مشاعره

می روم شبی از این سرای کاغذی
می پرم بدون بال های کاغذی

می روم شبی ولی نَهَم به یادگار
توی کوچه چند ردّ پای کاغذی

دور مانده ام از ارتفاع آسمان
بین طول و عرض این فضای کاغذی

جای پهلوانِ شهر را گرفته اند
مردهای آهنین نمای کاغذی

با حضور ِقلب سجده می بریم بر-
پول های کاغذی- خدای کاغذی

بیت های تازه بس کنید، خسته ام
دیگر از مرور ماجرای کاغذی

خسته ام و روی کاغذی نوشته ام:
می روم شبی از این سرای کاغذی

یک رنگی و بوی تازه از عشق بگیر
پر سوز ترین گدازه از عشق بگیر
در هر نفسی که می تپی ای دل من
یادت نرود اجازه از عشق بگیر.

رفتي و جنوب ماند و دل تنگي ها
يك شاعر دل شمالي ام بعد از تو

پيوند من و تو را غزل بخشيده ست
آن دلخوشي خيالي ام بعد از تو

وانگهم در داد جامی کز فروغش بر فلک
زهره در رقص آمد و بربط زنان میگفت نوش

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام
نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

شکست زاویه های مثلث چشمم
همان مهندس پر ادعای پیشینه

سفید پوشیده ام از بس سیاه می ریزد
کنار این کفن هفت پوش پر پینه

چه زود تشنگی ات را تمام تر کردی
از این پیاله چشمم، از این سفالینه

دلم کباب کبوتر، صدای تو آتش
چقدر خسته ام از مرد، شعله و کینه

...............

هان مشو نومید چون واقف نه ای از سر غیب

باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور

ایدل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند

چون ترا نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور

رفتي و روز مرا تيره تر از شب كردي
بي تو در ظلمتم اي ديده نوراني من

نگاه مرگ گویی عشق را از دور می پایید
دلم می گفت: عشق و مرگ، وهم و درد، این ها چیست؟

شبح می گفت: پوچی؟ زخم خوردی؟ یا دلت تنگ است؟
تو را تا مرگ خواهم برد، آنجا آسمان آبی ست

میان خانه های مرگ دنبال خودم بودم
رسیدم آخر خط، قطعه ی سوم، ردیف بیست

تو اگر در طپش باغ خدا را دیدی
همت کن و بگو ماهی ها حوضشان بی آب است
باد می رفت به سر وقت چنار
من به سر وقت خدا می رفتم