مشاعره

ابري نيست
بادي نيست
مي نشينم لب حوض
گردش ماهي ها روشني من گل آب

بهشت شما در ارزوي به بركشيدن من
در تب دوزخي بي انجام خاكستر خواهد شد
تا اتشي ان چنان به دوزخ خوف انگيزتان ارمغان برم
كه از تف ان دوزخيان مسكين
اتش پيرامونشان را چون نوشابه اي گوارا سركشند

درد عشقی کشيده‌ام که مپرس
زهر هجری چشيده‌ام که مپرس

سرو و چمان من چرا ميل چمن نمي كند
همدم گل نمي شود ياد سمن نمي كند

درمان درد راز که دارد خبر کنید
آوازه شما کجا ها رسیده است !

تنها تو اگهي و تو ميداني
اسرار ان خطاي نخستين را
تنها تو قادري كه ببخشايي
بر روح من صفاي نخستين را

افکار خویش را به بداهه جان دهید
شوق مشاعره در این بداهه است !

تكيه گاهم اگر امشب لرزيد
بايدم دست به ديوار گرفت

تا به زهد خود نجویی خویش را
هر که باشی تو نباشی راز دار

آتش مهر تو را حافظ عجب در سر گرفت
آتش دل کی به آب ديده بنشانم چو شمع