسمتی ازرباط است. رباط رشته محکمی است که پیوند دهنده استخوانها به یکدیگر بوده و مفاصل را محکم در جای خود نگه میدارد.
ضرب دیدگی یا پیچ خوردگی از انواع دیگر آسیبهای شایع در ورزش است. این حالت پیچیدگی و کشش ماهیچه یا تاندون است که گاهی به پارگی آنها می انجامد. تاندونها بافتهای محکمی هستند که پیوند دهنده ماهیچه ها به استخوانها هستند.
التهاب تاندون و یا التهاب یکی از محفظه های کوچک پر از مایعی که موجب حرکت روان تاندون بر روی استخوان میشوند در اثر تکرار بیش از حد حرکاتی که موجب وارد شدن فشار بر مفاصل میشوند به وجود می آید.
● آسیبهای استخوانی
شکستگی استخوان ۵ تا ۶% کل آسیبهای ورزشی را تشکیل میدهد. استخوانهای بازو و پا بیش از همه در معرض شکستگی قرار دارند. شکستگی ستون فقرات یا جمجمه در حین حرکات ورزشی بسیار نادر است.
استخوانهای پا از ران تا کف آن بسیار مستعد شکستگی در اثر فشار هستند و زمانی رخ میدهند که ماهیچه ها دچار پیچیدگی شده یا در اثر انقباض بیش از حد موجب خم شدن و شکستن استخوان میشوند. این نوع شکستگی بخصوص در میان رقصندگان باله، دوندگان استقامت و افرادی که استخوانهای باریک دارند شایع است.
شکستگی ساق پا با دردناک شدن و تورم جلو، داخل و پشت ساق پا همراه است که در هنگام حرکت بسیار دردناک شده و درد آن مدام شدت پیدا میکند. این آسیب در اثر حرکات پر فشار یا کوبیدن های مداوم پا بر روی زمین در ورزشهایی چون ایروبیک، دو استقامت، بسکتبال و والیبال عارض میشود.
● آسیب دیدیگی مغزی خطرناکترین
▪ آسیبهای مغزی
آسیبهای مغزی، دلیل اصلی صدمات منجر به مرگ در حرکات ورزشی است. ضربه مغزی ممکن است حتا با ضربه ای مختصر به سر ایجاد شود و به بیهوشی یا از دست دادن تعادل، هماهنگی حرکات، قوه ادراک، شنوایی، حافظه و بینایی منجر شود.
عوامل اصلی صدمات ورزشی شامل :
▪ لوازم ورزشی که اشتباه به کار برده شده اند
▪ سقوط
▪ برخورد شدید دو بازیکن که بر اثر سرعت زیاد (مثلا در هاکی روی یخ) یا خشونت ذاتی ورزش (مانند راگبی) ایجاد میشود
▪ آسیب دیدگی سطحی یا پارگی بخشهایی از بدن که به طور مداوم تحت فشار یا کشیدگی قرار گرفته اند
علائم این آسیبها عبارتند از :
▪ لقی یا از جا درآمدن یک مفصل
▪ تورم
▪ ضعف
● بررسی آسیب شناسی
علائمی که به طور مداوم موجب تشدید یا کاهش توانایی ورزشکار در بازی شده و گاهی هم دردناک نبوده و فقط با خستگی غیر معمول همراه هستند، باید توسط جراح ارتوپد مورد معاینه قرار گیرد. تشخیص به موقع از تبدیل شدن مشکلات کوچک به صدمات جدی و مشکلات طولانی جلوگیری میکند.
● یک جراح ارتوپد اشخاصی را که،
▪ از شرکت در ورزش به دلیل درد ناشی از آسیب شدید منع شده اند
▪ قابلیت ورزشی آنها به دلیل مشکلات مزمن ناشی از یک آسیب ورزشی کم شده است
▪ کسانی که آسیب ورزشی در آنها موجب از شکل افتادگی بازو یا پا شده است
را مورد نظر قرار می دهد. او با معاینه موضعی، پرسیدن سوالهایی در رابطه با چگونگی آسیب دیدگی و نوع علائمی که بیمار داشته است و همچنین با گرفتن عکسهایی با اشعه ایکس، استخوانها و بافت نرم آسیب دیده را بررسی میکند.
اشخاصی که دچار ضربه مغزی شده اند باید فورا مورد معاینه قرار گیرند و تا زمان دریافت نتیجه نرمال تحت نظر باشند و تا این زمان هر ۵ دقیقه یک بار مورد معاینه قرار بگیرند. معاینات اصلی در هر ۵ دقیقه عبارتند از اندازه گیری هشیاری، تمرکز و حافظه کوتاه مدت فرد مصدوم.
علائم دیگر تشخیص صدمه مغزی عبارتند از گیجی، سردرد، تهوع و مشکل بینایی.
● شیوه های درمان
درمان صدمات مختصر بافت نرم معمولا شامل محکم بستن محل آسیب دیده با نوار کشی، کمپرس یخ و استراحت است. داروهای ضد التهاب خوراکی یا تزریقی برای تورم کیسه های مفصلی تجویز میشوند.
برای تاندونهای آسیب دیده داروهای ضد التهاب همراه با ورزش مخصوص تجویز میشود. اگر تاندونی دچار پارگی شده باشد، برای درمان آن به عمل جراحی نیاز است. جراحیهای ارتوپدی برای پیچیدگیها یا ضرب دیدگیهای جدی توصیه میشوند. درمان این صدمات نه تنها شامل برطرف کردن درد و التهاب که شامل برگرداندن ورزشکار به حالت و تواناییهای اولیه او است.
معمولا به ورزشکاران آسیب دیده توصیه میشود که تا بهبود کامل، فعالیتهای خود را محدود نمایند. پزشک آنها شاید تمرینهای خاصی را برای ورزشکاری که دچار آسیبهای متعدد شده است تجویز نماید اما صدمات جدی،ورزشکار را برای مدتی از انجام عملیات ورزشی محروم خواهد کرد.
● پیشگیری
کودکانی که میخواهند در یک فعالیت ورزشی سازمان یافته شرکت کنند باید ابتدا توسط متخصص معاینه شوند و در باره نوع ورزشی که میخواهند انجام دهند با پزشک خود مشورت نمایند. پزشک متخصص باید،
▪ هر گونه آسیب قبلی را با دقت معاینه کرده و اهمیت آنرا در ورزش مورد نظر بسنجد.
▪ در صورت لزوم برای جلوگیری از رشد یا عدم رشد نامطلوب عضلات و استخوانهای کودک تمرینهای اضافه تجویز کند
▪ به سیستم استخوان بندی و دستگاه گردش خون کودک توجه کند و قابلیت بدنی او را تایید یا رد کند
همانطور که میبینید اگر پزشک بداند که ورزش مورد نظر شما چیست میتواند بگوید که کدام بخش بدن بیشتر در معرض فشار خواهد بود و برای جلوگیری از آسیبهای احتمالی توصیه هایی بکند
چند برنامه دیگر برای جلوگیری از آسیبهای ورزشی عبارتند از:
▪ حفظ فرم صحیح و سلامت بدن
▪ اطلاع و اطاعت از قوانینی که موجب تنظیم حرکات میشود
▪ استراحت در هنگام خستگی، بیماری یا درد
▪ عدم استفاده از نیرو بخشهای مصنوعی. این مواد ممکن است توانایی شما را در لحظه افزایش دهند اما در دراز مدت با خطر مرگ همراه هستند
▪ مراقبت و استفاده صحیح از لوازم ورزشی
▪ پوشیدن البسه مناسب و به کار بردن لوازم محافظ (مانند زانو بند و کلاه ایمنی)

بدن انسان برای اینکه بتواند نقش خود را به طور مؤثر در زندگی ایفا کند باید از آمادگی جسمانی خوبی برخوردار باشد یعنی به طور مداوم انرژی لازم را در اختیار داشته باشد تا بتواند وظایف خود را به نحو احسن انجام دهد.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از سایت پزشکان ایران ، وقتی سخن از آمادگی جسمانی به میان می آید مقصود از آن داشتن چنان قلب ، عروق خونی و ریه ها و عضلاتی است که بتوانند وظایف خود را به خوبی انجام دهند و با شور و نشاط تمام در فعالیت ها و تفریحات سالمی شرکت کنند که افراد عادی و غیر فعال از انجام آنها ناتوانند.
عوامل متعددی در آمادگی جسمانی مؤثر است اما چهار عامل بیش از عوامل دیگر در این میان ایفای نقش می کنند این عوامل عبارتند از (قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، انعطاف عضلانی و استقامت قلبی ریوی)
● قدرت عضلانی
همانطور که می دانید حدود ۴۰ درصد وزن بدن را عضلات تشکیل می دهند این عضلات در خود تولید انرژی می کنند که این نیرو قدرت عضلانی نامیده می شود که البته قابل اندازه گیری نیز هست. مهمترین عامل شناخته شده در آمادگی جسمانی استعداد و توانایی عضلات در وارد کردن نیرو یا مقاومت در برابر آن است.
تمرینات قدرتی از عواملی است که سبب حجیم شدن تارهای عضلانی می شود و توانایی فرد را در کاربرد نیروی تولید شده افزایش می دهد. قدرت عضلانی اهمیت بسیاری در ورزشهای مختلف و البته فعالیت های روزانه دارد بسیاری از مردان و حتی زنان از عضلات بازو و سرشانه ضعیفی برخوردار هستند که باعث ضعف در فعالیت های ورزشی و روزانه و ایجاد درد و بیماری در سنین بالا می شود.
● استقامت عضلانی
عضلات در خود انرژی ذخیره می کنند. این عمل به ماهیچه ها امکان می دهد که مدت زیادی به فعالیت خود ادامه دهند. این عمل عضلات را استقامت عضلانی گویند. استقامت عضلانی عبارت است از ظرفیت یک عضله یا گروهی از عضلات برای انقباض مداوم.
معمولاً استقامت عضله را با قدرت عضلانی اشتباه می گیرند ولی باید توجه کرد که معمولاً استقامت عضلانی عبارت است از توانایی در کاربرد قدرت و نگهداری این توانایی برای مدت نسبتاً طولانی. برای مثال در فعالیت هایی چون: برف پارو کردن، چمن زدن، نظافت و یا حرکات ورزشی چون دراز و نشست، بالا کشیدن بدن در حالت بارفیکس و . . . استقامت عضلانی نقش اساسی دارد که می شود با تمرینات منظم ورزشی آن را افزایش داد.
● انعطاف عضلانی
توانایی در کاربرد عضلات در وسیعترین دامنه حرکت آنها به دور مفصلها را انعطاف پذیری گویند. این عامل در آمادگی جسمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
با تمرینات ورزشی میزان توانایی مفاصل بدن در خم شدن و چرخیدن بیشتر می شود و در نتیجه کارایی عضلات بهبود می یابد اگر مفاصل از انعطاف کمی برخوردار باشند محدودیت حرکتی برای بدن ایجاد می شود.
انعطاف پذیری در فعالیت های روزانه چون باغبانی، خانه داری، فعالیت های ورزشی که احتیاج به نرمی و انعطاف پذیری دارند مؤثر است. که البته این نقش در فعالیت های ورزشی چون ژیمناستیک ، دو میدانی و . . . پر رنگ تر می شود.
● استقامت قلبی و ریوی
بسیاری از دانشمندان و صاحب نظران ورزشی عقیده دارند که عامل استقامت قلبی ریوی در آمادگی جسمانی بیش از عوامل دیگر اهمیت دارد و بعضی دیگر دقیقاً بر عکس این نظریه مهر تأیید زدند. اما تجربه نشان داده است که استقامت قلبی ریوی از عوامل اساسی آمادگی جسمانی است و با تمرینات استقامتی شدید و سنگین می توان آن را ارتقاء بخشید.
● فیزیولوژی عضلات
عضلات دستگاهی هستند که مواد غذایی را از صورت شیمیایی به صورت انرژی مکانیکی یا کار تبدیل می کنند. می دانیم که حرکات بدن از انقباض عضلات حاصل می شود بدین معنی که عضلات مخطط که به استخوانهای بدن متصلند با اراده فرد منقبض می شوند و حرکت جابجایی را در بدن میسر می کنند.
در بدن انسان سه نوع عضله وجود دارد (عضلات مخطط یا اسکلتی ـ عضلات صاف و عضله قلب) که ما در این بخش فقط عضلات مخطط را بررسی می کنیم. عضلات مخطط حاوی ۷۰ درصد آب،۲۰درصد پروتئین و ۱۰ درصد کربوهیدراتها و چربی و نمکهای معدنی و املاح است که البته ترکیبات عضله در اعضای مختلف بدن تغییرات وسیعی دارند.
در بخش عضلات مخطط ۲ مطلب را بررسی می کنیم :
۱) انقباض عضله،
۲) منابع انرژی عضله.
● انقباض عضله
اگر طول عضله به هنگام انقباض تغییر نکند این انقباض را (هم طول) می گویند. در این نوع انقباض جسم مقاوم جابه جا نمی شود تمام انرژی حاصل از انقباض به حرارت تبدیل می شود. ولی اگر انقباض عضله به کوتاه شدن آن منجر شود آن انقباض را (هم تنش) می گویند که باعث می شود جسمی که در برابر عضله قرار می گیرد جابه جا شود.
سرعت انقباض عضله با مقدار وزنه ای که در مقابل آن قرار می گیرد رابطه عکس دارد. اگر هیچ نیرویی در برابر عضله قرار نگیرد عضله سریعاً منقبض می شود ولی اگر به تدریج نیروی مخالف افزایش می یابد از سرعت انقباض کاسته می شود. تا اینکه اگر میزان نیروی مخالف برابر با نیروی عضله شود سرعت کوتاه شدن یا انقباض به صفر خواهد رسید.
● منابع انرژی
عضله برای آنکه به حالت انقباض درآید احتیاج به انرژی دارد. منبع اصلی انرژی عضله آدنوزین تری فسفات ATP است که به مقدار کمی در عضله وجود دارد ولی به مقدار زیادی انرژی آزاد می کند. کراتین فسفات CP منبع انرژی دیگری است که در سلولهای عضلانی ذخیره می شود.
اگر مقدار ATP در سلول بیش از اندازه لازم باشد انرژی اضافی صرف تولید CP می شود و در نتیجه مقدار بیشتری از انرژی ذخیره خواهد شد. به مجرد ذخیره ATP در عضله CP موجود به سرعت و سهولت به ATP تبدیل می شود و در نتیجه CP باعث ثابت ماندن مقدار ATP عضله می شود.
انرژی حاصل از CP و ATP برای مدت کوتاهی انرژی لازم را تأمین می کنند پس در فعالیت های شدید بدنی که بیش از چند دقیقه طول می کشد باید منبع دیگری از انرژی وجود داشته باشد. این انرژی از تجزیه گلیگوژن حاصل می شود و چون این واکنش در مجاورت اکسیژن قرار می گیرد آن را هوازی یا (با اکسیژن) می گویند.
اگر اکسیژن به اندازه کافی برای این واکنش های شیمیایی وجود نداشته باشد در عضله اسیدلاکتیک تولید می شود. قسمت اعظم این اسیدلاکتیک مجدداً به گلوکز و گلیگوژن تبدیل می شود و مقداری از آن در عضله بر جای می ماند.
در ورزشهای سخت و طولانی و مخصوصاً افرادی که از آمادگی جسمانی کمی برخوردارند خستگی عضلات بعد از ورزش مربوط به اسیدلاکتیک باقی مانده در عضله است، میزان خستگی با مقدار اسیدلاکتیک موجود در عضله رابطه مستقیم دارد.
تولید انرژی در بدن به ۳ طریق انجام می گیرد که ۲ طریق آنها برای تولیدATP نیاز به اکسیژن ندارند (بی هوازی) و در سومین طریقه وجود اکسیژن کاملاً ضروری است که به آن (هوازی) گویند:
۱) سیستم ATP CP
در ورزشهایی چون: پرتاب نیزه ، پرتاب دیسک ، دو ۱۰۰ متر و شیرجه یا فعالیتهایی که زمان اجرای آن بسیار کم است (حدود ۱۰ ثانیه) و با حداکثر شدت انجام می شوند انرژی مورد نیاز را از این سیستم تأمین می کنند. ATP وCP موجود در عضله به صورت ذخیره وجود دارند و به هنگام فعالیت انرژی مورد لزوم را تهیه می کنند. در این سیستم برای تأمین انرژی احتیاجی به حضور اکسیژن نیست (بی هوازی)
۲) سیستم اسیدلاکتیک
در ورزشهایی که زمان اجرای آنها بین ۱ تا ۳ دقیقه طول می کشد انرژی مورد نیازشان را از این طریق تأمین می کنند مثل دوهای ۴۰۰ و۸۰۰ متر وکشتی. هنگام اجرای این فعالیت ها اکسیژن به قدر کافی در عضله موجود نیست لذا گلوکز موجود در عضله به اسیدلاکتیک و ATP تبدیل می شود. در حقیقت در این سیستم گلوکز عامل اصلی تأمین کننده انرژی عضله است.
۳) سیستم هوازی
هر موجود زنده ای برای ادامه زندگی و فعالیت احتیاج به اکسیژن دارد. بعد از چند دقیقه که اکسیژن به بدن نرسد، نه ATP در بدن ساخته می شود و نه انرژی وجود دارد و در نتیجه زندگی پایان می یابد. در ورزشهایی که بیش از ۳ دقیقه طول می کشد عضلات انرژی مورد احتیاج را از تجزیه مواد غذایی در مقابل اکسیژن بدست می آورند.
در دوهای ماراتن، کوهنوردی و. . . ATP مورد نیاز عضلات از این طریق تأمین می گردد. پروتئین ها، گلیگوژن و چربیها از جمله مواد غذایی هستند که در این سیستم مورد استفاده قرار می گیرد و بیشترین مقدار تولید ATP را نیز دارد.
● برگشت به حالت اولیه و وام اکسیژن (ریکاوری)
همانطور که گفته شد برای اینکه بدن از حالت استراحت به حالت فعالیت درآید فعل و انفعالات متعددی در عضله صورت می گیرد تا انرژی لازم کسب شود. همچنین برگشت بدن از حالت فعالیت به حالت استراحت نیز بسیار مهم است که آن را برگشت به حالت اولیه (Recavery) گویند.
ذخیره اکسیژن بدن هنگام فعالیت های شدید به مصرف سوخت و ساز بدن می رسد؛ در نتیجه هنگام استراحت مقدار اکسیژنی که از ذخیره بدن گرفته شده است باید دوباره به بدن باز گردد و اسیدلاکتیک جمع شده در عضلات نیز باید از سلول های عضلانی خارج شودکه البته هر دو نیز هوازی هستند.
انرژی از دست رفته بدن را وام اکسیژن (Oxygen Debt) گویند. مقدار وام اکسیژن برابر است با مقدار اکسیژن مورد نیاز در هنگام فعالیت؛ اگر نوع فعالیت شخص ملایم، طولانی و یکنواخت باشد بدن می تواند انرژی مورد نیاز را از هوا بگیرد و وام اکسیژن به وجود نمی آید والی اگر فعالیت شخص شدید باشد به طوری که او مجبور باشد با کمبود انرژی به فعالیت خود ادامه دهد مبتلا به وام اکسیژن می شود.
مدت زمانی که طول می کشد تا بدن به حالت اول برگردد بستگی به مدت، شدت و آمادگی جسمانی فرد دارد؛ بعد از فعالیت ها در ۲ یا ۳ دقیقه اول مصرف اکسیژن به شدت پایین می آید اما از این شدت به تدریج کاسته می شود تا به حالت یکنواخت برسد. اگر شخص بعد از فعالیت ورزشی خود، به جای استراحت، کار ساده ای مثل راه رفتن یا دویدن آرام (سرد کردن) را انجام دهد اسیدلاکتیک موجود در بدن زودتر از بین می رود (در این مورد در فصل علم تمرین به طور کامل توضیح داده شده است)
● فیزیولوژی گردش خون
دستگاه گردش خون از رگها و قلب تشکیل شده که خون تیره و روشن در آنها جریان دارد. قلب به صورت تلمبه ای قوی خون روشن را از راه سرخرگ آئورت و سرخرگ ششی به بدن می فرستد و از طرفی سیاهرگهای اجوف فوقانی و تحتانی خون تیره را از بدن به قلب بر می گردانند. به استثنای سیاهرگ ششی که خون روشن و تیره را از ششها به قلب بر می گرداند.
سلولهای بدن پیوسته در حال فعالیت اند و برای ادامه حیات و فعالیت خود موادی را می سوزانند و مواد دیگری را دفع می کنند دستگاه گردش خون عهده دار رساندن مواد سوختنی به سلول ها و خارج کردن مواد زائد است. قلب از چهار حفره تشکیل شده است.
دو حفره در طرف راست و دو حفره در طرف چپ. دو حفره بالایی را دهلیز و دو حفره پایینی را بطن می گویند. بطن باعث به حرکت درآمدن خون در بدن می شود و اگر بطن از انقباض بیفتد خون از گردش خواهد ایستاد. شکل قلب شبیه مخروطی است که قاعده آن در بالا و نوک آن در پایین در انتهای بطن ها است.
در موقع ضربان دو دهلیز با هم منقبض می شوند و بعد از مدت نسبتاً کوتاهی دو بطن منقبض می شوند بعد از این انقباض توقف بیشتر و طولانی تری وجود دارد که به منزلة استراحت قلب است. مدت انقباض بطن ها در افراد بالغ ۳/۰ ثانیه و مدت انبساط آنها ۵/۰ ثانیه طول می کشد روی هم رفته یک دوره کامل قلبی ۸/۰ ثانیه طول می کشد بنابراین در هر دقیقه تقریباً ۷۰ دورة قلبی صورت می گیرد و این رقم را تعداد ضربان قلب گویند. همانطور که می دانید در حدود تا وزن بدن را خون تشکیل می دهد یعنی یک شخص معمولی با وزن در حدود۷۰ کیلوگرم دارای ۵ تا ۶ لیتر خون است قسمت اعظم خون را گلبولهای قرمز تشکیل می دهند.
کمبود اکسیژن معمولاً موجب افزایش گلبولهای قرمز خون می شود به همین دلیل است که در ارتفاعات زیاد ورزشکاران استقامتی قادر نیستند رکوردهای جهانی از خود به جا بگذارند چون در مکان های مرتفع فشار نسبی اکسیژن در هوای تنفسی کم است و شخص ورزشکار قادر نیست به راحتی اکسیژن مورد نیاز را در هنگام ورزش از هوا کسب کند لذا این امر در کارایی او اثر نامطلوب می گذارد.
● فیزیولوژی تنفس
طبق تعاریفی که در کتاب های فیزیولوژی انجام شده، تنفس عبارت است از جذب اکسیژن و دفع انیدریدکربنیک به وسیلة سلول زنده، خواه این سلول حیوانی باشد، خواه نباتی.
عمل تنفس طی ۲ مرحله متمایز انجام می شود :
▪ تنفس خارجی: که عبارت است از حرکت هوا به داخل ریه ها، انتقال اکسیژن از ریه ها به خون و انتقال انیدریدکربنیک از خون به ریه ها.
▪ تنفس سلولی یا داخلی: که شامل جذب اکسیژن و تولید انیدریدکربنیک توسط سلولها می شود. انقباض حجاب حاجز یا دیافراگم و پایین آمدن در محوطه شکم باعث بزرگ شدن قفسه سینه از بالا به پایین می شود.
همزمان با این عمل عضلات شکم بتدریج شل می شود و با انقباض عضلات بین دنده ای، دنده ها به بالا کشیده می شود و استخوان جناغ را به جلو می راند این عمل قفسه سینه را از جلو به عقب می برد و از طرفین بزرگ می کند؛ با بزرگ شدن حجم قفسه سینه فشار موجود در ریه ها از فشار جو کاهش می یابد و باعث حرکت هوا به داخل ریه ها می شوند این عمل آنقدر ادامه پیدا می کند تا فشار هوا در ریه ها با فشار جو برابر گردد. کلیه اعمال بالا را دم گویند.
اما عمل بازدم در نتیجه شل شدن عضلات دمی و بازگشت ریه ها به حالت قبل صورت می گیرد با بالا رفتن عضله دیافراگم و بازگشت حجم قفسه سینه به حالت استراحت، فشار هوا در ریه ها از جو بیشتر می شود و آن قدر هوا از ریه ها خارج می شود تا فشار ریه ها دوباره با فشار جو برابر گردد.
● حجم جاری و تهویه ریوی
حجم هوایی که با هر بار حرکت به داخل ریه ها جریان می یابد را حجم جاری می نامند و مقدار آن بین ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلی لیتر است و تهویه ریوی عبارت است از حجم جاری ضرب در تعداد حرکات تنفسی در دقیقه که معمولاً بین ۱۰ تا ۲۰ بار در حالت استراحت است.
در هنگام ورزش تعداد حرکات تنفسی افزایش پیدا می کند و عمیق تر می شود تا جایی که در فعالیتهای شدید ورزشی عضلات دمی و بازدمی فعال می شوند و تهویه ریوی تا حدود ۱۰۰ لیتر در دقیقه افزایش می یابد.
حداکثر تهویه ریوی ممکن است به ۱۵۰ لیتر در دقیقه هم برسد ولی افزایش تهویه ریوی اگر از ۱۰۰ لیتر در دقیقه بیشتر شود به افزایش جذب اکسیژن کمکی نمی کند زیرا به نظر می رسد که انتقال اکسیژن بیش از این مقدار به بافتها، توسط عضلات قلب و عضلات تنفس محدود می شود.

همه افراد مبتلا به دیابت می دانند نخستین مطلبی که پزشکان به آنان توصیه می کنند <ورزش کردن است> اما برخی پزشکان شاید به دلیل کمبود وقت، فرصت نمی کنند درباره نوع ورزش با بیمارانشان به گفتگو بپردازند. در این نوشته قصد داریم در همین خصوص با شما صحبت کنیم... همان طور که می دانیم فعالیت بدنی برای همه افراد مفید است اما شما که یک فرد دیابتی هستید با فعالیت بدنی و ورزش می توانید قندخون خود را بهتر کنترل کنید زیرا زمانی که ورزش می کنید قندخونتان سریع تر به مصرف می رسد. همچنین می توانید وزن مناسب تری داشته باشید و باایجاد نشاط درونی جلوی تنش های عصبی خود را بگیرید. در این حالت حتما قلب تان هم بهتر فعالیت خواهد کرد.
بدن ما برای کار انداختن ماهیچه ها نیاز به انرژی دارد که این انرژی از راه مصرف قند و سپس چربی به دست می آید. قند از جمله موادی است که در سلو ل های ماهیچه ای بدن مورد استفاده قرار می گیرد. در فرد سالم تولید و ترشح انسولین در لوزالمعده هنگام ورزش و فعالیت بدن به طور خودکار کم می شود. در واقع میزان انسولین خون کاهش می یابد، بنابراین یک فرد سالم هنگام فعالیت بدنی دچار کاهش قندخون می شود و در حقیقت این یک دفاع طبیعی در برابر پایین افتادن قند خون است.
در کسانی که انسولین تزریق می کنند، این دفاع طبیعی وجود ندارد. ممکن است این فرد پس از فعالیت شدید بدن دچار افت قند خون شود بنابراین اگر یک فرد دیابتی که انسولین تزریق می کند، بیش از حد لازم به فعالیت بدنی بپردازد، عضلات بدنش مقدار قابل ملاحظه ای قند را می سوزانند و فرد دچار افت قندخون می شود. علامت های مهم پایین افتادن قندخون عبارتند از: لرز، عرق کردن، سستی زانوها، تپش قلب، رنگ پریدگی و اختلال در بینایی.
● با پیاده روی شروع کنید
پیاده روی یک تمرین ورزشی خوب برای شروع فعالیت جسمانی است، به شرط اینکه بدن در وضعیت راحت باشد و قدم زدن همراه با راحت بودن کل بدن باشد اما باید به خاطر داشته باشید که هنگام ورزش جوراب کتانی و کفش مناسب بپوشید. پیاده روی از جمله ورزش هایی است که به علت سهولت انجام آن در بین افراد دیابتی معمول است اما پیش از آغاز پیاده روی به سوالات زیر پاسخ دهید: آیا تا به حال، پزشک به شما گفته است که مشکل قلبی دارید؟
زمانی که ورزش می کنید، آیا احساس درد در سمت چپ بدن (گردن، شانه ها یا بازو) داشته اید؟ آیا تاکنون دچار حالت بیهوشی شده اید؟ آیا پس از یک فعالیت معمولی دچار تنگی نفس شده اید؟ آیا پزشک به شما گفته است که دچار فشارخون بالا هستید؟ آیا پزشک به شما گفته است که دچار مشکلات مفاصل یا استخوان ها (آرتریت و...) هستید که با انجام ورزش جسمی بدتر می شود؟ آیا بیش از ۵۰ سال دارید و تاکنون زیاد فعالیت بدنی نکرده اید؟ اگر به برخی از سوالات پاسخ مثبت دادید، لطفا قبل از شروع پیاده روی یا هر نوع ورزش دیگر با پزشک خود مشورت کنید.
● چگونه باید پیاده روی کرد؟
برای پیاده روی باید یک برنامه منظم طراحی کنید و جهت برنامه ریزی به نکات زیر توجه کنید: در محلی مناسب و با نور کافی پیاده روی کنید و مواظب اطراف خود باشید. با یک دوست یا یک گروه از افراد پیاده روی کنید. هنگام پیاده روی کفش مناسب بپوشید.
● لباس مناسب با فصل بپوشید
پیش از آغاز پیاده روی از ورزش های کششی استفاده نمایند و خود را گرم کنید. برنامه پیاده روی خود را به ۳ قسمت تقسیم کنید. ۵ دقیقه آهسته قدم بزنید. به تدریج در طول ۵ دقیقه بعدی سرعت خود را افزایش دهید و در پایان بدن خود را به تدریج سرد کنید یعنی در طول ۵ دقیقه سوم، سرعت خود را کم نمایید. سعی کنید حداقل ۳ بار در هفته به پیاده روی بپردازید و هر هفته ۲ تا ۳ دقیقه به زمان سریع دویدن خود اضافه نمایید. برای اجتناب از آسیب عضلات و مفاصل، ورزش را به تدریج افزایش دهید. هر چه بیشتر پیاده روی کنید، احساس بهتری خواهید داشت.
● چه طور باید خود را گرم کرد؟
ابتدا یک بازو را بالای سر ببرید و به یک طرف خم شوید. زانوها را محکم نگه دارید. در این وضعیت ۱۰ ثانیه بمانید و مجددا در طرف دیگر این حرکت را تکرار کنید. دست ها را روی دیوار بگذارید و پاها را تقریبا یک متر از دیوار فاصله دهید. یک زانو را خم کنید و زانوی دیگر را صاف نگه دارید. در این حالت ۱۰ ثانیه بمانید و سپس حرکت را با پای دیگر تکرار کنید . به دیوار تکیه دهید، به گونه ای که سر مفصل ران و پاها در یک خط قرار گیرند . یک پا را به سمت قفسه سینه بیاورید و ۱۰ ثانیه نگه دارید. این حرکت را برای پای دیگر نیز تکرار کنید. پاها را با دست مخالف به طرف باسن ببرید. زانو را مستقیم نگه دارید و ۱۰ ثانیه در این وضعیت بمانید. سپس این حرکت را برای پای دیگر نیز تکرار کنید. نکته آخر: اگر کمتر از ۳ بار در هفته پیاده روی می کنید، باید مدت زمان سریع راه رفتن خودتان را به تدریج افزایش دهید.

در شنا، بدن با آب در تماس است و بنابر این در معرض آلودگی است. آلودگی ممکن است در اثر تماس آب با محیط مانند هوا، باد، باران و یا به وسیله ی شناگران ایجاد شود.
● پیشگیری از بیماریهای ناشی از شنا
در شنا، بدن با آب در تماس است و بنابر این در معرض آلودگی است. آلودگی ممکن است در اثر تماس آب با محیط مانند هوا، باد، باران و یا به وسیله ی شناگران ایجاد شود. در رودخانه ها، دریاچه ها و دریا نیز ممکن است آب آلوده باشد. فاضلاب، فضولات حیوانی، زباله ها و مواد شیمیایی و صنعتی ممکن است در این آبها وجود داشته باشند. در چند سال گذشته افزایش در میزان عفونت و بیماریهای عفونی در استخرها روی داده است. متاسفانه جلوگیری از ورود باکتریها و ویروسها به استخر امکانپذیر نیست. مخصوصاً در استخرهایی که تعداد زیادی شناگر دارد میزان آلودگی بیشتر است.
افراد بیمار یا کسانی که در حال بهبودی هستند، باید از شنا کردن اجتناب کنند.
اما بسیاری از افراد چنین کاری نمی کنند. افراد سالم نیز آب را آلوده می کنند. قسمتهای تحتانی تنه در هر فردی، حاوی مقادیر کمی از مواد مدفوعی است که در تماس با آب وارد آب می شود. به همین دلیل افراد باید پیش از ورود به آب، این قسمتها را با آب و صابون به خوبی بشویند.
بیماریهایی که از طریق آب آلوده ی استخر منتقل می شوند شامل این موارد هستند:
▪ اسهال،
▪ اسهال خونی،
▪ وبا،
▪ تیفوئید،
▪ هپاتیت A،
▪ ژیاردیا،
▪ کریپتوسپوریدیوم،
▪ سالمونلا،
▪ شیگلا،
▪ عفونتها و التهاب در پوست،
▪ چشم گوش،
▪ بیماریهای تنفسی و…
عوامل بیماریزا از طریق بلع آب، تماس با چشم، بینی، دستگاه تنفسی و … ممکن است وارد شوند. اسهال یکی از بیماریهایی است که ابتلا به آن در حال افزایش است. در اثر بلع آب انواع بیماریهای اسهالی ممکن است روی دهند. شناگران نسبت به کسانی که شنا نمی کنند بیشتر دچار عفونتهای چشم، گوش و پوست می شوند. علت این رویداد بالا بودن میزان باکتریها و ویروسها در استخر است.
● مگر کلر عوامل بیماریزا را از بین نمی برد؟
اگرچه کلر بسیاری از عوامل بیماریزا را از بین می برد اما این کار به زمان نیاز دارد. عواملی هستند که حتی تا چند روز زنده می مانند. برخی از ویروسها و باکتریها می توانند در مقابل کلر مقاومت کنند. برای از بین رفتن برخی دیگر نیز مدت زمان زیادی مورد نیاز است. به همین دلیل تمایل به ضد عفونی کننده های جایگزین کلر که اثر بیشتر و سریعتری داشته باشند رو به افزایش است. اینها نشان می دهند که بدون کمک شما در رعایت برخی نکات، بیماریها می توانند منتشر شوند.
برای جلوگیری از بیماری، رفتارهای سالم در شنا برای سلامت شما و افراد دیگر لازم است.
عموماً تصور می شود که بالا بودن دمای آب ممکن است برخی عوامل بیماریزا را از بین ببرد. اما در دمای بالا، کلر موجود در آب سریعتر از بین می رود و بی اثر می شود. در استخر های روباز به علت اشعه ی فرابنفش و گرما و در استخرهای سرپوشیده به علت آلودگی بالا و تعداد زیاد شناگران میزان موثر کلر به سرعت پایین می آید.
● چرا از کلر بیشتری استفاده نمی شود؟
بسیاری از استخرها به دلیل پیشگیری از بیماری، از کلر زیادی استفاده می کنند. اما این مسئله نیز خطراتی برای سلامتی ایجاد می کند وبه هر قیمتی باید از آن اجتناب شود. مواد ضد عفونی کننده ی معدنی نیز هستند که می توانند میزان کلر مصرفی را تا ۷۵% کاهش دهند و محیط سالمتری فراهم کنند. ضد عفونی موثر می تواند باکتریهای مضر، ویروسها و جلبکها را از بین ببرد. عناصری مانند مس و نقره نیز می توانند به عنوان عوامل ضد باکتری و ضد ویروسی عمل کنند. تنفس بخارات مربوط به کلر و مواد ضد عفونی کننده نیز، می تواند منجر به بروز تنگی نفس یا آسم شناگران مخصوصاً در کودکان خردسال شود. در مواردی از مواد ضد عفونی کننده ی مناسب استفاده نمی شود. حتی ممکن است برخی از این بخارات، مشکلات کلیوی، کبدی، سیستم عصبی مرکزی ایجاد کنند و حتی درمواردی احتمال ابتلا به سرطان را افزایش دهند. جذب نسبی کلر از پوست، تحریک و سوزش چشم و بینی، مشکلات معده و کم خونی ممکن است در اثر وجود Cl۲ ، ClO۲ یا کلرامین روی دهد.
● پیشگیری از بیماری در شناگران :
احتمال ابتلا به اسهال با شنا در آبی که به خوبی ضد عفونی و نگهداری می شود، کم است. در بیشتر موارد علت بیماری این است که افراد، آب را به عنوان منبع احتمالی بیماری به حساب نمی آورند. اگر افراد به این موضوع واقف باشند بیشتر مراقب خواهند بود. برای لذت بردن از شنا و پیشگیری از ابتلا به بیماری موارد زیر را انجام دهید:
▪ قبل از ورود به آب کاملا پوست بدن را پاک کنید و بشوئید.
▪ اگر مبتلا به اسهال هستید حتی اگر در حال حاضر مشکلی ندارید به هیچ وجه وارد آب نشوید.
▪ تا حد امکان از ورود آب به منافذ بدن و به خصوص از بلعیدن آب خودداری کنید. همواره به خاطر داشته باشید که این آب چقدر می تواند آلوده باشد و کلر همه ی عوامل بیماریزا را نمی کشد.
▪ بعد از اجابت مزاج و پیش از ورود به آب استخر، دستها و قسمت تحتانی بدن را به خوبی با آب و صابون بشویید.
▪ در صورتی که رفتارهای غیر بهداشتی، مواد آلوده یا مواد دفعی در آب مشاهده کردید از آب خارج شده و به مراقبان استخر اطلاع دهید.
▪ در صورت وجود رفتارهای ناسالم، نیمکتها و صندلیها و اطراف استخر نیز ممکن است بسیار آلوده باشند. چنین مواردی رانیز اطلاع دهید.
▪ از مواد آرایشی استفاده نکنید. چون علاوه بر آلوده کردن آب، واکنش یونهای کلر و ترکیبات ضد عفونی کننده با ترکیبات مختلف آرایشی موجب آسیب به پوست شما می شود. بعد از اتمام شنا و دوش گرفتن از نرم کننده مناسب و ضد آفتابها استفاده کنید و موها را با شامپوی مناسب و یا نرم کننده به خوبی شستشو دهید.
● توصیه برای والدین
▪ پیش از شنا و نیز هرچند وقت یکبار در طی شنا کردن کودک را به دستشویی ببرید.
▪ در صورتی که لباس کودک آلوده شد از تعویض لباس و شستشو در نزدیکی آب اکیداً خودداری کنید. ▪ پیش از شنا پوست و خصوصاً قسمتهایی تحتانی بدن کودک را به خوبی با آب و صابون بشویید.
* همیشه از کودک، مقابل چشمان خود، مراقبت کنید. به خاطر داشته باشید که کودکان ممکن است بدون هیچ سر و صدایی غرق شوند.
* به کودک اجازه ی جویدن آدامس یا خوردن خوراکی را ندهید. مصرف خوراکی هنگام شنا یا بازی ممکن است منجر به خفگی گردد.