«واقعیت افزوده» در لنزهای چشمی
چشم انسان عضو حسی نیرومندی است. چشم ها می توانند میلیون ها رنگ را ببینند، خودشان را با تغییر میزان نور مطابقت دهند و اطلاعات را با سرعتی بیشتر از یک اتصال اینترنتی سریع، به مغز انتقال دهند.
● گام های تازه برای کسب اطلاع از محیط پیرامون
چشم انسان عضو حسی نیرومندی است. چشم ها می توانند میلیون ها رنگ را ببینند، خودشان را با تغییر میزان نور مطابقت دهند و اطلاعات را با سرعتی بیشتر از یک اتصال اینترنتی سریع، به مغز انتقال دهند. اما آیا زمان آن نرسیده است که حس بینایی خود را توانمندتر کنیم؟ در فیلم «ترمیناتور» کاراکتر «آرنولد شوارتزنگر»، وقتی به دور و برش نگاه می کرد، اطلاعات را روی همان تصویری که می دید، مشاهده می کرد. این اطلاعات «افزوده شده» به او کمک می کرد تصمیمات بهتری بگیرد.
در ماه های اخیر یکی از داغ ترین موضوعات مورد بحث، فناوری جالبی به نام «واقعیت افزوده» یاAugmented reality است. هر گاه همزمان با مشاهده دور و برمان، بتوانیم اطلاعاتی متناسب با آن محیط به صورت نوشتاری یا با فرمت های دیگر در همان تصویر مورد مشاهده ببینیم، در واقع از واقعیت افزوده بهره برده ایم.
«واقعیت افزوده» فناوری است که این روزها به شدت مورد توجه قرار گرفته است و مثال های متعددی از کاربردهای فعلی و آتی آن می توان آورد.
هم اکنون اپلیکیشن های موبایلی برای آیفون و گوشی های آندرویید، در دسترس هستند که می توانند با استفاده از فناوری «واقعیت افزوده»، نزدیک ترین ایستگاه مترو یا اغذیه فروشی را به مسافری که به شهر ناآشنایی رفته، نشان دهند. کافی است صاحب گوشی با استفاده از دوربین گوشی خود به دور و برش نگاه کند. روی صفحه نمایش به او نشان داده خواهد شد که از کدام طرف باید حرکت کند تا به مقصد مورد نظر برسد.
با استفاده از واقعیت مجازی می توان اطلاعات کاملی در مورد بناهای تاریخی و موزه ها حین بازدید از آنها گرفت و به علاوه عکس های سایر بازدیدکننده ها را هم مرور کرد. کافی است گوشی تان را به سمت محل مورد نظر بگیرید.
علاوه بر این گیم های مبتنی بر «واقعیت افزوده» هم ساخته شده اند.
«واقعیت افزوده» می تواند کاربردهای جدی تری هم داشته باشد. فکر کنید یک خلبان هواپیمای جنگی یا یک سرباز بتواند روی عینکی که به چشم دارد، آخرین اطلاعات لازم را در مورد میدان جنگ بگیرد یا برای مثال یک پزشک حین جراحی، بتواند تصاویر و اطلاعات مربوط به عکس های اشعه ایکس، سی تی اسکن یا ام آرآی را درست روی پیکر بیمار خود مشاهده کند.
● دسترسی به واقعیت افزوده از طریق لنزهای چشمی
رسیدن به «واقعیت افزوده» با استفاده از یک گوشی موبایل چیز خوبی است. اما چقدر خوب می شد که برای رسیدن به «واقعیت افزوده»، به موبایل هم نیازی نداشتیم و به طور طبیعی، بدون اینکه نیاز به بیرون آوردن گوشی و گرفتن آن به سمت هدف باشد، اطلاعات را به صورت مستقیم با چشمان خودمان دریافت می کردیم، طوری که اصلاً کسی متوجه نشود، مثلاً تصور کنید به سینما رفته اید و حین تماشای یک فیلم، اسم یکی از بازیگرها را به یاد ندارید. روی پرسیدن اسم بازیگر را از کناری خود ندارید، سینما هم جای بیرون آوردن گوشی موبایل نیست. در این صورت چقدر نیکو بود اگر اسم و مشخصات و فهرست فیلم های بازیگر مورد نظر را در کنار پرده نمایش به صورت شخصی می دیدیم، اما آیا چنین چیزی ممکن است؟ آیا باید در انتظار دهه های بعدی و ممکن شدن پیوند تراشه های مغزی ماند؟
شاید چنین چیزی در حد رویا و داستان های علمی تخیلی به نظر بیاید، اما گام های ابتدایی برای رسیدن به چنین هدفی برداشته شده است. ابزار تحقق این رویا، چیزی نیست جز لنز چشمی، برای نمایش «واقعیت افزوده» شاید هیچ چیز بهتر از لنزهای چشمی نباشد. همین ابزارهای کوچک اپتیک که روزانه بیش از صد میلیون نفر از آنها در سراسر جهان استفاده می کنند، می توانند برای نمایش «واقعیت افزوده» مورد استفاده قرار بگیرند و به این ترتیب اصلاً لازم نیست از دریچه نمایشگرهای گوشی های موبایل، لپ تاپ ها یا یک عینک برای رسیدن به «واقعیت افزوده» به پیرامون مان نگاه کنیم، دانشمندان در پی آن هستند که با افزودن مدارهایی به لنزهای چشمی، آنها را تبدیل به یک ابزار کارای دسترسی به واقعیت افزوده کنند. به صورت مختصر در این شیوه، اطلاعات دیداری از طریق حسگرهای لنز به کامپیوترهای دور و بر فرستاده می شود و سپس سامانه های واقعیت مجازی به صورت هوشمند و در صورت لزوم جست وجو در اینترنت، اطلاعات متناسب را به گیرنده های لنز چشمی ارسال می کنند و سپس این اطلاعات از طریق LEDهای ویژه یی، روی تصویر مشاهده شده، افزوده می شوند. البته در حال حاضر برای رسیدن به این هدف، با چالش های تکنیکی زیادی روبه رو هستیم. اما تاریخ نشان داده هیچ گاه دشواری های فنی نمی توانند مانع پیشرفت انسان ها شوند. لنزهای چشمی، برای اصلاح عیوب انکساری چشم تجویز می شوند. آنها از پلیمرهای خاصی ساخته می شوند و به تناسب نوع عیب انکساری چشم، شکل های مختلفی دارند. برای اینکه لنزها بتوانند واقعیت افزوده را به نمایش بگذارند، باید مدارهای بسیار کوچکی در آنها تعبیه شود. این مدارها باید پیام های بصری را دریافت کنند، یک پردازش ابتدایی روی آنها انجام دهند، اطلاعات لازم را به بیرون ارسال کنند، اطلاعات افزوده شده را با گیرنده های خود دریافت کنند و با فرمت های متنی و تصویری در محل مناسب به کمک LED نمایش دهند.
پیداست که این کار، دشواری های زیادی دارد و باید کم کم موانع را حل کرد و پله به پله به مقصد نزدیک شد. در حال حاضر دانشمندان سعی می کنند با لنزهای چشمی با کمک بیماران دیابتی بروند. به این ترتیب که حسگرهایی در آنها بگنجانند که قادر به اندازه گیری غلظت گلوکز در سلول های چشم باشد و هرگاه غلظت گلوکز بیش از حد بالا رفت، به صورت دیداری به این بیماران هشدار داده شود. به علاوه می توان به محض بالا رفتن غلظت قند، پزشک بیمار را هم در جریان گذاشت.
اما در پایان این مقاله شاید برایتان جالب باشد که بدانید رهبری این پروژه جاه طلبانه را یک دانشمند ایرانی مقیم امریکا به عهده دارد. این شخص کسی نیست جز دکتر «بابک امیرپرویز». دکتر «بابک امیرپرویز» تحصیلات دوره متوسطه را در دبیرستان علامه حلی طی کرد. در دانشگاه شریف، مهندسی الکترونیک خواند و سپس برای ادامه تحصیل به دانشگاه میشیگان رفت. در رزومه «بابک امیرپرویز» می توانید لیست بلندبالایی از درجات علمی و افتخارات کسب شده توسط وی را ببینید؛ افتخاراتی که با کسب مدال برنز المپیاد فیزیک در سال ۱۹۹۱ و جایزه اول جشنواره خوارزمی برای طراحی هواپیمای تک موتوره تک سرنشین در همان سال شروع می شود. در سال ۲۰۰۷، «بابک امیر پرویز» یکی از ۳۵ مخترع برتر ام آی تی شناخته شد و در سال ۲۰۰۸، تایم او را برترین مخترع سال برگزید. در سال ۲۰۰۹ هم نام او در میان برترین مهندسان امریکا دیده می شود. وی در حال حاضر عضو هیات علمی دانشکده مهندسی الکترونیک دانشگاه واشنگتن است.
درآمد زیاد با آلایندگی کم
در جهان پیشرفته، یکی از وظایف تکنولوژی آن است که با قابلیت های خود به مبارزه با مشکلات برخاسته و رفاه و آسایش را برای نوع بشر به ارمغان بیاورد. بیوتکنولوژی یا همان فناوری زیستی نیز از این قاعده مستثنی نیست و از این رو انسان ها سعی دارند پتانسیل های این فناوری را بیش از پیش به منصه ظهور برسانند. قبلاً که قیمت نفت با سرعت صعودی خود در حال ترقی بود، سیاستگذاران به این امید بودند که با کمک بیوتکنولوژی، جایگزین هایی را برای نفت و مشتقات آن بیابند و از فشار وارده بر اجتماع بکاهند ولی حال که قیمت نفت کاهش یافته و رکود بر جهان حاکم شده است، گروهی به این فناوری به عنوان وسیله یی برای ایجاد اشتغال و برون رفت از رکود می نگرند. (در این ارتباط علاقه مندان می توانند به مقاله «رهایی از وابستگی به نفت با کمک بیوتکنولوژی» در روزنامه اعتماد مورخ ۱۹/۱/۱۳۸۶ مراجعه کنند.) البته مفهوم بیوتکنولوژی در کشورهای پیشرفته و کشورهای در حال توسعه نیز متفاوت است، چون در کشورهای پیشرفته این فناوری سطوح اولیه خود را طی کرده است و بیشتر به دنبال داروهای جدید و سامانه های ژنتیکی هستند در حالی که در کشورهای در حال توسعه هنوز این فناوری توسعه های اولیه خود را طی نکرده است ولی در هر صورت کشورها در هر سطحی از این فناوری که باشند می توانند از این ابزار برای افزایش رفاه شهروندان خود به نحو مناسبی بهره برداری کنند.
به طور مثال کشورهای چین و هند از این فناوری برای تولید سوخت های بیواتانول و بیودیزل استفاده کرده اند. (می توانید برای این مباحث به مقالات «در جست وجوی سوخت های سازگار با محیط زیست» و «تجاری سازی سوخت های زیستی در آغاز راه» در روزنامه اعتماد به ترتیب به تاریخ های ۶/۷/۱۳۸۷ و ۲۹/ ۱/۱۳۸۸ رجوع کنید.) البته در خبرها آمده بود در کشورمان نیز گروهی از علاقه مندان به این مباحث در پاییز سال گذشته سعی کرده اند با برپایی کارگاه هایی، پیشرفت های خارجی را رصد کنند تا بتوانند تلاش های داخلی را نیز هم راستا کرده و کشور را از مزایای این فناوری بهره مند کنند. متن این خبر خود گویای اهمیت شناخت این موضوع برای متولیان امور است که در ادامه ذکر می شود؛ «کارگاه های بین المللی توسعه فناوری های نوین در مهندسی علوم زیستی با محوریت بیوتکنولوژی در مقیاس کوچک و مهندسی زیست پزشکی با حضور استادان برجسته دانشگاه آخن آلمان و مدیران ارشد شرکت کوهنر با همکاری پارک علم و فناوری دانشگاه تهران، مرکز تحقیقات فناوری های نوین در مهندسی ژنتیک و دفتر همکاری های ریاست جمهوری در دانشکده مهندسی شیمی دانشگاه تهران برگزار می شود.»
اخیراً در یک ناحیه کارگری در شمال شرقی شهر شارلوت که یک کارخانه نساجی تمام اقتصاد شهر را به حرکت درمی آورد، یک مجتمع جدید با سنگ های ایتالیایی و ساختمان های بسیار زیبا و تجهیزات آزمایشگاهی چندمیلیون دلاری برپا شده است. در این مجتمع سه ساختمان مدرن قرار دارد که در بالای یکی از آنها، گنبد بزرگی قرار دارد. این مجتمع متعلق به شرکت بیوپولیس (Biopolis) است که کمپ اختصاصی برای تحقیقات در زمینه بیوتکنولوژی است.
شرکت بیوپولیس این مرکز را به نام مجتمع تحقیقاتی کارولینای شمالی نامگذاری کرده و بیش از ۵۰۰ میلیون دلار برای آن هزینه کرده است. ساخت این مجتمع نشان دهنده رقابت صنایع بیوتکنولوژی است. لازم به ذکر است که برای توسعه اقتصادی، این صنایع مورد توجه قرار گرفته اند. در حال حاضر چندین شهر در امریکا مثل شهر Shrevport در لس آنجلس و Huntsville در ایالت آلاباما سعی دارند به نوعی قمار دست بزنند یعنی با صرف میلیون ها دلار از مالیات مردم، زیرساخت هایی را به صورت پارک های تحقیقاتی و آزمایشگاه برپا کنند تا باعث جذب صنایع مرتبط با بیوتکنولوژی شود. این صنایع از آن جهت مورد نظر هستند که دارای آلودگی کم و درآمدهای زیاد هستند.
اخیراً در همایش جهانی بیوتک در آتلانتا، ۲۷ ایالت از جمله هاوایی و اکلاهما هر یک حدود صد هزار دلار برای جلب شرکت های فعال در این عرصه هزینه کردند. تمام این تلاش ها برای یک صنعت با ریسک زیاد است که در چهار دهه گذشته، فقط یک سال سودده بوده است. افراد بدبین دو مشکل اصلی را برای رقابت در عرصه بیوتکنولوژی ذکر می کنند؛ اول آنکه در امریکا پایه های این صنعت در شهرهایی مثل بوستون، سن دیه گو و سانفرانسیسکو قرار دارد یعنی این صنعت نه تنها نیازمند دانشمند است بلکه به افراد مجرب اجرایی نیز برای هدایت صنعت و اخذ مجوزهای سخت برای داروها نیاز دارد. پیسانو استاد دانشکده تجارت هاروارد و نویسنده کتاب «تجارت علم؛ انتظارها، واقعیت و آینده تکنولوژی» است. او در این زمینه معتقد است «اکثر این ایالت ها احتمالاً نخواهند توانست از شانس توسعه یک صنعت بیوتکنولوژی پویا در خود بهره مند شوند.»
او می افزاید شما همیشه می توانید تعدادی از انسان های فرهیخته را به خدمت بگیرید ولی نیاز است مسائل بحرانی را نیز حل کنید. مشکل دوم آن است که بیوتکنولوژی یک صنعت نسبتاً باریک است که فرآیند توسعه محصول آن طولانی است و حتی در این گروه طویل نیز فقط دسته یی خاص از فرصت های شغلی را ایجاد می کنند مثلاً در امریکا فقط ۴۳ شرکت با پرسنلی بیش از هزار نفر وجود دارد که در زمینه بیوتکنولوژی فعالیت دارد. این اطلاعات توسط موسسه BioAbility در کارولینای شمالی استخراج شده است. البته باید توجه داشت که هیچ تضمینی وجود ندارد که رویای تولید یک داروی جدید دقیقاً در همان محلی جامه عمل بپوشد که قبلاً تحقیقات و بازاریابی آن انجام شده است. کارترایت اقتصاددانی است که خوشه های صنعت بیوتکنولوژی را مورد مطالعه قرار داده است. او به داروهای ضدلوکمیا اشاره می کند که در دانشگاه علوم بهداشتی اورگون در پورتلند روی آن کار شده است. او می گوید؛ «تاثیر اقتصادی این تحقیقات در ایالت پورتلند نزدیک به صفر بوده است چون حقوق مربوط به ساخت و بازاریابی این دارو قبلاً توسط شرکت Novartis خریداری شده بود.»
درباره تلاش ایالت ها برای جلب نظر صاحبان صنایع بیوتکنولوژی می توان به ایالت فلوریدا و ناحیه پالم بیچ اشاره کرد که حدود ۵۱۰ میلیون دلار را در اختیار موسسات تحقیقاتی قرار داده اند تا آنها بتوانند ۵۴۵ نفر را استخدام کنند (که در پروژه اصلی، هدف ایجاد ۴۶ هزار فرصت شغلی جدید طی ۱۵ سال آینده است). نیویورک سیتی نیز بیش از ۴۵ میلیون دلار برای توسعه زیرساخت های علوم بیولوژیک اختصاص داده است که در ادامه می توان به تسهیلات ایالت کنتاکی نیز اشاره داشت.
شهرهایی مثل Shrevport وجود دارند که توانسته اند با سرمایه گذاری دولت و بخش خصوصی پارک هایی مانند Intertechscience Park را ایجاد کنند که زیرساخت مناسبی برای افراد خوشبین است ولی افراد بدبین معتقدند فقط یک شرکت بیوتکنولوژی و آن هم به مدت شش ماه (سال ۲۰۰۱) توانسته در اینجا فعالیت کند. البته لوئر رئیس این پارک است و در جواب توضیح داده است که ساختمان مزبور به عنوان یک دارایی برای پارک به حساب می آید و بخش خصوصی علاقه مند است با کمک دولت ایالتی، دومین ساختمان را با هزینه ۱۵ میلیون دلار در بخش بیوتکنولوژی احداث کند. ضمناً چهار شرکت نیز برای ساخت این ساختمان اظهار علاقه کرده اند. به علاوه طی ۳۰ سال گذشته ساختمان اول نیز سه مستاجر مجزا داشته است.
البته تعدادی از مقامات اقتصادی معتقدند ارزش خوشه های صنعت بیوتکنولوژی را تنها با دلار نمی توان بیان داشت. به عنوان مثال پلتون که رئیس شورای توسعه اقتصادی ناحیه St. Lucie در ایالت فلوریدا است، متذکر شده است میلیون ها دلاری که دولت صرف ترغیب موسسه تحقیقاتی اسکریپس به ناحیه پالم بیچ کرد باعث ایجاد یکسری عکس العمل های زنجیره یی شد که ماحصل آن جذب شاخه یی از موسسه Torrey Pines برای مطالعات مولکولی به بندر St. Lucie شد.
این موسسه کمک های ایالتی و محلی به ارزش ۳۲ میلیون دلار به همراه یک ساختمان و مقداری زمین دریافت داشت. اینها باعث شد این ناحیه سریع تر رشد کند و به تخت های بیمارستانی بیشتر نیاز داشته باشد که اینها ساخت یک بیمارستان ۳۰۰ تختخوابه را در پی داشت. موسسات تحقیقاتی موجود در این ناحیه باعث بهبود آموزش علوم و ریاضیات شدند که ساخت یک مدرسه نیز از تبعات بعدی آن است. جهت راه اندازی یک شاخه پویا از بیوتکنولوژی ، بعضی از زمینه ها (از تعریف این صنعت) به فراتر از ژنتیک رفته و زمینه هایی مثل سوخت زیستی، کشاورزی، تجهیزات پزشکی و حتی تحقیقات در زمینه تروریسم زیستی (بیوتروریسم) را نیز شامل شده اند. در شهر کاناپولیس تمرکز صنعت بیوتکنولوژی روی غذا و تغذیه است که این نه به خاطر تخصص های موجود در این شهر بلکه به دلیل وجود شخص پولداری به نام دیوید مرداک است که سلامتی و بهداشت از دغدغه های او است و نیز اولین کسی است که ایده تاسیس شرکت بیوپولیس را مطرح ساخت.
مرداک مشاور املاک و مالک شرکت غذایی Dole است و جهت جذب هفت دانشگاه ایالتی از جمله دانشگاه های دوک و کارولینای شمالی، دولت ایالتی را وادار کرده است سالانه حدود ۳۰ میلیون دلار در امور اجاره سرمایه گذاری کند. مسوولان محلی با فروش ۱۶۸ میلیون دلار اوراق قرضه برای پرداخت هزینه های مربوط به زیرساخت های مجتمع تحقیقاتی (به مساحت ۳۵۰ جریب) موافقت کرده اند. مرداک می گوید او حدود نیم میلیارد دلار برای ساختمان ها، استخدام متخصصان و تجهیزات هزینه کرده است که در بین این تجهیزات می توان قوی ترین اسپکتروفتومتر موجود در امریکا را که با رزونانس هسته یی کار می کند، مشاهده کرد. از این دستگاه برای کمک به مطالعه مولکول ها استفاده می شود.
با اینکه نیمی از ساختمان ها خالی بوده و ساخت و ساز کندتر از برنامه پیش می رود ولی این مجتمع توانسته است دانشمندانی مثل مری آنلیلا را جذب کند که دانشگاه ایلینویز را برای این مجتمع ترک کرده است. دکتر آنلیلا می گوید دانشمندان زیادی از سراسر دنیا برای کار در این مجتمع اظهار علاقه کرده اند. البته گروهی نیز به موضوع بدبین بوده و معتقدند شرکت بیوپولیس فقط یک بنگاه املاک است که می تواند باعث افزایش قیمت اراضی متعلق به مرداک در این ناحیه شود. بیکر مدیر اجرایی شرکت Kryosphers است که در زمینه ذخیره سازی گونه های بیولوژیک فعالیت می کند. او می گوید؛ «شرکت بیوپولیس یک شرکت بزرگ با جیب های گشاد است که دوره خاصی خواهد داشت چون لزوماً همخوان با علایق دولت ایالتی نخواهد بود.» البته شاید بتوان این حرف ها را فقط گفته های یک رقیب دانست.
نگاهی به پیشرفتهای جدید در تعامل انسان و ماشین
وقتی که می توانید یک نمونه روباتی جذاب و مد روز از خودتان را بیرون بفرستید تا همه دستورهای شما را انجام دهد، چرا خودتان از خانه خارج می شوید؟ شرکت «انی باتز» که در سال ۲۰۰۱ تاسیس شد، روبات هایی می فروشد که کاربران آن می توانند با استفاده از آنها به مکان های دوری بروند، ببینند، بشنوند و سخن بگویند. این جهانی است که «جانشینان» معرفی می کند. فیلم جانشینان به تازگی اکران شده است و «بروس ویلیس» در این فیلم نقش بازی می کند.
ویلیس در این فیلم نقش یک مامور «اف بی آی» را بازی می کند و در جهانی که هیچ کس نگران جنایت و مکافاتی نیست به تحقیق درباره قتلی می پردازد که پس از سال ها روی داده است. در این جهان روبات ها خود را معالجه و درمان می کنند و دوباره خودشان را راه می اندازند.
آیا این ماجرا یک داستان علمی تخیلی باورنکردنی است؟ مطمئناً همین طور است. اما دانشمندان و سازندگان این فیلم ها می گویند آنقدرها هم که بسیاری از مردم فکر می کنند، این فناوری ها از ما دور نیستند. ارتش های مختلف جهان از روبات های کنترل از راه دور استفاده می کنند تا بتوانند به دشمنان خود یورش ببرند یا میدان های مین را پاکسازی کنند. فناوری های جدیدی برای معلولان عرضه شده است که کاربران آن می توانند دست و پاهای مصنوعی و روباتی را به حرکت درآورند و بدون آنکه به صفحه کلید کامپیوتر دست بزنند، جای مکان نما را در نمایشگر تغییر دهند.
● امروزه فناوری جدیدی با نام «حضور دوربرد»
(tele presence) در حال شکل گیری است که به کاربران امکان می دهد با استفاده از روبات هایی هم اندازه انسان، در مکان هایی دور حضور داشته باشند، ببینند، بشنوند و حتی فراتر از آن قدم بزنند، گفت وگو کنند و با حرکات دست و صورت اشاره کنند. دانیل ویلسون نویسنده و متخصص روبات ها است و در کتاب هایی مانند «کوله هتی من کجاست؟» و «چگونه از شورش روبات ها درامان باشیم» به بررسی فصل مشترک میان داستان های علمی تخیلی و علم واقعی می پردازد. وی می گوید؛ «تعداد زیادی از اجزای چنین روبات هایی در جهان واقعی وجود دارد. البته هنوز روبات های انسان نمایی که بتوانند همه وظایف را انجام دهند، ساخته نشده است، اما بسیاری از اجزای لازم برای «حضور دوربرد» از قبل ساخته شده است.»
«جاناتان ماستو» کارگردان جانشینان که کارگردانی فیلم «نابودگر ۳؛ ظهور ماشین ها» را در کارنامه دارد، می گوید ایده ساخت روبات های جانشین انسان، به عنوان پیشرفت های آینده فناوری های امروزی توجه وی را به خود جلب کرده است. وی در ادامه می گوید هنگامی که با دانشمندان دیدار کرد متقاعد شده است، چیزی که امروزه به صورت یک ایده به ذهن ما می آید روزی واقعیت می یابد.
ماستو می گوید؛ «به نظر من عرضه چنین چیزی برای فناوری چندان هم دشوار نیست، فناوری همیشه عقب ماندگی هایش را جبران می کند. پرسش اصلی این است که آیا روزی انسانی مجبور می شود با چنین ابداعی روبه رو شود؟ من گمان می کنم انسان تمایلی بنیادی برای تنبلی دارد. تمایلی از این دست که مجبور نباشد خودش کارها را انجام دهد یا اینکه بتواند کارها را از راه دور انجام دهد. این موضوع با تلگراف و تلفن آغاز و با عرضه اینترنت تثبیت شد.»
«تره ور بلک ول» با تاسیس شرکت انی باتز در مونتین ویوی کالیفرنیا در سال ۲۰۰۱ اولین گام ها را در این مسیر برداشت. این شرکت روبات هایی ۲۰ کیلوگرمی عرضه می کند که ۱۶۰ سانتیمتر قد دارد و قیمت آن ۳۰ هزار دلار است. این روبات ها به کاربر امکان می دهد به جاهای دور برود، ببیند، بشنود و صحبت کند. این شرکت ابراز امیدواری کرده است نمونه های نهایی این روبات ها با قیمتی بسیار مناسب تر عرضه شود.
بلک ول می گوید ساخت روبات هایی که تا حدودی شبیه انسان و قدش هم اندازه انسان باشد و بتواند به مکان های مختلف برود و از فناوری هایی شبیه فناوری های Segway استفاده کند گام بسیار مهمی برای بهبود فناوری های تله کنفرانس امروزی است. انی باتز که در مرحله عرضه است به گونه یی طراحی شده است که بتواند راه برود، بپرد و از پله ها بالا برود. این روبات دست هایی دارد که بسیار شبیه دست انسان است و مفصل های بسیاری دارد تا بتواند کارهایی شبیه انسان ها انجام دهد. بلک ول می گوید مطمئن نیست فناوری روزی بتواند آنقدر پیشرفت کند و به سطحی برسد که در فیلم «جانشینان» می بینیم اما شاید آنقدر پیشرفت کنند که بتوانند با اشتیاق توانایی هایشان را عرضه کنند. وی می گوید؛ «نمی دانم آیا هیچ وقت می توانیم به آن سطح برسیم یا نه، یا چنین چیزهایی واقعیت می یابد یا خیر. در اغلب موارد ما نمی خواهیم مردم را فریب دهیم فقط می خواهیم چیزی را آنقدر شبیه انسان بسازیم که مردم بتوانند با آن رابطه برقرار کنند.»
ویلسون می گوید فیلم «جانشینان» را تحسین می کند چرا که از ادامه سنت علمی تخیلی مقابله و برخورد «انسان و ماشین» خودداری کرده است. وی علاوه بر این دلایل اجتماعی ادامه ندادن چنین فناوری هایی را می داند. وی می گوید؛ «آیا انسان مجبور است در صف خواربارفروشی پشت سر یک روبات بایستد؟ اگر من بدانم که در کوچه پشتی روبات هایی هستند که با سگ شان به هواخوری آمده اند به فرزندانم اجازه می دهم در کوچه بازی کنند؟» ویلسون می گوید واقع بینانه تر آن است که روبات های انسان نمایی تولید کنیم تا به انجام کارهایی بپردازد که برای انسان خطرناک است اگرچه ناسا در فضا در برخی موارد از روبات ها استفاده می کند اما انجام برخی کارهای فنی هنگام راهپیمایی فضایی چنان دشوار است که ناسا مجبور می شود از انسان استفاده کند، دست کم تاکنون چنین بوده است. وی می گوید علاوه بر این ساخت روبات هایی که شبیه ما باشد و مثل ما عمل کند باعث می شود بازدهی شان بیشتر شود.
ویلسون می گوید؛ «یکی از مهم ترین دلایل برای ساخت روبات انسان نما این است که آنها می توانند از همه ابزارهای ساخته شده برای انسان استفاده کنند. بشر بخش زیادی از سیاره زمین را به خود اختصاص داده است و محیط را به شکلی تغییر داده است تا با اندام ما سازگار باشد. در سرتاسر دنیا، اندازه عرض در مشخص است، زیرا همه افراد بشر تقریباً هم اندازه هستند، همه ابزارهای ما نیز شبیه هم است، زیرا همه ما برای به کارگیری این ابزارها از دست ها و انگشتان خود استفاده می کنیم.» به نظر ماستو این فیلم بیانگر پیشرفت های فناوری است، زیرا چه بخواهیم چه نخواهیم جهان شبکه های آنلاین به توسعه خود ادامه می دهد. وی می گوید؛ «شما می توانید خریدهایتان را انجام دهید، از اخبار مطلع شوید، به دیگران خبر دهید چه کار می کنید و حتی کارمندان از راه دور (کارمندان کامپیوتری) لازم نیست برای رفتن به سر کار لباس شان را بپوشند. این ایده ما را صرفاً به سمت نتیجه منطقی اش هدایت می کند.»
تلاش براي دستيابي به فرآيند كاهش مصرف سوخت
استفاده از مواد سبك وزن باعث بهبود سیستم‌های آيرودینامیكی، بوستری یا تقویت‌كننده موتور و دستیابی به توان مصرفي 78 مايل در هر گالن (31كيلومتربر ليتر)يا mpg می‌شود. براساس تحقیقات انجام گرفته توسط كارشناسان گروه خودروسازی بوش (bosch.com) ماكزیمم بازده موتور احتراقی داخلی به مقدار پتانسیل آن بستگی دارد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
رالف لئونهارد، نایب‌رئیس اجرایی بخش مهندسی سیستم‌های دیزلی شركت بوش می‌گوید كه در آینده خودروهایی وارد بازارخواهند شد كه از لحاظ اندازه جمع و جور و كوچك هستند و می‌توانند با یك گالن سوخت 125 كيلومتر را طی كنند. او معتقد است بزرگ‌ترین چالشی كه OEM (مجمع نظارتي بر اصالت توليدات كارخانجات خودروسازي) هنگام رعایت كردن مقررات با آن روبه‌روست، كاهش وزن خودرو ست.
لئونهارد بر این باور است خودروهای قدیمی كه دارای وزن متوسط 2645 پوند ( در حدود 1200 كيلو گرم )هستند، می‌توانند با خودروهای امروزی مورد مقایسه قرار گیرند. كاهش آلودگی‌های co2در خودروهای قدیمی g/km 70 و در خودروهای سبك وزن امروزی حدود g/km 182 است.
بعضی از تكنولوژی‌ها نقش مهمی در كاهش آلودگی هوا ایفا می‌كنند، از آن جمله می‌توان به سوخت‌پاشی مستقیم، توربوشارژر، سایزبندی اندك و بهبود فرآیند احتراق اشاره كرد.
لئونهارد می‌گوید: مهندسان شركت بوش با استفاده از یك موتوربنزینی 1.1 لیتری و توربوشارژ شده، توانستند تكنولوژی‌های جامعی را گسترش دهند، این موتوربا موتور2 لیتری kw 100 قابل مقایسه است.
یكی از پیشرفتهای صورت گرفته در این شركت، توانایی برای تقویت فشار توربو فاصله تا 2.4 بار است كه باعث افزایش بازده موتور می‌شود.
سطح تقویت فشار به بهسازی و ارتقاي سیستم‌های كنترل سوپاپ موتور بستگی دارد. لئونهارد در ادامه خاطر نشان می‌سازد: ما به كنترل دقیق سوپاپ موتور نیاز داریم كه نه فقط زمانبندی سوپاپ را تنظیم كند، بلكه همچنین توروی یا خیزسوپاپ را نیز كنترل كند و قطر دریچه هوای موتور نیز تغییر یابد.
برای دستیابی به توان مصرفي 78 مايل در هر گالنما باید از تكنولوژی دیگري نیز استفاده كنیم كه اشتعال تراكمی با شارژر مشابه یا HCCI نام دارد. طبق گفته‌های لئونهارد این تكنولوژی می‌تواند بازده سوخت موتورهای بنزینی را 2 تا3 درصد افزایش دهد، تا سال 2015 این موتورها روانه بازار خواهند شد. سیستم‌های موتوردیزلی دارای مزیت‌های بیشتری نسبت به موتورهای بنزینی هستند، زیرا باعث كاهش بیشتر آلودگی هوا می‌شوند.
مهندسان شركت بوش به صورت مداوم برای بهینه‌سازی احتراق دیزلی از طریق استفاده از گاز خروجی موتور در گردش، افزایش فشار سوخت‌پاشی تا 2000bar، استفاده از سیستم‌های راه‌اندازی ـ توقف و بهبود مدیریت گرمایی فعالیت می‌كنند.
شركت بوش با استفاده از تكنولوژی‌های فوق توانسته آلودگي ناشي از دي اكسيد كربن را تا 22درصد كاهش دهد، این 22درصد زمانی است كه با موتورهای دیزلی فعلی مقایسه شوند اما اگر با سیستم‌های موتوربنزینی مقایسه می‌شوند مقداركاهش به حدود 45 درصد مي رسد.
لئونهارد در ادامه می‌گوید: شركت ما در پی آن است كه موتورهای احتراقی درونی را توسعه دهد و آنها تا سال 2015 روانه بازار می‌شوند، این موتورها بیشتر برای كاهش آلودگی هوا و محیط زیست طراحی شده‌اند.
bosch
شناسايي مجرمان در كمتر از يك ساعت ميسر شد
يك دستگاه قابل حمل جديد كه مي‌تواند مظنونان را در كمتر از يك ساعت با استفاده از دي‌ان‌اي به جا مانده در صحنه جرم شناسايي كند، شيوه پليس را براي پيگيري مجرمان تغيير خواهد داد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
اين فناوري قابل‌حمل كه به اندازه يك ساك سفري است با استفاده از نمايه‌اي سريع از دي‌ان‌اي براي توليد نشانه‌اي ژنتيكي از خون، بزاق دهان و سلول‌هاي پوستي جا مانده در صحنه جرم مي‌تواند پاياني بر سريال‌هاي تلويزيوني كارآگاهي باشد.
اين دستگاه كه «رپي‌دي‌ان‌اي» (RapiDNA) نام داشته و توسط متخصصان پزشكي قانوني انگليس ساخته شده، مي‌تواند بدون ترك صحنه جرم با كنترل مشخصات نگهداري شده در پايگاه داده ملي دي‌ان‌اي در كمتر از يك ساعت به آشكارسازي هويت مجرم بپردازد.در حال حاضر انجام اين فرآيند به حداقل سه روز زمان احتياج دارد.
اين فناوري جديد بدين معني است كه مي‌توان سارقان را پيش از فروش اجناس مسروقه و مجرمان خشن را پيش از انجام جرائم بعدي شناسايي كرد.
به گفته محققان، از اين دستگاه مي‌توان به عنوان ابزار اطلاعاتي استفاده كرد كه به پليس كمك مي كند تا مجرم را دستگير كند. پس از دستگيري مظنون، پليس مي‌تواند با استفاده از شيوه‌هاي قديمي پزشكي قانوني براي جمع‌اوري شواهد براي دادگاه اقدام كند.
نمونه اوليه اين دستگاه در حال حاضر در كنار شيوه‌هاي سنتي پزشكي قانوني توسط سازمان ملي اصلاح پليسي انگليس مورد آزمايش قرار دارد.
درصورتي كه دستگاه عملكرد موفق خود را ثابت كند تا يك سال آينده مي‌توان شاهد ورود آن به ادارات پليس بود.
پول زياد خوشبختي نمي آورد
دانشمندان نیوزلندی در بررسی های خود دریافتند که پول زیاد خوشبختی نمی آورد بلکه استقلال فردی می تواند خوشبختی را تامین کند.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
یک ضرب المثل قدیمی مشترک در میان تمام فرهنگ ها بیان می کند که پول خوشبختی نمی آورد.
اکنون به نظر می رسد که گروهی از محققان دانشگاه ویکتوریا در ویلینگتون نیوزلند این ضرب المثل را از دیدگاه علمی به اثبات رسانده اند. دانشمندان تمام دنیا از دیرباز در جستجوی فاکتورهایی هستند که بیشترین ارتباط را با شادی و خوشحالی دارند.
در این تحقیق جدید، پژوهشگران نیوزلندی این سئوال را طرح کردند که میان دسترسی اقتصادی و حق انتخاب و آزادی کدامیک بیشترین نقش را در ایجاد حس خوشبختی دارند.
این محققان با بررسی مطالعاتی که در سه تست روانشناسی مختلف انجام شده بود به جواب این پرسش دست یافتند.
این تست های روانشناسی عبارت بودند از:
1- پرسشنامه بهداشت عمومی که چهار علامت پریشانی و اندوه (نشانه های جسمی، اضطراب و بی خوابی، ناکارآمدی اجتماعی و افسردگی حاد) را اندازه گیری می کند.
2- پرسشنامه خصیصه و وضعیت اضطراب اسپیلبرگر که از پرسش شوندگان سئوال می کند که در یک موقعیت خاص چه احساسی دارند.
3- پرسشنامه فرسایش شغلی ماسلاچ که بحران عاطفی، زوال شخصیت و عدم ادارک فردی را ارزیابی می کند.
براساس گزارش لایو ساینس، نتایج ترکیب این سه تحقیق که با مشارکت 420 هزار و 599 نفر در 63 کشور در طول 40 سال گذشته جمع آوری شده بود نشان داد که دو متغیر کلیدی (رفاه اقتصادی و استقلال فردی) هرگز با هم مورد بررسی قرار نمی گیرند، بلکه به صورت مستقل و در ارتباط با متغییرهای دیگری چون سلامت، اضطراب و فرسایش شغلی عمل می کنند.
این محققان در این خصوص توضیح دادند:«با این سه نوع تست روانشناسی و اجماع اطلاعات آنها ما نتایجی منسجم و معتبر را به دست آوردیم که نشان می دهند ارزشهای اجتماعی استقلال فردی بهترین شاخصهای ارزیابی خوشبختی هستند. علاوه بر این، هرچند رفاه اقتصادی یک فاکتور واحد و مهم است اما اثر آن زمانی که استقلال فردی وارد بازی می شود کمرنگ می شود. پول می تواند همراه با استقلال فردی باشد اما نمی تواند حداکثر رفاه و حداکثر استقلال فردی را با خود بیاورد».
به گفته این محققان، اثر پول یک تاثیر محدود در سطح خوشبختی دارد و به محض اینکه میزان پول به یک سطح تضمینی برای تامین نیازهای پایه رسید و از زمانی که ترس از دست دادن وضعیت اجتماعی- اقتصادی بر فرد قالب شد افزایش دسترسی مالی تنها به میزان کمی موجب افزایش رضایت فردی می شود و در مجموع، آزادی و استقلال بیشتر، بالاترین رفاه و خوشبختی را به فرد می دهد.
تلفن همراهتان را با تي‌شرت شارژ كنيد
محققان فناوري شركت بزرگ ارتباطات «اورنج» از پيش‌ساخت جديد يك تي‌شرت شارژر تلفن همراه رونمايي كرد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
كاربران اين نمونه تنها بايد در زمان نياز، گوشي خود را به اين لباس وصل كنند.
اين پوشاك آينده كه «روح 71 (Spirit of 71)» نام دارد، به سادگي با استفاده از يك فناوري واكنش به صدا كار مي‌كند. هرچه صداي موسيقي بلندتر باشد، شارژ تلفن سريعتر انجام مي‌شود.
فناوري موجود در اين تي‌شرت از يك غشاي پيزوالكتريك به اندازه يك صفحه A4 براي جذب فشار امواج صوتي استفاده مي‌كند. اين ابزار سپس اين امواج را به بار الكتريكي تبديل مي‌كند كه در پي آن از طريق باتري به سرپوشي كه به بيشتر گوشي‌هاي همراه مي‌خورد، منتقل مي‌شود.
شركت اورنج قرار است اين نمونه را در جشنواره هنرهاي اجرايي معاصر گلاستونبري مورد آزمايش قرار دهد تا بررسي كند كه كدام حركت به شارژ بهتر منجر مي‌شود.
جشنواره گلاستونبري بزرگترين جشنواره بدون سقف و هواي آزاد هنرهاي اجرايي جهان بوده که به صورت سالانه در انگلستان برپا مي‌شود.
به گفته توني اندرو، يكي از توليدكنندگان اين فناوري، ارتعاشات صوت و بخصوص فركانس هاي بم باعث ايجاد لرزش كافي براي توليد برق از موادي مانند غشاي پيزوالكتريك مي‌شوند.
40سال تاريخ تکامل پست الکترونيک
ایمیل وارد چهلمین سالگرد تولد خود شد. در این راستا یک سایت اینترنتی در طرحی گرافیکی 40 سال تاریخ تکامل پست الکترونیک را به تصویر کشیده است.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در چهل سال اخیر، ایمیل از یک ابزار محدود و قابل استفاده تنها برای تعداد کمی از دانشمندان علوم رایانه به یک ابزار ارتباطاتی پرقدرت در سطوح شخصی و حرفه ای تبدیل شده است.
اولین ایمیل را یک مهندس انفورماتیک به نام «ری تاملینسون» اواخر سال 1971 ارسال کرد. یکسال بعد، این مهندس جوان، یک سیستم ویژه را برای تبادل انفورماتیک پیام ها میان دانشگاه ها از طریق سیستم یکپارچه اینترنت ARPANET راه اندازی کرد.
در این راستا، بزرگان فناوری اطلاعات از هم اکنون جشن های چهلمین سالگرد تولد پست الکترونیک را آغاز کرده اند.
به همین منظور سایت mashable.com در تصویری گرافیکی 40 سال تاریخ تکامل این ابزار ارتباطاتی را روایت کرده است.
این طرح گرافیکی، رویدادهای مهم مرتبط به ایمیل را به شرح زیر دسته بندی کرده است:
1971 یک مهندس انفورماتیک به نام «ری تاملینسون» اولین ایمیل را ارسال کرد. در این ایمیل نوشته شده بود:
qwertyuiop-send
1976 ملکه الیزابت دوم به عنوان اولین مقام عالی رتبه یک کشور یک ایمیل ارسال کرد.
1978 اولین سیستم الکترونیک ارسال پیامهای خارج از شبکه دانشگاه ها راه اندازی شد.
1982 برای اولین بار واژه «ایمیل» استفاده شد و «اسکات فالمن» اولین صورتک خندان را اختراع کرد :-)
1989 پیام های صوتی «خوش آمدید» ، «فایل انجام شد» ، «شما یک ایمیل دارید» و «خداحافظ» برای سیستم AOL ضبط شدند.
1997 مایکروسافت سرویس پست الکترونیک «هات میل» و سپس سرویس Outlook را راه اندازی کرد.
1998 اصطلاح «اسپم» (هرزنامه) وارد فرهنگ لغات آکسفورد شد و شرکت وارنر بروس سیستم you've got mail را راه اندازی کرد.
2003 «هامر سیمپسون» شخصیت کارتون «سیمپسونها» ایمیل خود را ساخت و جورج بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا اولین قانون مبارزه با هرزنامه ها را امضا کرد.
2004 حروف اختصاری که هنگام نوشتن چت و ایمیل به کار می روند وارد فرهنگ لغات آکسفورد شدند.
2007 گوگل سرویس «جی- میل» را در دسترس عموم قرار داد.
2008 پروتکل امنیت ضد فیشینگ تصویب شد.
2011 واژه e-mail به email تغییر یافت.
سریعترین ابَررایانه جهان در ژاپن/ رایانه ژاپنی‌ها سه برابر سریعتر از چینی‌ها
ژاپنی ها با ساخت ابررایانه ای جدید توانستند برتری چینی ها را در صنعت ابررایانه جهان تصاحب کرده و مالک پرسرعترین ابررایانه جهان شوند.به گزارش خبرگزاری مهر، ابررایانه K که توسط شرکت فوجیتسو ساخته شده است سرعتی برابر سرعت یک میلیون رایانه خانگی متصل به یکدیگر را دارد. سرعت این رایانه سه برابر سرعتی است که پرسرعت ترین ابررایانه جهان پیش از این به نام خود به ثبت رسانده بود.
ابررایانه K می تواند در یک ثانیه هشت کوادریلیون محاسبه انجام دهد، یک کوادریلیون برابر است با عدد 1 به همراه پانزده 0 و این سرعت در اصطلاحات رایانه ای با 8.2 پتافلاب برابری می کند.
ابررایانه "تیانهه" چینی ها که پیش از این و برای مدتی کوتاه به عنوان پرسرعت ترین ابررایانه جهان معرفی شده بود سرعتی برابر 2.5 پتافلاب داشت. "تیانهه-1A" اولین رایانه چینی ها بود که توانست در لیست برترین ابررایانه های جهان رتبه اول را به دست بیاورد و با این برتری توانسته بود خود را جایگزین ابررایانه آمریکایی ها کند.
دستیابی به افتخار رسیدن به چنین رتبه ای برای ابررایانه ژاپنی ها که ساخت آن 1.2 میلیارد دلار برای آنها هزینه در بر داشته است، بازگشتی دوباره به جایگاهی است که ژاپنی ها هفت سال پیش آن را در اختیار داشتند.
ابررایانه K که توسط موسسه عالی علوم رایانه ای RIKEN در "کوب" ژاپن ساخته شده است، درون ساختاری انبار مانند قرار گرفته که وضعیت دمایی و هوای آن تحت کنترل است. این ساختار دارای 672 جایگاه مملو از صفحه مدارهایی است که حاوی 70 هزار پردازشگر هستند، این در حالی است که رایانه های خانگی تنها یک پردازشگر دارند.
انرژی مصرف شده توسط این ابررایانه برای تامین انرژی مورد نیاز 10 هزار خانه مسکونی کافی است و در حالی که سازندگان آن ادعا می کنند این ابررایانه کم مصرف است، هزینه فعالیت آن سالانه 6 میلیون پوند تخمین زده شده است.
کاربردهای ابررایانه K در زمینه تحقیقات آب و هوای جهانی، هواشناسی، پیشگیری از بلایای طبیعی و پزشکی عنوان شده است. رئیس موسسه RIKEN و شرکت فوجیتسو اعلام کردند موفقیت این پروژه غلبه بر مشکلاتی بوده است که در نتیجه زمین لرزه 11 مارچ ژاپن را مورد هجوم مرگبار خود قرار داد.
بر اساس گزارش گاردین، در حال حاضر از میان 10 ابررایانه برتر جهان پنج ابررایانه به آمریکا، دو دستگاه به چین، دو دستگاه به ژاپن و یک دستگاه به فرانسه اختصاص دارند.
