مشاعره

من که رفتم زین چمن باغ و بهاران گو مباش
بوسۀ باران و رقصِ شاخساران گو مباش

چون گلِ لبخندِ من پژمرد ، ابری گو مبار
چون خزان شد عمرِ من صبح بهاران گو مباش

من که سر بردم به زیرِ بال خاموشی ومرگ
نغمۀ شورافکنِ بانگِ هزاران گو مباش

تیشه را فرهاد از حسرت چو بر سر می زند
نقشِ شیرینی به طرفِ کوه ساران گو مباش

این درختِ تشنه کام اینجا چو در بیداد سوخت
کوه ساران را زلال جویباران گو مباش

گر نتابد اختری بر آسمانِ من چه غم
پرتوِ شمعی به شامِ سوگواران گو مباش

شاید به موج این غزلم در بگیرَمَت
در این غزل نشسته ام از سر بگیرَمَت

نه تو شکار هستی و نه من شکارچی
بگذار کودکانه، کبوتر! بگیرَمَت

تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی
مشکل چه یکی چه هزار ای ساقی
خاکیم همه چنگ بساز ای ساقی
بادیم همه باده بیار ای ساقی

يك جمله مي گويم كه استثنا ندارد
ديگر كسي در قلب سردم جا ندارد

بعد از رسيدن عاقبت فهميد مجنون
آنچه كه او ميخواسته ليلا ندارد

دلم ز نازکی خود شکست در غم عشق
وگرنه از تو نیاید که دلشکن باشی

وصال آن لب شیرین به خسروان دادند
تو را نصیب همین بس که کوهکن باشی

یکی بر تربتی فریاد می کرد
که اینان پادشاهان جهانند
بگفتم تخته ای بر کَن ز گوری
ببین تا پادشه یا پاسبانند
بگفتا تخته برکَندن چه حاجت
که می دانم که مشتی استخوانند

دلمو شکوندی برو حالشو ببر با من نموندی برو حالشوببر

تو مرا در بی کسی همدم شدی
در شب تنهاييم محرم شدی
از تو روياهای من معنا گرفت
در کنارت قلب من آرام گرفت
از نگاه عاشقت زيبا شدم
سنگ بودم از تو من ديبا شدم
قامتم در هم شکست از بار غم
با تو پيوستم دگر باره به هم
با تو گشتم هفت شهر عشق را
يافتم من در تو بحر عشق را

آن صداها کجا رفت ،
صداهای بلند ،
گریه ها ، قهقه ها ،
ان امانت ها را ،
اسمان آیا پس خواهد داد؟

پس چرا حافظ گفت :
" آسمان بارِ امانت نتوانست کشید".

نعره های حلاج ،
بر سرِ چوبۀ دار ،
به کجا رفت کجا ؟

به کجا می رود آه !
چهچهِ گنجشک بر ساقۀ باد ،
آسمان آیا ،
این امانت ها را ،
باز پس خواهد داد ؟

در غرب، خورشيد زمينى هنوز پرتوافكن است‏
و زير اشعه‏اش بام‏هاى شهر مى‏درخشند
اينجا زنى سفيدپوش بر درها صليب مى‏كشد
و آهسته كلاغ‏ها را صدا مى‏كند