مشاعره

تارهای سر زلف تو چو پیوست بهم
داد اسباب پریشانی ما دست بهم

میان انجمن هرگز نگنجم
به گلگشت وچمن هرگز نگنجم
بیاد او چنان سر مست عشقم
که من در بیرهن هرگز نگنجم

خانمان زیبا نیست

پنجره اش رو به هیچ درختی گشوده نمی شود

تنها گاهی گنجشکی خودش را محکم به شیشه پرتاب می کند

من تمام امروز را تاریخ مغول خوانده ام

به آشپزخانه می روم و به اخبار ساعت ده گوش می دهم

_ نسل گنجشکها در حال انقراض است...

تا توانی دلی به دست اور
دل شکستن هنر نمی باشد!

در زوایای طربخانه جمشید فلک
ارغنون ساز کند زهره به آهنگ سماع

چنگ در غلغله آید که کجا شد منکر
جام در قهقهه آید که کجا شد مناع

وضع دوران بنگر ساغر عشرت برگیر
که به هر حالتی این است بهین اوضاع

علي آن شير خدا شاه عرب
الفتي داشته با اين دل شب

شب ز اسرار علي آگاه است
دل شب محرم سرا... است

تو را من چشم در راهم
شبا هنگام
که میگیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی
وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم
تو را من چشم در راهم

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب
جان و دل و جام و جامه پر درد شراب
فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب
آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب

بلوطها، بلوطها
ايا شما بهار سرزمين مرا
هيچ ديديد؟
وقتي نسيم مسافر
بر دوش خود
بوي عبور هفت ستاره ي روشن را
تا صبح ميکشيد،
در جاي جاي اين جنگل،
بهار
پا جاي پاي نسيم مسافر،
فرداي مارا نقش ميزد.

در دور دست خودم تنها نشسته ام

نوسان خاک ها شد
و خاک ها از میان انگشتانم لغزید و فرو ریخت


شبیه هیچ شده ای چهره ات به سردی میزند