Printable View
چیزی که منم میبینم دقیقا همینه داداش.دوست و رفیق زیاد دارم که ازدواج کردن متاسفانه بشدت درگیر چشم و هم چشمی سطحی این روزا هستن.این وسط یه نکته ای به نظر من میرسه خانمهایی که این مدل رفتارهارو دارن تربیت شده بوسیله مادرهایی هستن که تو دوره مردسالاری بزرگ شدن و تقریبا زندگی کردن.نقل قول:
در مجموع به نظرم ازدواج حالت معامله کردن بخودش گرفته و با وجود مشکلات و سخت گیریها بیشتر از اینکه آرامش بخش باشه دردسر ساز شده.
قبلاً هم گفتم، به نظرم روابطی که توشون صداقت و درک عمیق متقابل از شخصیت، خصوصیات، افکار، و رفتار همدیگه وجود نداشته باشه و حتی یک درصد توش رودربایستی و خجالت و عدم درک متقابل باشه، دیر و زود داره ولی سوخت و سوز نداره و بالاخره یه روزی تلخ خواهد شد!
مردها قرار نیست گوسفند و برده بخرن، زن ها هم قرار نیست سگ و نوکر بخرن. دو نفر انسان هستید با مغزهای پیچیده؛ روابط انسانی بسیار پیچیده تر از چیزای دیگه س و تنها چیزی که میتونه یه رابطه ی خوب و موفق رو رقم بزنه، فهم و درک متقابل کامل هست!
به خودتون دروغ نگید و در توهم و برداشت های غیرواقعی زندگی نکنید تا نه خودتون رو بدبخت کنید نه یه دختر بیچاره رو که گول شما رو بخوره مجبور بشید زیر یه سقف زندگی کنید در تلخی...
آقایون و خانم ها از دست راست خودتون استفاده ی مطلوب ببرید که غرایز حیوانیتون باعث نشن روابط احمقانه ای رو استارت بزنین! (یا دست چپ یا هر دوش یا روشای ابداعی، هر طور راحتین :27:)
درک کامل متقابل یعنی اینکه دو طرف حتی اگر اشتباهی از سر نادونی یا عصبانیت و خستگی هم بکنن، باز چون نحوه ی تفکر و زندگی طرف مقابل رو کامل درک میکنن، میفهمن که داستان چیه و سعی میکنن مشکل رو برطرف کنن. ولی اگر دو طرف نسبت به هم ناآگاه باشن یا اینکه چیزایی که میدونن فقط ظاهری باشه، دیر و زود زندگی تلخی خواهید داشت و جنگ و دعوا...
یه رفیق بسیار خوب که توی زندگیتون داشتین و از همه چیز هم خبر داشتین و با هم حال میکردین رو به خاطر بیارید. شریک زندگیتون باید بهترین رفیق زندگیتون باشه. شما وارد یه معامله ی اقتصادی یا یه مذاکره ی سیاسی نمیشید! شما یک زندگی رو دارید تشکیل میدید؛ ازدواج یعنی به هم پیوستن و تبدیل شدن به یک بدن! اگر بهترین رفاقت عمرتون نباشه، رابطه تون احمقانه س. اگر میتونید درستش کنید وگرنه دیر و زود، به یکی دیگه از زوج های افسرده ی جامعه تبدیل میشین...
رابطه با زن فقط و فقط سیاست می خواد و بس ، تفاهم و همراهی و اینا بهونه است ، قلق زن باید دستتون بیاد رو همون قلق باهاش سیاست کنید. ازدواج های موفق همش همین بوده.
مگه جنگه؟! بستگی داره تعریفتون از "موفق" چیه... تو این چیزی که شما میگید فقط مرد هست که توهم "موفقیت" داره الان و زن رو به صورت ابزاری داره ازش سوءاستفاده میکنه.نقل قول:
exploit کردن ویژگی های فکری افراد برای بدست آوردن کنترلشون و فریبشون، شاید از نظر شما و خیلی افراد دیگه یه ارزش و موفقیت باشه ولی به شخصه وقتی میبینم مردم از این روش ها و "سیاست ها" بهره میبرن تنها چیزی که به ذهنم میرسه حالت تهوعه... :/
وقتی جوانتر بودم و یاغی و آرمانگر تفکراتم بیشتر شبیه الان شما بود ، کم کم به زندگی واقعی عادت خواهید کرد یا تناقض ها شما رو خرد خواهد کرد .نقل قول:
پ.ن: جمله ای که پست قبل گفتم برای مرد هم سازگاره من چون تو موقعیت زن نبودم نخواستم چیزی بگم. مرد رو هم باید سیاست کرد ، دوست رو ، همکار رو ، رئیس رو کلا باید علم سیاست در روابط داشت.
به نظرم شما به نکته خیلی خوبی داری اشاره میکنی اون هم رفیق بودنه.آدم با رفیقش راحته بخاطر اینکه میدونه کارهاشو قضاوت نمیکنه احساس آرامش میکنه.این آرامش دقیقا احساسی هست که بودن در یک رابطه باید بهت بده.مهمترین دلیلی که این رفاقت ها و راحت بودنها بین دختر و پسرها کمتر اتفاق میفتاد فاصله ای بود که از بچگی بینمون تو خانواده و جامعه بوجود میاوردن و همیشه یه دیوار نامرئی بینمون بود.ناگفته نمونه این قضیه با عوض شدن نسل کم کم بهتر شده.همین فاصله برقرار کردن ارتباط بین دوطرف رو بشدت سخت میکرد و دختر و پسر تو دو دنیای متفاوت بزرگ میشدن در صورتی که اگر راحت بتونی روابط عادی داشته باشی راحت تر نسبت به طرف شناخت پیدا میکنی و میتونی انتخاب بهتری داشته باشی.نقل قول:
همچین میگین زن که انگار فقط مرد آدمه:n15: من دیگه حرفی ندارمنقل قول:
من الان دارم حساب کتاب میکنم، 24 سالمه. اگر بخوام ۳۰ سالگی ازدواج کنم، فوری هم بچه دار بشیم، وقتی من ۴۰ سالمه بچم ۹ سالشه :n29: و زمانیکه به سن ۱۸ سالگی برسه من 49 سالمه. به نظر این اعداد کمی نگران کننده میان. ماشالله هزار ماشالله دوران قدیم نیست که طرف 90 سال عمر کنه سر 40 سالگی عین جوونا باشه، تا رسیدی ۴۰ سالگی باید کم کم به فکر وصیت نامه و غیره باشی.. ۳۱ سال اختلاف سنی، اونم واسه بچه اول، خیلی هستش...
احساس میکنم در آینده با این اختلاف سنی بالا، بچم رو درک نخواهم کرد و بچه من هم بچه ی خودش رو درک نمیکنه...
متوسط طول عمر در حال حاضر در ایران حدود 73 سال است، حدود 50 سال پیش فقط 44 سال بود. در حال حاضر مردم نه تنها بیشتر عمر می کنند، بلکه در دوران پیری هم از نظر شرایط فیزیکی خیلی بهتر و سالم تر از گذشته هستند، به لطف پیشرفت علم و گسترش خدمات پزشکی. این حرف ها که در گذشته مردم سالم تر از حال بودن و بیشتر عمر می کردن و ... خرافات است.نقل قول:
200-300 سال پیش حتی اگه فردی در 60 سالگی هم بچه دار می شد مشکلی در درک کردن فرزندش نبود، چون محیطی که فرزند شخص در اون بزرگ می شد با محیطی که فرد خودش 60 سال قبل در اون بزرگ شده تقریبا یکسان بود. مسئله اینجا بود که اون دنیای ساده رو فرد تا 10-12 سالگی می آموخت و بعدش چیزی برای یاد گرفتن و وفق دادن خود با دنیا وجود نداشت چون همه چیز تکراری و ساده بود.
الان شما حتی اگه در 15 سالگی هم بچه دار بشید محیط به حدی متفاوت است که احتمال پدر و مادری که با تخیلات 200-300 سال پیش در زمینه وفق دادن خودش با شرایط و آموختن دنیا داره (عدم تلاش برای تغییر خود و حرکت همراه بقیه دنیا)، در درک فرزندش دچار مشکل خواهد شد و این مسئله اونقدرها ربطی به سن نداره. شما اگه خودتون رو بطور فعالانه تغییر بدید و دنیا رو همراه با تغییراتش بطور متناوب درک کنید، مشکلی نخواهید داشت با بچه دار شدن در سن 30 یا حتی 40 سالگی.
من سی سالمه و بنظرم اختلاف سنی اصلا مهم نیست چون این خود ماها هستیم که باید درک کردن بچه ها رو یاد بگیریم. جامعه دیگه جامعه بی سواد سابق نیست. الان توی اروپا میانگین سن ازدواج سی و پنج الی چهل هست ولی خیلی رابطه خوبی با فرزندانشون دارن. چرا؟ چون مشکل از سن نیست، مشکل از شرایط فرهنگی ماست. که هر کس از خودش باید شروع کنهنقل قول: