اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

مـی روی تـا بـا نـبـودن عـشق را پـر پـر کـنی
می روی با اشک حسرت ، دیده ام را تـر کنی
آن هـمـه گـفـتی نگاهـم بـا نگاهـت زنـده اسـت
مـن نـبـاشـم ،می تـوانی روزهـا را ســر کـنی؟
در نـبـودت گـریـه کـردم ، آیـنـه احـسـاس کرد
آیـنـه شـو ، گـریه ام را حـس کـنی ، باور کنی
سـبـز در عـشقت شـدم کـم کـم تـو دانستی ولی
عاقـبـت می خواستی در قـلب مـن خـنجـر کنی
بعـد تـو در سـینه نـامت می شـود یـک خاطره
کـــاش می شـد قـصـه عـشـق مـرا بـاور کـنـی

بخوان براى دل من ترانه اى ديگر
ترانه اى ز شب شاعرانه اى ديگر
مرا در آتش آغوش خويش گرمى بخش
بزن به زلف گرهگير شانه اى ديگر
ز عشق قصه شيرين بگوى با دل من
كه غير عشق، ندارد بهانه اى ديگر
تو اى پرنده صحراى دور دست خيال
مگير جز دل من آشيانه اى ديگر
به اشك ديده نويسم حكايت غم خويش
كه ماند از من و عشق نشانه اى ديگر

تو می رسی و غمی پنهان همیشه پشت سرت جاری
همیشه طرح قدم هایت شبیه روز عزاداری
تو می نشینی و بین ما نشسته پیکر مغمومی
غریب وخسته و خاک آلود؛ به فکر چاره ناچاری
شبیه جنگل انبوهی که گر گرفته از اندوهِ -
هجوم لشکر چنگیزی... گواهت این غم تاتاری
بیا و گریه نکن در خود که شانه های زمین خیسند
مرا تحمل باران نیست؛ تو را شهامت خودداری
همین که چشم خدا باز است به روی هرچه که پیش آید
ببین چه مرهم شیرینیست برای سختی و دشواری!!
کمی پرنده اگر باشی در آسمان دلم هستی
رفیق ماهی و مهتابی؛عزیز سرو وسپیداری...
چقدر منتظرت بودم !ببینمت کمی آسوده...
دوباره آمده ای اما؛ همان همیشه عزاداری!

در لاک خودش رفت ، درش را هم بست

اصلا دلش از هرچه غزل بود شکست

راهی به دلش نمی شود بازکنی

لاک حلزون اتاقک یک نفره است

می روم تنها تر از تنها خداحافظ
ای مهربان در خواب و در رؤیا خداحافظ
ای کاش فرصت بود تا این درد سنگین را
فرصت نشد یک دردِ دل حتی خداحافظ
با اینکه در شهر شما هر لحظه می مردم
امٌا کسی نشناخت دردم را خداحافظ
که آرزویم یک سلام تازه بود و بعد
با تو نشستن تا دمِ...امّا...خداحافظ
من بودم ویک کوچه ی بی رهگذر هر روز
بی یک سلام ‌، احوال پرسی یا خداحافظ
من می روم تا هر کجا..تا هیچ جا..تا..تا..
ای شهر ای بی حسرت دریا خداحافظ

همان کسی که آن روز
شاخه گلی به تو هدیه داد
امروز نشانی کوچه شان را
اشتباهی می گوید
اشتباهی در کار نیست
این طور باید باشد
وقتی شاخه گلی هدیه می گیری
و راه را درست نمی دانی
اشتباه در اشتباه می شود

عذابم را دو چندان می کنی
اما نمی دانی !
که من دیگر
نه آن مرغم
که بر بام تو بنشینم
نه آن آهو
که از دام تو بگریزم
...

قتل خوابهایم را به گردن گرفته
چشمی که ساعت سه صبح می میرد
انگشت اشاره کشیده
روی بغضهای چسبیده به شب
انتظار
ا ز کجای تنم بالا زده؟
سرم
به کدام سقف گیر کرده؟
اصلا از برگشتنم بر گشته
پاهایی که به شب پیاده شده
آنقدر به در و دیوا ر زده
که آب رفته ام
از سرم تا سایه ا م خیس
حالا گذشته ا ز من وپنجره
که دست روی هم بلند کنیم
تنها از تارهای عنکبوتیم
بوی کافور بلند میشود
کافی است بگویم
با خورشید همخوابگیم نمیشود

چنین با مهربانی خواندنت چیست ؟
بدین نامهربانی راندنت چیست ؟
بپرس از این دل دیوانه من
که ای بیچاره ماندنت چیست ؟

چه دلنشین است


صدای این زن خواننده


که به زبانی بیگانه می خواند




دلم پر از درد می شود


تو نیستی . . .