مشاعره سنتی

يوسف گمگشته بازآيد به كنعان غم مخور
كلبه احزان شود روزي گلستان غم مخور

اي دل غمديده حالت به شود دل بد مكن
وين سر شوريده بازآيد به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن
چتر گل در سر كشي اي مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گر دو روزي بر مراد ما نرفت
دايما يك سان نباشد حال دوران غم مخور

حافظ

روز جواني آنکه به مستي تباه کرد
پيرانه سر شناخت که بخت جوان نداشت

آگه چگونه گشت ز سود و زيان خويش
سوداگري که فکرت سود و زيان نداشت


پروین اعتصامی

تا کی کنی به عادت در صومعه عبـــــادت؟
کفر است زهد و طاعت تا نگذری ز میقات

تا تو ز خودپرستی وز جست وجو نرستی
مـی‌دان که می‌پرستی در دیر عزی و لات

در صومعه تو دانی می‌کوش تا توانــــی
در میکده رها کن از سر فضول و طامات

جـان باز در خرابات، تا جرعه‌ای بیابی
مفروش زهد، کانجا کمتر خرند طامات

لب تشنه چند باشی، در ساحل تمنا؟
انـــــــداز خویشتن را در بحر بی‌نهایات

عراقی

تا چند حديث پنج و چار اي ساقي
مشکل چه يکي چه صد هزار اي ساقي
خاکيم همه چنگ بساز اي ساقي
باديم همه باده بيار اي ساقي

خیام

ياري اندر كس نمي‌بينيم ياران را چه شد
دوستي كي آخر آمد دوستداران را چه شد

آب حيوان تيره گون شد خضر فرخ پي كجاست
خون چكيد از شاخ گل باد بهاران را چه شد

كس نمي‌گويد كه ياري داشت حق دوستي
حق شناسان را چه حال افتاد ياران را چه شد

لعلي از كان مروت برنيامد سال‌هاست
تابش خورشيد و سعي باد و باران را چه شد

حافظ

به طعنه گفت به من: روزگار جانكاه است
به من! كه هر نفسم آه در پی آه است

در آسمان خبری از ستاره ی من نیست
كه هر چه بخت بلند است، عمر كوتاه است

به جای سرزنش من به او نگاه كنید
دلیل سر به هوا بودن زمین ماه است

شب مشاهده ی چشم آن كمان ابروست!
كمین كنید كه امشب سر بزنگاه است

شرار شوق و تب شرم و بوسه ی دیدار
شب خجالت من از لب تو در راه است....

تا معطر كنم از لطف نسيم تو مشام
شمه‌اي از نفحات نفس يار بيار

به وفاي تو كه خاك ره آن يار عزيز
بي غباري كه پديد آيد از اغيار بيار

گردي از رهگذر دوست به كوري رقيب
بهر آسايش اين ديده خونبار بيار

خامي و ساده دلي شيوه جانبازان نيست
خبري از بر آن دلبر عيار بيار

حافظ

ره رو منزل عشقيم و ز سرحد عدم * تا به اقليم وجود اين همه راه آمده‌ايم
..........................
سبزه خط تو ديديم و ز بستان بهشت * به طلبکاري اين مهرگياه آمده‌ايم

حافظ

ما را به تو سريست كه كس محرم آن نيست
گر سر برود سر تو بــــــــــــــــا كس نگشاييم

ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است
بردار ز رخ پرده كـــــــــــــه مشتاق لقاييم

مولوی

مو که سر در بیابانـم شو و روز
سرشک از دیده بارانم شو و روز


نه تب دیـرم نه جایـم میکـند درد
همیـدونـم که نالـونـم شـو و روز

باباطاهر