مشاعره

نوبر است اين چشم ها حيف است خوابش می کنی
تا به کی قلب مرا هر شب جوابش می کنی

آن قدر سيب گناه از چشم هايت می کند
مطمئناً يک شبی آدم حسابش می کنی

کاش می شد کوچه ای باشم که شب ها در سکوت
با قدم هايت دچار اضطرابش می کنی

باشد از جنس خدايی پس خدايی کن بگو
کی دعايی را که کردم مستجابش می کنی

خانه ای می سازم از عشق تو در رويای محض
با وجود اين که می دانم خرابش می کنی

یکی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
( روی رف تنگ بلور )
توی تنگ یه ماهی بود

ماهی پولک طلا
رو تنش بازی نور
باله هاش رنگین کمون
چش بد الهی دور !

اما انگار تو دلش
یه غم قدیمی بود
تو دلش یه عالمه
حرفای صمیمی بود

( با صدای بی صدا )
لابه لای صدفا
زیر لب می گفت که :هی !
روزگار بی وفا !!

الف:يک نخ سيگار وينستون
يک فندک شيک
يک دود غليظ که ميشود ابرهای آسمان تو
و باز پک ميزنی
ميسوزانی تمام وجودم را
و بعد مانند همان ته سيگار
مرا زير کفش های مشکی واکس زده له ميکنی
از بالا تن له شده خاکی ام را نگاه ميکنی
ميروی سراغ يک نخ سيگار ديگر
يک زن ديگر.
ب:صدای زوزه گرگ های هيز
پار سگ های به ظاهر رفيق
زن و دفتر کثيف زندگی اش
افتادن قلم
و
يک قطره خون غليظ از بينی او
تا تم جنايی زندگی اش کامل شود

دلا در عشق تو صد دفترستم
که صد دفتر ز کونین ازبرستم
منم آن بلبل گل ناشکفته
که آذر در ته خاکسترستم
دلم سوجه ز غصه وربریجه
جفای دوست را خواهان ترستم
مو آن عودم میان آتشستان
که این نه آسمانها مجمرستم

ما خانه بدوشان بیابان بلاییم
دلسوختگان پسر فاطمه ماییم

( من هيچ!… من حقيرترين!… من فروتنم ! )
گنجشگكان من من شان گرم چيك جيك !

بعدش سكوت و يك نفر و آه و ميكروفن !
با چشم خيس اشك ، حسابي فتوژنيك !

… ( بد جور عاشقم …به خدا!… مثل آس دل!
مانند ساعت مچي ات!… آه!… تاك …تيك ! )…

جمعي كه مات اين همه خلاقيت شدند
كف مي زنند و آن ور سن ، ده نفر كشيك –

- بر روي پنجه ، با دو سه واكمن ، و صد سوال :
( استاد مي شود كه بگوييد تاكتيك –

کوچه به کوچه سر زده ام کو به کوي تو
چون حلقه در به در زده ام سر به خانه ها

يک لحظه از نگاه تو کافي است تا دلم
سودا کند دمي به همه جاودانه ها

از پا تا سرت

سراسرت

نوری و نیرویی

وجود مقدست را در بر گرفته است

جنس تو ، جنس نان

نانی که آتش او را می پرستد

عشقم خاکستری زیر خاک بود

من با تو گر گرفتم

عشق من

عزیزم

پیشانی ات . پاهایت و دهانت

نانی است مقدس که زنده ام می دارد

آتش به تو درس خون داد

از آرد تقدس را فرا بگیر

و از نان بوی خوش را

ای خدا این وصل را هجران مکن
سر خوشان عشق را نالان مکن
نیست در عالم ز هجران سخت تر
هر چه خواهی کن ولیکن آن مکن

نمي‌دانم چقدر بزرگ شده‌ام!
كفش‌هايم …
به تو مي‌رسم؟!
×××
ـ پرده‌ي اول
{ حق با شماست
عشق را بي تو به تماشا نشسته‌ام. }
ـ مزه‌ي گس بودن ـ
و ريل‌هاي زندگي‌ام،
تداوم ناهنجار رفتن
گناه موهايم در آينه‌ي مادربزرگ
غربت چشم‌هايم با خاك
و ناخن‌هايم،
كه از رنگ تهي مي‌شوند.
بيست و چهار پاره‌ي ذهنم، مفهومي گنگ،
در انتظار فصلي خاكستري
ـ فاصله‌هايي كه رج مي‌زنند … بودن را ـ
كودكاني كه به آسمان مي‌رسند
و آرزوهايشان در حجم فاسد زندگي مي‌پوسد.
×××
ـ پرده‌ي آخر
{ حق با من است
به زندگي نرسيده، مرده‌ام }
ـ مرگ قهرمان ـ
و سنگي سرد
با هزاران خاطره
ـ تداوم آمدن‌ها و رفتن‌ها
و پرده فرو مي‌افتد …