مشاعره

کؤنولده مین غمیم واردیر که پنهان ائیلمک اولماز
بو هم بیر غم که ائل طعنیندن افغان ائیلمک اولماز

نه مشکل درد اولورسا،بولونور عالمده درمانی
نه مشکل درد ایمیش عشقین کی درمان ائیله مک اولماز

مولانا حکیم محمد فضولی بغدادی

در دل هزار غم دارم که پنهان ناشدنی است
هم این غمیست که از طعن مردم افغان نتوانم کرد

هر درد مشکل را در عالم درمانی ست
چه مشکل دردیست ،عشق را،که درمان ناشدنی است

ز

تا ز میخانه دمی نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

باید که با "ز" شروع می شد و به هر حال:

دوت الیمدن،غرق دریای گناهم یا حسین
التفاتون اولسا نئیلر یوز بئله دریا منه

صراف تبریزی

(دستم را بگیر یا حسین که غرق گناه دریا شده ام
اگر التفات کنی صد دریا همچون این بر من اثری ندارد)

ه

هر زمان با تو یار اندیشم
تا تو اندر جهان چه خواهی کرد
نقش آب روان مباش به پاس
نقش آب روان چه خواهی کرد

در لجه خون چرا نشستی عباس
بر ياری من برآر دستی عباس

دستی به کمر گرفته و می گويم
رفتی کمر مرا شکستی عباس

سایــــــه پـــرورد ِ بهشتم، از چه گشتم صید ِ خاک؟
تیــــــره بـخـتـــــی بیـــــن، کـــجا بودم کجا افتاده ام

جای در بستان سـرای عشـــــق مـــــی باید مـــــــرا
عـنــــدلیــــــبـم، از چــــــه در ماتـــم ســرا افتـاده ام

می نوش که عمر جاودانی این است
خود حاصلت از دور جوانی این است
****
هنگام گل و مل است و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی این است

تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی
تو نه برآنی که منم من نه برآنم که تویی

من همه در حکم توام تو همه در خون منی
گر مه و خورشید شوم من کم از آنم که تویی

یاتمادیم اون سگگیز ایل،بیر سن کیمی جان بسلدیم
خون دل صرف ائیلئیوب،لعل بدخشان بسلدیم
من سنی الحق بو گوندن ئوتری قربان بسلدیم
یاخشی وقتیمده یئتیشدون داده،خوش گلدون اوغول

صرّاف تبریزی

لم داده يک کفتار در پايانِ اين شعر
با احتياط، آقا! نيا! ميدانِ مين! - شعر-

تو لذّتِ آن ميوه‌ی ممنوعه بودی
من شاعر ِ بی واژه‌يِ بی سرزمين، شعر!

يا روی پاکت‌ها خودم را می‌نويسم
يا می‌کِشم دور ِ خودم ديوار چين - شعر-

تقدير ِ من يک عمر پرسه در خيابان
با آدمک‌های غليظ و ته‌نشين، شعر!

حالا بيا نزديک، فالت را بگيرم
حافظ که نه! با خونِ شاعر بر زمين - شعر-

بغض ِ تمام ِ ابرها را من سُرودم
باران نمی‌بارد بيايی زير اين شعر!