مشاعره

هست آن نيست که هر لحظه کنارت باشد
هست آنست که هر لحظه به يادت باشد

در همه جاي اين زمين همنفسم كسي نبود
زمين ديار غربت است از اين ديار خسته‌ام

كشيده سرنوشت من به دفترم خط عزا
از آن خطي كه او نوشت به يادگار خسته‌ام

مـیـخـواره به جـز خانه خــمـار نـدانــد
زاهــد بــه جـز از مـنـبـر و دســتـار نـدا نــد
درد دل ا فسرده ی خود را به که گویـم
درد دل بــیــمــار پــرســـتــار نــدانــد

در به در هميشگي
كولي صد ساله منم

خاك تمام جاده هاست
جامه ی كهنه ی تنم

من بی تو هیچم تو باورم نکن
خیسم ز گریه تنهاترم نکن
عاشق نبودم تا با تو سر کنم
آتش نبودم خاکسترم نکن

نه ديداري نه بيداري
نه دستي از سر ياري

مرا آشفته مي دارد
چنين آشفته بازاري

یکباره مرا بلایت از پای نشاند
بر یک یک مویم آب رنجوری ماند
چون سیم و زرم بر آتش تیز گداخت
وان سیم و زری که بود بر خاک فشاند

دنیای ما درد است و این دنیای بی درد
غم های کوچک را مصیبت می نویسد

بر شیشه های شب زده باران غربت
اندوه ما را بی نهایت می نویسد

دل درخور صحبت دل‌افروز نبود
زان بر من مستمند دلسوز نبود
زان شب که برفت و گفت خوش‌باد شبت
هرگز شب محنت مرا روز نبود

دوش از همه شب ها شب جانکاه تری بود
فریاد از این شب چه شب بی سحری بود

دور از تو من سوخته تب داشتم ای گل
وز شور تو در سینه شرار دگری بود