مشاعره با اشعار حضرت حافظ

‫در خرقه چو آتش زدی ای عارف سالک‬
‫جهدی کن و سرحلقه رندان جهان باش‬
‫دلدار که گفتا به توام دل نگران است‬
‫گو می‌رسم اينک به سلمت نگران باش

‬

شکسته وار به درگاهت آمدم که طبیب
به مومیایی لطف توام نشانی داد

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاری ناتوانی داد

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی​شمار آرد
چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان
که درد سر کشی جانا گرت مستی خمار آرد

در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ
آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد

آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی
کار ما با رخ ساقی و لب جام افتاد

درويش نمي پرسي و ترسم كه نباشد
انديشه آمرزش و پرواي ثوابت

تو بدری و خورشید تو را بنده شده​ست
تا بنده​ی تو شده​ست تابنده شده​ست
زان روی که از شعاع نور رخ تو
خورشید منیر و ماه تابنده شده​ست

ترک عاشق کش من مست برون رفت امروز
تا دگر خون که از دیده روان خواهد بود

در اين خرمن صد زاهد عاقل زند آتش
اين داغ كه ما بر دل ديوانه نهاديم

مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت
به تماشای تو آشوب قیامت برخاست

پیش رفتار تو پا برنگرفت از خجلت
سرو سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست

The post reedited by NOKIA_n95