داستان های كوتاه

سلام به همه دوستان خوبم!
اين مقاله در مورد چيستي داستان كوتاه هست كه تاپيكش رو مدتها با كمك هم دارين ادامه مي دين!
اميدوارم كمك كنه تا اين تاپيك به همين زيبايي و غنا ادامه پيدا كنه. [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

موفق باشيد

================================================== ===
« درباره داستان كوتاه » عنوان مقاله اي است از "مهدي عاطف راد" نويسنده و منتقد ايراني كه داستان "همزاد فرا كهكشاني من " اثر وي در سال 1383 خورشيدي توانست در كشور ايران جايزه اول داستانهاي علمي تخيلي دانشگاه صنعتي شريف را از آن خود كند. وي كتابي نيز با همين نام شامل مجموعه داستان هاي كوتاه چا پ كرده است.


داستان كوتاه نقبى است به درون خود، پلی ست از درون آشكار خويش به درون پنهان خود، و از روی اين پل يا از درون اين نقب است كه نويسنده آهسته و پاورچين پاورچين مى گذرد تا بدون آن كه آرامش درون خويش را به هم بزند و آن را از خواب شبانه يا نيمروزی بيدار كند، به گشت و گذاری كوتاه در تپه ماهور ها، كوچه باغ ها، راه و بی راهه ها، فراز و نشيب ها ، و پيچ و خم های درون خويش بپردازد، نيم نگاهی گذرا به چشم اندازها و افق های درون خويش بيندازد، چيزهایی در آن خفيه گاه پر زاويه و هزار دهليز كشف كند و ره آوردی از اين سفر رمز آگين برای خود و ديگران به ارمغان بياورد: رهاوردى يادمان و اثرگذار.
داستان كوتاه سفری مكاشفه آميز است در سرزمين هاى شگفت انگيز خواب و بيدارى. نويسنده در اين سفر جادویی، راز های درون خويش را بر خود مكشوف و بر ديگران فاش می سازد. نويسنده از راه و در مسير اين سفر راز گشايانه می كوشد تا ناشناخته های درون خويش را بشناسد، ناديده های درون خود را ببيند، سرود های ناشنيده خويش را بشنود، نايافته ها را بيابد و سرچشمه های مضمر و مخفي نيرو و انرژی انباشته و آزاد نشده را درانباره روان و جان خويش كشف كند و از آن ها بر خود و بر ديگران، بر خوانندگان و مخاطبان، در بگشايد، تا آزادشان كند و از فشار عظيم ، خرد كننده و در هم شكننده آن ها بكاهد، مهارشان كند و رام و آرامشان سازد.

پس داستان كوتاه نه تنها راز گشایی ست كه در گشایی نيز هست و رها سازی. بر سيل گدازه هاى درون سد گشودن و جارى كردن آن چه پشت سد روان مسدود مانده و در حال سرريز و طغيان است، و افزون بر اين هر دو داستان كوتاه نوعی گره گشایی است: باز گشايى درهم پيچيدگى هاى درون. و نويسنده در آن مجال و فرصت می يابد كه به گره های كور و پيچيدگي های ناگشوده و كلاف های سردرگم روان خود نظر اندازد و برای بازگشودن آن ها تلاشی كند و بختی بيازمايد. و شايد هم ندایی باشد برای امداد طلبيدن از ديگران، تا به ياريش بشتابند و در گشودن اين در های بسته و گره های كور امدادش كنند، تا همراهش شوند و در گذر از كوره راه هاى درون با او سرودى رهگشا سر دهند.
داستان كوتاه افزون بر تمام اين ها ميدانی ست برای پرسش و پاسخ. پرسيدن از خود و ديگران در باره معماهای حل نشده ذهن و انديشه، و پاسخ دادن به برخی ازاين پرسش ها و معما ها. پس داستان كوتاه فضایی برای مكالمه و مفاهمه است، فرصت كوتاهی ست برای ديالوگ و گفت و گو، دمی و درنگی برای همدلی و همدردی، يا مجادله و مناظره، مكاشفه ، محادثه ومحاوره.

داستان كوتاه در باره هر كس و هر چيز نوشته شود و از هر چه سخن به ميان آورد ، گونه ای حديث نفس است، نوعی نوستالژی است.اين همان اسرار درون است كه در حديث ديگران گفته می آيد، و اين خوشتر باشد از آن كه بی پرده و مستقيم بيان گردد. حكايتی است كه نويسنده از يكی از سايه های خود شنیده و برای سايه ای ديگر تعريف می كند.
هر يك از ما هزاران سايه داريم يكی از ديگری ناشناخته تر، و هر داستان كوتاه شناساندن یکی از اين سايه هاست بر سايه اى ديگر و بر سايه های ديگران. تلاشى است براى پرتو افكندن بر تاريكنای بی روزن درون خويش و نگريستن بر ژرفنای ناپيدای آن.
داستان كوتاه آهی است، آهی از سر درد و رنج، يا اندوه و ملال. آهی كوتاه در واپسين دقيقه خستگی و در بحبوحه بيم و اميد. آهی ست از پس ناله ای يا پيش در آمد ناله ای، گله و شكوه ای است از زمانه ناساز يا بخت ناهمساز. پس حكايت درد است و جست و جوی دارو يا تلاش برای درمان و بهبود.
داستان كوتاه تكاپويى است براى رهايی، رهايي از تمام قيد و بند هاى دست و پا گير كه جان و روان را به اسارت مى گيرد، و وجود نويسنده را گرفتار تنگناهاى خفقان آور خويش مى سازد، تقلايی ست شايد نوميدانه، شايدمضطرانه، شايد مذبوحانه،اما به هر حال نشان زنده بودن است و نمود عشق به زيستن.
داستان كوتاه گواهى درد است، گواهى رنج های جان اوبار، گواهى جراحت هاى ناسور روان خسته و رنجور، فريادى است در دل تاريكی تنهايی و بی كسى، فريادی ست به بوى و آرزوى فريادرسى و پناه بخشى كه به جان بى پناه و سرگشته پناه ببخشد و بر زخم هاى مهلك مرهم نهد.
داستان كوتاه نجواى رانده شدگان است، زمزمه هاى قلب هاى مهجور و مطرود، آنان كه بر حاشيه مانده اند و روزگار غدار و ستمكار ايشان را مجال و فرصت ورود به صحنه هاى مركزی زيستن و ميدان هاى اصلی خود نمودن نداده است، آن ها را به تحقير و ناروا از كانون هاى پر شر و شور زندگى، به تيپا رانده و پس زده است، و به حاشيه های دور و متروك افكنده است، و اين رانده شدگان با حكايت هاى كوتاه خود آواز سر مى دهند، كه ما رانده شدگان به سايه ها و حاشيه ها زنده ايم و سرشاریم از نيروى زندگى و از تجربه و جوهر زيستن، بسی بيش از آنان كه ما را رانده اند و جای ما را به نا حق در مراكز اصلى و ميدان گاه های عمده زندگى غصب كرده اند، باور نمی كنيد؟ به داستان هاى ما گوش كنيد تا بدانيد كه چه بس بيش از تمام غاصبان مقام و موقعيت و حق خويش، آكنده ايم از افسانه های پر شر و شور زيستن. اينك كه نمى توانيم بازيگر اصلى صحنه نمايش زندگى باشيم و جز نقش سياهى لشكر به ما نقشی واگذار نشده، پس بگذار تا گزارشگر بازى باشيم و راوى نمايش.
داستان كوتاه تنفس است، نفس كشيدن نويسنده است در هوايی خفقان آور و به شدت دم كرده و گرفته. در هوايی بدون اكسيژن، در هوايی پر از گرد و غبار و آلاينده هاى مسموم كننده، و نويسنده مى كوشد تا با داستان كوتاهش براى خود و مخاطبانش اكسيژن بسازد، هواىی تازه فراهم آورد، و مخاطبانش را از خفقان نجات دهد. در حقيقت داستان كوتاه نقشی چون کنش فتو سنتز ايفا مىكند و روشنايی های روان نويسنده را به اكسيژن زندگى بخش تبديل می كند.

داستان كوتاه روشنايی اميد آفرين شعله لرزان شمعی است در انتهاى تاريكی. راهگشا و راهنما است. گرمی و شور می بخشد، دلگرمی و اميدوارى عطا مىكند، به مخاطب نويد مى دهد كه تو تنها نيستى، كه كسى دیگر هم هست كه با تو همراه است، با تو مى آيد، برايت قصه می گويد و ترا از تنهايى و بی كسى بیرون مى آورد، و او نيز چشم اميد به تو دوخته است، به اميد همراهى و همآوايی تست كه برايت قصه مى گويد، قصه اش اگر لالايی ست براى آن است كه دمى بياسايی و از رنج و شكنجه عذاب آور زندگى دمى فارغ شوى، و اگر سرود بيدارباش است، براى آن است كه به پا شوى و همراه خنياگران روانه گردى و از پا در نيایی ...

داستان كوتاه پيام آشنايی ست. نداى همزبانی و همدردی ست. بر می خيزد تا اندوه خاطرى فرو نشاند، بر دل مى نشيند تا جنبشى بر انگيزاند، و پويشى. درد دل مى گويد، تا مرهمى بيابد از نگاهى و همراهى بيابد در گذر از راه رنج بار زندگى.

داستان كوتاه فراخوان بيدارى است و آگاهى، فراخوانی با چنین ندایی و پیامی:

- ای كه به خواب ناز غنوده ای، من اينجا هستم، بيدار و دردمند، حرفى دارم با تو و خبرى از خود و ديگران. قصه اى دارم ناگفته، حكايتى ناشنوده، رازى سر به مهر. به هوش باش و بنيوش! و كمكم كن تا دردم تسكين پذيرد و جراحت روان خسته ام مرهم يابد.

داستان كوتاه يك حرف است از ميان هزاران حرف كه به عبارت در مى آيد، و اين شايد مهم ترين حرف نباشد، اما ناگفته ترين حرف است.

داستان كوتاه تاًويل نوميدی ست به اميد، تفسير شادى است از رنج، تعبير خواب ها و خيال ها است و تقرير روًيا ها و كابوس هاى نانوشته .

داستان كوتاه در ميان گذاشتن تجربه اى به كمال شخصى با ديگران است تا سهمى شود از گنجينه گرانقدر تجربيات مشترك و همگانى. داستان كوتاه ترجمه ای است از زبان درون، زبان انديشه، عاطفه و حس، به زبان برون، زبان واژگان.

اين اندوه ها و شادی ها، رنج ها و راحت ها، بيم ها و اميدها، شورها و سرمستی ها، خشم ها و نفرت ها، و عشق ها و عطوفت های نويسنده است كه در داستان كوتاهش جاری می شود و سرود خوان و خنياگر در جوی جان ما روان می شود و می گذرد. و نويسنده به جای آن كه بر اندوه های خود بگريد و زار بزند ، يا بر شادی های خويش بخندد، آن ها را در داستان كوتاه خود روايت مىكند. پس داستان كوتاه فرا فكندن و بازتاب دادن خويش است در سايه روشن واژگان روايت گر و جمله هاى حکایت پرداز.

هوای مه آلود

دنيای عجيبی است . نمی توان به حواس خود نيز اعتماد کرد . به خوبی خاطرم هست که دقيقاٌ هفت روز قبل بود که او را به خاک سپردم . کنار آن صخره سياه رنگ بزرگ گودالی کندم و پس اينکه جسد بيجانش را در آن انداختم رويش را با خاک پوشاندم چنانکه کسی متوجه نشود که آنجا دفن گرديده است . وقتی از تپه پايين می آمدم هيچ کس غير از آن دهقان آن دور و بر نبود . همان دهقان که از من پرسيد : آقا امروز چند شنبه است ؟

من که تا آن موقع فکر می کردم زمان در آن بيابان هيچ اهميتی ندارد جواب دادم : شنبه

اصلاٌ حوصله حرف زدن با او را نداشتم ولی انگار او چنين احساسی نداشت باز پرسيد : شما که اينجا غريبه ايد فکر نمی کنيد در اين هوای مه آلود ممکن است راهتان را گم کنيد و من جواب دادم اگر حواسم را پرت نکنی گم نمی شوم و به سرعت دور شدم .

تمامی اين صحنه ها را بخوبی به ياد دارم ولی با اتفاقی که امروز افتاد واقعی بودن آنها را نمی توانم کاملاٌ بپذيرم . امروز بعد از ظهر که از قدم زدن روزانه ام به خانه برمی گشتم او را زنده و سرحال روبروی خودم ديدم . همان لباس هفته پيش را به تن داشت و حالت چهره اش همانند قبل شاداب بود . با خود گفتم شايد آنموقع نمرده بود و آن دهقان او را از قبر بيرون کشيده است . اما اين اتفاق امکان ناپذير بود . در فاصله زمانی که من از تپه پايين آمدم تا هنگامی که دهقان از تپه بالا رفته و او را از زير خاک بيرون کشيده است او صددرصد آن زير خفه می شد . از طرف ديگر من قبر را طوری استتار کرده بودم که ممکن بود خود من هم نتوانم جای آن را براحتی پيدا کنم . شايد دهقان موقعی که او را دفن می کردم مواظب من بوده است . اما چرا برای نجات او صبر کرده و پس از سوال و جواب با من اينکار را کرده است ؟ اين موضوع نمی توانست صحت داشته باشد .

تنها احتمالی که باقی می ماند اين بود که قضيه مرگ او ، دفن کردنش و ملاقات من با آن دهقان همگی در خيال من اتفاق افتاده و واقعيت نداشته باشند . نه ، من تمامی اين اتفاقات را تجربه کرده ام و نمی توانم قبول کنم که مردن او واقعی نباشد . آن روز هنگامی که با هم درباره زندگی مشترک آينده مان صحبت می کرديم او کاملاٌ سرحال بود و نشانه هيچ گونه بيماری در او ديده نمی شد . اما وقتی که پس از دقايقی که او را در اتاق تنها گذاشته بودم به نزدش بازگشتم او را مرده بر کف اتاق يافتم . بسيار متعجب بودم و نمی دانستم چگونه اين اتفاق افتاده است اما در هر صورت بايد کاری می کردم . همسايه ام را که مردی همسن و سال من بود صدا زدم و با کمک هم جنازه را در پتو پيچيده و به خارج شهر برديم . او ما را تا پای تپه بلندی همراهی کرد و از آنجايي که برای برگشتن به شهر عجله داشت همانجا ما را تنها گذاشت . جسد سنگين بود و به تنهايي نمی توانستم آنرا به بالای تپه ببرم .لذا دهقانی را که در همان نزديکی مشغول کار کردن بود صدا زدم .به کمک او جنازه را تا نزديکی صخره سياه رنگ بردم و سپس از او خواستم ما را تنها بگذارد و او اين کار را بدون لحظه ای مکث کردن انجام داد . چنين شد که او را در آنجا تک و تنها به خاک سپردم .

اما اگر همه اين اتفاقات در خيال بوقوع نپوسته و واقعی باشند چطور او امروز می توانست چنين زنده و شاداب روبری من بايستد و بروی من لبخند بزند . حتی هنگامی که می خواستم از او دور شوم دستم را گرفت و آنرا به طرف خود کشيد . فشار انگشتانش را بخوبی احساس کردم .

بزور دستم را آزاد نموده و بسرعت دور شدم . او برای من مرده است و ديگر هيچگاه زنده نمی شود و حتی اگر صدها بار ديگر هم او را ببينم و يا او بخواهد با من حرف بزند نمی توانم باور کنم که او زنده است .

زيباترين

به آرامی دستش را دراز کرد و پنجره نيمه باز را بست . نسيم ملايمی که بدرون مي وزيد موهای بلند و زيبايش را نوازش می کرد و او را به ياد روزهای خوب گذشته می انداخت و او در اين لحظات حزن انگيز اصلاٌ دلش نمی خواست هيچ خاطره ای را بياد بياورد . هنگامی که پنجره بسته شد احساس آرامش کرد . چشمانش را بست ولی فوراٌ آنها را باز کرد . با خود فکر کرد اين چند ساعت باقيمانده را بيدار بماند ، پس از آن می تواند با آرامش تمام بيارامد . انديشيد که پس از چند ساعت ديگر که شب به پايان خواهد رسيد باز مانند هر روز ديگر آفتاب طلوع خواهد نمود و نور دنيا را در بر خواهد گرفت . جهان تکاپو را باز از سر خواهد گرفت و اين تنها تن رنجور و بيمار او بود که توان حرکت نداشت و مجبور بود جدا افتاده در اين اتاق کوچک بروی تختخواب دراز بکشد ؛ تنها کاری که از دستش برخواهد آمد اين خواهد بود که به زندگی شاداب ساير موجودات دنيای اطرافش بنگرد . از خود پرسيد آيا امکان دارد فردا خورشيد طلوع ننمايد و جهان را سراسر سکون و آرامش فراگيرد ؟ می دانست که چنين امری اتفاق نخواهد افتاد .

سعی کرد خود را سرگرم نمايد ولی در اطرافش هيچ چيز سرگرم کننده ای وجود نداشت . خواست برود و قيافه بيمار امروزش را در آينه بنگرد و آنرا با گذشته اش مقايسه نمايد اما پشيمان شد . اين کار ممکن بود او را بيش از پيش غمگين نمايد . آهی کشيد و با خود گفت : زندگی زيبا بود .

به ياد نقشه هايي افتاد که برای آينده اش کشيده بود و به کتابهايي نگريست که قرار بود در آينده مطالعه شان کند و اکنون آنها را می ديد که در کتابخانه از هم اکنون بر رويشان گرد و غبار نشته است . کتابهايي که محمود برايش آورده بود و انتظار داشت او همه آنها را کلمه به کلمه بخواند . لبخندی بر لبانش نشست . ديگر مجبور نبود هيچ کتابی را بخواند و يا خود را برای هيچ فعاليت خسته کننده ای آماده نمايد . اکنون او به شدت بيمار بود و اطرافيانش از او انتظار هيچگونه جنبش و فعاليتی نداشتند .

به ساعت نگاه کرد . صبح نزديک بود . دراز کشيد و چشمانش را به سقف دوخت . سقف اتاقش سفيد رنگ بود و هيچ لکه ای بر آن ديده نمی شد . همانند روحيه شاداب گذشته اش که هيچ غصه ای آن را نمی توانست مخدوش کند .اما اکنون پی برده بود که بيماری از او قوی تر است و هيچگاه اراده استوار و روحيه قوی او نمی تواند در برابر آن مقاومت کند . خود را آماده تسليم شدن کرده بود .

از نگاه کردن به سقف خسته شد . تحملش تمام شده بود . چشمانش را بست و به آرامی به خواب فرو رفت .

در خواب محمود را ديد که لبخند می زند . بسيار تعجب کرد . انتظار نداشت روزی برسد که محمود باز به او لبخند بزند . لبخند محمود او را به ياد روز اول آشنايشان انداخت . آن روز سرد زمستانی در آن خيابان خلوت هنگامی که بروی محمود لبخند زد فکر نمی کرد اين جوان ناشناس تا اين حد وارد زندگيش شود . تا حدی که زمانی تنها مونس و غمخوار يکديگر باشند . افسوس که زندگی محمود بسيار کوتاه بود و با رفتنش روح افسرده او را برای هميشه تنها گذاشت .

چند ساعتی گذشت . شب به پايان رسيد اما آفتاب طلوع نکرد . خورشيد چشمانش در پس پلکهايش ماند و نور ديدگانش بر تاريکي اتاق نيافتاد . دنيای اطرافش به تکاپو نيافتاد و آرامش عجيبی سراسر آن را فرا گرفت . مرگ ذرات پيرامونش را دربرگرفت و زندگی از آنان دور شد .

در اين ميان تنها او بود که به جنب و جوش افتاده بود . ديگر فرسنگها از بيماريش و محيط وحشت زای اتاقش فاصله گرفته و به دنيای آرزوهايش زسيده بود . او تا ابد شاداب بود .

نـادانـي فـرعـون
ابليس وقتي نزد فرعون آمد
وي خوشه اي انگور در دست داشت و تناول مي كرد .
ابليس گفت :
هيچكس تواند كه اين خوشه انگور تازه را خوشه مرواريد خوشاب ساختن ؟
فرعون گفت : نه
ابليس به لطايف سحر ، آن خوشه انگور را خوشه مرواريد خوشاب ساخت .
فرعون بسيار تعجب كرد و گفت : اينت استاد مردي كه تويي !
ابليس سيليي بر گردن او زد و گفت :
مرا با اين استادي به بندگي حتي قبول نكردند ،
تو با اين حماقت ، دعوي خدايي چگونه مي كني ؟؟!!

پسرک با عجله از کنار او گذشت٬اما چند قدم جلوتر پایش به چیزی گیر کرد و افتاد.تمام خرت و پرت هایش پخش زمین شد.او مکثی کرد و بعد نا خود آگاه نشست و به پسرک در جمع کردن وسایلش کمک کرد.هر دو از مدرسه بر می گشتند و مسیرشان یکی بود.در راه با هم آشنا شدند و گپ زدند.فهمید که نام پسرک ((بیل)) است٬عاشق بازی های کامپیوتری و بیس بال است و اخیرا بهترین دوستش با او قهر کرده.

سالها گذشت و دوستی شان ادامه یافت.روز فارغ التحصیلی از دبیرستان٬ بیل به او گفت:روزی که با هم آشنا شدیم یادت هست؟ می دانی چا آن همه خرت و پرت همراهم بود؟ آن روز کشوی میزم را خالی کرده بودم تا مزاحم کسی نباشم.با تصمیمی که گرفتم دیگر قرار نبود به مدرسه برگردم.اوضاع خانه خراب بود و تنها دوستم را از دست داده بودم و احساس میکردم بدترین آدم روی زمین هستم.هیچ امیدی برایم باقی نمانده بود... وقتی تو کتابهایم را از روی زمین جمع می کردی٬در حقيقت داشتي جانم را نجات می دادی ... چون ...می دانی... می خواستم به خانه بروم و خودکشی کنم

کشاورز کم درآمد به جای تراکتور از اسب پیری برای شخم زدن استفاده می کرد. یک روز بعداز ظهر اسب در حین کار در مزرعه افتاد و مرد.
همه روستاییان گفتند: « چه اتفاق وحشتناکی ».
کشاورز با آرامش گفت: « خواهیم دید ».

خونسردی و آرامش او باعث شد که همه افراد روستا گردهم بیایند، با او هم عقیده شوند و اسب جدیدی را به او اهدا کنند.
حالا همه می گفتند: « چه مرد خوش شانسی ».
کشاورز گفت: « خواهیم دید ».

دو روز بعد اسب جدید از پرچین پرید و فرار کرد.
همه گفتند، « چه مرد بدبختی ».
کشاورز خندید و گفت: « خواهیم دید ».

بالاخره، اسب راه خود را پیدا کرد و برگشت.
همه گفتند: « چه مرد خوش شانسی ».
کشاورز گفت: « و خواهیم دید ».

پس از مدتی پسر جوانی با اسب به سواری رفت، افتاد و پایش شکست.
همه گفتند: « چه بدشانس ».
کشاورز گفت: « خواهیم دید ».

دو روز بعد ارتش برای سربازگیری به روستا آمد، به دلیل شکستگی پای پسر، او را نپذیرفتند.
همه گفتند: « چه پسر خوش شانسی ».
کشاورز خندید و گفت: « خواهیم دید... »

در روزی بهاری٬ شادی و غم در کنار دریاچه ای به هم رسیدند . به هم سلام کردند و کنار آب های آزاد نشستند و گفت و گو کردند .

شادی از زیبایی زمین و شگفتی هر روزه ی زندگی در جنگل و کوه ها و ترانه ی برخاسته در سیده دم و شامگاه سخن گفت .

غم نیز سخن گفت و با هر آنچه شادی گفته بود٬ موافقت کرد ٬ زیرا غم جادوی زمان و زیبایی اش را می دانست . غم وقتی از بهار در میان دشت ها و کوه ها سخن می گفت ٬بسیار خوش بیان بود.شادی و غم زمان زیادی سخن گفتند٬ و در هر چه می دانستند با هم تفاهم داشتند.

دو شکارچی از آن سوی دریاچه می گذشتند ٬به این سوی دریاچه که می نگریستند ٬ یکی ار آن ها به دیگری گفت : نمی دانم آن دو نفر کیستند ؟

و دیگری پاسخ داد : گفتی دو نفر ؟ اما من تنها یک نفر می بینم.

شکارچی اول گفت : اما دو نفرند.

و دومی گفت : فقط یک نفر است که تصویرش در آب افتاده.

اولی گفت : نه٬ دو نفرند و تصویر هر دو نیز در آب افتاده.

و دومی باز گفت: من تنهایک نفر می بینم.

و دیگری باز گفت: اما من به وضوح دو نفر می بینم.

و تا همین امروز هم٬ یکی از شکارچی ها می گوید : دوستم دو تا می بیند.

وشکارچی دیگر می گوید : دوستم کمی کور است!

بر سر گور کشیشی در کلیسای وست مینستر نوشه شده است :

کودک که بودم میخواستم دنیا را تغییر دهم.بزرگتر که شدم متوجه شدم دنیا خیلی بزرگ است باید انگلستان را تغییر دهم.
بعد ها انگلستان را هم خیلی بزرگ دیدم تصمیم گرفتم تنها شهرم را تغییر دهم.
در سالخوردگی تصمیم گرفتم خانواده ام را متحول کنم.
اینک که در استانه مرگ هستم میفهمم که اگر روز اول تنها خودم را تغییر داده بودم شاید میتوانستم دنیا را هم تغییر دهم!!!!!!!!

باید یه فکری به حال این در بکنی .خسته شدیم از اینهمه خم و راست شدن.

- الهی قربون خانوم کوچولوم بشم.اونی که خم و راست میشه منم .شما که با اون کفش تق تقی هاتم

دو وجب و نصفی می مونه تا سرت به در بخوره.تازه هیچوقتم درستش نمی کنم تا یادم باشه وقتی

میام خونه نا خودآگاه جلوی خانومم تعظیم کنم.حالا اجازه میدی برم یا بازم به هر بهونه ای می خوای

منو بیشتر نگه داری؟

- آخ بمیرم سرت چیزیش شد؟

-بابایی پس چرا سر من نمی خوره؟

- قربون پسر نازم بشم.باید صبر کنی تا قد بابا بشی.

- علی یعنی تا اون موقع می خوای خونه رو نگه داری؟

- بذار برگردم یه فکری به حالش می کنم.


میرم کنار پنجره ی رو به حیاط .دلم آروم و قرار نداره .امروز روز برگشتنته.باید فکرمو جمع کنم تا چیزی

رو از قلم نندازم.

گلهای باغچه رو که آب دادم .حیاط خونه رو هم که آب و جارو کردم.ولی باز کثیف شده.من نمی دونم چرا

بچه هاشونو نگه نمی دارن تا این همه شیطونی نکنند.مگه نمی دونند من امروز چه مهمون عزیزی

دارم.ولی نمی تونم چیزی بگم. خوب اینا هم مهمونند.

چند روزیه از خونه و زندگیشون زدنند و اومدنند برای استقبال تو.هر چند کاش می دونستم تو این همه

سال کجا بودنند.

نمی دونم چرا همه عجله دارند؟

اینهمه سرو صدا واسه چیه؟

وای خدای من؟ چه بوی آشنایی؟ بالاخره اومدی.

می خوام بیام جلو ولی پاهام قدرت حرکت ندارند.

عزیزم خوش اومدی. میدونی چند وقته ندیدمت؟


علی جان باورت میشه پسرمون اینقدر بزرگ شده باشه؟

آخ الهی مادر برات بمیره سرش خورد به در.دیدی علی بالاخره شد اندازه ی خودت.

ولی تو..... چه راحت از در گذشتی.

می خوام دست بیندازم و تو رو در آغوش بگیرم.ولی تنها دستم به گوشه ی پرچمی که به دورت پیچیدند

میرسه.

سلام
اين هديه رو از من قبول كنيد." [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] مارا دعا كنيد. كار ذيگه اي ار دستان كوچكم بر نمي آيد......................