سایت گل- در کمتر از دو ماه، برای دومین بار روی تابلوی ورزشگاه الدترافورد نتیجهای باورنکردنی ثبت شد. بعد از پیروزی ۸-۲ منچستریونایتد مقابل آرسنال، کسی انتظار نداشت الهه فوتبال به این زودی روی بیرحمش را به شیاطین سرخ نشان دهد. اما بعد از ظهر ۲۳ اکتبر ۲۰۱۱، روزی که فرگوسن آن را بدترین روز دوران حرفه ایاش توصیف کرد، یک نتیجه تاریخی رقم خورد. بدترین شکست ۵۵ سال اخیر منچستریونایتد؛ نتیجهای که برای تکرارش احتمالا باید همین اندازه صبر کرد.
آنچه این شکست را بهت آورتر کرد، تفاوت شرایط آرسنال و منچستریونایتد است. وضعیت آشفته آرسنال، جدایی ستارهها و مصدومان پرتعداد توپچیها در آستانه نبرد الدترافورد، شرایط را برای رقم خوردن نتیجهای دور از انتظار فراهم کرده بود. اما برای شکست ۶-۱ یونایتدها در روزی که همه ستارههایشان حضور داشتند و در ورزشگاه خانگی بازی میکردند، چه توجیهی میتوان پیدا کرد؟ آیا اخراج جانی اونز میتواند به تنهایی توجیه مناسبی برای این شکست تحقیر آمیز باشد؟ بیتردید نه. شاید بهتر باشد این نتیجه را از زاویه مقابل و از سمت آبی شهر منچستر ببینیم. در واقع به جای آنکه از شکست ۶-۱ منچستریونایتد صحبت کنیم، به پیروزی ۶-۱ منچسترسیتی فکر کنیم.
همان قدر که شکست ۸-۲ آرسنال مقابل منچستریونایتد، طرفداران این باشگاه را نگران خارج شدن توپچیها از جمع بزرگان جزیره کرد، پیروزی پرگل سیتی را میتوان اعلام رسمی حضور این باشگاه در بین بزرگان لیگ برتر دانست. بیتردید تاثیر این پیروزی در افزایش اعتبار سیتی، حتی از قهرمانی در جام حذفی نیز بیشتر خواهد بود. شاید بسیاری الگوی سیتی برای تبدیل شدن به یک باشگاه بزرگ را مورد نکوهش قرار داده باشند اما چنین نتایجی است که میتواند حتی سرسختترین منتقدان را ساکت کند و آنها را سر جایشان بنشاند.
حالا سیتی با ۵ امتیاز اختلاف در صدر جدول لیگ برتر قرار دارد و مدعی اصلی قهرمانی است. البته هنوز هفتههای زیادی تا پایان فصل باقی است و احتمال اینکه سیتی این فصل به قهرمانی نرسد هم کم نیست؛ اما حالا طرفداران سیتی میتوانند به رویاهای بزرگتری فکر کنند.
۲- «این شکست پایان عصر فرگوسن است.» این ساده لوحانهترین نتیجهای است که میتوان از شکست ۶-۱ منچستریونایتد گرفت. همان طور که شکست ۸-۲ آرسنال، پایان عصر ونگر و باخت ۵-۰ رئال مقابل بارسا، پایان عصر مورینیو نبود، این شکست نیز پایان دوران فرگوسن نیست.
کافی است به نتایج همین فصل منچستریونایتد نگاه کنیم تا متوجه شویم فرگوسن در واقع چهارمین دوره امپراطوری اش در الدترافورد را در این فصل پایه گذاری کرده است. این شکست نه از ابهت و اقتدار فرگوسن کم میکند و نه به دوران او پایان میدهد. تفاوت مربیان و تیمهای بزرگ با مربیان و تیمهای کوچک در این است که چنین شکستهایی تیمهای کوچک و مربیانشان را وارد بحران میکند اما تیمهای بزرگ خود به یک بحران برای تیمهای رقیب تبدیل میشوند. حالا کمتر تیمی دوست دارد در این شرایط مقابل مردان فرگوسن قرار بگیرد و اورتونیها بسیار بدشانس هستند که باید در دیدار بعدی از شیاطین سرخ پذیرایی کنند. البته ساندرلند، سوانسی و نیوکاسل نیز شرایط بهتری نخواهند داشت.
برای التیام زخم این شکست، به یک قربانی بزرگ نیاز است و باید دید چه تیمی تاوان این شکست یونایتدها را پس خواهد داد.
۳- دلیل اصلی شکست تحقیرآمیز منچستریونایتد همان چیزی است که در بسیاری از بازیهای سالهای اخیر این تیم، موجب پیروزی شان شده بود. میل مهار ناپذیر شاگردان فرگوسن برای جبران شکست و تبدیل آن به پیروزی، بارها نتایجی خیره کننده را رقم زده بود. از پیروزی ۲-۱ در فینال چمپیونزلیگ ۱۹۹۹ تا برد ۴-۲ فصل گذشته مقابل وستهم. اما این فرمول این بار جواب نداد و به جای کم کردن فاصله و جبران شکست، شکستی مفتضحانه را رقم زد. با هر حمله شاگردان فرگوسن، فضای باز شده در خط دفاعی این تیم، فرصت گلزنی جدیدی برای حریف ایجاد کرد و به سنگینتر شدن این شکست انجامید. دیر یا زود این اتفاق باید رخ میداد اما مطمئنا هیچ یک از طرفداران منچستریونایتد دوست نداشتند این شکست در مقابل رقیب همشهری، رقیبی که سالها حضورش را نادیده گرفته بودند، رقم بخورد.
۴- یک شنبه روزی بود که مارکو سیمونچلی، موتور سوار ایتالیایی، به دلیل سانحه ای که در زمان مسابقه برایش رخ داد، درگذشت و زلزله، شهر وان در ترکیه را حسابی لرزاند، اما مطمئنا بسیاری، سالها بعد، ۲۳ اکتبر ۲۰۱۱ را با شکست ۶-۱ منچستریونایتد به یاد خواهند آورد.
کد:
http://www.goal.com/iran/news/1832/%D8%A7%D9%86%DA%AF%D9%84%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86/2011/10/25/2727215/%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D8%B1%D9%88%D8%B2-%D8%B4%DA%A9%D8%B3%D8%AA-6-1-%D9%BE%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D9%81%D8%B1%DA%AF%D9%88%D8%B3%D9%86-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA