مشاعره

اگر از كرانه فلسطين غمگين
براي ما
ستاره اي يا پرتقالي مي آوردند
اگر از كرانه غزه
سنگريزه اي يا صدفي
اگر در بيست و پنج سال
زيتون بني را آزاد كرده بودند
يا ليمويي را باز گردانده بودند
و رسوايي تاريخ را مي زدودند
من قاتلان تورا سپاس مي گفتم!
اما آنان
فلسطين را رها كردند
و آهويي را از پا در آوردند!

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند
ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین باده مستانه زدند

دل وقتي مهربونه
شادي مياد ميمونه

خوشبختي از رو ديوار
سرميكشه تو خونه

خونه مادربزرگه
هزار تا قصه داره

خونه مادربزرگه
گياه و سبزه داره

...

كنار خونه ما
هميشه سبزه زاره

اينجا همش بوي گل
اينجا همش بهاره

[حالا همه با هم ]

خونه مادريزرگه
...

هزار حرف درآورده اند پشت سرم
«مترسکِ دِهِمون عاشق ِ پریچهره

همون پری که شبیه کبوترایِ حرم _

همیشه توی نگاهِش محبت و مِهره»

همچون فريادي كه از ژرفاي آسمان بر آيد
با تو خداحافظي مي كنم
و به آرامي باران بهاري
خواهم گريست
تو را به خورشيد مي سپارم
و تمامي ستارگان را به نگهباني از چشمانت
سفارش مي كنم
ماه را مونس تنهايي ات خطاب مي كنم
و كلام انتظار را
در تمام رويا ها از ياد خواهم برد.

دلم آشفته ی فرداست، تو هم می دانی
و غزل خوان گذرهاست، تو هم می دانی

چشم، افسون نظر هاست، از این می ترسم
مست یک لحظه تماشاست، تو هم می دانی

گر چه خاکستری از خاطره ها بر باد است
بغض ِ یک آینه گویاست، تو هم می دانی

یا خط عنبر فشان،یا زلف مشکین می شود
پای رفتن نیست دود آتش رخسار را(الف)

صائب

اري اري زندگي زيباست
زندگي اتشگاهي ديرنده پا برجاست
گر بيفروزيش شعله اش در هر كران پيداست
ور نه خاموشست
و خاموشي گناه ماست

تا به سرّ سی و دو خط رخت ره برده ا م
شش جهت چندانکه می بینم همه روی خداست(ت)

عماد الدین نسیمی

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است

همواره مرا کوی خرابات مقام است

از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است

وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است