شعر گمنام

در سپیدی های آسمانی که ابر،اندودش کرده است
ادراک حسی گنگ مرا
از درد،از زخم
و از نیامده ها میترساند.
***
پاییز نگاه های هراسانم در آئیینه
لبریز خیرگی در
نیمرنگی های عاطفه و نیازست
که در برگ های خموشی های اندیشه ام
باغ های ویران خیالم را
انباشته اند.
به زیر پلکهای من که دنیایی از بهار خفته بود
این خزان،آزارم میدهد و گم میشود در حیرانی فصول
وقتی که زمستان دلم
بی ابر،بارانش میگیرد.
از راههای نپیموده خسته ام
و از آرزوهای نارسیده،سرشار!

علیرضا ذیحق

برگی از درخت پایین افتاد
پاییز که نبود چرا افتاد ؟!
آن بالا خبری بود
سیب به او گفته بود :
تو مرا مخفی می کنی و زیبایی مرا می پوشانی
برگ گفت : عاشقت باشم و نگیرمت در آغوش؟!
جوابش داد:قرمزی مرا خراب نکن نمی خواهم عاشقم باشی .
برگ هم فروتنانه به زمین افتاد .
چه قدر برگ و من شبیه هم بودیم
با یک تفاوت !
او زیر پای دیگران نیست شد
من به زیر اخم تو ..

"خودم"

در بسترت
بيدار مي شوم
مي دانم
كه خواب ديده ام.
ساعاتي قبل،
اين ساعت شماطه اي
جدايي را
رقم زده بود
و من
قرنهاست
كه مي نويسم
اين سطرهاي عشق را .

ریموند رخشانی

آب قند علاج مرا نمی کند

سرگیجه ام

از پریشانی ست…

من از دیروز و هر روز

می نویسم

پس چرا زیر شعر هایم

تاریخ روز را

می نویسم؟…

ساحل نشینان پیر باور دارند

دریا جنازه را بساحل میدهد

ایا من در تو مرده ام

که به ساحلم دادی؟

من برروی ماسه ها افتاده ام

و نفس می کشم

چشم به تو دوخته و جان به اواز جاری تو سپرده ام

و

مرور میکنم ترا

روزها و سالهای پر عطوفت را.............

تو دریایم بودی

پر طراوت و پر مهر...

داستانی نوشت

اما بی پایان

می گفت :

دست به دست که بگردد

خودش به پایان میرسد...

پرنده ای برای تولدت

آزاد می کنم . . .

تو یکسال آسمانی تر می شوی...

تنها گناه ِ ما ..
این بود که نفس می کشیدیم ..
چه گناه ِ مکرری ..
اصرار بر این گناه ِ کوچک بود که ..
بزرگ شدیم ..
و اکنون نفس است که ..
میان ِ رفته و نیامده ..
می رود و می آید ..
تا باز شاید ، بزرگتر شود ..
گناه ِ بودن ِ ما .. .

نازنین ..
نگاه کن ، بزرگ شدم ..
آن هم بدون تو ..
آنقدر ها هم سخت نبود ..!