مشاعره

راز آن حلقه چنین است عزیز :
دو نفر لایق و بایسته ی هم
دو نفر صادق و شایسته ی هم
به سرور و هزاران امید
راز یک راز به هم افشاندند

*مگر آن راز چه بود ؟
راز اين حلقه زر ! !

راز آن حلقه چنین بود عزیز
راز این حلقه به اطمینان است
راز این حلقه مصفای دو مهر ، تامین دو عهد !
و بدین روی بدست ایشان است .

تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست
دل سودازده از غصه دو نيم افتادست

تو را ناديدن ما غم نباشد
كه در خيلت به از ماه كم نباشد
من از دست تو در عالم نهم روي
وليكن چون تو در عالم نباشد !



سعدي


د بده.

در خم زلف تو آن خال سيه دانی چيست
نقطه دوده که در حلقه جيم افتادست

تنها آرزوي ساده ام اين بود،
كه در سفره صبحانه تو هم عسل باشد!
كه هر از گاهي كنار برگهاي كتابم بنشيني
و بعد از قرائت بارانها،
زير لب بگويي:
«-يادت بخير! نگهبان گريان خاطره هاي خاموش!»
همين جمله،
براي بند زدن شيشه شكسته اين دل بي درمان،
كافي بود!
هنوز هم جاي قدمهاي تو،
بر چشم تمام ترانه هاست!

تنها آرزوي ساده ام اين بود،
كه در سفره صبحانه تو هم عسل باشد!
كه هر از گاهي كنار برگهاي كتابم بنشيني
و بعد از قرائت بارانها،
زير لب بگويي:
«-يادت بخير! نگهبان گريان خاطره هاي خاموش!»
همين جمله،
براي بند زدن شيشه شكسته اين دل بي درمان،
كافي بود!
هنوز هم جاي قدمهاي تو،
بر چشم تمام ترانه هاست!
____________________________
آقاي خادم زاده متاسفانه راز اصلي حلقه يك چيز ديگه بود
اما شعر شما هم خيلي قشنگ بود
حالا ما شما درست يا خانم فروغ نمي دونم :ohno:

توان نان خورد اگر دندان نباشد ××× مصیبت آن بُـوَد که نان نباشد

دخترك گفت : دريغا كه مرا
باز در معني آن شك باشد
سالها رفت و شبي
زني افسرده نظر كرد بر آن حلقهء زر
ديد در نقش فروزندهء او
روزهايي كه به اميد وفاي شوهر
به هدر رفته ، هدر
زن پريشان شد و ناليد كه واي
واي، اين حلقه كه در چهرهء او
باز هم تابش و رخشندگي است
حلقهء بردگي و بندگي است

.................................................. ..........
اميدوارم اين شعر كسي رو ناراحت نكرده باشه
اين فقط نظره فروغه
وهمون چيزي كه فرانك خانم مي خواستن درباره حلقه به اون برسن
من تظري ندارم (سكوت) [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تابان روی تو مرا ، غرق جنون میکند
صبر و قرار مرا ، افسون میکند
برگرد ، دگر تاب ندارد دل من
هر لحظه ، عشق تو را افزون میکند .

دائم چو دل زمانه مي سوخت
چشم از سر كين به آن نشان دوخت
آن تير كه داشت پس رها كرد.