مشاعره

يك شب نشان خانه ي ما را به ياد آر
شيرين ترين ترانه ي ما را به ياد آر

محنت كش زمانه شدم آشناي عشق
فرياد عاشقانه ي ما را به ياد آر

ره اندیشه ی بازت بلند است
چکاچک های پروازت بلند است
دگر در انجمن هر گز نگنجی
بهر جا موج آوازت بلند است

روی بیگانه ترین صورت خاک
شاید اگر چند قدمی می رفتم
چشت آن صخره ی آلوده به درد
زیر آوار کبود
لای امواج فرو ریحته ی طاق سکوت
رویش چشم تو را می دیدم
من اگر می رفتم........

مثل ابري گريه آلود و سياه
تا بيايم... تا ببارم... دير شد

گفتي از شوق تو سهم من چه بود
گفتمت سر مي سپارم ... دير شد

دلي دارم اسيرِ هجرِ دلدار
به دام زلف او گشته گرفتار
شب و روزم مثال تارِ او تار
خبر ده ! کي رسد هنگام ديدار ؟

رفيق راهي و از نيمه راه مي گويي
وداع با من بي تكيه گاه مي گويي

ميان اين همه آدم، ميان اين همه اسم
هميشه نام مرا اشتباه مي گويي

روز وصل از غمزه‌ی او جان سر گردان من
چون تحمل کرد چندان ناوک دلدوز را؟

با وصال او دلم را نیست پروای بهشت
در چنان عیدی کسی یاد آورد نوروز را؟

دوش می‌آمد سوار از دور و من نزدیک بود
کز سرشادی ببوسم پای اسب بوز را

مدعی را دل ببرد از چشم مست شیرگیر
هر که باشد شیرگیر آسان بگیرد یوز را

اوحدی، گر قبله‌ی اقبال خواهی سجده کن
آفتاب روی آن شمع جهان‌افروز را

امشـب از هـــر شـبی بیشتــر
دل مــــن اسیــــــر درده
بــا خــیـا لت گـرچه هر شـب
چــشمای مــن گـریـه کـرده!!!

در کـــنار قــاب عـــکســت
قـــطره اشـکاس که چــکیده
دیـــگه طاقتـــم نــــمونـده
جـــون مــن بلــب رســیــده

همره يك دگر و تشنه ي يك حرف، بگو
من به مانند توام يا تو به من مي ماني؟

غزلي خواندم و تا بانگِ اذان مي خوانم
حُرمت چشم نجيبي كه نمي خواباني

یارب اندر دل آن خسرو شیرین انداز
که به رحمت گذری بر سر فرهاد کند
شاه را به بود از طاعت صد ساله و زهد
قدر یکساعته عمری که در او داد کند