مشاعره

ابتدا سکوت شد
به حرف هایم نگاه کن
می خواهم از دهان اشعیای نبی
سرود بخوانم
می خواهم از همچنان ابر بالای سفر بگذرم
می خواهم به چترهای خسته دست بکشم
تا خاموش ترین کلمات پنهان بیایند
به تمام وقت هایی که نداری
می خواهم برای تمام نشستن ها
انگشت ها و سیگارها
جای دور برای خیره شدن بیاورم
می خواهم به چشم هایت نگاهکنم
تا کودکی هایت رابه دنیا بیاوری

يه سرزمين غربته با صد نيرنگ و فريب
فداي تو يه وقت شبا بي خوابي خستت نكنه
غم غريبي عزيزم زرد و شكستت نكنه
چادر شب لطيف تو از روت شبا پس نزني
تنگ بلور آب تو يه وقت ناغافل نشكني
اگه واست زحمتي نيست بر سر عهد مون بمون
منم تو رو سپردم دست خداي مهربون
راستي ديروز بارون اومد من و خيالت تر شديم
رفتيم تو قلب آسمون با ابرا همسفر شديم
از وقتي رفتي آسمونمون پر كبوتره
زخم دلم خوب نشده از وقتي رفتي بد تره
غصه نخور تا تو بياي حال منم اين جوريه
سرفه هاي مكررم مال هواي دوريه
گلدون شمعدوني مونم عجيب واست دلواپسه
مثه يه بچه كه بار اوله ميره مدرسه
تو از خودت برام بگو بدون من خوش ميگذره ؟
دلت مي خواد مي اومدم يا تنها رفتي بهتره

هرصبح که از خواب برمی خيزم
بر شيشه ی يخ گرفته
با سر انگشتان گرمم
نام تو را می نويسم
و از لابلای آن به بيرون می نگرم
که کی بهار می آيد؟

درديست غير مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گويم کين درد را دوا کن

نقاش های دور، مرا دَف کشیده اند
با قافیه، حریص و مردَّف کشیده اند

آن قدر بی قرار و سپیدی که ناگزیر
هر وقت کشیده اند تو را، کَف کشیده اند

خاتون بلند شو و بیا پشتِ پنجره
مردم برای دیدن تو صَف کشیده اند

در فراقت می نویسم نامه و از دست من
خامه خون می گرید و خط، خاک بر سر می کند

دلگير مي رسد به نظر صبح ِ چهره ات
اي اشكِ چشم هايِ تو، دريايِ بيكران

تكيه بزن به سينه يِ من صبح، خوب گريه كن
بگذار تا سبك شود اندوهِ آسمان

نه رسم ماست بریدن ز دوستان قدیمی
دین دیار ندانم که رسم چیست شما را

آشینا اولا هر کیم حق ایله
غیر آشینا اولمایا ،گرک
فانی عالمین مال و مولکونه
مطلق ائتمیه اعتنا گرک

نباتی

كه ويران كرد ؟
كه راز قطب نماي بزرگ را دانست ؟
كه درازنامه ،‌ منشورهاي پنهان را
به دادگاه افق هاي دورتر
آويخت ؟
و آبهاي پراكنده
موج مرتبه ها را
به شهرهاي دگر بردند