مشاعره

يكشب چو نام من به زبان آري
مي خوانمت به عالم رويايي
بر موجهاي ياد تو مي رقصم
چون دختران وحشي دريايي..
يكشب لبان تشنه من باشوق
در آتش لبان تو مي سوزد
چشمان من اميد نگاهش را
بر گردش نگاه تو مي دوزد ...

در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است
این از لب یـــــــار خواه و آن از لب جـــــــــام!

حافظ

مرغ سحر ناله سر كن داغ مرا تازه تر كن

نخستین باده کاندر جام کردند
ز چشم مست ساقی وام کردند
چو با خود یافتند اهل طرب را
شراب بیخودی در جام کردند

در آمد از در ، خندان لب و گشاده جبین
کنار من بنشست و غبار غم بنشاند ،
فشرد حافظ محبوب را به سینۀ خویش
دلم به سینه فروریخت : " تا چه خواهد خواند ! "
به ناز ، چشم فروبست و صفحه ای بگشود
ز فرط شادی ، کوبید پای و دست افشاند
مرا فشرد در آغوش و خنده ای زد و گفت :
" رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند "
هزار بوسه زدم بر ترانۀ استاد
هزار بار بر آن روح پاک رحمت باد

دیری‌است از خود، از خدا، از خلق دورم
با این‌همه در عین بی‌تابی صبورم

پیچیده در شاخ درختان، چون گوزنی
سرشاخه‌های پیچ‌درپیچ غرورم

هر سوی سرگردان و حیران در هوایت
نیلوفرانه پیچكی بی‌تاب نورم

.
.
.

من از بیگانگان هرگز نلانم
که با من هرچه کرد آن آشنا کرد

دلا با کسان آشنایی مکن
اگر میکنی بی وفایی مکن

نرگسم اي گل نازم نكنه به پات ببازم

من گذشتم زخود وبی خود وتنهاگشتم
درسراپرده ی شب محو تماشا گشتم
آدم ساده دلیبودم و حالم خوش بود
ناگهان دیدمت و عاشق لیلا گشتم