اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

بی تو آغاز کردم
سالی دگر را
بودی در اعماق قلبم
در نسوج تنم اما
ای کاش حضورت ر ا می توانسم در کنار خویش
با دیدگان سرم ببینم
افسوس
که نیستی

از کجا آمده بودی.
این چنین آرام آرام
از کنار آخرین پنجره که از آن می گذشتم.
خسته خسته راه رفته بودم.
تنهایی ام در امتداد دستهایت بزرگتر خواهد شد.
من اینجا
تا تلاقی تمام خطوط موازی.
تا پر شدن صدای قلبم
به انتظارت خواهم ایستاد

دیوانه ای در خوابهاش ماه را رصد نکرده
آفتابی شوی
خطر بروز دیوانگی در شهر جدی است
این روزها نبودنت را
قول داده ام
انتظار مفهوم خوبی برای کشیدن نیست
و عذاب
عذاب
تنها مفهومی است که کشیدنش بر کاغذ های بی شعر طول می کشد
عزیزم
به مردم شهر میندیش
بگذار این دیوانه بودنت را چشم باز کند
قول می دهم
تا باشی
دیوانه خوبی باشم

من گلی بودم
در رگ هر برگ لرزانم خزیده عطر بس افسون
در شبی تاریک روئیدم
تشنه لب بر ساحل رود ارس
بر تنم شبنم خورشید می لغزید
با لب سوزندۀ مردی که با چشمان خاموشش
سرزنش می کرد دستی را که از هر شاخه سرسبز
غنچۀ نشکفته ای می چید
پیکرم،فریاد زیبائی
در سکوتم نغمه خوان لبهای تنهائی
دیدگانم خیره در روًیای شوم سرزمینی دور و روًیایی
که نسیم رهگذر در گوش من می گفت:
(( آفتابش رنگ شاد دیگری دارد))
عاقبت من بی خبر از ساحل ارس
رخت بر چیدم
درره خود بس گل پژمرده را دیدم
چشمهاشان چشمۀ خشک کویر غم
تشنۀ یک قطره شبنم من به آنها سخت خندیدم
تا شبی پیدا شد ازپشت مه تردید
تک چراغ شهر روًیاها
من در آنجا گرم و خواهشبار از زمینی سخت روئیدم
نیمه شب جوشید خون شعر در رگهای سرد من
محو شد در رنگ هر گلبرگ رنگ درد من
به پنجره ی سکوت من یه سر بزن با تبادل چه جوریای؟؟؟؟؟

روی قبرم بنويسيد کبوتر شد و رفت
زير باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت
چه تفاوت که چه خورده است غم دل يا سم
آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت
روز ميلاد ، همان روز که عاشق شده بود
مرگ با لحظه ی ميلاد برابر شد و رفت
او کسی بود که از غرق شدن می ترسيد
عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت
هر غروب از دل خورشيد گذر خواهد کرد
دختری ساده که يک روز کبوتر شد و رفت

بنال اي دل كه من غم دارم امشب
نه دلسوز و نه همدم دارم امشب
دلم زخم است از دست غم يار
هم از غم چشم مرهم دارم امشب

همه چيزم زيادي مي‌كند حيف
كه يار از اين ميان كم دارم امشب
چو عصري آمد از در گفتم اي دل
همه عيشي فراهم دارم امشب

برفت و كوره‌اي در سينه افروخت
ببين آه دمادم دارم امشب
بدل جشن عروسي وعده كردم
ندانستم كه ماتم دارم امشب

در آمد يار و گفتم دم گرفتم
دمم رفت و همه غم دارم امشب
غم دل با كه گويم شهريارا
كه محرومش زمحرم دارم امشب

این روزا هوای خونه بدجوری تاریک و سرده
برف و بوران، سوز و سرما همه جارو دوره کرده

تن آدما می لرزه زیر آفتاب زمستون
حتی هَرم نفسا هم نداره سودی برامون

کوچه ها خلوت خلوت کسی نیست توی خیابون
یخ زده تموم جاده شده همرنگ بیابون

برگ زرده روی شاخه انگاری طاقت نداره
به هوای سرد اینجا انگاری عادت نداره

دوست داره بمونه اما نیست دیگه جونی تو دستاش
وقتشه بره ولی اون نداره نائی تو پاهاش

سنگ شده رو تن شاخه یخ زده حتی نفس هاش
دیگه جم نمی خوره اون آخه خوابه توی رویاش

داره می بینه بهاره سبز شدن همه درختا
دوباره همون قناری ساخته لونشو همین جا

با صدای خیس بارون پامیشه از خواب دیروز
این همون بهار رویاست اون بهار ناب دیروز

توی قلبم دیگه هیچ کس مثل تو پا نمی ذاره
تو که رفتی دل تنگم دیگه همسایه نداره

با تو بودن دیگه رویاست با تو موندن مثل قصه
حتی نیستی تو خیالم، پر زدی مثل پرنده

هر چی که خاطره داشتم از روزای با تو بودن
حتی یک جمله نمونده برای دوباره خوندن

رفتنت مثل یه خوابه مثل یک کابوس غمناک
مثل یک دربه دری که مونده بین برف و کولاک

رفتی اما جاگذاشتی دلی که همسفرت بود
هر کجا که پا می ذاشتی سایه ی پشت سرت بود

دوباره تنهای تنهام مثل روزای گذشته
لحظه های بی تو بودن کمر منو شکسته

کاش می شد تو رو ببینم توی رویای شبونه
کاش می شد برات بخونم با صدای عاشقونه

اما افسوس من اینه که دیگه نیستی کنارم
جز تحمل دقایق دیگه چاره ای ندارم

به دل هست مرا غم که گفتن ندارد
چه گویم از این غم شنفتن ندارد
که گوید که با کس غم دل توان گفت
از این غم چه گویم که گفتن ندارد
ببین غنچه ی خنده روی لب من
که بی رویت ای گل شکفتن ندارد
نشسته غبار غمت بر دل من
غبار غم عشق رفتن ندارد
شبی نیست کاید بچشمم دمی خواب
که شب بی خیال تو خفتن ندارد

خیال کردم تو هم درد آشنایی

به دل گفتم تو هم همرنگ مایی

خیال کردم تو هم در وادی عشق

اسیر حسرت و رنج و بلایی

ندونستم تو بی مهر و وفایی

نفهمیدم گرفتار هوایی

ندونستم پس دیدار شیرین

نهفته چهره تلخ جدایی

تو که گفتی دلت عاشقترینه

دلت عاشقترین قلب زمینه

همیشه مهربونه با دل من

برای قلب تنهام همنشینه

چرا پس دل به تیر بی وفایی

شده قربانیت بی خون بهایی

نفهمیدی امید ناامیدی

رها کردی دلم رفتی کجایی؟

ز بس آزار دادی روز و شب دل

دل دیوانه ام آخر شد عاقل

دل غافل شد عاقل، دست برداشت

ز امید خیالی خام و باطل

رفیق من سنگ صبور غمهام به دیدنم بیا که خیلی تنهام

هیشکی نمیفهمه چه حالی دارم چه دنیای رو به زوالی دارم

مجنونم و دل زده از لیلی ها خیلی دلم گرفته از خیلی ها

نمونده از جوونیام نشونی پیر شدم پیر تو ای جوونی

تنهای بی سنگ صبور خونه سرد و سوت و کور

توی شبات ستاره نیست موندی و راه چاره نیست

اگر چه هیشکس نیومد سری به تنهاییت نزد

اما تو کوه درد باش طاقت بیار و مرد باش

اگر بیای همونجوری که بودی

کم میارن حسودا از حسودی

صدای سازم همه جا پر شده

هرکی شنیده از خودش بیخوده

اما خودم پر شدم از گلایه

هیچی ازم نمونده جز یه سایه

سایه ای که خالی از عشق و امید

همیشه محتاج به نور خورشید

تو مثل راز پايزي و من رنگ زمستانم

چگونه دل اسيرت شد قسم به شب نمي دانم

تو مثل شمعداني ها پر از رازي و زيبايي

و من در پيش چشمان تو هستي خاک گلدانم

تو دريايي تريني آبي و آرام و بي پايان

و من موج گرفتاري اسير دست طوفانم

تو مثل آسماني مهربان و آبي و شفاف

و من در آرزوي قطره هاي پاک بارانم

نمي دانم چه بايد کرد با اين روح آشفته

به فريادم برس اي عشق من امشب پريشانم

تو درياي مني بي انتها و ساکت و سر شار

و من تنها در اين دنياي دور از غصه مهمانم

تو مثل مرز احساسي , قشنگ و دور و نا معلوم

و من هم يک کبوتر , تشنه باران درمانم

بمان امشب کنار لحظه هاي بي قرار من

ببين بن تو چه رويا ئيست رنگ شوق چشمانم

شبي يک شاخه نيلوفر به دست آبيت دادم

هنوز از عطر دستانت پر از شوق است دستانم

تو فکر خواب گلهايي که يک شب باد ويران کرد

و من خواب تو را مي بينم و لبخند پنهانم

تو مثل لحظه اي هستي که باران تازه مي گيرد

و من مرغي که از عقت فقط بي تاب و حيرانم

تو مي آيي و من گل مي دهم در سايه چشمت

و بعد از تو منم با غصه هاي قلب سوزانم

تو مثل چشمه اشکي که از يک ابر مي بارد

و من تنها ترين نيلوفر رو به گلستانم !

در درون ذهن من هرگز نمی میرد کسی

مرگ احساس مرا ماتم نمی گیرد کسی

رفته ام من سالها از خاطرات این و آن

یک سراغ ساده هم از من نمی گیرد کسی

غرقه گشتم در درون موج های حادثه

از برای یاری من بر نمی خیزد کسی

شانه های عاشقان گر تکیه گاه اشکهاست

پس چرا بر شانه ام اشکی نمی ریزد کسی

گاهي اوقات

گفتن بعضي کلمات

انقدر سخت مي شود

که شکستن بغض، براي هميشه ناممکن است

دوستت دارم

مي نويسم

به همه مي گويم...

اما در مقابل ديدگانت

صدايي از من بر نمي آيد

مي خواهم فرياد بزنم

در آغوش بر گيرمت

اما ترديدي مبهم توانش را از من مي گيرد

حال تو مي روي

نمی خواهم بروی

!..بمان

اما تمناي محاليست

که بمان و منتظر باش

دورتر مي شوي .

و من دريغ از يک کلمه:

!.....بمان .

کسی از ما نمی پرسه که بهارمون کجاست
حلقهء سبز بهار کجای گریه های ماست
کسی از ما نمی پرسه که کجای جاده ایم
بین این همه سوار چار هنوز پیاده ایم
کسی نیست نشون بده نشونیه ستاره رو
به دل ما یاد بده تولد دوباره رو
تولد دوباره رو
تولد دوباره رو

تقویم کنه رو باید ببندیم
بازم باید دروغکی بخندیم
بهار داره پا میزاره تو خونه
پنجرهء قلب ما کی می خونه

یکی باید واسه ما بهار رو معنا بکنه
سفرهء گمشدهء هفت سین و پیدا بکنه
یکی باید بیاد و بگه بهار چه رنگیه
بگه که تحویل سال چه لحظهء قشنگیه
یکی باید بیاد و سین سکوت و بشکنه
رمز قد کشیدن و تو کوچه فریاد بزنه
تو کوچه فریاد بزنه

قهقهه حیوانات محکمه نشین به گوش می رسد

نشان به آن نشان که پیر شده ام ؛
حتی ــ گاه ــ
فکری ام که :
دندان هایم را کجا جا گذاشته ام
و چند وقتی هست
که با چشمانِ بی سویم
این سو و آن سو ، پیِ چه ام .
و با خودم مرور می کنم هی : واِن یَکادُ الّذینَ ...
نشان به این روزها
که نمی دانم چرا سر انگشتانم می لرزند .
و زانوانم .
و ازقضا ــ این روزها ــ
دلم
و ترسم ــ این روزها ــ
ایمانم
که ــ این روزها ــ
همه ام است .
و دانه دانه اسفندها را دود می کنم .
و دانه دانه موهایم را سپید .
و دانه دانه پیر می شوم ...
نشان به آن نشان که ــ دیگر ــ
نه " خاطره ات " را ،
نه " کوچه ات " را ،
نه " خانه ات " را ،
نه " ت " را ،
هیچ
به یاد نمی آورم .
و نه " شعرهایم " را
و " چشمهایم " را
و " دست هایم " را .
چه ،
" م " را قبل تر از این همه
از یاد برده ام ؛
نشان به .
.
.
این همه ، باورت شود .
باید .
بی هیچ نشانی .

دلم تنگ است، دلم میسوزد از باغی که می سوزد
نه د یداری،نه بیداری،نه دستی از سر یاریمرا آشفته میدارد، چنین آشفته بازاری
تمام عمر بستیم و شکستیم،به جز بار پشیمانی نبستیم
جوانی را سفر کردیم تا مرگ،نفهمیدیم به دنبال چی هستیم
عجب آشفته بازار یست دنیاعجب بیهوده تکرار یست دنیا،چه رنجی از محبت ها کشیدیم،
برهنه پا به تیغستان دو یدیم
نگاه آشنا در این همه چشم،ندیدیم و ندیدیم و ندیدیم.
سبک بالان ساحل ها ندیدند،به دوش خستگان بار یست دنیا،
مرا در اوج حسرتها رها کرد،عجب یار وفادار یست دنیا،عجب آشفته بازاریست دنیاعجب بیهوده تکرار یست دنیا
میان آنچه باید باشد و نیست
عجب فرسوده دیوار یست دنیا
عجب خواب پر یشانیست دنیا
عجب دریای طوفانیست دنیا
عجب آشفته بازار یست دنیا
عجب یار وفادار یست دنیا...

"بيهوده تكرار"

باشه قبول تلخ تلخ باش

بی اختیار مزه مزه می کنم

چه طعم تلخی دارد
" نونی " که بر سر " نبودنت " بیات شده است
چه سرد می شوم ...
انگار
مدتهاست که از چشم و دهانِ تو افتاده ام
و تو چه تیز می روی
و مرا نمی بینی
که در تابوتِ آرزوهای بربادرفته ام
زنده به گور شده ام
و فکر مرا نمی خوانی
که هنوز هم مشغولم به
" تو "
که تندیسِ تخیلِ مرحومِ منی
هنوز هم
مشقِ هر شب من از رویِ
" تو "
ـ صدباره ـ
تلخ می شود از بسِ تکرار
. . .
چه جایت خالی است
تا برای بارُمین بار
همه ی جاریِ سیالِ ذهنم را پوزخند بزنی ...
که چه جسارتی
که چه شهوتی
که از تو ـ هیچ ـ سیر نمی شوم انگار
و
خودمانیم
خوب می دانم که در دل
مرا به آغوش می کشی به غرور
. . .
به گمانم دیر شده ام
ـ تو بخوان " پیر " ! ـ
و از وقتِ خوابم گذشته است
باز
تو کجایی
تا حُکمم کنی
به تنهایی
و به این دورِ باطل
که از طعمِ تلخِ نبودنت شروع می شود ...
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

به قدر هر چه گل ديدم مرا آزار كردي تو

خيانت را دوباره در دلم تكرار كردي تو

عجب ديوانه بودم من كه بستم دل به چشمانت

و كار قلب اين ديوانه را دشوار كردي تو

چقدر از التماسم پيش مردم ابرويم رفت

چقدراين چشم ها را پيش مردم خوار كردي تو

شنيدم بارها با ديگران بودي وليكن حيف

شهامت مال هركس نيست پس انكار كردي تو

چقدر اشعار زيبايي برايم خواندي و گفتي

و بازي با دل بيمار من بسيار كردي تو

شبي كه ديدمت با ديگري در كوچه جا خوردي

و ناچار اين طلوع تازه را اقرار كردي تو

نمي بخشم تو را او را و هركس را كه بد باشد

خدايم خود تلافي مي كند هركاركردي تو

نمي بايست نفرين آخر پيمان ما باشد

مرا اما به اين كار غلط ناچار كردي تو

دلم را ازهرچه نگاه و ارزو كندم

تمام پنجره هاري مرا ديوار كردي تو

چه حسني داشت درد اين شكست تلخ ميدانم

مرا از خواب عشق و عاشقي بيدار كردي تو

چه کنم؟ چاره کجاست؟

سهم من در دل این ویرانی

یک سبد بی تابی است

غم من تا به گل لاله سرخ

دو شقایق باقی است

دیده ام بارانی است

کاش ان جا که دل از عشق سخن ها می گفت

قلبها سخت نبود

کاش در این دل تنگ

مهر دربند نبود

قسم نخور که روزگار به کام ما دو تا نبود


به هر کی عاشقه بگو غم که يکی دوتا نبود


بـگو تـا وقـتی زنـده ام نگاه تـو سهم منـه


هرجای دنيا که باشی دلم واست پرمیزنه


بـه چشم من نگا ه نکن دو بـا ره گريه ت مي گيره


سـاده بـگم کـه عشـق من بـايـد تـو قلبـت بـميـره


فـا صله بـين من و تـو از ايـنجا تـا آسمونـاس


خيلی عزيزی واسه من اما زمونه بی وفاس


بـرای ايـن دربـه دری تو بهترين گواهـمی


دروغ نگو که می دونم هميشه چشم براهمی

هواي رفتن مي كني وقتي كه محتاج توام

گلهام و پرپر مي كني وقتي گرفتار توام

دفتر خاطراتمو با اون چشات پس ميزني

بغض صداي خستمو ببين چه ساده مي شكني

بهونه ي بودن من! چه خوبه با تو زندگي

قسمت تو سفر شد و قسمت من آوارگي

بهونه ي بودن من! با رفتنت چيكار كنم

به جاي خوندن، به خدا، فقط بايد دعا كنم

با رفتنت اين عاشقي مي ميره و تباه مي شه

شمع آرزو هامونم ميسوزه نم نم آب مي شه

برو عزيز تو، هم برو دنيايه بي وفاييه

فقط اينو بدون عزيز، اون بالا هم خداييه

اي مـن ! اي زنـدگـي !
در ميان اين پرسشهاي تکراري،
در ميان زنجيره بي پايان بي ايمانان،
در شهرهاي آکنده از ابلهان،
اي من،اي زندگي!به چه بايد دل خوش داشت؟

جواب:
به اينکه تو اينجايي
که زندگي هست و يگانگي
که نمايش بزرگ هنوز بر جاست،
تا تو هم کلامي بر آن بيفزايي.

شعر: والتر ویتمن

گفتي از پلك هاي خواب الود دريا
بوي شب و سكوت و ستاره مي آيد
بوي شكوفه ي ساده دلواپسي
هاي .... ابرك زخمي دير پاي من
مظلومكم .....
چه ساده از بوي نارنج و ترنج و بابونه
چه ساده از هواي مرطوب اين سرزمين
گذشتي.....
مگر نه آنكه وارث تنهاترين شقايق اين خاك
مگر نه آنكه طلايه دار آسمان بوديم
باشد ... برو ...
به باد نمي گويم به آفتاب هم نمي گويم
به هيچ كس از كسان دورو نزديك پروانه هم نمي گويم
حالا فصل غمگين خواب هاي من از راه رسيد
فصل باران هاي موسمي فصل هزار دوستت دارم
اي كاش نشاني ات را مي دانستم ...

از بودن در اينجا چه بسيار خسته ام
Suppressed by all of my childish fears
محصور در هراس هاي كودكانه ام
And if you have to leave
اگر بايد ميرفتي و تركم ميكردي
I wish that you would just leave
اي كاش كاملا تركم مي گفتي
Because your presence still lingers here
چرا كه همچنان حضورت در من مردد است
And it won't leave me alone
و تنهايم نمي گذارد.
These wounds won't seem to heal
انگار ديگر اين زخمها شفا يافتي نيست.
This pain is just too real
اين دردها بسيار واقعي اند و
There's just too much that time cannot erase
چه بسيارند كه حتي گذر زمان هم ياراي زدودنشان نيست.
When you cried I'd wipe away all of your tears
هنگامي كه مي گريستي اشكهايت را پاك مي كردم
When you'd scream I'd fight away all of your fears
وقتي مي ترسيدي هراسهايت را دور مي كردم
And I've held your hand through all of these years
در تمامي اين سالها تنها دستهايت را گرفتم
But you still have all of me
اما تو همچنان همه وجودم را در اختيار داري
You used to captivate me
زماني مرا شيفته و اسير خود ميكردي
By your resonating light
با درخشش تابناك ات
But now I'm bound by the life you left behind
و من اكنون در بند هر آنچه تو در زندگي ام بر جاي گذاشتي اسير مانده ام.
Your face it haunts my once pleasant dreams
صورتت مانند شبحي در تنها روياهاي سرخوشانه ام خطور ميكند.
Your voice it chased away all the sanity in me
صدايت عقل و هوش را از من ميبرد.
These wounds won't seem to heal
انگار اين ديگر اين زخمها شفا يافتني نيست
This pain is just too real
اين دردها بسيار واقعي است
There's just too much that time cannot erase
و چه بسيارند كه حتي گذر زمان هم ياراي زدودنشان نيست.
When you cried I'd wipe away all of your tears
هنگامي كه مي گريستي اشكهايت را پاك مي كردم
When you'd scream I'd fight away all of your fears
وقتي مي ترسيدي هراسهايت را دور مي كردم
And I've held your hand through all of these years
در تمامي اين سالها تنها دستهايت را گرفتم
But you still have all of me
اما تو همچنان همه وجودم را در اختيار داري.
I've tried so hard to tell myself that you're gone
بسيار كوشيدم تا به خود بگويم كه ديگر رفته اي
And though you're still with me
اما همچنان با مني
I've been alone all along
من هميشه تنها بوده ام (و خواهم ماند)

کاش در این قفس بسته تنگ
گل آزادی من می خندید
آن کبوتر که لب بام نشست
کاش احساس مرا می فهمید
به هواخواهی گیسوی نسیم
کاش یک لحظه نمی آسودم
کاش در آن افق نیلی رنگ
شور یک فوج کبوتر بودم
مرغ در دام گرفتارم آه
به دل سوخته ام چنگ مزن
پروبالم شده خونبارو کبود
اینهمه جور مکن سنگ مزن
بازکن بازکن آن پنجره را
سوی آن وسعت خالی زملال
زندگی تلخترین خواب من است
خسته ام خسته ازین خواب و خیال
کوله بار من دلخسته کجاست
دلم آرام ندارد نفسی
آه می خواهم ازینجا بروم
باز از دور مرا خواند کسی
بندیان خانه سیمرغ کجاست
سوی آن با من پرواز کنید
آه باید بروم تا اشراق بال احساس مرا باز کنید.

اشكي دگرندارم,خنديدنم به زوراست نفرين به هرچه قسمت,چشم دلم چه كوراست
بر دل گفته بودم,دل به كسي نبندد گوشي كه بشنودكو,اين دل چه بيشعوراست
هردم گريه كردم تاحدجان سپردن گويي دواندارد,چشم خداچه كوراست
ازعشق نااميدم,تاكي دلم بسوزد گويي غم توبامن,همزادوجفت وجوراست
دراسمان قلبم,ديگرستاره اي نيست تنهادعاي اين دل, يك مرگ سوت وكوراست

چون تشنه ای خشکیده لب، برروی مردابم بیا

درحسرت دیدار تو،شب ها نمی خوابم بیا

گفتم که بعد از مردنم، آبی بریزی بر تنم

من مرده ام باوربکن، بی تاب آن آبم بیا

دارم به عشق كال خودم فكر مي كنم
دلواپسم به حال خودم فكر مي كنم
مي بينم آرزوي پريدن توهم است
وقتي به زخم بال خودم فكر مي كنم
تنها كدام شانه تكيه گاه توست؟
دائم به اين سوال خودم فكر مي كنم
طرح نگاه خيس تو از خاطرم گذشت
از بس به خشكسال خودم فكر مي كنم
در من صدا شكسته و فرياد مرده است
اينك به بغض لال خودم فكر مي كنم
سهم تمام شاعر ها سيب سرخ نيست
پس من به سيب كال خودم فكر مي كنم
به رسم عادت دیرینه ای که من دارم
همیشه در غم عاشق شدن گرفتارم.....

درد می خواهم، درد جانگیر
چرا که فراموش نکردم حتی یک لحظه را
عشق بی جواب چون برگی در مسیر باد
یادم ندادی
ارتباط با دنیای برون چگونه
خوبیها لوث شدند و بدیها چشم پوشیدنی
چه دنیایی؟
اشکها بی ارزش گشته
التماسها تکراری و
فضولی کردن راهی برای سنجش نیات
ظالمانه دلم را به آتش کشیدند
خدایا ز جان من چه خواهی
مرا درین بادیه به حال خود وا نهادی
در اینجا کسی به من نیازی ندارد
نشاید آزرده خاطر،
خجالت در میان است.....

امشب غم تو در دل دیوانه نگنجد
گنج است و چه گنجی که به ویرانه نگنجد
تنهایی ام امشب که پر است از غم غربت
آن قدر بزرگ است که در خانه نگنجد
بیرون زده ام تا بدرم پرده ی شب را
کاین نعره ی دیوانه به کاشانه نگنجد
خمخانه بیارید که آن باده که باشد
در خورد خماریم به پیمانه نگنجد
میخانه ی بی سقف و ستون کو که جز آنجا
جای دگر این گریه ی مستانه نگنجد
مجنون چه هنر کرد در آن قصه ؟ مرا باش
با طرفه جنونی که به افسانه نگنجد
تا رو به فنایت زدم از حیرت خود پر
سیمرغم و سیمرغ تو در لانه نگنجد
در چشم منت باد تماشا که جز اینجا
دیدار تو در هیچ پریخانه نگنجد
دور از تو چنانم که غم غربتم امشب
حتی به غزل های غیربانه نگنجد

يك نيمكت كنار خيابان دو تا سكوت



اين زندگي كشيده به اين جا چرا ؟سكوت



من را نگاه كن به تو هم فكر مي كنم ...!



پس فكر مي كند به خودش بي صدا، سكوت



اين ماجراي تلخ خيابان و عشق ها است



يك روز سرد توي خيابان دو تا سكوت



هر يك شبيه آن يكي آبي ، بنفش ، سرخ



هر چند بود منشا اين رنگ ها سكوت



در هم قدم زدند و به هم فكر فكر فكر



آخر رقم زدند سر آغاز را سكوت



يك ماه بعد ، هر دو به هم خو گرفته اند



چون كودكي به مادر و چون كوه با سكوت



شش ماه بعد ، روي پل عابري بلند



من دوست دارمت مثلا تا كجا ؟ سكوت



در روز هاي بعد يكي فكر مي كند



عشق اشتباه بوده و گرنه چرا سكوت؟



يك سال بعد ، ما به هم اصلا نمي خوريم



يك نيمكت كنار خيابان دوتا سكوت



شاعر : آقاي برات پور

ای دل فریاد بزن تنهاییت را
ای دل فریاد بزن غریبگیت را .....
ای دل فریاد بزن.........
فریاد بزن
و پیروز مندانه تارهای سکوت را
رشته رشته پاره کن ....

سکوتم را به باران هدیه کردم
تمام زندگی را گریه کردم
نبودی درفراغ شانه هایت
به هر خاکی رسیدم تکیه کردم

همیشه می گفتم :
من و سکوت ؟
محال است
سکوت عین زوال است
سکوت
_یعنی مرگ

سکوت
نفس رضایت
سکوت
عین قبول است
سکوت
_که در زمینه اشراق اتصال به حق_
در این زمانه نزول است
سکوت
یعنی مرگ
کجایی ای انسان
عصاره عصیان
چگونه مسخ شدی
با سکوت خوکردی
تو ای فریده هر افریده
_بر تو چه رفت ؟
کز افریده خود
از خدای بی همتا
به لابه مرگ مفا جات ارزو کردی ؟

در دالان سرد و تاريك زندگي

ها كردن شايد كمي دستمان را گرم كند
اما اگر نبود گرماي عشقي
وجودمان همان خاك بود كه بود...
هماره بايد روشن بماند اين شمع كه
زندگي شمع و پروانه بودن است ،‌
- سوختن و سوختن -

تا شايد سرماي اين ويرانه را تاب آوریم .

معنای این همه سکوت چیست؟
من گم شدم در تو یا تو گم شدی در من ای زمان؟
کاش هرگز آن روز از درخت انجیر پایین نیامده بودم
کاش.

"ح.پناهی"

کارها کردم و نشناخت مرا اهل دلی
مثل آن سوسن وحشی که به دیوانه دمید
نعمت روی زمین قسمت پررویان است
خون دل میخورد آن کس که حیایی دارد

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
داستان غم و پنهانی من گوش کنید
قصه بی سرو سامانی من گوش کنید
گفت گوی من و حیرانی من گوش کنید
شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی
سوختم سوختم این راز نگفتن تا کی؟

بگوئید بر گورم بنویسند:

زندگی را دوست داشت

ولی آن را نشناخت

مهربان بود

ولی مهر نورزید

طبیعت را دوست داشت

ولی از آن لذت نبرد

در قلبش جنب جوش

ولی کس بدان راه نیافت

وخلاصه بنویسید: ............

زنده بودن را برای زندگی دوست داشت

وزندگی را برای زنده بودن

_______________________

سپاس دوست عزیز