اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

در راهم،
تنها


با پشتی خميده از ...

کوله بار ِ

سنگین ِ

یاد ها...

.

امروز من

حرفی ندارم

باران خودش همه

حرف ها را

گفت...

.

.

پنجشنبه ی ساکتی ست

تنها عبور ِ

گاه گدار خیال تو،

از میان دقایق سردرد...

.

کاش در این قفس بسته تنگ
گل آزادی من می خندید
آن کبوتر که لب بام نشست
کاش احساس مرا می فهمید
به هواخواهی گیسوی نسیم
کاش یک لحظه نمی آسودم
کاش در آن افق نیلی رنگ
شور یک فوج کبوتر بودم
مرغ در دام گرفتارم آه
به دل سوخته ام چنگ مزن
پروبالم شده خونبارو کبود
اینهمه جور مکن سنگ مزن
بازکن بازکن آن پنجره را
سوی آن وسعت خالی زملال
زندگی تلخترین خواب من است
خسته ام خسته ازین خواب و خیال
کوله بار من دلخسته کجاست
دلم آرام ندارد نفسی
آه می خواهم ازینجا بروم
باز از دور مرا خواند کسی
بندیان خانه سیمرغ کجاست
سوی آن با من پرواز کنید
آه باید بروم تا اشراق بال احساس مرا باز کنید.

سکوت تلخ مرا گریه های ریز ریز باران تلافی می کند

التماسی سرد وجودم را آتش می افکند

به حرمت فاصله ها آواز قلبم را به قاصدک ها می سپارم

چشمانم را می بندم، شاید خیال تو مهمانم شود

عجب!

خیالت به سراب ذهنم قدم نمی گذارد

شاید روزی برای همیشه تو را به فاصله ها بخشیدم

و همچون تو اشک باران را نادیده گرفتم

همچون تو صدای قلب ها را نشنیدم

تنها به جرم محبت؟؟!!

وقتي بودي هم تنها بودم

حالا كه نيستي

ببين حال و روزم

یک شب کنار شمعی، تا صبح دم نشستم

او گریه کرد می سوخت، من هم زغم شکستم


در آن شب سیه رو، یادم به چشمت افتاد

آن مستی نگاهت، بر روی چشمم افتاد


آهسته اشکی آمد، پایین ز دیدگانم

گویی به شعله آمد، شمع درون جانم


آن قطره اشکم آخر، بر روی شمع لغزید

خاموش گشت آنگه، دودی به ناز رقصید


از طرح دود آن شمع، در آن سیاهی تار

شعری نوشته می شد، آهسته روی دیوار


دل می تپد به سینه، با یاد روی دلدار

هر جا که هستی یارم، باشد خدانگهدار

نميشه باورم تويي...

نه اين كه چشماي تو نيست

تو طاقتت نبود منو...

ببيني با چشماي خيس!

آرزو کردی رها گردد دلم از عشق تو؟
ای تمام آرزوهایم رهایت می کنم

به من گفت بیا
به من گفت بمان
به من گفت بخند
به من گفت بمیر
آمدم
ماندم
خندیدم
مردم
.....

ناظم حکمت