تلخ ِ سکوت بود و نبودم درون چای
لبریز ِ حرف کم کم و کم کم درون چای
این اسب های وحشی مه بوسه عاشقند
لب نه. نده که بیشتر روم درون چای
برگرد روز اول خلقت: خدا، بهشت
حوا و طرح ِ بوسه ی آدم ... درون چای
در من برقص مثل ِ وحید ِ درونِ من
با این زنِ سلیطه ی مبهم درون چای
این زن که با غزل به توازن رسید و رفت
سَم ریخت توی هشتی ِ روحم درون چای
بیچاره عشق تهمت صد جور نارواست
نفرین به تو اگر که بفهمم درون چای ...
برداشت در دقیقه ی آخر به لب نبرد
حل کرد بعدِ بوسه مرا هم درون چای