مشاعره

یه مدته ندیدمت، دلم برات پَر میزنه‌
به جون تو بین دلا به هر دری در میزنه
چند روزی چیزی نمیگم، تا ببینم عزیز من
تا کی میخوای بگی که اون دلت به ما سر نزنه
اصلا میخوای بهت بگم چقدر دلم تنگه برات؟
وقتی که نیستی میدونی! به سیم آخر میزنه
بسّه دیگه، چقدر سکوت؟ داری باهام لج میکنی
سکوت تو رو این دلم، بدجوری لنگر میزنه
منم دیگه بسّه برام، هرچی نخواستم بدونم
که اون دلت مال منه، یا واسه ی کسای دیگر میزنه
این نامَرََم میزارمش، لای همون دفتر پیر
تا نبینم چطور دلش، واسه جواب پَر میزنه
...

هم باده با تو بودن و هر شب بگو بخند

«یک دست جام باده و یک دست زلف یار»
چشم حسود کور! بریزید هی سپند
*
در کوچه باغهای خیالم قدم زدم

این کوچه باغها به نشابور می رسند.

در همه عالم وفاداري كجاست
غم به خروارست غمخواري كجاست

تا چشم در سراچه ی خود چرخ می زند
از شاخه های سر به فلک، تا به ريشه سبز
ابر ِ سحر به قامت تو بوسه می زند
بر پيکرت نشيند اگر زخم ِ تيشه؛ سبز
من سبز می شوم به هوای ِ تو ؛ با غزل
من؛ سبز تا هميشه وُ تو؛ تا هميشه سبز

زمستاني ام بي تو، خورشيد من: تو
نگاهي به من گرم و گيرا بينداز

بسوزانم اي از همه شعله ور تر
و خاكسترم را به دريا بينداز

عجب رسم خوبي است عاشق كشي هم!
به هر قيمت اين رسم را جا بينداز

زمين ناز خورشيد را مي كشيد
مبادا كه پژمرده باشد غروب!

به دشت پر ملال من پرنده پر نمي زند
يكي ز شب گرفتگان چراغ بر نمي كند
كسي به كوچسار شب در سحر نمي زند
نشسته ام در انتظار اين غبار بي سوار
دريغ كز شبي چنين سپيده سر نمي زند

در فکر يک سفر به ديار توام ولی
انديشه ها که بال به عاشق نمی دهد

اين روزها خساست اين شهر غربتی
يک پلک هم خيال به عاشق نمی دهد

دارم شروع تازه تری از تو می شوم
می سوزم از تمامی شمع تولدم
مثل بهانه ای که به دستم نمی دهی

گاهی که هی بهم بخورد حالم از خودم

من قول داده ام غزلم را نياورم
تا حرف روی حرف شماها نياورم

يعنی که زير خم شدن شانه های باغ
بنشينم و به روی خود امّا نياورم