شعر گمنام

بایده ، بودن تو !! ، باش ، هی نگو سفر ، محاله
حنجره گِل میشه بی تو ، با تو آوازم زلاله

بستن بیهوده بسه ، که خیال خام رفتن
تو نباشی کی بگیره خستگی رو از تن من

قصه‌اتو من می نویسم هی نگو این سرنوشته
بی تو بودن اوج تلخی موندن پشت بهشته

وا کن از تن رخت رفتن محرم خواب شبونه
عشقو تن پوش تنم کن مثل هر شب عاشقونه


بابك روزبه

دنیای کوچکی داشتم که تو گاه گاه از آن عبور می کردی
در کافه ی نیمه راهی
با یک فنجان چای دم نکشیده
و مرا
در طعم مکرر شیر و شکر
حل می کردی...


شیدا محمدی

دلی که می‌کشی از آن عذاب بی‌رحم است
قبول می‌کنم او بی‌حساب بی‌رحم است
خودت از آن دمِ اوّل سؤال کردی: هست
دلت چگونه؟ ـ و دادم جواب: بی‌رحم است
تو تشنه سمت دلم آمدی؟ نمی‌دانی
که شاهزاده‌ی زیبای آب بی‌رحم است؟
وَ گونه‌های تو سرخند و سوخته گفتی
که در ولایتتان آفتاب بی‌رحم است
تو کنجِ خانه نشستی که اعتراض کنی
به دختری که در این اعتصاب بی‌رحم است
من این خدای تو را دیده‌ام؛ دعایت را
از او نخواه کند مستجاب، بی‌رحم است

::.مرحوم نجمه زارع.::

طبیبان بر سر بالین من
آهسته می گویند :
که امشب تا سحر
این عاشق دیوانه می میرد
دلم در سینه می سوزد تو را ندیده می میرم

(امضای یکی از اعضا !)

... و انسان را می خوانم از عَلق
و از حریر موهایت را
بإسم ِ رَبِّکَ الذي
...

بإسم ِ رَبِّکَ الذي خَلقَ مِنَ الرّیاح ِ
حریر موهایت را
وَ نزَّلَ مِنَ السَّماء
آبی چشمانت
...
بإسم ِ رَبِّکَ الّذي
خَلَقَ تمام تو را شاعرانه
و تمام مرا از عاشقانه ی تو !
وَ التّین ...
وَ التّینِ وَ الزَیتونِ لبهایت

وَ بِالقَلَمِ وَ ما یَسطُرونِ اشعارت
که تو را می خوانم از عَلَق
و خودم را
از حریر موهایت !

محمدرضا نامدارپور

خوبم…

درست مثل مزرعه ای که

محصولش را ملخ ها

خورده اند

دیگر نگران داس ها نیستم…

وسوسه هاي تماس

به رنگ قوس و’ قزح



صبح

کاهل است که

يکي دستش را جلو مي آورد

و يکي عقب مي کشد





تسليم نمي شويم

ما...

دلواپس بازي هاي بزرگ و’ رابطه هاي کوچکيم.

قد كشيده ام

و از تنهائى خودم بزرگتر شده ام

امشب بايد بروم

تمام سفرها از خداحافظى شروع مى شوند

و من مسافرم

هيچكس مثل من پرده ها را كنار نمى زند

هيچكس مثل من كفش هايش را روبه ماه جفت نمى كند

من حرف هائى شنيده ام

كه فقط با خودكشى فراموش مىشوند

اينجا روى زمين

همسايگان كوتوله اى داشتم

كه فكر تسخير فضا ديوانه شان كرد

و دوستانى سنگدل

كه جانب وزيدن بادها را از دست دادند

مىخواهم برگردم

به خواب نردبام هاى كودكى

كه از روى شانه هايشان،

براى ستارگان خدا دست تكان مىداديم

آنجا پشت ديوارهاى بلند زمان

دلم براى كسى تنگ نمىشود.

درمسلخ عشق جز نكو را نكشند/ لاغر صفتان زشت خو را نكشند/گر عاشق صادقي ز كشتن مگريزمردار بود هر آن كه او را نكشند/

تو را دوست دارد زبانی كه لال/پُر از سیبِ سرخم،‌تمامش حلال/الف را شكستیم تا یاء شویم/به ابجد گذشت عمر و ماندیم دال/چه دارم به جز چوبخطی كه پّر/به دلواپسی های بی ماه و سال//و ما مو به مو پیرتر می شویم/خطوطِ تهِ تلخِ فنجانِ فال/چه كابوس تلخیست تعبیرِ ما/همیشه محال و همیشه خیال/دو كودك كه هر بوسه گم می‌شوند//میان درختانِ نارنجِ كال .../