مشاعره

نشست و دفتر دل را به نامت وا کرد
برای از تو سرودن بهانه پیدا کرد
قلم به دست گرفت و تمام دردش را
به روی صفحه ی کاغذ هجا هجا جا کرد
گناه رانده شدن را به پای سیب نوشت
و هر چه وسوسه را نیز نذر حوا کرد
کمی به حال خودش گریه اش گرفت و بعد،
دو دست تب زده اش را به سمت دریا کرد
دوباره یوسف زیبای داستان ترنج
میان دخترکان قبیله غوغا کرد

دل بیمار شد از دست رفیقان مددی
تا طبیبش به سرآریم و دوایی بکنیم

میروی مست ز بیغوله و میید
با تو این دزد فریبنده‌ی غارتگر
سبک آنمرغ که ننشست بدین پستی
خنک آن دیده که نغنود درین بستر

روز وصل از غمزه‌ی او جان سر گردان من
چون تحمل کرد چندان ناوک دلدوز را؟

اگر شیری اگر میری اگر مور
گذر باید کنی آخر لب گور
دلا رحمی بجان خویشتن کن
که مورانت نهند خوان و کنند سور

ره كجا منزل كجا مقصود چيست ؟
بوسه مي بخشم ولي خود غافلم
كاين دل ديوانه را معبود كيست

روزها نام ِ تو از بَر مي کنم
بي تو هر شب، ديده را تَر مي کنم

تا که هر فصلت نصيبِ من شود
روزگار ِ غصه را سَر مي کنم

شام هايِ تيره را با چشم ِ تو
روشن هم چون ماه و اختر مي کنم

با من از رفتن مگو، اي مهربان
رفتنت را روز ِ محشر مي کنم

اي بهانه هاي من در بي کَسي
با تو تنهايي رو پَرپَر مي کنم

مرا درد آموه و درمان چه حاصل
مرا وصل آموه و هجران چه حاصل
بسوته بی گل و آلاله بی سر
سر سوته کله یاران چه حاصل

لب از لب وانکرده، آتشی افروختی در شب

شکُفتی چون گل ِ آیینه در باغ ِ تماشا تو

ندیدم آبشاری در جهان از گریه زیباتر

که پنهان بود ماهی در من و آیینه امّا تو

وقتي قلب شكسته ام را
جمع مي كردم
و گياهي كوچك
انبوه سيمان ها را كنار زد
يادم آمد
بهار مي آيد